Lévi Weemoedt
Geplaatst: 08 aug 2003, 23:12
In de auto op weg naar onze vakantiebestemming heb ik zitten schudden van het lachen om de verhalen van Lévi Weemoedt.
Nog meer liefhebbers?
Wat citaten uit 'Overal Wat'.
Hij is geen liefhebber van Amerika en wijdt daarom een heel hoofdstuk aan het continent.
Een week voordat ik zelf met de camper zou kennismaken, zag ik een foto in een boekje over Amerikaanse gewoonten. Twee oudere mensen zaten aan een houten picknicktafel langs de weg hun zelfgekookte maaltje te eten. Of misschien waren ze net klaar want de man schonk met zijn magere, ruim in het vel zittende arm zijn vrouw de koffie in. Zo te ruiken was het decaff. 'Americans like to roam', zei het onderschrift. 'Some retired people spend months of the year living in their recreational vehicle, traveling from campground to campground, constantly socializing with different people.'
Amerikaans is niet bepaald de taal van de waarheid, dus ik had zo mijn wantrouwen. Op de foto waren in elk geval geen different people, ik zag steeds the same people. Helemaal niet socializing maar in eenzame koffidrinkende communie bijeen. Ik telde een steelpannetje, twee kopjes, een koffiekan en twee gezichten die net zo gelaten tegenover elkaar zaten als de veertig jaar daarvoor. De twee onder de overhangende sparretwijg waren zeer alleen. En de kroon van hun alleenheid stond iets boven hen aan de kant van de weg. Een truck met een kleine, afgeplatte wisselwoning op zijn nek. Hun recreational vehicle. Hun sociale invalidekar.
Ze hadden een camper.
Verder is hij ook niet dol op computers, wat een ramp als het papier voor zijn typemachine op is!
'Nog een keer hoor', zei ik die avond. 'En dan houd ik erover op anders word je gek van. Maar zeg me eens, waar is nou die zogenaamde kritische generatie gebleven? De hippies, provo's, dichters, protestzangers, bohémiens, predikers van de vrije liefde? Die natuurapostelen, revolutionairen, rookbommengooiers, maagdenhuisbezetters en onderwijsvernieuwers? Allemaal zijn ze in een rolstoel terechtgekomen achter de computer! Allemaal terminaal patiënt, hoe treurig is dit alles.
(...)
Vrijheid blijheid! En íedereen, íedereen doet het. Links, rechts, brak, helder, troelalala, maakt niet uit. Weet je nog die mensen die vroeger tegenover ons woonden, die Groen Linksers? Je kon op den duur alleen nog zien dat ze groen waren omdat de ganse avond dat groene licht van de computer uit hun raam scheen. Groen Licht!'
Over Drenthe.
De hand van de VV drukte zwaar op Borgers, zoals die drukt op de hele provincie. Geen gewest is zo door deze middenstandsmissionarissen gekleineerd en geïnfantiliseerd als Drenthe. En de recentie geschiedenis van dat prachtige landje is dan ook even verdrietig als gauw verteld. Hoe een voormaalige veenkolonie een VVV-kolonie werd. Zonder turf maar met een dikke laag nostalgisch slijm over het landschap, die zich zelfs op de spelling heeft afgezet. Drente werd Drenthe, met zo'n heemkundige, handgedraaide, oude-ambachten-h.
Echt heerlijke humor! :in
Nog meer liefhebbers?
Wat citaten uit 'Overal Wat'.
Hij is geen liefhebber van Amerika en wijdt daarom een heel hoofdstuk aan het continent.
Een week voordat ik zelf met de camper zou kennismaken, zag ik een foto in een boekje over Amerikaanse gewoonten. Twee oudere mensen zaten aan een houten picknicktafel langs de weg hun zelfgekookte maaltje te eten. Of misschien waren ze net klaar want de man schonk met zijn magere, ruim in het vel zittende arm zijn vrouw de koffie in. Zo te ruiken was het decaff. 'Americans like to roam', zei het onderschrift. 'Some retired people spend months of the year living in their recreational vehicle, traveling from campground to campground, constantly socializing with different people.'
Amerikaans is niet bepaald de taal van de waarheid, dus ik had zo mijn wantrouwen. Op de foto waren in elk geval geen different people, ik zag steeds the same people. Helemaal niet socializing maar in eenzame koffidrinkende communie bijeen. Ik telde een steelpannetje, twee kopjes, een koffiekan en twee gezichten die net zo gelaten tegenover elkaar zaten als de veertig jaar daarvoor. De twee onder de overhangende sparretwijg waren zeer alleen. En de kroon van hun alleenheid stond iets boven hen aan de kant van de weg. Een truck met een kleine, afgeplatte wisselwoning op zijn nek. Hun recreational vehicle. Hun sociale invalidekar.
Ze hadden een camper.
Verder is hij ook niet dol op computers, wat een ramp als het papier voor zijn typemachine op is!
'Nog een keer hoor', zei ik die avond. 'En dan houd ik erover op anders word je gek van. Maar zeg me eens, waar is nou die zogenaamde kritische generatie gebleven? De hippies, provo's, dichters, protestzangers, bohémiens, predikers van de vrije liefde? Die natuurapostelen, revolutionairen, rookbommengooiers, maagdenhuisbezetters en onderwijsvernieuwers? Allemaal zijn ze in een rolstoel terechtgekomen achter de computer! Allemaal terminaal patiënt, hoe treurig is dit alles.
(...)
Vrijheid blijheid! En íedereen, íedereen doet het. Links, rechts, brak, helder, troelalala, maakt niet uit. Weet je nog die mensen die vroeger tegenover ons woonden, die Groen Linksers? Je kon op den duur alleen nog zien dat ze groen waren omdat de ganse avond dat groene licht van de computer uit hun raam scheen. Groen Licht!'
Over Drenthe.
De hand van de VV drukte zwaar op Borgers, zoals die drukt op de hele provincie. Geen gewest is zo door deze middenstandsmissionarissen gekleineerd en geïnfantiliseerd als Drenthe. En de recentie geschiedenis van dat prachtige landje is dan ook even verdrietig als gauw verteld. Hoe een voormaalige veenkolonie een VVV-kolonie werd. Zonder turf maar met een dikke laag nostalgisch slijm over het landschap, die zich zelfs op de spelling heeft afgezet. Drente werd Drenthe, met zo'n heemkundige, handgedraaide, oude-ambachten-h.
Echt heerlijke humor! :in