Ik denk dat deze begrippen door elkaar gebruikt worden.Ad Anker schreef:Helder. (Nu, dat was het voor mij niet n.a.v. je vraag)
Ik zie in een andere topic dat het geestelijk leven begint met Christus, maar niet met de kennis van Christus. Iemand die wedergeboren is moet nog zoveel leren. Er is nog zoveel verborgen, ook als het gaat om de kennis van de Heere Jezus als persoon. Er is opwas nodig.
Bedoelde je overigens 'verborgen' of 'meest verborgen'?
Mijn vraag is eigenlijk ontstaan doordat ik in de laatste maanden verschillende mensen heb gesproken die al jarenlang zoekende en worstelende zijn. Vooral ouderen, maar ook wel van mijn eigen leeftijd. Die in hun levensopenbaring blijk geven van een verlangen om de Heere te dienen, maar toch niet tot zekerheid komen. Ze lezen, ze zoeken, ze vragen...en er gebeurt niets.
Als je dan in een gesprek iets probeert te zeggen, bijvoorbeeld over de gewilligheid van de Heere Jezus in het zaligmaken van zondaren, krijg je nogal eens de reactie dat Christus een (of de meest verborgen) Persoon is. Soms ook met enige irritatie.
Een van de bewijsteksten dat Christus een verborgen Persoon is was de tekst uit Efeze6, vers 19.
Ik vroeg me af of dat daar over een verborgen Christus in het Evangelie gaat; ik denk dat Hij in het OT in de schaduwen 'verborgen' was maar in het NT Hij, als de koperen slang, verhoogd moet worden en de zondaar opgeroepen moet worden om te zíen. Zíe het Lam Gods dat de zonden der wereld wegneemt.
En dat 'niet-zien' of blindheid ongeloof is en schuld.
Het moeilijke vind ik dat als die mensen sterven ze niet zelden toch met 'een beginsel' worden begraven. En ik begrijp dat echt, zal ook niet zeggen dat er geen beginsel is geweest. Maar het zorgt er wel voor dat het kennen van Christus enerzijds wordt gezien als iets wat bijna onbereikbaar is. Dat maakt bijna niemand van Gods volk mee, zo zei een stervende geliefde tegen ons. En anderzijds hoeft het blijkbaar ook niet perse, want bij het sterven komt het toch wel goed, want in de rouwdienst worden deze zoekende zielen toch met een hoopje begraven.
Ik vind dat heel erg moeilijk. Is God dan zo karig? Is dit wel tot Gods eer?
Of...kennen deze mensen wél iets van Christus maar herkennen ze het niet omdat er niet duidelijk is wat het kennen van Christus inhoudt? Omdat ze het niet durven te 'pakken' zoals een oude tante me onlangs toevertrouwde?
Ik herinner me nog goed een gesprek wat ik ooit had met zo'n zoekende oudere. Ze kende Christus nog niet..en toen, tijdens ons gesprek, ging de bel. Jehovagetuigen aan de deur. Toen ze terugkwam rolden de tranen over haar wangen. " Ze deden zo lelijk over de Heere Jezus" snikte ze. Waarom raakt u dat zo? vroeg ik. "Omdat Hij me zo lief is..."
Ze leeft al jaren niet meer. Maar ik geloof vast dat ze de Heere Jezus wél kende, maar het niet herkende.