Zoals ik eerder heb betuigd, is de leer van de Puriteinen dat het geloof WEL begint met Christus. (Zoals vele Puriteinen duidelijk leren en Jacobus Koelman en ook Dr. P. de Vries aangeeft)

Hier een zeer duidelijk citaat uit het boek van de vooraanstaande Puritein Solomon Stoddard (1643 -1729) uit zijn boek: De zaligmakende bekering.

"De eerste daad van bekering is in Christus geloven.
Iemand die bekeerd is, oefent op allerlei wijze genade. Hij verricht daden van liefde, vrees, onderwerping, droefheid naar God, geduld en nederigheid. Maar de EERSTE daad van bekering is in Jezus Christus geloven. Er gaat geen genadedaad aan het geloof vooraf. Wat dat betreft wordt de bekering in elk bekeerd mens op dezelfde manier gewerkt. Genade wordt na de eerste genadedaad niet in vaste volgorde beoefend. Maar deze daad, in Christus geloven, gaat overal aan vooraf. De één maakt geen begin met het liefhebben van God, een ander niet met droefheid over de zonde, een ander niet met lijdzaamheid en een ander niet met nederigheid. Maar allen beginnen met het aannemen van Christus, zoals Hij wordt aangeboden in het evangelie. Voordat iemand in Christus gelooft heeft hij geen ware liefde, droefheid naar God of nederigheid. Ware heiligheid begint als iemand in Christus gelooft. Dan gaat hij in door de enge poort. Daarvoor is er geen sprake van een zeker kenmerk van verkiezing. Daarom raadt Petrus ons aan onze roeping en verkiezing vast te maken (2 Petr. 1:10). Dat brengt ons in de staat van rechtvaardigmaking. "Die in Hem gelooft, die heeft het eeuwig leven" (Joh 3:36). Niets dat eraan voorafgaat, geeft recht op het eeuwige leven. Als heiligheid voor het geloof nodig zou zijn, zou ze de mens moeten aanmoedigen om te geloven. Maar er is genoeg dat bemoedigt, al heeft iemand nog nooit één goede daad gedaan: het aanbod van Gods genade in het evangelie en de gerechtigheid van Christus. God rechtvaardigt immers de goddeloze (Rom. 4:5), de mens die tot OP de minuut van zijn vereniging met Christus een goddeloos leven heeft geleid. Of ze zou het hart moeten enigen om tot Christus te komen. Maar er moet een eerste heilige daad zijn en en voorafgaande heiligheid om iemand daartoe te neigen is niet nodig".

Mooi Dankjewel.

Nog een duidelijk citaat, nu over de voorbereiding:

"Het voorbereidende werk maakt geen deel van de bekering uit, maar gaat aan de bekering vooraf. Soms gedraagt iemand zich tijdens dit voorbereidende werk zo stipt, heeft hij zulke gevoelens en wordt hij zo bemoedigd, dat niet alleen anderen denken da hij bekeerd is, maar ook hij zelf. Hij vertoond erg grote gelijkenis met iemand met genade. Zijn hart smelt vaak zo, hij geniet vaak zo van de zondagen en strijd vaak zo ijverig tegen de zonde, dat dit zeer de schijn wekt dat hij begenadigd is. Maar niets van wat hij bereikt, maakt deel van de bekering uit. Hij is nog steeds in zijn natuurstaat en zijn godsdienstige gevoelen zijn niet meer dan geveinsde genade. Paulus dacht dat hij leefde, maar merkte later dat hij dood was. "En zonder de wet, zo leefde ik eertijds; maar als het gebod gekomen is, zo is de zonde weder leven geworden, docht ik ben gestorven"(Rom 7;9). Iemand die een voorbereidend werk ondergaat, is in de macht van de zonde. Zijn verdorvenheden zijn verdoofd, maar niet dood. Ze worden onderdrukt, maar zijn niet vernietigd. Het is net ongedierte in de winter, versuft maar niet dood. Hoeveel drukte hij ook maakt, het ontbreekt hem aan heiligheid. Er is geen liefde tot God in zijn gevoelens en geen droefheid naar God in zijn smart over de zonde. Zijn godsdienst komt slecht voort uit een natuurlijk geweten en uit eigenliefde. Zo iemand is bang voor de hel en gedraagt zich daardoor fatsoenlijk, verzet zich tegen verzoekingen en treurt over de zonde. Hij hoopt dat God niet zo toornig meer is als Hij was, en dat maakt hem ijverig in het waarnemen van zijn godsdienstplichten. Hij denkt na over het zedelijke kwaad van veel zondige gewoontes en dat wekt een soort walging op. Hij hoopt op die en die manier Gods gunst te winnen en dat maakt hem ijverig in het waarnemen van zijn godsdienstplichten en in naastenliefde. Soms hoopt hij dat God hem heeft vergeven, wat sterke gevoelens veroorzaakt. Maar niets van dit alles maakt deel van de bekering uit. Wat Christus in Johannes 5;42 tegen de Joden zei: "Gij hebt de liefde Gods in uzelven niet" kunnen we ook tegen hem zeggen. Hij bezit geen greintje genade. Genade en heiligheid zijn totaal anders van aard. Als hij door het voorbereidende werk heen is, moet de bekering nog volkomen worden gewerkt".