Susan schreef:In Jacobus 4:6 staat "Daarom zegt de Schrift: God wederstaat de hovaardigen, maar den nederigen geeft Hij genade".

Is er dan toch een voorwaarde voor genade?

Ik las er een mooi stukje over in Exposition bij Jacobus 4 van John Gill.

God geeft niet alleen genade in het begin, om hen nederig te maken, maar Hij geeft hen (daarna) nog méér genade. Of Hij vermeerdert Zijn genade in hen. Genade is Gods gave en Hij geeft alle genade die in Christus is, en alle zegeningen van genade die in het verbond zijn, en alle genaden die in de harten van zijn volk zijn zoals geloof, hoop, liefde, berouw, nederigheid, geduld, zelfverloochening, berusting in Zijn wil en elke 'graad' van geestelijke kennis. Genade is Zijn geschenk.

Mensen kunnen het niet aan zichzelf geven, noch kunnen de beste mensen het aan anderen geven; godvrezende ouders kunnen het niet aan hun kinderen geven; noch dienaren aan degenen tot wie zij prediken; nee, noch de engelen in de hemel; noch is het te verkrijgen door de werken van mensen: het is een gratis geschenk. Het wordt gegeven door de soevereine wil en het welbehagen van God, aan wie en wanneer, en in welke mate Hij wil.

Hij wordt er door geen enkel motief in mensen toe aangezet, want zij hebben niets in zich om Hem daartoe te bewegen. Genade wordt door Hem absoluut, zonder voorwaarden gegeven en hij geeft het blijmoedig en niet met tegenzin. Overvloedig.

Goed citaat?

Een Bijbelgedeelte dat mij al jaren hoofdbrekens bezorgt is Hebr. 1:10-12.

8 Maar tot den Zoon zegt Hij: Uw troon, o God, is in alle eeuwigheid; de scepter Uws Koninkrijks is een rechte scepter;
9 Gij hebt rechtvaardigheid liefgehad en ongerechtigheid gehaat; daarom heeft U, o God, Uw God gezalfd met olie der vreugde boven Uw medegenoten.
10 En: Gij, Heere, hebt in den beginne de aarde gegrond, en de hemelen zijn werken Uwer handen;
11 Dezelve zullen vergaan, maar Gij blijft altijd; en zij zullen alle als een kleed verouden;
12 En als een dekkleed zult Gij ze ineenrollen, en zij zullen veranderd worden; maar Gij zijt Dezelfde, en Uw jaren zullen niet ophouden.

Vers 10-12 is een aanhaling uit Psalm 102. Wanneer je echter Psalm 102 leest, lijkt niets erop te wijzen dat de Vader de Zoon aanspreekt, maar lijkt het alsof de psalmdichter God aanspreekt. Wat zeggen verklaarders hierover? De Studiebijbel bijvoorbeeld?

Posthoorn schreef:Een Bijbelgedeelte dat mij al jaren hoofdbrekens bezorgt is Hebr. 1:10-12.

8 Maar tot den Zoon zegt Hij: Uw troon, o God, is in alle eeuwigheid; de scepter Uws Koninkrijks is een rechte scepter;
9 Gij hebt rechtvaardigheid liefgehad en ongerechtigheid gehaat; daarom heeft U, o God, Uw God gezalfd met olie der vreugde boven Uw medegenoten.
10 En: Gij, Heere, hebt in den beginne de aarde gegrond, en de hemelen zijn werken Uwer handen;
11 Dezelve zullen vergaan, maar Gij blijft altijd; en zij zullen alle als een kleed verouden;
12 En als een dekkleed zult Gij ze ineenrollen, en zij zullen veranderd worden; maar Gij zijt Dezelfde, en Uw jaren zullen niet ophouden.

Vers 10-12 is een aanhaling uit Psalm 102. Wanneer je echter Psalm 102 leest, lijkt niets erop te wijzen dat de Vader de Zoon aanspreekt, maar lijkt het alsof de psalmdichter God aanspreekt. Wat zeggen verklaarders hierover? De Studiebijbel bijvoorbeeld?

De SB (van het CvB) zegt bij v10:
In de verzen 10-12 hebben we het tweede citaat m.b.t. de Zoon (vgl. comm. vs.7). Het is een gedeelte uit Ps.102, nl. vs.26-28 (LXX). In deze passage wordt God beleden als de Schepper van hemel en aarde. Hemel en aarde is de gebruikelijke Joodse tweedeling van het universum, het heelal. De toevoeging van het woordje ‘Here’, die Hebreeën van de LXX overneemt, heeft geen inhoudelijke consequenties.
Hoewel de Hebreeënschrijver weet dat God de Schepper is, is het toch gerechtvaardigd deze passage uit Ps.102 op Jezus Christus, de Scheppingsmiddelaar (vs.2), te betrekken, omdat de God, die de psalmist in vs.28 belijdt als de Onveranderlijke ook de Here is die zal komen (in de persoon van de Messias).

Dank je. Een bevredigende verklaring is dit m.i. niet. Dan kun je om het even welke tekst uit het OT over God op de Heere Jezus betrekken. Maar waarom specifiek déze?

Posthoorn schreef:Dank je. Een bevredigende verklaring is dit m.i. niet. Dan kun je om het even welke tekst uit het OT over God op de Heere Jezus betrekken. Maar waarom specifiek déze?

Even los van de vraag van Posthoorn: ik heb deze Bijbeltekst meer dan eens gebruikt in een gesprek met "J.-getuigen". In Psalm 102 staat 'HEERE' met 5 hoofdletters. In Hebreeën 1 wordt deze passage betrokken op Christus. Overigens is er nog zo'n plaats, namelijk in Johannes 12:41 waar verwezen wordt naar een Bijbeltekst in Jesaja 6. Ook daar vinden we in Jesaja de Godsnaam, terwijl in het NT de Bijbeltekst op Christus betrokken wordt.

Ook dat vind ik een moeilijke tekst. Immers, ook in Jesaja 6 krijg je de indruk dat het in zijn algemeenheid over God gaat. De 'Ik' van het OT is immers de God Die in het NT Zijn Zoon gezonden heeft? Maar als de heerlijkheid van Christus in het visioen in Jesaja 6 zichtbaar is, zoals Johannes schrijft, hoe moeten we ons dat dan voorstellen? Is Hij daar 'bij' de Vader, is Hij Degenen Die op de troon zit. De SV ziet het visioen als een verschijning van de drie-enige God.

Posthoorn schreef:Ook dat vind ik een moeilijke tekst. Immers, ook in Jesaja 6 krijg je de indruk dat het in zijn algemeenheid over God gaat. De 'Ik' van het OT is immers de God Die in het NT Zijn Zoon gezonden heeft? Maar als de heerlijkheid van Christus in het visioen in Jesaja 6 zichtbaar is, zoals Johannes schrijft, hoe moeten we ons dat dan voorstellen? Is Hij daar 'bij' de Vader, is Hij Degenen Die op de troon zit. De SV ziet het visioen als een verschijning van de drie-enige God.

Het was niet zozeer mijn bedoeling om op deze teksten in te gaan. Ik neem aan dat je wel al diverse of vele verklaringen erover gelezen hebt. Die kunnen m.i. toch wat meer duidelijkheid geven. (Calvijn, Poole, Gill, enz.)
Wat ik alleen wilde aanstippen is dat ook Christus met de Godsnaam wordt aangeduid, hetgeen een zeer krachtig argument is tegen de leer van de "J-getuigen".

Misschien moeten we het ook accepteren dat we niet alles kunnen begrijpen, kunnen vatten in een kloppend geheel.

Valcke schreef:

Posthoorn schreef:Ook dat vind ik een moeilijke tekst. Immers, ook in Jesaja 6 krijg je de indruk dat het in zijn algemeenheid over God gaat. De 'Ik' van het OT is immers de God Die in het NT Zijn Zoon gezonden heeft? Maar als de heerlijkheid van Christus in het visioen in Jesaja 6 zichtbaar is, zoals Johannes schrijft, hoe moeten we ons dat dan voorstellen? Is Hij daar 'bij' de Vader, is Hij Degenen Die op de troon zit. De SV ziet het visioen als een verschijning van de drie-enige God.

Het was niet zozeer mijn bedoeling om op deze teksten in te gaan. Ik neem aan dat je wel al diverse of vele verklaringen erover gelezen hebt. Die kunnen m.i. toch wat meer duidelijkheid geven. (Calvijn, Poole, Gill, enz.)
Wat ik alleen wilde aanstippen is dat ook Christus met de Godsnaam wordt aangeduid, hetgeen een zeer krachtig argument is tegen de leer van de "J-getuigen".

Calvijn heb ik inmiddels geraadpleegd. Poole en Gill heb ik niet. Ik heb bij de openbare bibliotheek twee modernere commentaren van Hebreeën opgevraagd, om te kijken wat zij hiervan zeggen.

Posthoorn schreef:

Valcke schreef:

Posthoorn schreef:Ook dat vind ik een moeilijke tekst. Immers, ook in Jesaja 6 krijg je de indruk dat het in zijn algemeenheid over God gaat. De 'Ik' van het OT is immers de God Die in het NT Zijn Zoon gezonden heeft? Maar als de heerlijkheid van Christus in het visioen in Jesaja 6 zichtbaar is, zoals Johannes schrijft, hoe moeten we ons dat dan voorstellen? Is Hij daar 'bij' de Vader, is Hij Degenen Die op de troon zit. De SV ziet het visioen als een verschijning van de drie-enige God.

Het was niet zozeer mijn bedoeling om op deze teksten in te gaan. Ik neem aan dat je wel al diverse of vele verklaringen erover gelezen hebt. Die kunnen m.i. toch wat meer duidelijkheid geven. (Calvijn, Poole, Gill, enz.)
Wat ik alleen wilde aanstippen is dat ook Christus met de Godsnaam wordt aangeduid, hetgeen een zeer krachtig argument is tegen de leer van de "J-getuigen".

Calvijn heb ik inmiddels geraadpleegd. Poole en Gill heb ik niet. Ik heb bij de openbare bibliotheek twee modernere commentaren van Hebreeën opgevraagd, om te kijken wat zij hiervan zeggen.

Online kun je ook een eind komen:
http://goodbooksfree.com/commentaries/gill/23006.html
https://biblehub.com/commentaries/poole/isaiah/6.htm

This may help as well …

https://www.preceptaustin.org/hebrews

In Genesis 2 vers 17 staat:
Maar van den boom der kennis des goeds en des kwaads, daarvan zult gij niet eten; want ten dage, als gij daarvan eet, zult gij den dood sterven.

In Genesis 3 vers 3 zegt Eva tegen de slang:
Maar van de vrucht des booms, die in het midden des hofs is, heeft God gezegd: Gij zult van die niet eten, noch die aanroeren, opdat gij niet sterft.

Eva zegt dus tegen de slang dat zij niet van de boom mag eten en dat zij de boom ook niet mag aanraken.
Maar het aanraken had God niet verboden. Waarom zou Eva dat tegen de slang gezegd hebben?

Calvijn zegt hierover:

Als zij zegt, dat God heeft verboden om te eten en aan te raken, meenen enkelen dat het tweede woord er aan is toegevoegd, alsof zij God beschuldigt van al te groote strengheid hierin, dat Hij ook het aanraken heeft verboden. Maar ik leg dit liever zoo uit, dat zij tot hiertoe volhardde in gehoorzaamheid, en haren trouwen ijver uitdrukt in het zorgvuldig bewaren van Gods bevel.

Eva voegde, hetzij per ongeluk, hetzij uit oprechtheid, een extra laag toe aan Gods verklaring. De beperking dat ze de boom niet eens mochten aanraken, maakte geen deel uit van Gods eigenlijke bevel. Ofwel Eva, zoals de vrouw later zou worden genoemd, begreep het bevel niet helemaal, ze herinnerde het zich verkeerd, of ze citeerde het opzettelijk verkeerd in een poging om nadrukkelijker te zijn. In iedergeval citeerde zij Gods gebod aan Adam verkeerd.

In plaats van haar bereidheid om te gehoorzamen te versterken, maakt deze toevoeging aan de woorden van God Satans strategie in feite effectiever. In de context van dit gesprek zorgt haar fout ervoor dat God restrictiever lijkt dan Hij is. Hierop gaat de verleider verder in, door de kwestie van Gods karakter te betwijfelen.

Bron: BibleRef
https://www.bibleref.com/Genesis/3/Genesis-3-3.html

In de dogmatiek van ds Kersten las ik over de betekenis van namen, blz 64, het volgende: "Jacob teekent den drager van dien naam in zijn aangeboren bedriegelijken aard. Doch de Heere verandert zijn naam in Israël als hij in de worsteling aan de Jabbok zich vorstelijk heeft gedragen met God ... enz.."

Natuurlijk heb ik dit al veel vaker gehoord maar altijd heb ik vragen met zo'n uitleg, misschien hebben jullie raad?
- Betekent Jacob echt bedrieger? Is dat taaltechnisch te herleiden of is dat een aanname?
- Als de naam Jacob bedrieger betekent, is die betekenis aan de naam Jacob voor of na het bedrog aan Izak aan Jacobs naam gekoppeld? Ik vindt het nogal vreemd dat iemand zijn kind bedrieger noemt bij de geboorte.