Oorspronkelijk gepost door anemoon
Bij iemand lief vinden heb ik ook min of meer de associatie met het weerloze.
misschien moet ik toch even iets uitleggen
ik heb heel bewust gekozen voor een wat andere manier van verwoorden en heb dus bewust niet gevraagd: heb je de Here lief?
met je uitleg ben ik het eens, maar die was dus voor mij in die zin niet nodig geweest, want de reden waarom ik het gevraagd heb op een wat andere manier is, dat ik uit ervaring weet dat het dan ineens meer opvalt, meer kan raken ook
want we zijn zo gewend geraakt aan de geijkte uitdrukkingen
nog een voorbeeld: een dominee zei een keer bij de afkondigingen: volgende week hoopt ds x voor u voor te gaan, als de Here het wil en wij er allemaal nog zijn...
het werd ineens doodstil in de kerk, iedereen hoorde het ineens
maar dat was waarschijnlijk niet zo geweest wanneer hij had gezegd: volgende week hoopt ds x voor u voor te gaan, zo de Here wil en wij leven...
voel je 't?
nou, en omdat ik zo heel graag wil dat alle lezers het ook (weer) voelen, daarom heb ik gevraagd:
vind je de Here lief?
maar in ieder geval bedankt voor je antwoord!
Ja, heeft die dominee dan geen gelijk met zijn vraag.
de dominee van afgelopen zondag vroeg ons of we er wel eens bij nagedacht hebben als we gaan slapen of we de anderen ochtend wel weeer wakker worden.
Ik denk dat we daar steeds maar mee bezig moeten zijn.
Op jou vragen kan ik antwoorden met ja. Maar ik ben me er van bewust dat ik dat alleen kan doen omdat het eerst van de Heere afgekomen is. Ja van nature ben ik geneig God en mijn naaste te haten.
Ook ben ik me er van bewust dat de Heere zoveel goed aan mij gedaan heeft. En elkens weer kom ik er achter dat ik steeds weer zo ver bij Hem vandaan gegaan ben. Als de Heere mij niet bewaard dan ben ik voor eeuwig verloren, als Hij mij niet vasthoud, en om het populair, maar wel met ernst tezeggen, niet bij de les houd, dan zal ik toch voor eeuwig verloren zijn.
Met mijn mond belijd ik dat ik van Hem hou, maar met mijn hart ben ik ver bij Hem vandaan. Hij houdt mij vast en omdat Hij mij vasthoud mag ik me dicht bij Hem weten.
Ja de Heere was de Eerste in mij leven, maat ondanks dat ben ik vaak veel te ver bij Hem vandaan.
In een gedicht, en dat mag ik persoonlijk ook doen, begint het met de regel: "Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw Handen. Schrijft Gij ze daar in met onuitwisbaar schrift" Ik mag ook bidden of Hij mijn naam daarin wil schrijven, maar vaak denk ik dat ik door al mijn daden en mijn handelen Hem alleen maar teleur stel, Hem verlochend en Hem zo vaak vergeet.
Ja ik houd van Hem!!!! Doe ik dat echt? is dat niet alleen een verstands geloof, omdat ik dat zo geleerd heb? Ja ik durf gerust te zeggen dat de Heere veel aan mij gedaan heeft, maar heeft mij dat echt dichter bij Hem gebracht? Zijn we niet vaak als alles weer goed gign Hem en onze beloften vergeten?
Het is alleen mogelijk als Hij eerst om mij gegeven heeft en als de Heere voor mij bidt opdat mijn geloof niet ophouden. Zo hij dit niet zou doen dan was ik allang vergaan.
Anemoon, even persoonlijk, het raakt mij dat ik zie dat je steeds schrift Here i.p.v. Heere. Ja de Heere is voor mij alles en het steekt mij op het moment dat ik ziet dat iemand Zijn naam niet schrijft zoals wij dit altijd geleerd hebben en zoals wij dit altijd maar moeten blijven doen. De Heere is een heilig God en met deze woorden spreken wij Zijn Naam aan, daarom wil ik ook de Heere Zijn naam graag zo geschreven zien.
Neem em dat maar niet kwalijk want zo zie ik het nu eenmaal en zo zal ik het ook altijd tot aan mijn dood toe blijven schrijven.
[Aangepast op 30/7/04 door Jelle]
