Menselijk bezien hadden de later bevestigden wellicht langer tot zegen kunnen zijn voor de kerk. Misschien zijn ze nu langer tot nut geweest van hun gezin, ik weet het niet.Bezorgd schreef: ↑05 mei 2023, 19:43En duid je dat positief of negatief?Job schreef: ↑05 mei 2023, 18:53Spijker en kop. Het zijn wellicht geen late roepingen, maar bijvoorbeeld het er pas na een lang(er) proces voor durven houden dat het daadwerkelijk een roeping is. Zodra je dat zelf dan uiteindelijk zeker weet, volgt nog de gang naar kerkenraad en vroeger of later naar het curatorium. Al met al kan daar veel tijd in gaan zitten.MGG schreef: ↑05 mei 2023, 11:46Ik denk dat het roepingstraject anders ervaren wordt.Bezorgd schreef: ↑05 mei 2023, 11:36 Er is voor beiden wat te zeggen.
Als ik zie hoe studenten zich aan de studie aan de universiteit begeven en alles zelf betalen, deels er nog parttime bijwerken, geeft dat wel aan hoe krachtig de roeping is.
Een opoffering en een afhankelijk leven.
Tegelijkertijd zie je ook de moeiten en de zorgen die dat geeft bij een latere roeping. Een gezin, eigen huis etc etc, er kunnen dan veel financiële zorgen zijn.
Zou het deels ook daarmee te maken kunnen hebben? Binnen de GG zijn het bijna allemaal late roepingen. Dat vraagt wel om een andere benadering dan bij jonge studenten.
Nog interessanter is de vraag, hoe komt het dat in de (O)GG(iN) het voornamelijk late roepingen zijn en in andere kerkverbanden voornamelijk roepingen in de studententijd.
Weet iemand wat gangbaar was tijdens de reformatie?
(...).
Net als in het beroepingswerk en in zekere zin ook de bekering zijn deze vragen terug te voeren op een kardinaal punt: wat ervaren we als het persoonlijk spreken Gods?
Overigens ben ik nog steeds benieuwd naar het antwoord op de laatste vraag in m'n post.
Over leeftijden van predikanten tijdens de reformatie weet ik niet.