Chrisje72 schreef: ↑01 apr 2023, 11:52 Stel je hebt in gesprek met een andersdenkende en die vraagt: wat betekent je geloof voor jou? Wat zou je antwoorden?

Chrisje72 schreef: ↑01 apr 2023, 12:29 Ik vind het zelf ook lastig, juist omdat geloven, geloven is. Een zeker weten in je hart dat wat je in gelooft, dat dat waar is. De liefde van God voor zondaren, voor mij. Maar ik ga altijd van te voren redeneren, het kan voor mij wel waarheid zijn maar als de ander dat al niet gelooft? Dat mensen zonder God verloren zijn? En dan vind ik het moeilijk om uit te spreken. Ook omdat je niet gekwetst wil worden in je diepste gevoel.

Anselmus schreef:

Chrisje72 schreef: ↑01 apr 2023, 12:29 Ik vind het zelf ook lastig, juist omdat geloven, geloven is. Een zeker weten in je hart dat wat je in gelooft, dat dat waar is. De liefde van God voor zondaren, voor mij. Maar ik ga altijd van te voren redeneren, het kan voor mij wel waarheid zijn maar als de ander dat al niet gelooft? Dat mensen zonder God verloren zijn? En dan vind ik het moeilijk om uit te spreken. Ook omdat je niet gekwetst wil worden in je diepste gevoel.

Oef, dit is wel heel postmodern: ieder heeft zijn eigen waarheid en de consequentie van wat je als christen gelooft mag je niet universeel uitdragen, anders voelen mensen zich gekwetst.

Ik ben het met DDD eens dat de context en relatie bepalend zijn. Als het iemand is die ongelovig is, maar oprecht wil weten wat ik geloof gebruik ik de techniek van 'het evandelisatieboekje' (groene, zwarte, rode, witte, gele bladzijde). Ik vertel dat ik geloof dat de relatie tussen God en mij hersteld is, dat die door de mensen kapot gemaakt is en dat Jezus die relatie hersteld heeft voor wie in Hem geloven. Dan vertel ik dat die wetenschap mij houvast en rust geeft in het leven en ook voor daarna. Als iemand doorvraagt over hemel en hel en of ik geloof dat mensen niet in de hemel komen als ze dat niet geloven, vraag ik soms wat ze in de hemel willen doen bij een God in Wie ze niet geloven. Dat levert soms mooie gesprekken op. Bijvoorbeeld dat God een plaats bij Hem aanbiedt aan hen die in Hem geloven, maar wie dat niet wil geen plaats bij Hem heeft en dat dit een aspect van rechtvaardigheid in zich heeft. Tegelijk zeg ik dan dat wie in Christus gelooft ook eeuwig bij Hem mag horen, dat er plaats genoeg is.

In gesprekken met anderen probeer ik in te gaan op wat geloof voor mij betekent en tegelijk de consequenties van wel of niet geloven te laten zien vanuit God: Uit liefde gaf Hij alles, tot Zijn Zoon aan toe. Maar wie dat niet gelooft, heeft geen plaats bij Hem. Mijn ervaring is dat deze consequentie als 'eerlijk' wordt gezien als iemand die argumenten op logische consistentie kan wegen. Anderen geven soms aan dat mijn waarheid niet voor hun hoeft te gelden. Dan leg ik uit dat het christendom denkt vanuit een universeel wereldbeeld en dat vanuit dat wereldbeeld de geloofsinhoud geldt voor de universele mens. Maar dit kan alleen als mensen oprecht willen luisteren en hun vraag open stellen.

In een vluchtig gesprek houd ik het oppervlakkiger, vertel ik waarom het geloof voor mij waarde heeft en probeer ik een open houding te hebben en nodig ik vooral uit om vragen te stellen. Of ik vraag wat ze van het christelijk geloof vinden en welke alternatieven beter zijn.

Mensen overtuig je niet met argumenten, tenzij ze zeer rationeel zijn ingesteld. In onze tijd gaat het meer om de betekenisvraag: wat heb je eraan en wat betekent het voor jou?

Chrisje72 schreef: ↑10 apr 2023, 18:02

Anselmus schreef:

Chrisje72 schreef: ↑01 apr 2023, 12:29 Ik vind het zelf ook lastig, juist omdat geloven, geloven is. Een zeker weten in je hart dat wat je in gelooft, dat dat waar is. De liefde van God voor zondaren, voor mij. Maar ik ga altijd van te voren redeneren, het kan voor mij wel waarheid zijn maar als de ander dat al niet gelooft? Dat mensen zonder God verloren zijn? En dan vind ik het moeilijk om uit te spreken. Ook omdat je niet gekwetst wil worden in je diepste gevoel.

Oef, dit is wel heel postmodern: ieder heeft zijn eigen waarheid en de consequentie van wat je als christen gelooft mag je niet universeel uitdragen, anders voelen mensen zich gekwetst.

Ik ben het met DDD eens dat de context en relatie bepalend zijn. Als het iemand is die ongelovig is, maar oprecht wil weten wat ik geloof gebruik ik de techniek van 'het evandelisatieboekje' (groene, zwarte, rode, witte, gele bladzijde). Ik vertel dat ik geloof dat de relatie tussen God en mij hersteld is, dat die door de mensen kapot gemaakt is en dat Jezus die relatie hersteld heeft voor wie in Hem geloven. Dan vertel ik dat die wetenschap mij houvast en rust geeft in het leven en ook voor daarna. Als iemand doorvraagt over hemel en hel en of ik geloof dat mensen niet in de hemel komen als ze dat niet geloven, vraag ik soms wat ze in de hemel willen doen bij een God in Wie ze niet geloven. Dat levert soms mooie gesprekken op. Bijvoorbeeld dat God een plaats bij Hem aanbiedt aan hen die in Hem geloven, maar wie dat niet wil geen plaats bij Hem heeft en dat dit een aspect van rechtvaardigheid in zich heeft. Tegelijk zeg ik dan dat wie in Christus gelooft ook eeuwig bij Hem mag horen, dat er plaats genoeg is.

In gesprekken met anderen probeer ik in te gaan op wat geloof voor mij betekent en tegelijk de consequenties van wel of niet geloven te laten zien vanuit God: Uit liefde gaf Hij alles, tot Zijn Zoon aan toe. Maar wie dat niet gelooft, heeft geen plaats bij Hem. Mijn ervaring is dat deze consequentie als 'eerlijk' wordt gezien als iemand die argumenten op logische consistentie kan wegen. Anderen geven soms aan dat mijn waarheid niet voor hun hoeft te gelden. Dan leg ik uit dat het christendom denkt vanuit een universeel wereldbeeld en dat vanuit dat wereldbeeld de geloofsinhoud geldt voor de universele mens. Maar dit kan alleen als mensen oprecht willen luisteren en hun vraag open stellen.

In een vluchtig gesprek houd ik het oppervlakkiger, vertel ik waarom het geloof voor mij waarde heeft en probeer ik een open houding te hebben en nodig ik vooral uit om vragen te stellen. Of ik vraag wat ze van het christelijk geloof vinden en welke alternatieven beter zijn.

Mensen overtuig je niet met argumenten, tenzij ze zeer rationeel zijn ingesteld. In onze tijd gaat het meer om de betekenisvraag: wat heb je eraan en wat betekent het voor jou?

Bedankt voor je uitgebreide antwoord. In je eerste alinea denk ik wel dat je me verkeerd begrijpt, ikzelf ben juist bang gekwetst te worden in iets wat voor mij heel dierbaar is.

Anselmus schreef: ↑10 apr 2023, 17:57

Chrisje72 schreef: ↑01 apr 2023, 12:29 Ik vind het zelf ook lastig, juist omdat geloven, geloven is. Een zeker weten in je hart dat wat je in gelooft, dat dat waar is. De liefde van God voor zondaren, voor mij. Maar ik ga altijd van te voren redeneren, het kan voor mij wel waarheid zijn maar als de ander dat al niet gelooft? Dat mensen zonder God verloren zijn? En dan vind ik het moeilijk om uit te spreken. Ook omdat je niet gekwetst wil worden in je diepste gevoel.

Oef, dit is wel heel postmodern: ieder heeft zijn eigen waarheid en de consequentie van wat je als christen gelooft mag je niet universeel uitdragen, anders voelen mensen zich gekwetst.

Ik ben het met DDD eens dat de context en relatie bepalend zijn. Als het iemand is die ongelovig is, maar oprecht wil weten wat ik geloof gebruik ik de techniek van 'het evandelisatieboekje' (groene, zwarte, rode, witte, gele bladzijde). Ik vertel dat ik geloof dat de relatie tussen God en mij hersteld is, dat die door de mensen kapot gemaakt is en dat Jezus die relatie hersteld heeft voor wie in Hem geloven. Dan vertel ik dat die wetenschap mij houvast en rust geeft in het leven en ook voor daarna. Als iemand doorvraagt over hemel en hel en of ik geloof dat mensen niet in de hemel komen als ze dat niet geloven, vraag ik soms wat ze in de hemel willen doen bij een God in Wie ze niet geloven. Dat levert soms mooie gesprekken op. Bijvoorbeeld dat God een plaats bij Hem aanbiedt aan hen die in Hem geloven, maar wie dat niet wil geen plaats bij Hem heeft en dat dit een aspect van rechtvaardigheid in zich heeft. Tegelijk zeg ik dan dat wie in Christus gelooft ook eeuwig bij Hem mag horen, dat er plaats genoeg is.

In gesprekken met anderen probeer ik in te gaan op wat geloof voor mij betekent en tegelijk de consequenties van wel of niet geloven te laten zien vanuit God: Uit liefde gaf Hij alles, tot Zijn Zoon aan toe. Maar wie dat niet gelooft, heeft geen plaats bij Hem. Mijn ervaring is dat deze consequentie als 'eerlijk' wordt gezien als iemand die argumenten op logische consistentie kan wegen. Anderen geven soms aan dat mijn waarheid niet voor hun hoeft te gelden. Dan leg ik uit dat het christendom denkt vanuit een universeel wereldbeeld en dat vanuit dat wereldbeeld de geloofsinhoud geldt voor de universele mens. Maar dit kan alleen als mensen oprecht willen luisteren en hun vraag open stellen.

In een vluchtig gesprek houd ik het oppervlakkiger, vertel ik waarom het geloof voor mij waarde heeft en probeer ik een open houding te hebben en nodig ik vooral uit om vragen te stellen. Of ik vraag wat ze van het christelijk geloof vinden en welke alternatieven beter zijn.

Mensen overtuig je niet met argumenten, tenzij ze zeer rationeel zijn ingesteld. In onze tijd gaat het meer om de betekenisvraag: wat heb je eraan en wat betekent het voor jou?

DDD schreef: ↑10 apr 2023, 20:33 Maar dat was een andere tijd. In zijn tijd was het voor meer mensen wél relevant om argumenten aan te dragen.

Susanna schreef: ↑10 apr 2023, 20:55

DDD schreef: ↑10 apr 2023, 20:33 Maar dat was een andere tijd. In zijn tijd was het voor meer mensen wél relevant om argumenten aan te dragen.

Ik denk dat het nu ook nog belangrijk is maar dat veel christenen te weinig kennis hebben om dat te doen. Ik vind het zelf erg moeilijk. Pas had ik een gesprek met iemand die erg sceptisch tegenover het geloof stond. Hij vertelde dat hij zijn hoop had gericht op eeuwig leven door middel van cryonisme. Ik vroeg hem om dat uit te leggen. Dat deed hij. Moeilijk. Hij zei ook dat hij erover in zat wat er na zijn dood zou gebeuren. Stel dat jij gelijk hebt, zei hij. Toch bleef hij erbij dat de techniek het geloof zou vervangen. Er kwam iemand anders bij zitten, die allerlei bedenkingen had over het "invriezen na je dood". En dat het onduidelijk of het ooit mogelijk zal zijn om een ingevroren lichaam weer tot leven te wekken.

Toen probeerde ik daarop in te springen. Dat in het christendom eeuwig leven niet afhankelijk is van onze fysieke lichamen, maar van onze relatie met God. En dat we geloven dat de dood niet het einde is en dat we na onze dood een nieuw en verheerlijkt lichaam zullen ontvangen, als we tot geloof gekomen zijn in de Heere Jezus.

"Daarom heet het ook geloof", zuchtte hij. "Hoe is het om te geloven? Is dat niet iets dat je aangepraat wordt? Merk je dat het bovennatuurlijk is?"
Toen kon ik wel wat vertellen.

Maar ik voelde tijdens dat gesprek dat ik niet als Paulus kon zijn. En dat ik eigenlijk meer kennis van onze cultuur nodig heb. Ik voelde me dom.

DDD schreef: ↑10 apr 2023, 21:56Ik vind zelf onze cultuur niet zo ingewikkeld. Als je een maand Netflix kijkt, dan ben je al aardig op de hoogte van het moderne levensgevoel.