bekering vanuit de niet-Christelijke achtergrond
Geplaatst: 20 aug 2004, 23:40
In een verwijzing naar Francis Schaeffer verwees ik al naar dit onderwerp.
Veel van ons zijn opgegroeid in een Christelijk gezin, waarbij er vaak wel een besef van God is geweest en ook een besef van een absolute wet. Op de een of andere manier is er een vast referentie punt. Er kan dan ook een besef zijn van de zonde. In deze context is de vraag wat moet je bij Christus als je je zonde niet eens kent of ervaart waarschijnlijk terecht? Ook als je kijkt naar de reformatoren en oudvaders zie je dat hier wel nadruk op is, zij leefden ook in een tijd waarin vrijwel iedereen een opvoeding had gehad waarin God aanwezig is, waarin iedereen min of meer in Zijn bestaan geloofde en waar zelfs bij de meest vrijzinigge geesten nog het geloof in een absolute moraal er was.
Nu leven we in een tijd waarin post-modernisme heerst, een absolute moraal wordt niet meer geleerd, goed en kwaad hangt voor een groot deel van gevoel af, en van direct begrip. Mensen zonder Christelijke achtergrond kunnen het begrip zonde vaak niet meer begrijpen. Bij bekenden die vanuit zo'n achtergrond tot God gekomen zijn, zie ik ook wel dat het zondebesef een veel latere plaats in neemt. Hier lijkt men tot Christus te komen, vanuit eerst een besef van het ontbreken van zin en doel in het eigen leven (Wat de ellende is) en het ontbreken van een doel in de hele wereld. Dan komt de zoektocht naar waarheid en het besef dat God God is en Christus de Waarheid. De kennis van zonde krijgt pas verdieping als de wetenschap van vergeving er al is. De vreugde komt dan eerst met het vinden van het doel van het leven, met de erkenning van de echte Waarheid.
Dit is wat ik bij een paar mensen heb gezien. Het zal niet opgaan voor iedereen die van buiten een Christelijke achtergrond tot de Heere komt.
Vaya con Dios,
Parsifal
Veel van ons zijn opgegroeid in een Christelijk gezin, waarbij er vaak wel een besef van God is geweest en ook een besef van een absolute wet. Op de een of andere manier is er een vast referentie punt. Er kan dan ook een besef zijn van de zonde. In deze context is de vraag wat moet je bij Christus als je je zonde niet eens kent of ervaart waarschijnlijk terecht? Ook als je kijkt naar de reformatoren en oudvaders zie je dat hier wel nadruk op is, zij leefden ook in een tijd waarin vrijwel iedereen een opvoeding had gehad waarin God aanwezig is, waarin iedereen min of meer in Zijn bestaan geloofde en waar zelfs bij de meest vrijzinigge geesten nog het geloof in een absolute moraal er was.
Nu leven we in een tijd waarin post-modernisme heerst, een absolute moraal wordt niet meer geleerd, goed en kwaad hangt voor een groot deel van gevoel af, en van direct begrip. Mensen zonder Christelijke achtergrond kunnen het begrip zonde vaak niet meer begrijpen. Bij bekenden die vanuit zo'n achtergrond tot God gekomen zijn, zie ik ook wel dat het zondebesef een veel latere plaats in neemt. Hier lijkt men tot Christus te komen, vanuit eerst een besef van het ontbreken van zin en doel in het eigen leven (Wat de ellende is) en het ontbreken van een doel in de hele wereld. Dan komt de zoektocht naar waarheid en het besef dat God God is en Christus de Waarheid. De kennis van zonde krijgt pas verdieping als de wetenschap van vergeving er al is. De vreugde komt dan eerst met het vinden van het doel van het leven, met de erkenning van de echte Waarheid.
Dit is wat ik bij een paar mensen heb gezien. Het zal niet opgaan voor iedereen die van buiten een Christelijke achtergrond tot de Heere komt.
Vaya con Dios,
Parsifal