HC vraag 120

[DDD]

Ik heb een vraag over de interpretatie van vraag 120 van de Heidelbergse Catechismus.

Vraag 120. Waarom heeft ons Christus geboden God alzo aan te spreken: „Onze
Vader”?
Antwoord. Opdat Hij van stonden aan in het begin van ons gebed, in ons de
kinderlijke vreze en vertrouwen a) tot God verwekke, welke beide de grond
van ons gebed zijn, namelijk dat God onze Vader door Christus geworden is,
en dat Hij ons veel minder afslaan zal hetgeen wij Hem met een recht geloof bidden, dan onze vaders ons aardse dingen ontzeggen b).

https://www.heidelberger-katechismus.ne ... 27-50.html

Frage 120
Warum hat uns Christus befohlen, Gott so anzureden: „Unser Vater"?
Er will in uns gleich zu Anfang unseres Gebetes
die kindliche Ehrfurcht und Zuversicht
Gott gegenüber wecken,
auf die unser Gebet gegründet sein soll;
dass nämlich Gott
durch Christus unser Vater geworden ist
und uns das, worum wir ihn im Glauben bitten,
noch viel weniger verweigern will,
als unsere Väter uns irdische Dinge abschlagen.

Ik hoorde zondag in een preek de predikant als de beide gronden van het gebed noemen de kinderlijke vreze en het vertrouwen. Het stoorde mij daar een beetje, omdat ik het eigenlijk taalkundig toch veel logischer vond om de tekst te lezen alsof dat ziet op het Vader zijn van God in Christus en op het veel minder dan aardse vaders de gelovigen ontzeggen.

Ik heb de neiging om ook de Duitse tekst zo te lezen. Maar tot mijn verbazing leest ook de vereenvoudigde versie het zo:

VRAAG 120
Waarom heeft Christus ons geleerd om God aan te spreken als 'onze Vader'?
ANTWOORD:
Direct aan het begin van ons gebed wil Hij in ons
het kinderlijk ontzag en overgave tot God voortbrengen. Hierop moet ons gebed gebaseerd zijn, want God is door Christus onze Vader geworden. Hij zal ons datgene, waar wij met een oprecht geloof om bidden, veel minder weigeren dan aardse vaders ons dingen ontzeggen.

https://www.heidelbergse-catechismus.nl ... /vraag-120

Nu vraag ik mij af: is die hertaling wel juist. Volgens mij staat er dat de kindliche Ehrfurcht und Zuversicht, inhoudende dass nämlich Gott durch Christus unser Vater geworden ist und uns das, worum wir ihn im Glauben bitten, noch viel weniger verweigern will, als unsere Väter uns irdische Dinge abschlagen.
de grond van het gebed is.

Ik zou het dan eerder zo vertalen:

Zo letterlijk mogelijk:

VRAAG 120
Waarom heeft Christus ons geleerd om God aan te spreken als 'onze Vader'?
ANTWOORD:
Direct aan het begin van ons gebed wil Hij in ons
het kinderlijk ontzag en overgave tot God voortbrengen. Hierop moet ons gebed gebaseerd zijn: God is door Christus onze Vader geworden. Hij zal ons datgene, waar wij met een oprecht geloof om bidden, veel minder weigeren dan aardse vaders ons dingen ontzeggen.

Of: iets eenvoudiger voor gewone lezers:

Direct aan het begin van ons gebed wil Hij in ons
het kinderlijk ontzag en overgave tot God voortbrengen. Ons gebed moet op twee dingen gebaseerd zijn: ten eerste: dat God door Christus onze Vader is geworden. En ten tweede: Hij zal ons datgene, waar wij met een oprecht geloof om bidden, veel minder weigeren dan aardse vaders ons dingen ontzeggen.

De cursieve teksten moeten er uit, maar even voor het verschil in interpretatie.

Nu is deze hertaling geautoriseerd door de synode van de GKV, neem ik aan. Maar ik weet niet hoe ik aan de stukken daarvan kan komen en ik dacht: wellicht heeft iemand hier een zinnig idee hierover.

Ursinus zegt er niets over:


https://theologienet.nl/bestanden/ursin ... -34-52.pdf

[refo]

Ik snap je probleem niet zo. Kinderlijke vreze wordt gepreciseerd in wat je onderaan als 'ten eerste' aanduidt. Vertrouwen in het 'ten tweede '.
De beide zaken worden meteen aan het begin verwekt, waardoor ze de grond van het gebed ( dat nu volgt) worden.

[DDD]

Op zich kan ik dat volgen. Maar de grond van het gebed zit toch niet in het vertrouwen zelf, maar in de inhoud van het vertrouwen.

Maar misschien maak ik het onderscheid groter dan het is.

[Refojongere]

Zonder geloof is het onmogelijk God te behagen, ook onmogelijk om te bidden. Dat is wat hier ten diepste toch bedoeld wordt?

[DDD]

Dat is wel waar, maar het lijkt me niet het onderwerp.

[refo]

Zonder geloof is het onmogelijk God te behagen, ook onmogelijk om te bidden. Dat is wat hier ten diepste toch bedoeld wordt?

Ik denk het niet. De HC veronderstelt altijd het geloof als aanwezig.

[Iemand]

Op zich kan ik dat volgen. Maar de grond van het gebed zit toch niet in het vertrouwen zelf, maar in de inhoud van het vertrouwen.

Maar misschien maak ik het onderscheid groter dan het is.

Je kunt de woorden 'onze Vader' beschouwen ten opzichte van de bidder en ten opzichte van God. Ten opzichte van de bidder geven deze woorden niet alleen uitdrukking aan zijn vertrouwen, maar ze doen zijn vertrouwen toenemen. Hij bidt niet tot God, maar tot zijn God, die hij Vader noemt. Daardoor durft hij met meer vrijmoedigheid van God te vragen wat hij nodig heeft. Dat is wat de Catechismus zegt: opdat Hij kinderlijke vreze (Vader) en vertrouwen (onze) verwekke. Bidden is een verzoek tot God, maar daar is vertrouwen voor nodig. Wie geen vertrouwen heeft kan niet bidden en in die zin is het (vanaf de mens gezien dus) een grond van het gebed.

Ten opzichte van God is het vertrouwen niet de grond, hoewel het Hem wel behaagt.

[DDD]

Dank! Dat lijkt me ook wel.

Blijft nog de vraag of de hertaling wel recht doet aan de originele tekst.