Waar was je toen ik om hulp vroeg?

IK HAD HONGER En jij hebt een humanitaire organisatie in het leven geroepen en mijn honger besproken. Dank je wel.

IK WAS NAAKT En jij overlegde bij jezelf of het zedelijk gezien wel kon dat ik er zo bij liep.

IK WAS ZIEK En jij knielde neer en dankte God voor jouw gezondheid.

IK WAS DAKLOOS En jij predikte mij de geestelijke omhulling van de liefde van God.

IK WAS EENZAAM En jij liet me alleen om voor mij te bidden.

Jij lijkt zo HEILIG, zo dicht bij God. Maar ik heb nog steeds honger en voel mij verlaten en koud. Dus waarheen zijn jouw gebeden opgestegen?

Welke nood kan worden verholpen door menselijkheid terwijl de mensen die dat kunnen, bidden om goddelijkheid. Hoeveel tijd en moeite wordt geïnvesteerd in bidden om Gods oplossing en hoeveel tijd en moeite wordt geïnvesteerd in een eenzame buurman?

Welk voordeel brengt het een mens om zijn gebedenboek door te gaan, wanneer de rest van de wereld schreeuwt om hulp?



Een 'breekje' van Breekijzertje

Een goed stukje, het gunt ons een blik in de spiegel. Laten we het ter harte nemen.

Een theologische geloof (veel gepraat zonder daden) kan niemand zalig maken. De Here Jezus leerde ons een andere weg, namenlijk geloven met het hart. Alleen dit geloof zal als resultaat hebben dat de liefde van Christus ons tot daden dringt. Mensen die geloven met het hart zijn een zegen.

Een stukje waar we onze gebreken heel goed voorgehouden krijgen.
Juist vanavond heb ik aan tafel Mattheus 25 vanaf vers 31 gelezen.
Wat we ook op dit stukje wel van toepassing kunnen laten zijn.
De hulp tot onze naaste beperkt zich vaak door de gemakkelijkste weg te nemen, maar we zouden nu juist onze arm om de zieke en nooddrufte naaste moeten slaan.