Bedekt en vergeven

[CvdW]

Ik heb de indruk dat RF goed wordt nagelezen. Deze uitdrukking hoor ik een predikant (nagenoeg) niet meer zeggen. Echter bij leespreken wel.
In het stukje van ds. Schipper lijkt het of wedergeboorte en geloof uit elkaar worden getrokken.
Het valt mij op dat er mee wordt geschermd dat niet alles op een dag wordt geleerd.
Dit geldt dan ook voor 1 preek, daar hoeft dus ook niet alles in terug te komen. (kan de laatste preek zijn, is het argument).
Komt er meer verdieping in de verkondiging.

[Inwoner]

Ik heb de indruk dat RF goed wordt nagelezen. Deze uitdrukking hoor ik een predikant (nagenoeg) niet meer zeggen. Echter bij leespreken wel.
In het stukje van ds. Schipper lijkt het of wedergeboorte en geloof uit elkaar worden getrokken.
Het valt mij op dat er mee wordt geschermd dat niet alles op een dag wordt geleerd.
Dit geldt dan ook voor 1 preek, daar hoeft dus ook niet alles in terug te komen. (kan de laatste preek zijn, is het argument).
Komt er meer verdieping in de verkondiging.

Er zijn genoeg kerkelijke mensen die DIA bijvallen in zijn mening. Het is niet zo moeilijk om die mening als 'onjuist' te bestempelen. De vraag triggert meer: waar heeft die uitdrukking zijn oorsprong in? Wie is die uitspraak gaan gebruiken en op basis waarvan? Ik denk dat we dan een stap verder komen in dit vraagstuk.

[Tiberius]

De uitdrukking is waarschijnlijk in het gezelschapsleven van de 19e en 20e eeuw ontstaan, waar men weinig of geen theologische scholing probeerde zaken te duiden.

[Robbie]

Ik heb de indruk dat RF goed wordt nagelezen. Deze uitdrukking hoor ik een predikant (nagenoeg) niet meer zeggen. Echter bij leespreken wel.
In het stukje van ds. Schipper lijkt het of wedergeboorte en geloof uit elkaar worden getrokken.
Het valt mij op dat er mee wordt geschermd dat niet alles op een dag wordt geleerd.
Dit geldt dan ook voor 1 preek, daar hoeft dus ook niet alles in terug te komen. (kan de laatste preek zijn, is het argument).
Komt er meer verdieping in de verkondiging.

Er zijn genoeg kerkelijke mensen die DIA bijvallen in zijn mening. Het is niet zo moeilijk om die mening als 'onjuist' te bestempelen. De vraag triggert meer: waar heeft die uitdrukking zijn oorsprong in? Wie is die uitspraak gaan gebruiken en op basis waarvan? Ik denk dat we dan een stap verder komen in dit vraagstuk.

Precies!

Verstuurd vanaf mijn SM-A202F met Tapatalk

[Henk J]

Ik heb de indruk dat RF goed wordt nagelezen. Deze uitdrukking hoor ik een predikant (nagenoeg) niet meer zeggen. Echter bij leespreken wel.
In het stukje van ds. Schipper lijkt het of wedergeboorte en geloof uit elkaar worden getrokken.
Het valt mij op dat er mee wordt geschermd dat niet alles op een dag wordt geleerd.
Dit geldt dan ook voor 1 preek, daar hoeft dus ook niet alles in terug te komen. (kan de laatste preek zijn, is het argument).
Komt er meer verdieping in de verkondiging.

Maar het onderscheid tussen Bethel en Pniël wordt ook niet door iedereen overgenomen hoor.
Lees dit maar eens: http://www.afwachtenofverwachten.nl/lwbetenpni.htm

[Adagio]

Mensen tegen wie waarschuwend wordt gezegd dat een bedekte schuld nog geen vergeven schuld is kunnen beter worden opgeroepen tot het geloof in het reinigende Bloed van Jezus Christus. Al het andere is vrome poespas.

Eens. In Ps. 32 is bedekken, vergeven. Dus had Petrus echt geen behoefte aan vrome poespas, toen hij de raadzaal verliet. Bij hem was immers het lek boven water, beter dan bij de andere volgelingen van Jezus. (en wie weet wie hem toen opriep tot het geloof in het reinigende Bloed van Jezus Christus).
De discipelen zaten immers met de deur potdicht, toen hun Jezus was gekruisigd. Hoezo, wisten ze niet dat God de zonden nimmer ongestraft kan laten? Had Jezus niet voorzegd, dat Zijn Vader alleen volkomen genoegen zou hebben in Zijn Offer?

Kan je dit een beetje uitleggen? Misschien weten anderen wat je bedoelt maar ik begrijp het niet zo.

Ik lees: "Maar vele eersten zullen de laatsten zijn, en velen die de laatsten zijn, de eersten." Dat staat er niet voor niets, het zal dus niet makkelijk zijn om te zien wie (in schijn) de eerste zijn in uiterlijke godsdienstigheid en wie niet.

Wie kan dan de rechtvaardiging van de goddeloze uitleggen? Worden die je bent. Gemakkelijk gezegd. Een mens eist gestrengelijk loon op rechtvaardiging door een goede leer, een mooie post op forum, het juiste zicht op kerk en medemens enz. enz. Maar een mens spant voor zijn geestelijk gemak desnoods de gang van Petrus voor zijn karretje. Of die zucht van de tollenaar achterin de tempel. Buiten Christus en Zijn gerechtigheid is God een verterend Vuur. Ook al ben je net als Petrus een discipel, al heb je al je eigen vuur, vurig laten blijken.

Want nog even over Petrus dan:
Lukas 5 (begin omwandeling) staat: "En Simon Petrus, dat ziende, viel neder aan de knieën van Jezus, zeggende: Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens." en dan volgt: "En als zij de schepen aan land gestuurd hadden, verlieten zij alles en volgden Hem." Gods werk is en blijft onweerstaanbaar, net als bij Levi: "Volg Mij". "En opstaande, volgde Hem".

En dan spreekt Jezus in Matth. 19: "Want het is lichter dat een kemel gaat door het oog van een naald, dan dat een rijke in het Koninkrijk Gods ingaat. En die dit hoorden, zeiden: Wie kan dan zalig worden? En Hij zeide: De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God." Dan wordt het Petrus te machtig, te wonderlijk, hij had Jezus toch hartelijk lief?! "En Petrus zeide: Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd. En Hij zeide tot hen: Voorwaar Ik zeg ulieden, dat er niemand is die verlaten heeft huis of ouders of broeders of vrouw of kinderen om het Koninkrijk Gods, Die niet zal veelvoudig wederontvangen in dezen tijd, en in de komende eeuw het eeuwige leven."
Hoe legt de Heere de rechtvaardiging van de goddeloze uit? Hij stelt altijd Zijn eigen Persoon en arbeid als Voorwerp van het geloof: "Een vrouw, wanneer zij baart, heeft droefheid, dewijl haar ure gekomen is; maar wanneer zij het kindeken gebaard heeft, zo gedenkt zij de benauwdheid niet meer, om de blijdschap dat een mens ter wereld geboren is. En gij dan hebt nu wel droefheid, maar Ik zal u wederom zien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen." Dat was mooi, nu wisten de discipelen het. "Zijn discipelen zeiden tot Hem: Zie, nu spreekt Gij vrijuit en zegt geen gelijkenis. Nu weten wij dat Gij alle dingen weet, en Gij hebt niet van node dat U iemand vraagt. Hierom geloven wij dat Gij van God uitgegaan zijt." O, ze wisten het nu. Maar wat is de rechte uitleg van de Uitlegger? Hij laat het hen beleven: "Jezus antwoordde hun: Gelooft gij nu? Zie, de ure komt en is nu gekomen, dat gij zult verstrooid worden, een iegelijk naar het zijne, en gij Mij alleen zult laten. En nochtans ben Ik niet alleen; want de Vader is met Mij."

Over dat laatste kun je altijd wel blijven denken: Jullie discipelen, zullen Mij alleen laten. Maar de Vader is met Mij. Hij neemt genoegen in Mijn werk.

[-DIA-]

Mag ik het nog eens zeggen: het gaat me niet om 'blauwe hond', maar is dit niet heel treffend gezegd. En wie gaat er dan in feite nog vrijuit?

[Maanenschijn]

Het grote punt in deze uitspraak is het perspectief. Van de Heere God uit gezien is een vergeven schuld een bedekte schuld. En een bedekte schuld ook een vergeven schuld. Omdat de Heere de gelovige aanziet in het verzoenende bloed van de Heere Jezus Christus.

Van de gelovige mens uit is het in de waarneming regelmatig dat de schuld niet is bedekt maar geheel open ligt voor Gods aangezicht. Daar is het een zuchten en klagen onder. In de waarneming van de mens is de schuld niet vergeven.

Het medicijn hier tegen is oefeningen in het geloof zoals ook onze vaderen leerden (lees bijvoorbeeld hiervoor de Redelijke Godsdienst of De Godvruchtige Avondmaalganger) door te zien op Zijn beloften en die toevluchtnemend aan te grijpen.

Het wordt pas ingewikkeld als in de prediking dit niet goed wordt uitgelegd en de zaken (theologisch) door elkaar gaan lopen.

[KDD]

Mensen tegen wie waarschuwend wordt gezegd dat een bedekte schuld nog geen vergeven schuld is kunnen beter worden opgeroepen tot het geloof in het reinigende Bloed van Jezus Christus. Al het andere is vrome poespas.

Eens. In Ps. 32 is bedekken, vergeven. Dus had Petrus echt geen behoefte aan vrome poespas, toen hij de raadzaal verliet. Bij hem was immers het lek boven water, beter dan bij de andere volgelingen van Jezus. (en wie weet wie hem toen opriep tot het geloof in het reinigende Bloed van Jezus Christus).
De discipelen zaten immers met de deur potdicht, toen hun Jezus was gekruisigd. Hoezo, wisten ze niet dat God de zonden nimmer ongestraft kan laten? Had Jezus niet voorzegd, dat Zijn Vader alleen volkomen genoegen zou hebben in Zijn Offer?

Kan je dit een beetje uitleggen? Misschien weten anderen wat je bedoelt maar ik begrijp het niet zo.

Ik lees: "Maar vele eersten zullen de laatsten zijn, en velen die de laatsten zijn, de eersten." Dat staat er niet voor niets, het zal dus niet makkelijk zijn om te zien wie (in schijn) de eerste zijn in uiterlijke godsdienstigheid en wie niet.

Wie kan dan de rechtvaardiging van de goddeloze uitleggen? Worden die je bent. Gemakkelijk gezegd. Een mens eist gestrengelijk loon op rechtvaardiging door een goede leer, een mooie post op forum, het juiste zicht op kerk en medemens enz. enz. Maar een mens spant voor zijn geestelijk gemak desnoods de gang van Petrus voor zijn karretje. Of die zucht van de tollenaar achterin de tempel. Buiten Christus en Zijn gerechtigheid is God een verterend Vuur. Ook al ben je net als Petrus een discipel, al heb je al je eigen vuur, vurig laten blijken.

Want nog even over Petrus dan:
Lukas 5 (begin omwandeling) staat: "En Simon Petrus, dat ziende, viel neder aan de knieën van Jezus, zeggende: Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens." en dan volgt: "En als zij de schepen aan land gestuurd hadden, verlieten zij alles en volgden Hem." Gods werk is en blijft onweerstaanbaar, net als bij Levi: "Volg Mij". "En opstaande, volgde Hem".

En dan spreekt Jezus in Matth. 19: "Want het is lichter dat een kemel gaat door het oog van een naald, dan dat een rijke in het Koninkrijk Gods ingaat. En die dit hoorden, zeiden: Wie kan dan zalig worden? En Hij zeide: De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God." Dan wordt het Petrus te machtig, te wonderlijk, hij had Jezus toch hartelijk lief?! "En Petrus zeide: Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd. En Hij zeide tot hen: Voorwaar Ik zeg ulieden, dat er niemand is die verlaten heeft huis of ouders of broeders of vrouw of kinderen om het Koninkrijk Gods, Die niet zal veelvoudig wederontvangen in dezen tijd, en in de komende eeuw het eeuwige leven."
Hoe legt de Heere de rechtvaardiging van de goddeloze uit? Hij stelt altijd Zijn eigen Persoon en arbeid als Voorwerp van het geloof: "Een vrouw, wanneer zij baart, heeft droefheid, dewijl haar ure gekomen is; maar wanneer zij het kindeken gebaard heeft, zo gedenkt zij de benauwdheid niet meer, om de blijdschap dat een mens ter wereld geboren is. En gij dan hebt nu wel droefheid, maar Ik zal u wederom zien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen." Dat was mooi, nu wisten de discipelen het. "Zijn discipelen zeiden tot Hem: Zie, nu spreekt Gij vrijuit en zegt geen gelijkenis. Nu weten wij dat Gij alle dingen weet, en Gij hebt niet van node dat U iemand vraagt. Hierom geloven wij dat Gij van God uitgegaan zijt." O, ze wisten het nu. Maar wat is de rechte uitleg van de Uitlegger? Hij laat het hen beleven: "Jezus antwoordde hun: Gelooft gij nu? Zie, de ure komt en is nu gekomen, dat gij zult verstrooid worden, een iegelijk naar het zijne, en gij Mij alleen zult laten. En nochtans ben Ik niet alleen; want de Vader is met Mij."

Over dat laatste kun je altijd wel blijven denken: Jullie discipelen, zullen Mij alleen laten. Maar de Vader is met Mij. Hij neemt genoegen in Mijn werk.

Dank. Maar ik ben niet veel wijzer geworden. Is bedekt maar niet vergeven twee standen in de leven van heiligmaking of is bedekt maar niet vergeven een verschil tussen leven en dood?

[Henk J]

Als de zonden bedekt zijn dan kent iemand wel Christus maar zijn zijn zonden nog niet vergeven en dan worden pas later de zonden vergeven. Dan gaat men ook een nieuwe stand van de genade in. Er is wel discussie over of iemand wel of niet in zijn leven dan meemaakt dat zijn zonden vergeven worden maar zover ben ik er niet in thuis.
Het is in ieder geval een onderscheid wat de reformatoren en de puriteinen nooit leerden, het komt eigenlijk voort uit het gezelschapsleven. Dit onderscheid is ook niet gebaseerd op heldere Bijbelse gegevens maar op de bevindingen van vrome mensen. En dan gaat het, met alle respect, al mis omdat alleen de Schrift gezag heeft. Doordat ten tijde van het gezelschapsleven goede geestelijke leiding ontbrak kon dit ontstaan.

[Adagio]

Eens. In Ps. 32 is bedekken, vergeven. Dus had Petrus echt geen behoefte aan vrome poespas, toen hij de raadzaal verliet. Bij hem was immers het lek boven water, beter dan bij de andere volgelingen van Jezus. (en wie weet wie hem toen opriep tot het geloof in het reinigende Bloed van Jezus Christus).
De discipelen zaten immers met de deur potdicht, toen hun Jezus was gekruisigd. Hoezo, wisten ze niet dat God de zonden nimmer ongestraft kan laten? Had Jezus niet voorzegd, dat Zijn Vader alleen volkomen genoegen zou hebben in Zijn Offer?

Kan je dit een beetje uitleggen? Misschien weten anderen wat je bedoelt maar ik begrijp het niet zo.

Ik lees: "Maar vele eersten zullen de laatsten zijn, en velen die de laatsten zijn, de eersten." Dat staat er niet voor niets, het zal dus niet makkelijk zijn om te zien wie (in schijn) de eerste zijn in uiterlijke godsdienstigheid en wie niet.

Wie kan dan de rechtvaardiging van de goddeloze uitleggen? Worden die je bent. Gemakkelijk gezegd. Een mens eist gestrengelijk loon op rechtvaardiging door een goede leer, een mooie post op forum, het juiste zicht op kerk en medemens enz. enz. Maar een mens spant voor zijn geestelijk gemak desnoods de gang van Petrus voor zijn karretje. Of die zucht van de tollenaar achterin de tempel. Buiten Christus en Zijn gerechtigheid is God een verterend Vuur. Ook al ben je net als Petrus een discipel, al heb je al je eigen vuur, vurig laten blijken.

Want nog even over Petrus dan:
Lukas 5 (begin omwandeling) staat: "En Simon Petrus, dat ziende, viel neder aan de knieën van Jezus, zeggende: Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens." en dan volgt: "En als zij de schepen aan land gestuurd hadden, verlieten zij alles en volgden Hem." Gods werk is en blijft onweerstaanbaar, net als bij Levi: "Volg Mij". "En opstaande, volgde Hem".

En dan spreekt Jezus in Matth. 19: "Want het is lichter dat een kemel gaat door het oog van een naald, dan dat een rijke in het Koninkrijk Gods ingaat. En die dit hoorden, zeiden: Wie kan dan zalig worden? En Hij zeide: De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God." Dan wordt het Petrus te machtig, te wonderlijk, hij had Jezus toch hartelijk lief?! "En Petrus zeide: Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd. En Hij zeide tot hen: Voorwaar Ik zeg ulieden, dat er niemand is die verlaten heeft huis of ouders of broeders of vrouw of kinderen om het Koninkrijk Gods, Die niet zal veelvoudig wederontvangen in dezen tijd, en in de komende eeuw het eeuwige leven."
Hoe legt de Heere de rechtvaardiging van de goddeloze uit? Hij stelt altijd Zijn eigen Persoon en arbeid als Voorwerp van het geloof: "Een vrouw, wanneer zij baart, heeft droefheid, dewijl haar ure gekomen is; maar wanneer zij het kindeken gebaard heeft, zo gedenkt zij de benauwdheid niet meer, om de blijdschap dat een mens ter wereld geboren is. En gij dan hebt nu wel droefheid, maar Ik zal u wederom zien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen." Dat was mooi, nu wisten de discipelen het. "Zijn discipelen zeiden tot Hem: Zie, nu spreekt Gij vrijuit en zegt geen gelijkenis. Nu weten wij dat Gij alle dingen weet, en Gij hebt niet van node dat U iemand vraagt. Hierom geloven wij dat Gij van God uitgegaan zijt." O, ze wisten het nu. Maar wat is de rechte uitleg van de Uitlegger? Hij laat het hen beleven: "Jezus antwoordde hun: Gelooft gij nu? Zie, de ure komt en is nu gekomen, dat gij zult verstrooid worden, een iegelijk naar het zijne, en gij Mij alleen zult laten. En nochtans ben Ik niet alleen; want de Vader is met Mij."

Over dat laatste kun je altijd wel blijven denken: Jullie discipelen, zullen Mij alleen laten. Maar de Vader is met Mij. Hij neemt genoegen in Mijn werk.

Dank. Maar ik ben niet veel wijzer geworden. Is bedekt maar niet vergeven twee standen in de leven van heiligmaking of is bedekt maar niet vergeven een verschil tussen leven en dood?

Ps 32, bedekt is vergeven, had ik eerder gepost.
En die standenleer: ik lees dan maar Hebr. 5, 1 Joh. 2.
En verschil tussen leven en dood: dat is geen conclusie, maar de aanwezigheid van die Borg "Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude".

Edit: een derde weg is een woeste weg. Een weg als van Bileam. Of van de mensen op de Areopagus.

[Valcke]

Het grote punt in deze uitspraak is het perspectief. Van de Heere God uit gezien is een vergeven schuld een bedekte schuld. En een bedekte schuld ook een vergeven schuld. Omdat de Heere de gelovige aanziet in het verzoenende bloed van de Heere Jezus Christus.

Van de gelovige mens uit is het in de waarneming regelmatig dat de schuld niet is bedekt maar geheel open ligt voor Gods aangezicht. Daar is het een zuchten en klagen onder. In de waarneming van de mens is de schuld niet vergeven.

Het medicijn hier tegen is oefeningen in het geloof zoals ook onze vaderen leerden (lees bijvoorbeeld hiervoor de Redelijke Godsdienst of De Godvruchtige Avondmaalganger) door te zien op Zijn beloften en die toevluchtnemend aan te grijpen.

Het wordt pas ingewikkeld als in de prediking dit niet goed wordt uitgelegd en de zaken (theologisch) door elkaar gaan lopen.

Is het werkelijk zo dat in de ware beleving van een gelovige het nog dikwijls zo is alsof de schuld geheel open ligt voor Gods aangezicht? Het is zeker dat een ware gelovige de strijd kent van geest en vlees en de strijd tegen de inwonende zonde. Maar ik herken niet dat het in de waarneming dan is alsof de schuld onvergeven is. Ja zeker: het geloof kent zijn trappen en het geloof kan (heel) zwak zijn; daarmee is ook het geloof van de vergeving zwak of zelfs heel zwak; maar dat is iets anders dan de waarneming dat de schuld onvergeven is. Ik betwijfel ernstig of dat waar is voor iemand die werkelijk vergeving van God ontvangen heeft (en dat van God heeft geleerd).

Ik las zojuist de passage van Christen aan het kruis. Daar staat dat het pak van zijn schouders gleed en verdween aan de mond van het graf. En dan staat er treffend achter: 'en ik zag het niet meer'. Wat zag Christen niet meer? Dit is niet de strijd met de zonde en het zondige vlees - dat zeker niet, want die strijd blijft! Maar het wel de zware last van de zondeschuld. Christen zag dat pak van schuld nooit meer! De schuld wordt steeds groter, maar het is geen onvergeven schuld. Hoe zwak ook het geloof is, er blijft in de grond de wetenschap dat sprake is van een vergeven schuld.

[Ad Anker]

Ik lees nu de Avondmaalspreken van Kohlbrugge en ik lees dat hij juist wijst op de strijd en twijfel vanwege onze blijvende zondigheid. Dus niet omdat de schuld nog open staat maar omdat we in onszelf nog steeds niets goeds vinden. En door de verkondiging van het Evangelie en het gebruik van de sacramenten wil de Heere weer versterken en verzekeren.

Daarom mogen wij niet twijfelen, want God is groter dan ons hart, en de drie-enige God maakt woning bij ons. Waar in de woningen van de Belsazars in deze wereld een hand schrijft: 'Gewogen en te licht bevonden' - daar schrijft in onze woningen een Hand: 'Gemeten en volkomen naar de maat der wet bevonden'. Laten we alleen géén bladeren en vruchten bij onszelf zoeken, maar laat ons de bloeinende staf van Aäron in ere houden!

[Thea]

Ik vind het geen heldere beelden, maar het heeft te maken met het poortje in de christenreis en met het kruis. Als christen door de poort ( is Christus) gaat, is zijn schuld bedekt, maar als hij zijn zondenpak bij het kruis verliest, is hij bewust van de vergeving der zonden.

[Adagio]

Ik lees nu de Avondmaalspreken van Kohlbrugge en ik lees dat hij juist wijst op de strijd en twijfel vanwege onze blijvende zondigheid. Dus niet omdat de schuld nog open staat maar omdat we in onszelf nog steeds niets goeds vinden. En door de verkondiging van het Evangelie en het gebruik van de sacramenten wil de Heere weer versterken en verzekeren.

Daarom mogen wij niet twijfelen, want God is groter dan ons hart, en de drie-enige God maakt woning bij ons. Waar in de woningen van de Belsazars in deze wereld een hand schrijft: 'Gewogen en te licht bevonden' - daar schrijft in onze woningen een Hand: 'Gemeten en volkomen naar de maat der wet bevonden'. Laten we alleen géén bladeren en vruchten bij onszelf zoeken, maar laat ons de bloeiende staf van Aäron in ere houden!

Een duif in de 'klove der steenrotsen': het beestje zit er om een of andere, minder mooie reden. En wil zich niet laten zien, niet laten horen. Soms subiet niet.
Waarom krijgt dat beestje toch geen rust? (ik keek met schuin oog naar kanttek. van Hooglied 2)
- Ps. 5 "Des morgens, HEERE, zult Gij mijn stem horen; des morgens zal ik mij tot U schikken en wachthouden."
- Ps. 28 "Hoor de stem mijner smekingen als ik tot U roep, als ik mijn handen ophef naar de aanspraakplaats Uwer heiligheid."
- Ps. 42 "Ik gedenk daaraan en stort mijn ziel uit in mij, omdat ik placht heen te gaan onder de schare, en met hen te treden naar Gods huis, met een stem van vreugdegezang en lof, onder de feesthoudende menigte."
- Ps. 50 "En roep Mij aan in den dag der benauwdheid; Ik zal er u uithelpen, en gij zult Mij eren."