Welke raad zou jij een christen geven die in met angst en depressie worstelen? Ik heb iemand wel eens horen zeggen: dat is maar een gedachte, je moet je er tegen verzetten. God wil niet dat je zo bent en denkt. Paniek aanvallen zijn zonden.

Susan schreef:Welke raad zou jij een christen geven die in met angst en depressie worstelen? Ik heb iemand wel eens horen zeggen: dat is maar een gedachte, je moet je er tegen verzetten. God wil niet dat je zo bent en denkt. Paniek aanvallen zijn zonden.

Waar grondt u op dat paniekaanvallen, angstaanvallen, zonden zijn? Ik denk dat het een psychisch verschijnsel is.
Ik heb zelf veel last gehad van acute hyperventilatieaanvallen. Nooit heb ik dit als zonde gezien.
Een andere zaak is dat de satan hier wel in mee kan werken.
Maar wat de satan in de mens werkt buiten zijn willen om, dat is, zover ik het bezie, wat God toelaat.
Onder die toelating kan de satan heel ver gaan: denk slechts aan Job.

Ik denk dat elkeen waar God Zijn werk in werkt met de satan van doen krijgt. Wie de satan niet kent, zo
ook vaak gezegd, is ook vreemd van het werk Gods in de ziel. Gods werk wordt altijd bestreden, en dat kunnen
we staven met vele Bijbelse voorbeelden.

-DIA- schreef:

Susan schreef:Welke raad zou jij een christen geven die in met angst en depressie worstelen? Ik heb iemand wel eens horen zeggen: dat is maar een gedachte, je moet je er tegen verzetten. God wil niet dat je zo bent en denkt. Paniek aanvallen zijn zonden.

Waar grondt u op dat paniekaanvallen, angstaanvallen, zonden zijn? Ik denk dat het een psychisch verschijnsel is.
Ik heb zelf veel last gehad van acute hyperventilatieaanvallen. Nooit heb ik dit als zonde gezien.
Een andere zaak is dat de satan hier wel in mee kan werken.
Maar wat de satan in de mens werkt buiten zijn willen om, dat is, zover ik het bezie, wat God toelaat.
Onder die toelating kan de satan heel ver gaan: denk slechts aan Job.

Ik denk dat elkeen waar God Zijn werk in werkt met de satan van doen krijgt. Wie de satan niet kent, zo
ook vaak gezegd, is ook vreemd van het werk Gods in de ziel. Gods werk wordt altijd bestreden, en dat kunnen
we staven met vele Bijbelse voorbeelden.

Ik grond het nergens op. Het werd gezegd. Dank je wel voor deze reactie. Hier heb ik zelf wel wat aan.

Susan schreef:Welke raad zou jij een christen geven die in met angst en depressie worstelen? Ik heb iemand wel eens horen zeggen: dat is maar een gedachte, je moet je er tegen verzetten. God wil niet dat je zo bent en denkt. Paniek aanvallen zijn zonden.

Heel moeilijk. Je kunt in een depressie je gedachten niet even veranderen/verzetten. Als het lukt om te bidden, in de bijbel te lezen of bepaalde gedichten. Als iemand echt heel diep zit, lukt dit waarschijnlijk niet. Dan blijft er eigenlijk maar één ding over. Bidden vóór die persoon. En laten weten dat je er bent voor iemand. Regelmatig even contact zoeken. Depressie is zoiets zwaars. God wil inderdaad niet dat je zo bent, maar waarom laat Hij het dan wel toe? Het kan een enorme worsteling zijn.
'Het is zonde/komt voor uit de zonde' tja, om dat te benoemen help je iemand niet mee. Iedere verkeerde gedachten is zonde. Wij zijn zonde. Ernstige ziektes komen door de zondeval. Niet als persoonlijke straf. Depressie is een ziekte, zieke mensen oordeelt God dus laten we daarover niet te hard zijn, helemaal niet richting depressieve mensen, echt opbeurend is dat niet,grote kans dat iemand nog dieper wegzakt.

(Voor depressie kun je ook paniek aanvallen invullen, geldt eigenlijk hetzelfde voor. Je kunt dmv je gedrag/ademhaling zoiets wel onder controle krijgen, maar het komt vaak door een bepaalde gebeurtenis/vanuit angst. Het is goed om naar jezelf te kijken, wat gebeurt er en wat is mijn reactie, maar de oorsprong waardoor het komt heb je meestal zelf niet in de hand)

Paniekaanvallen en alle beperkingen of ziekten zijn in ieder geval een vorm van het missen van ons doel. In zoverre kan ik de kwalificatie 'zonde' wel begrijpen. Maar goed. Dat is een weinig gelukkige formulering en ik zou hem zelf nooit gebruiken.

Het heeft geen zin en is ook niet bijbels om je schuldig te voelen als je ziek bent, of je moet daar zelf een rol in hebben gespeeld, natuurlijk.

Iets heel persoonlijks: Ik dacht tijdens/na mijn eerste paniekaanval dat dat de bekering was. Waarbij allerlei gedachtes over het oordeel, de eeuwigheid, de rechtvaardiging en God samengeperst zaten. Een hele erge ervaring. Misschien kwam dit omdat de noodzaak van bekering zo sterk drukte dat ik er (ook door andere oorzaken) aan onderdoor ging. En wellicht ook doordat gepreekt wordt dat bekering en het oordeel daadwerkelijk moet worden ingeleefd.

Susan schreef:Welke raad zou jij een christen geven die in met angst en depressie worstelen? Ik heb iemand wel eens horen zeggen: dat is maar een gedachte, je moet je er tegen verzetten. God wil niet dat je zo bent en denkt. Paniek aanvallen zijn zonden.

In het kader van geestelijke depressiviteit (dus vanuit geestelijke oorzaken, en dus niet depressiviteit in algemene zin) kan ik aanbevelen:
Dr. D. Martyn Lloyd-Jones - Oorzaken en genezing van geestelijke depressiviteit

Dat boekje heeft al veel mensen geholpen.

Daarnaast kunnen er naast geestelijke, ook lichamelijke en psychische oorzaken zijn, die overigens vaak door elkaar lopen en niet altijd strikt te scheiden zijn.

De stellingen die je noemt zijn redelijk onpastoraal als we het op die manier brengen (bijvoorbeeld: paniek aanvallen zijn zonden). Ik wil niet zeggen dat er niets waars in zit. Maar iemand die werkelijk depressief is heeft niets aan oneliners (en zal daardoor nog verder in de put komen), maar heeft werkelijk hulp nodig.

Op lichamelijk gebied kan dagelijkse beweging, slaap en gezonde voeding helpen. Voor het psychische aspect kunnen gesprekken helpen om bijvoorbeeld verkeerde gedachtepatronen of onverwerkte zaken een plaats te geven. Tegelijkertijd zijn er in de seculiere psychologie zaken die on-Bijbels zijn, en zelfverwerkelijking en egocentrisme stimuleren. Hier dient wel met onderscheid mee omgegaan te worden. Het beste is een christelijke therapeut, maar zelfs die zijn soms beïnvloed door on-Bijbelse aspecten in seculiere methoden.

In het geestelijk leven kunnen er ook zaken zijn die van invloed zijn. Er kunnen onbeleden zonden zijn, schuldgevoel, niet tot overgave aan God wil kunnen komen, een gebrek aan geloofszekerheid, onbijbelse patronen, een verkeerd Godsbeeld, enzovoorts. Pastorale begeleiding is hierbij nodig. Het voornoemde boekje kan ook in biddend opzien gelezen worden.

Ik ben beducht voor al te makkelijke oplossingen. Mensen die worstelen met depressiviteit hebben vooral veel geduld nodig, en geen makkelijke oplossingen. Dezelfde houding dienen we te hebben als Christus heeft in Jesaja 42:3: Het gekookte riet zal Hij niet verbreken, en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen. 

Angst was lange tijd mijn gast. Hulpeloos in bed is dat moeilijk om de baas te worden.
Omdat ik enge dingen zag gaven ze me Haldol en waar wordt je helemaal koekoek van.
Ik zat in de tillift te slapen.
Wat mij hielp is Psalmen zingen. Dwars door de boze stemmen heen.
Vooral die stemmetjes negeren "het heeft toch geen zin" God hoort je niet".
De satan heeft vurige pijlen en schiet ze af op je zwakke plekken.
Hij hoeft alleen maar te wijzen, op zonden uit het verleden. Alleen maar schulden en zwart.
We hebben niets om aan te bieden,
Dan kan de ziekenhuiskamer een Beth-El worden.
Maar je kunt de hand van iemand vasthouden, dat kan troost geven. En zwijgend naast iemand zitten.

Wat een mooie, waardevolle reacties. Ik neem het mee. Het zit me niet lekker dat iemand zei: is er misschien toch een zonde in je leven? (tegen een oudere man die heel lang depressief was)

JCM schreef:Iets heel persoonlijks: Ik dacht tijdens/na mijn eerste paniekaanval dat dat de bekering was. Waarbij allerlei gedachtes over het oordeel, de eeuwigheid, de rechtvaardiging en God samengeperst zaten. Een hele erge ervaring. Misschien kwam dit omdat de noodzaak van bekering zo sterk drukte dat ik er (ook door andere oorzaken) aan onderdoor ging. En wellicht ook doordat gepreekt wordt dat bekering en het oordeel daadwerkelijk moet worden ingeleefd.

Het is zeker waar, als je niet weet wat het is, als voor het eerst een acute aanval krijgt, dan zijn er heel vaak gedachten dat je dat niet overleefd. Je denkt dan dit is het einde. Je vecht om niet het bewustzijn te verliezen, en als je dat verliest denk je dat dat je einde wordt.
Er is nu veel meer voorlichting en informatie, maar in mijn jonge jaren was dat er niet. Ik wist niet wat ik had, en niemand die het wist. De arts gooide het op zenuwen, en je kreeg wat verdovende en verslavende medicijnen. Maar dat lijkt me niet de methode, want hier kan veel mis gaan door naar tabletten te grijpen, die in feite niets oplossen. Ja, tijdelijk wel, maar de kans op gewenning is denk ik te groot. Ik geloof dat ik een beetje uit ervaring moet spreken. Het heeft veel tijd gekost om af te kicken van die tabletten. Ik ben daardoor erg voorzichtig geworden als een dokter je iets voorschrijft wat enkel de symptomen wegneemt. Soms kunnen tabletten nodig zijn, maar er zou meer nadrukkelijk (wat nu al meer gedaan wordt) gewezen moeten worden op gewenning.

Susan schreef:Wat een mooie, waardevolle reacties. Ik neem het mee. Het zit me niet lekker dat iemand zei: is er misschien toch een zonde in je leven? (tegen een oudere man die heel lang depressief was)

Depressie is ook een ziekte, tenminste dat heb ik altijd zo geleerd.
Depressie is een ingewikkelde ziekte waarbij verschillende delen van je hersenen betrokken zijn.
Ik denk niet dat je verschil moet maken tussen depressie en een maagzweer om maar iets te noemen.
En dat ons vanwege de zonde allerlei ziekte, verdriet en ellende overkomt is niet voorbehouden aan enkel diegene die een speciale zonde gedaan zou hebben.
Dat weerspreekt de Bijbel.
Of meent gij, dat die achttien, op wie de toren bij Siloam viel en die erdoor gedood werden, schuldiger waren dan alle andere mensen, die in Jeruzalem wonen?

-DIA- schreef:

JCM schreef:Iets heel persoonlijks: Ik dacht tijdens/na mijn eerste paniekaanval dat dat de bekering was. Waarbij allerlei gedachtes over het oordeel, de eeuwigheid, de rechtvaardiging en God samengeperst zaten. Een hele erge ervaring. Misschien kwam dit omdat de noodzaak van bekering zo sterk drukte dat ik er (ook door andere oorzaken) aan onderdoor ging. En wellicht ook doordat gepreekt wordt dat bekering en het oordeel daadwerkelijk moet worden ingeleefd.

Het is zeker waar, als je niet weet wat het is, als voor het eerst een acute aanval krijgt, dan zijn er heel vaak gedachten dat je dat niet overleefd. Je denkt dan dit is het einde. Je vecht om niet het bewustzijn te verliezen, en als je dat verliest denk je dat dat je einde wordt.
Er is nu veel meer voorlichting en informatie, maar in mijn jonge jaren was dat er niet. Ik wist niet wat ik had, en niemand die het wist. De arts gooide het op zenuwen, en je kreeg wat verdovende en verslavende medicijnen. Maar dat lijkt me niet de methode, want hier kan veel mis gaan door naar tabletten te grijpen, die in feite niets oplossen. Ja, tijdelijk wel, maar de kans op gewenning is denk ik te groot. Ik geloof dat ik een beetje uit ervaring moet spreken. Het heeft veel tijd gekost om af te kicken van die tabletten. Ik ben daardoor erg voorzichtig geworden als een dokter je iets voorschrijft wat enkel de symptomen wegneemt. Soms kunnen tabletten nodig zijn, maar er zou meer nadrukkelijk (wat nu al meer gedaan wordt) gewezen moeten worden op gewenning.

Hoe kijkt u aan tegen de mogelijkheid dat zo'n heftige ervaring door God gebruikt kan worden om iemand stil te zetten?
Of ziet u dit echt als een medische situatie?

Ik ervaarde enerzijds de benauwdheid van dit verschijnsel, anderzijds dacht ik: als dit van God is, mag ik deze ervaring niet vergeten en loslaten en over gaan tot de orde van de dag.

JCM schreef:

-DIA- schreef:

JCM schreef:Iets heel persoonlijks: Ik dacht tijdens/na mijn eerste paniekaanval dat dat de bekering was. Waarbij allerlei gedachtes over het oordeel, de eeuwigheid, de rechtvaardiging en God samengeperst zaten. Een hele erge ervaring. Misschien kwam dit omdat de noodzaak van bekering zo sterk drukte dat ik er (ook door andere oorzaken) aan onderdoor ging. En wellicht ook doordat gepreekt wordt dat bekering en het oordeel daadwerkelijk moet worden ingeleefd.

Het is zeker waar, als je niet weet wat het is, als voor het eerst een acute aanval krijgt, dan zijn er heel vaak gedachten dat je dat niet overleefd. Je denkt dan dit is het einde. Je vecht om niet het bewustzijn te verliezen, en als je dat verliest denk je dat dat je einde wordt.
Er is nu veel meer voorlichting en informatie, maar in mijn jonge jaren was dat er niet. Ik wist niet wat ik had, en niemand die het wist. De arts gooide het op zenuwen, en je kreeg wat verdovende en verslavende medicijnen. Maar dat lijkt me niet de methode, want hier kan veel mis gaan door naar tabletten te grijpen, die in feite niets oplossen. Ja, tijdelijk wel, maar de kans op gewenning is denk ik te groot. Ik geloof dat ik een beetje uit ervaring moet spreken. Het heeft veel tijd gekost om af te kicken van die tabletten. Ik ben daardoor erg voorzichtig geworden als een dokter je iets voorschrijft wat enkel de symptomen wegneemt. Soms kunnen tabletten nodig zijn, maar er zou meer nadrukkelijk (wat nu al meer gedaan wordt) gewezen moeten worden op gewenning.

Hoe kijkt u aan tegen de mogelijkheid dat zo'n heftige ervaring door God gebruikt kan worden om iemand stil te zetten?
Of ziet u dit echt als een medische situatie?

Ik ervaarde enerzijds de benauwdheid van dit verschijnsel, anderzijds dacht ik: als dit van God is, mag ik deze ervaring niet vergeten en loslaten en over gaan tot de orde van de dag.

Als we er vanuit gaan dat er niets bij geval gebeurt. Dan krijgt een mens ook niet zomaar een paniekaanval. Vergelijkbaar met een zware griep, een longontsteking, of we krijgen een auto-ongeluk, en komen daardoor in een rolstoel. Dat zijn allemaal dingen waardoor God spreekt. Maar vaak is het bij de mensen zo, wat we ook in de Schrift lezen: De Heere sprak wel tot X of Y. maar hij/zij letten daar niet op. Dit staat van Manasse, maar dat geldt vanzelf voor allen dingen. Niets wat ons overkomt gebeurt bij geval. Of ik onderscheid maak tussen een medische situatie of wat anders? Ik geloof dat niet. God spreek op velerlei wijze. Daar hoeft helemaal niets bijzonders te gebeuren. Ik weet zelf van een man, nog niet zo heel lang geleden, die de kerk de rug had toegekeerd. Hij was kerngezond. Zomaar onder zijn werk op weg, kwamen hem de woorden uit een psalm met kracht voor: Psalm 73 vers 10, Hoe worden zij, tot ieders schrik, vernield als in een ogenblik, hoe moeten zij het leven enden! Van angst verteerd in hun ellenden, enz. Deze woorden kwamen met zoveel kracht dat deze mens niet verder kon. Hij moest zijn werk afbreken en kwam op bed te liggen. Het was om de schrik, hij werd er zo bij bepaald dat hij met God in rekening stond. En de Heere werkte door met die man. Hij was dus kerngezond, maar de Heere kwam hem voor met deze Psalm. We hoeven daarvoor dus niet ziek te zijn of een ongeluk te krijgen. Dus ook geen paniekaanval. Het vanzelf wel heel anders: een paniekaanval is medisch wel te verklaren. Maar dat geldt niet voor een spreken van God. Hij kan daar ook wel een paniekaanval voor gebruiken, om een mens stil te zetten op zijn weg. Het voor ons dan wel zaak om acht te geven op het spreken Gods. Weer wijs ik naar Manasse, God sprak wel tot hem, maar hij merkte daar niet op. Ik dat geldt dus voor alles: God spreekt op velerlei wijze.

Uit de vruchten kent men de boom. Was zo’n ‘ervaring’ een werk van God? Dan blijkt dat uit een daaropvolgend leven van geloof en bekering en een nieuwe wandel.
Het zou wat rust en evenwicht geven, denk ik, wanneer we meer op die Bijbelse toetssteen de nadruk zouden leggen. Dan hoeven we ook niet te focussen op het ‘vast moeten houden’ van een ervaring. De vraag bij ervaringen is dan niet zozeer ‘zou dit het nu zijn?’ Ik heb zulke vragen horen stellen na angstaanvallen en zelfs na psychoses. Maar dat werpt ons alleen maar terug op de onzekere wereld van onze psyche en ervaringen.
Een Bijbels geloof en bekering ziet af van zichzelf, zoekt het leven buiten zichzelf en jaagt de heiligmaking na.

Jongere schreef:Uit de vruchten kent men de boom. Was zo’n ‘ervaring’ een werk van God? Dan blijkt dat uit een daaropvolgend leven van geloof en bekering en een nieuwe wandel.
Het zou wat rust en evenwicht geven, denk ik, wanneer we meer op die Bijbelse toetssteen de nadruk zouden leggen. Dan hoeven we ook niet te focussen op het ‘vast moeten houden’ van een ervaring. De vraag bij ervaringen is dan niet zozeer ‘zou dit het nu zijn?’ Ik heb zulke vragen horen stellen na angstaanvallen en zelfs na psychoses. Maar dat werpt ons alleen maar terug op de onzekere wereld van onze psyche en ervaringen.
Een Bijbels geloof en bekering ziet af van zichzelf, zoekt het leven buiten zichzelf en jaagt de heiligmaking na.

Het natuurlijk veel verschil tussen een psychische aandoening of een algemene angst. Dit is allemaal medisch wel te verklaren, en op zich werkt zoiets niet iets uit. Het komt er op aan of God ons door een bepaalde zaak stilzet, of dat we daar niet op letten. Deze dingen, hoe goed medisch verklaarbaar, zouden ons ook iets zeggen moeten hebben, evenals toen we net een ongeluk ontkwamen, of toen we genazen van een ernstige zieke.