Wanneer ik de verkiezingsprogramma's van de partijen SGP en CU nog eens nakijk, valt het me op dat de belangrijkste speerpunten van de christelijke politiek abortus, euthanasie, drugs en het homohuwelijk zijn. Christelijk Nederland is pas politiek te mobiliseren wanneer er een debat over euthanasie gaande is.
En dat vind ik ontzettend jammer. Deze onderwerpen zijn volgens mij juist de onderwerpen die ergens onderaan de lijst zouden moeten staan. De belangrijkste punten van op Christus geörienteerde politiek lijken mij juist het milieu, de armen en (geestelijk) hulpbehoevenden van de wereld, de vluchtelingen, etc.
Maar nietes van dit alles: christelijke politiek is ver van links en gooit de grenzen als het kan dicht. Een van de hoogtepunten van de christelijke politiek zal waarschijnlijk de comeback van het bede in de troonsrede zijn. Helaas.

Want juist op de punten waar het gaat om de naaste liefhebben en wanneer het gaat om het rentmeesterschap, laten de christelijke partijen het afweten. Het was voor mij reden om bijna op een linkse partij te stemmen. Helaas zijn er in Nederland geen serieuze politiek bedrijvende, realistische linkse partijen (alleen anarchistische en marxistische)

Onder de christenen, in de kerken is het eigenlijk niet veel beter. Kerken zijn meer op zichzelf gericht dan op de naaste. Onderlinge theologische verschillen lijken vééééééééél belangrijker te zijn dan hoe het gaat met de asielzoeker die tegenover de kerk woont. Vroeger, ja vroeger was alles beter. Toen waren er nog geen asielzoekers waar je je druk om hoefde te maken, toen had je echte normen en waarden en had de kerk veel meer macht.

Maar zoals de geschiedenis keer op keer liet zien: macht corrumpeert, ook onder christenen. Kerken wisten (en in sommige gevallen tegenwoordig nog steeds) hun macht soms onchristelijk uit te buiten.

Ja vroeger was alles beter. En zo verwordt de kerk tot een geïsoleerde cel in de samenleving. Het biedt geen relevantie voor de mens van nu. Wil het ook niet bieden, lijkt het soms.

Tja, dit is mijn beschrijving van de ziekte waaraan de kerk lijkt te hebben. Misschien een beetje generaliserend en overdreven, maar wel helder: er is nog steeds wat mis.

Toch is het geen ongeneeslijke ziekte. Door de eeuwen heen is het Lichaam nooit te hopeloos ziek geweest, dat het niet meer kon herstellen en dat het geen aandacht meer kon geven aan degene die het nodig had en Degene die het verdiende. Ook nu weet het Lichaam zich aan te passen en weet het zich langzaam te herstellen van de aanval die ook wel zonde genoemd wordt.

Ik begin deze openingspost met christelijke politiek en eindig met de Kerk. Ik geloof dat het ene niet zonder het andere kan. Christelijke theologie kan niet zonder de praktische uitwerking in je leven (en deze is meer gericht op wat je zou moeten doen dan op wat je niet moet doen!) en de praktische uitwerking in et dagelijkse leven houdt niet stand zonder het persoonlijke contact met de Bron.

Goed punt, om maar met dat over de kerken te beginnen. Want inderdaad zijn het kerken en is het ver weg van een Kerk, één lichaam. Ja, dat wordt nog wel getracht te verwezenlijken met SoW, maar dat is een organisatorisch verband, waar God ver buiten wordt gehouden.
Het is zeer kwalijk gesteld met de kerken in Nederland, zo kwalijk dat Laodicea (Opb. 3) zonder meer van toepassing is. Was het maar Filadelfia!

Hier ter plaatse is er dan wel tussen werkelijk alle denominaties samenwerking om de nieuw aangekomen asielzoekers (in een nieuw AZC) op te vangen, te bezoeken en te begeleiden. Maar verder is het veel gehakketak over kleine dingetjes.

Enige goede raad:
- Sta open voor andere meningen!
- Lees de Bijbel, toets daaraan!
- Bezoek eens een dienst van een andere gemeente!

Wat de politiek betreft:
Het is logisch, dat het land van 'klein rechts' dicht moet, want met elke asielzoeker komt er een vreemde godsdienst binnen, althans een deel daarvan. En CU en SGP staan voor de protestante principes. Dat is dus wel te billijken.
Maar inderdaad... of het ook goed is dat het milieu er bekaaid vanaf komt?
Abortus, euthanasie en het homohuwelijk blijven logischerwijze speerpunten, omdat dat die partijen het meest onderscheidt van andere. Bovendien zijn er op het punt van het homohuwelijk al vele, heel kromme uitspraken gedaan, vooral in de 'anti-discriminatie'-sfeer. Dus is het van wezenlijk belang om de vinger aan de pols te houden.