liefde
-
Refojongere
Of ik de Heere lief vindt? Ik vind dat een te klein woord voor een God Die liefde IS. Een meisje of jongen vind je lief, een baby of een oma vind je lief. Maar de Heere God die IS liefde, de bron van liefde. En als je iets van Zijn liefde mag smaken of ervaren of hoe je het noemt, dan wordt je helemaal vervuld met wederliefde, vooral omdat je weet wie jezelf bent geweest en nog bent. U de lof, U de eer tot in eeuwigheid om wie U bent...liefde, heilig, barmhartig, rechtvaardig en ga maar door. Daar hebben we een eeuwigheid voor nodig. Uitspreken doe ik het niet altijd, vooral als ik God niet zo ervaar of ik ver van Hem af leef. Als mijn hart vervuld en verwonderd is van Zijn liefde, dan des te meer.
Hay Anemoon,Oorspronkelijk gepost door anemoon
vindt jij de Here lief?
..........
zeg je dat ook wel eens tegen Hem?
..........
heb je het vandaag al tegen Hem gezegd?
..........
Het is "eng" om hier op een forum je geloof te belijden... klinkt heel erg vreemd... maar als ik reacties hier op het forum (en trouwens ook elders) bekijk. Zijn sommige mensen (misschien ik ook wel maar daar hoed ik voor) ontzettend lomp in het reageren op iemands geloofsbeleving. Gevoelens die ontzettend diep zitten kunnen door 2 a 3 zinnen van een "buitenstaander" omver worden geholpen. De gevoelens en beleving is dan niet weg (Want dan zouden deze zaken niet oprecht zijn geweest) maar men hoedt zich dan wel voor een volgende keer.
Toen ik net op dit forum kwam, sprak ik enorm uit wat ik voelde, wat ik dacht en wat ik vond met betrekking van geloofsbeleving. Ik merkte dat dit niet overeen kwam met de gemiddelde OSW'er en (misschien onbewust) mensen hebben me echt pijn gedaan door hun postingen. Nu bescherm ik mezelf door niet meer (of veel minder tot weinig) hierover te posten. (Majorka dit is eigenlijk ook een antwoord op jouw woorden in "de onthulling", je schreef "Daphne reageerd alleen in onzin topics" nou jongen, hier je reactie
)Het zijn best hele rake vragen die je stelt. Als het goed is.... moeten mensen op dit forum kunnen bekennen dat ze Hem (ooit)
lief hebben (gehad) .
Christenen door het leven getekend kunnen soms deze vragen niet volmondig met ja beantwoorden. Ik hoor regelmatig van mensen "ja ik geloof... maar, ik ben boos op Hem." Hoewel we ons daar voor schamen mag boosheid op God toch wel een onderdeel van je relatie met Hem zijn... Want Hij is onze Vader.
Een kind mag ook wel eens (soms terrecht maar soms ook onterecht) boos zijn op zijn/haar vader.
MAAR er moet wel om vergeving gevraagd worden. Net als een kind tegen zijn/haar vader. Door middel van een goed gesprek, misschien een traan komen beide partijen weer bij elkaar! Mooi he... zo'n relatie met God?
Ik ben God dankbaar voor wat Hij voor me doet. Voor Wie Hij voor me is en dat Zijn Zoon voor MIJN zonden is gestorven.
Dat Hij ons/mij genadig is, want alleen door GENADE mogen we zalig worden.
(Efeze 2:8)
Gods Liefde voor de mens rijkt ontzettend ver! (Want al zo lief heeft God de wereld gehad....)
Groetjes,
Daphne
-
Lecram
Ik denk dat het aan die slordigheid van te weinig tijd nemen voor stilte met Hem, voor te lezen in Zijn Woord, voor te bidden en te luisteren naarwat Hij voor ons voor heeft, dat het daar aan ligt.Oorspronkelijk gepost door anemoonja, dat is wat je achteraf mag zien, andre, dat Hij de eerste was in je leven...Heere ik heb U lief, omdat U mij eerst hebt liefgehad.
maar als het waar is voor je: Gij weet alle dingen, Gij weet dat ik U liefheb, dan kun je daar alleen voor je GEVOEL maar ver vandaan zijn
maar dat verandert aan de zaak zelf niets
het is waar
of het is niet waar
ongeacht of je het voelt of niet voelt
we moeten en mogen steeds meer leren leven door het geloof alleen
en niet meer door ons gevoel
ons gevoel kan ons nogal misleiden namelijk
gelukkig hangt het niet van het gevoel af
dus eigenlijk, wanneer je het letterlijk neemt, klopt het niet dat je er soms ver vandaan bent:
je bent erin
of je bent er niet in
maar je bedoelt het goed: voor je gevoel ben je er ver vandaan...
meestal komt dat door onze eigen slordigheid, te weinig stille tijd, te weinig gebed, te weinig luisteren naar wat Hij tegen ons wil zeggen door Zijn Woord
eigen schuld dus
aan Hem ligt het niet
er is in en bij Hem zoveel te krijgen, echt, dat is genoeg om iedere seconde volop uit te putten...
van harte Zijn nabijheid toegewenst!
Zelf ervaar ik dat wel (ik denk dat iedereen dat wel herkend). Soms kan je zo makkelijk woorden zeggen, mensen bemoedigen, mensen opbeuren met een "geestelijk woord" maar dat je zelf een beetje "uitgebrand" bent.
Ik moet heel erg denken aan een lezing van Henk Binnendijk, waarin hij zei:
Als je Christus niet echt kent maar je hebt wel de juiste intentie om van Hem te getuigen gaat de volgende zin op:
"Tijdens de verbouwing gaat de verkoop door".
Al met al, ookal ben je voor je gevoel ver weg mag je toch weten dat je een instrument van Zijn handen mag zijn.
Gevoel is iets schitterends wat we van God hebben gekregen maar wat je zegt Anemoon.... het kan je ook bedriegen. Daarom is denk ik het persoonlijk gebed ook enorm belangrijk.... Je kan wel blijven zweven op de wolken van je fijne gevoel.... maar onbewust kom je als een veertje weer op richting de grond.... weg fijne gevoel... en dan voel je je weer verwijderd van God... De sleutel om met beide benen op de grond te blijven staan en toch te zweven op de wolken van geluk.... is het gebed!
Een goede vriendin van mij, heeft ontzettend veel vragen over het geloof. Ik ben dan ook dankbaar dat ze naar mij toe komt met deze vragen. Laatst zei ze tegen me, "Ik heb zo'n spijt dat ik je lastig heb gevallen met al die vragen, je zal wel enorm zijn gaan twijfelen door mijn twijfels..." Ik moet bekennen dat juist door dit soort gesprekken, mijn geloof ook gevoed mag worden.
Ik ervaar wel dat God me vaak de woorden geeft. Vind het echt een zegen dit te mogen ervaren. Helemaal te merken dat mensen wat aan Zijn Woorden hebben.