Ik zal proberen er iets van weer te geven. Het is helemaal niet over het beroep zelf gegaan, maar voelbaar was dat wat aan de orde kwam door ds. Huijser zelf werd doorgemaakt, mogelijk zelfs ter plekke. Aangezien het beroep direct na de dienst is aangenomen, denk ik dat wel.
De preek ging voornamelijk over deze woorden uit 1 Koningen 19:
19 Zo ging hij van daar, en vond Elisa, den zoon van Safat; dezelve ploegde met twaalf juk runderen voor zich henen, en hij was bij het twaalfde; en Elia ging over tot hem, en wierp zijn mantel op hem.
20 En hij verliet de runderen, en liep Elia na, en zeide: Dat ik toch mijn vader en mijn moeder kusse, daarna zal ik u navolgen. En hij zeide tot hem: Ga, keer weder; want wat heb ik u gedaan?
21 Zo keerde hij weder van achter hem af, en nam een juk runderen, en slachtte het, en met het gereedschap der runderen zood hij hun vlees, hetwelk hij aan het volk gaf; en zij aten. Daarna stond hij op, en volgde Elia na, en diende hem.
Ik denk dat dit een goede samenvatting is: De leiding Gods en daar onvoorwaardelijk voor bukken.
Eigenlijk komt het Bijbelgedeelte erop neer dat Elia na een door de Heere geleidde weg (denk aan Karmel, de jeneverboom) opnieuw ongedacht naar iets nieuws geleid wordt: hij moet zijn taak gaan neerleggen. Dat was de ene kant van de preek. Je werk teruggeven aan de Heere, door Wiens hand het welbehagen gelukkiglijk zal voortgaan. Maar ook overdragen. Het is genoeg. Een ander mag gaan maaien wat jij gezaaid hebt. De andere zijde was: Eliza werd onmiddellijk gewillig gemaakt om te volgen, ongeacht het grote bedrijf wat op hem lag te wachten. Ondanks dat er eigenlijk helemaal geen redenen waren om te gaan. Ongeacht de onbekende toekomst. Maar de Heere hield wel rekening met hem als mens. Hij mocht zijn ouders gedag gaan zeggen. Bij dit punt zullen veler gedachten uitgegaan zijn (denk ik, de mijne in elk geval wel) naar het graf van de zoon van familie Huijser in Sliedrecht. Het voelde althans zo: de Heere geeft ook gelegenheid om bedroefd te zijn over o.a. het achterlaten daarvan. Dat mag, dat is menselijk.
Elisa richtte zelfs nog een maaltijd aan ter afscheid. In het afscheid lag ook vreugde, aldus ds. Huijser want het volgen van de Heere geeft toch ook vreugde.
Voor de afscheidsmaaltijd gebruikte Elisa zelfs een juk runderen uit de eigen kudde om de mensen te eten te geven, wat er op duidt dat het besluit om de Heere te volgen door Elisa onvoorwaardelijk was.
De spits werd ook gelegd naar het leven van mensen in de kerk. Als de Heere je roept, ook in de persoonlijke bekering, dan ga je bepaalde zaken opgeven, onvoorwaardelijk.
Ik denk dat het kantelpunt van de preek wel lag bij het moment dat ds. Huijser de blik verlegde naar Christus. De Vader legde Hem als het ware ook Zijn ambtsmantel om toen Hij Hem in de stilte van de eeuwigheid riep om het werk van de zaligheid te gaan uitwerken. Wat was de Heere Jezus gewillig om te gaan, om alles achter te laten! De heerlijkheid van de hemel, de rijkdom. Wat is Hij gehoorzaam gevolgd.
Voordat dit punt aan de orde kwam vocht ds. Huijser voortdurend tegen zijn tranen, na dit punt werd het rustiger.
Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijk en correct heb weergegeven, er zat natuurlijk veel meer in. Val ds. Huijser aub niet aan op dingen die je hier leest, want dan heb ik het vast verkeerd weergegeven.