Geloofstaal te abstract

[Psalm]

Ik vind het een herkenbaar artikel. Ik denk dat de oorzaak van het probleem inderdaad een gebrekkige geloofsoverdracht is. De auteur slaat hier de spijker op z'n kop: "Veel van mijn leerlingen blijven steken in algemene waarheden omdat, ben ik bang, onze geloofsoverdracht daar ook vaak in blijft steken. (...) Het probleem dat ik signaleer, komt dan ook voor in de breedte van de kerk. (..) Het is opvallend dat genoemde predikers niet schroomden om concreet te zijn. Zij maakten niet alleen de zonde en het ongeloof concreet, maar eveneens de toe-eigening van het heil. Want juist in het concrete wordt het Woord persoonlijk en ervaar ik de nabijheid van God. Veel van onze geloofstaal is te abstract om confronterend te zijn. Een oproep tot geloof bijvoorbeeld, hoe Bijbels die ook is, is voor veel mensen toch te abstract. Ze blijft daarmee op afstand staan. Maar als de oproep klinkt om te luisteren naar de stem van Christus, om je zonden op Hem te leggen, Zijn verzoening en heerschappij te aanvaarden, dan wordt het abstracte concreet. Dan staat het Woord niet meer op afstand, maar voel ik mij persoonlijk aangesproken door de levende stem van God".

De oorzaak van het probleem ligt mijn inziens meer bij de de ouders, ouderlingen en dominees dan bij de jongeren. De jongeren hebben natuurlijk de taak om zich te verdiepen in de Bijbel, maar de ouderen zijn daarentegen onmisbaar in het overdragen van het geloof. De preken zijn vaak ook weinig concreet. Dat merk je aan de antwoorden van de leerlingen. Die zijn namelijk als volgt: "Dan moet je je ellende kennen.” „Dan moet je je zonden belijden.” „Dan heb je een nieuw hart nodig.” „Nee”, zegt iemand anders, „je moet geloven.”. Het wordt vaak gezegd, maar niet uitgelegd. Of het wordt op zo'n extreme manier uitgelegd dat niemand zich er meer in herkent en dus de zaken ook niet meer snapt. Verder is het natuurlijk zorgelijk dat de antwoorden allemaal dogmatisch zijn en dat je weinig hoort over Christus.

[GerefGemeente-lid]

Ik vind het een herkenbaar artikel. Ik denk dat de oorzaak van het probleem inderdaad een gebrekkige geloofsoverdracht is. De auteur slaat hier de spijker op z'n kop: "Veel van mijn leerlingen blijven steken in algemene waarheden omdat, ben ik bang, onze geloofsoverdracht daar ook vaak in blijft steken. (...) Het probleem dat ik signaleer, komt dan ook voor in de breedte van de kerk. (..) Het is opvallend dat genoemde predikers niet schroomden om concreet te zijn. Zij maakten niet alleen de zonde en het ongeloof concreet, maar eveneens de toe-eigening van het heil. Want juist in het concrete wordt het Woord persoonlijk en ervaar ik de nabijheid van God. Veel van onze geloofstaal is te abstract om confronterend te zijn. Een oproep tot geloof bijvoorbeeld, hoe Bijbels die ook is, is voor veel mensen toch te abstract. Ze blijft daarmee op afstand staan. Maar als de oproep klinkt om te luisteren naar de stem van Christus, om je zonden op Hem te leggen, Zijn verzoening en heerschappij te aanvaarden, dan wordt het abstracte concreet. Dan staat het Woord niet meer op afstand, maar voel ik mij persoonlijk aangesproken door de levende stem van God".

De oorzaak van het probleem ligt mijn inziens meer bij de de ouders, ouderlingen en dominees dan bij de jongeren. De jongeren hebben natuurlijk de taak om zich te verdiepen in de Bijbel, maar de ouderen zijn daarentegen onmisbaar in het overdragen van het geloof. De preken zijn vaak ook weinig concreet. Dat merk je aan de antwoorden van de leerlingen. Die zijn namelijk als volgt: "Dan moet je je ellende kennen.” „Dan moet je je zonden belijden.” „Dan heb je een nieuw hart nodig.” „Nee”, zegt iemand anders, „je moet geloven.”. Het wordt vaak gezegd, maar niet uitgelegd. Of het wordt op zo'n extreme manier uitgelegd dat niemand zich er meer in herkent en dus de zaken ook niet meer snapt. Verder is het natuurlijk zorgelijk dat de antwoorden allemaal dogmatisch zijn en dat je weinig hoort over Christus.

Iedereen doet het fout, dus de jeugd kan er niets aan doen?

[Psalm]

De jongeren hebben natuurlijk de verantwoordelijkheid om zich de geloofskennis eigen te maken. Maar de ouders, ouderlingen en predikanten spelen daar een hele grote rol in. Deze verantwoordelijk wordt nog groter als je bedenkt dat wij vanaf onze geboorte belast zijn met de erfzonde, doodstaat en een wil die geneigd is tot het kwaad.

[Geytenbeekje]

De jongeren hebben natuurlijk de verantwoordelijkheid om zich de geloofskennis eigen te maken. Maar de ouders, ouderlingen en predikanten spelen daar een hele grote rol in. Deze verantwoordelijk wordt nog groter als je bedenkt dat wij vanaf onze geboorte belast zijn met de erfzonde, doodstaat en een wil die geneigd is tot het kwaad.

Zulke artikelen zijn een soort van verzuchting die al duizendmaal geleden gezucht is. Alleen door de werking van de Heilige Geest ga je leren verstaan wat het geestelijke leven inhoud ook al heb je in je omgeving weinig mensen die ook die werking hebben.

[Posthoorn]

Toch weet ik uit eigen ervaring hoe belangrijk het is als het Evangelie jou persoonlijk aan het hart wordt gelegd. Blijkbaar vindt God dat ook heel belangrijk!

[Bertiel]

Toch weet ik uit eigen ervaring hoe belangrijk het is als het Evangelie jou persoonlijk aan het hart wordt gelegd. Blijkbaar vindt God dat ook heel belangrijk!

Door de uiterlijke prediking bedoel je?

[Bertiel]

De jongeren hebben natuurlijk de verantwoordelijkheid om zich de geloofskennis eigen te maken. Maar de ouders, ouderlingen en predikanten spelen daar een hele grote rol in. Deze verantwoordelijk wordt nog groter als je bedenkt dat wij vanaf onze geboorte belast zijn met de erfzonde, doodstaat en een wil die geneigd is tot het kwaad.

Zulke artikelen zijn een soort van verzuchting die al duizendmaal geleden gezucht is. Alleen door de werking van de Heilige Geest ga je leren verstaan wat het geestelijke leven inhoud ook al heb je in je omgeving weinig mensen die ook die werking hebben.

Je zegt dus eigenlijk da de schrijver de Heilige Geest niet deelachtig is

[Psalm]

Zulke artikelen zijn een soort van verzuchting die al duizendmaal geleden gezucht is. Alleen door de werking van de Heilige Geest ga je leren verstaan wat het geestelijke leven inhoud ook al heb je in je omgeving weinig mensen die ook die werking hebben.

De stelling dat je alleen door de werking van de Heilige Geest gaat begrijpen wat het geestelijk leven inhoudt in opzichzelf genomen waar. Maar dat neemt niet weg dat ouderen de verantwoordelijkheid hebben voor een goede geloofsoverdracht. Het is een dooddoener als je met deze stelling bedoelt dat daarmee het probleem van de schrijver is afgedaan. Maar daar ga ik niet vanuit.

Verder is het belangrijk, als je zulke stellingen poneert, ook duidelijk uit te leggen wat voor werkingen dat concreet zijn. Wat voor werkingen ervaart een mens dan? En hoe onderscheiden deze werkingen zich ten opzichte van eigen werk? Als dit niet concreet gemaakt kan worden wordt het heel snel heel vaag en worden mensen aan het twijfelen gebracht.

[Cyrillus]

Als het goed is maken ouders kinderen jaloers door het geloof voor te leven. Dan zien de kinderen dat het geloof inhoud heeft, troost biedt, moed geeft in het dagelijks leven. Hierdoor gaan de abstracte woorden van de Bijbel leven. Dat versterkt de boodschap van de Bijbel. Natuurlijk moet de Heilige Geest hierin werkzaam zijn, maar niet voor niets roept de Bijbel op tot geloofsopvoeding. De Heilige Geest gebruikt ouders en ambtsdragers om het Woord uit te leggen. Dat veel kinderen niet verder komen dan koude geloofsleer zegt iets over wat zij horen, thuis, tijdens preek en tijdens de catechisatie. Zij krijgen, ben ik bang, geen beeld mee van een persoonlijke dichtbij zijnde God maar van een koele, afstandelijke, abstracte God. En waarom zou je in zo'n God geloven?

[Posthoorn]

Toch weet ik uit eigen ervaring hoe belangrijk het is als het Evangelie jou persoonlijk aan het hart wordt gelegd. Blijkbaar vindt God dat ook heel belangrijk!

Door de uiterlijke prediking bedoel je?

In mijn geval in een één-op-éénsituatie.

[Terri]

Toch weet ik uit eigen ervaring hoe belangrijk het is als het Evangelie jou persoonlijk aan het hart wordt gelegd. Blijkbaar vindt God dat ook heel belangrijk!

Door de uiterlijke prediking bedoel je?

In mijn geval in een één-op-éénsituatie.

Wellicht was er dan ook ruimte om vragen te stellen voor verdere uitleg e.d.
Dan fungeert zo'n 'uitlegger' als het ware als de Heilige Geest. ( ik schrijf het misschien wat krom)

[Thea]

Ik denk dat het voor jongeren en mezelf moeilijk is om er persoonlijk over te spreken, omdat het niet zo 'populair' klinkt om te zeggen: "Ik voel me zo'n zondaar". Ik denk dat veel mensen er niet op zitten te wachten dat je zulke dingen zegt. En dan ga je volgens mij snel in wat algemenere, abstractere termen er over spreken. Of je zwijgt. Ik vind het heel bijzonder als ik met iemand hierover kan spreken en die me hierin erkenning geeft.

[Anselmus]

Ik denk dat het ook een cultuur is. Wanneer een predikant of ouderling op huisbezoek de open vraag stelt: kun je vertellen wie de Heere Jezus voor je is, kan ik mij wat reacties voorstellen. Stotteren dat het tere zaken zijn en dat je van God geleerd moet zijn om daar antwoord op te geven, aangeven dat het geloof niet zo speelt en ver weg is en dat God het moet doen, een open gesprek waarin wordt verteld dat het ooit anders was, maar door genade nu geleefd wordt met Christus en Zijn genade. En dat het 'Ik voor u' zo intens ervaren kan worden. Soms na een duidelijk moment, soms niet zo duidelijk, maar geleidelijk en toch onmiskenbaar. Over leven van genade kunnen dan voorbeelden genoemd worden dat je jezelf zo tegenvalt, elke dag weer omdat je uit je slof schiet en je geduld verliest terwijl de Heere dat wel vraagt, maar dat je op zondag ook heerlijk geniet van het Woord dat open gaat en waar de Heere laat zien Wie Hij is. Dat leven van genade ook betekent dat Jezus Koning en Heere is over je leven en dat het dan niet altijd makkelijk is, maar wel goed omdat Hij erbij is. Wanneer dit wordt besproken met kinderen erbij leren ze dat je over geestelijke dingen ook normaal kunt spreken met elkaar zodat het iets wordt wat er elke dag bij hoort.

Ooit hadden wij een pleegdochter die na twee dagen zei: het geloof betekent echt iets voor jullie en jullie praten er ook gewoon onder het eten over. Ik denk dat het daarmee begint: gewoon aan tafel, bij de koffie, in de tuin (zoals in Israël: als je opstaat, naar bed gaat, onderweg bent), als onderdeel van het leven en niet alleen als onderdeel van de zondag en op huisbezoek. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je christen bent en niet over deze dingen spreekt. Daarvoor is het toch teveel verwerven met je hele denken? Gods zorg is elke dag te zien, dan kun je dat toch benoemen? De Bijbel gaat elke dag open en lees je over Wie God is. Het kan toch niet dat je dat niet met elkaar bespreekt? Boosheid en vergeving komen elke dag voor in het gezin, vergelijk dat met hoe vergeving bij de Heere functioneert.

Ik denk dat veel mensen wel meer zouden willen vertellen, maar bang zijn om voor oppervlakkig of evangelisch te worden uitgemaakt in onze reformatorische bubbel. In het buitenland vind ik christenen ook vaak vrijer al heb ik daar minder kinderen gesproken.

Hierin kan het onderwijs mijns inziens ook bijdragen. Daarin wordt een grote scheiding aangebracht tussen Bijbelverhaal, namen en feiten en psalmversje aan de ene kant en tekenen, rekenen, taal aan de andere kant. Ik zag eens een lesmethode van een vriendin die thuisonderwijs geeft. Daarin werd gevraagd wat de verkeersborden betekenen en de laatste vraag was: waarom is het voor een christen goed om de aanwijzingen op de verkeersborden op te volgen? Daarmee leert een kind verwoorden hoe het geloof bij alle aspecten van het leven betrokken wordt. En dan wordt het minder abstract. En dan weet je dat Christus ook moest lijden en sterven om voor de zonde van verkeersovertredingen te betalen.

[Zeeuw]

Ik denk dat het voor jongeren en mezelf moeilijk is om er persoonlijk over te spreken, omdat het niet zo 'populair' klinkt om te zeggen: "Ik voel me zo'n zondaar". Ik denk dat veel mensen er niet op zitten te wachten dat je zulke dingen zegt. En dan ga je volgens mij snel in wat algemenere, abstractere termen er over spreken. Of je zwijgt. Ik vind het heel bijzonder als ik met iemand hierover kan spreken en die me hierin erkenning geeft.

Ik denk dat het ook een kwestie van 'vaker doen' is. Ik was het ook nooit gewend, maar spreek er (bv op de Bijbelkring) steeds vaker over en dat helpt wel.

[Thea]

Dat herken ik wel. Wat ik ermee probeer te zeggen is, dat veiligheid heel belangrijk is voor openheid hierover. En dat mensen niet gelijk aan je beginnen te 'trekken', maar ook ruimte geven aan jouw belevingen.