parsifal schreef: ↑22 feb 2024, 09:41
Anke de Vries was ik vergeten. Inderdaad geweldig. Van Beckman heb ik de Thule serie veel gelezen. Ze had wel een betere editor kunnen gebruiken in die boeken, het bevat wat fouten.
Verder vond ik Jaap ter Haar's verhalen over Arthur en de ridders van de ronde tafel geweldig (vandaar ook mijn naam) en was ik dol op Griekse Mythologie. Ilias en Odyssee horen ook op leeslijst van iedere tiener.
Vorige maand zag ik in de Bieb een boek die ik lang geleden als jongere gelezen had. Time Machine van H.G. Wells. Daarna heb ik ook de onzichtbare man en War of the worlds van H.G. Wells gelezen. Deze 3 boeken zijn rond 1895 geschreven en geven ook een mooi beeld van het leven van toen en de zeer optimistische kijk op de wetenschap.
P.S. ondanks dat de titels soms in het engels zijn waren het in het Nederlands vertaalde boeken.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
W.J. Ouweneel - Dankbaar onderweg (als ebook van de biep).
Het valt me niet tegen hoe hij (als niet Reformatorisch theoloog) de Heidelbergse Catechismus bespreekt. Al merk je dat hij er af en toe een iets eigen draai aan geeft.
Man is nothing: he hath a free will to go to hell, but none to go to heaven, till God worketh in him to will and to do of His good pleasure.
Herman schreef: ↑16 mar 2024, 14:10
Dane Ortlund, Zachtmoedig en nederig van hart.
De groep rond John F. McArthur was daar erg kritisch over.
Ik schreef een blog over het boek
Ik heb het boek ook gelezen en ondanks dat er veel goeds in staat heb ik een onbehaaglijk gevoel overgehouden na het lezen van dit boek. Kan mij dan ook grotendeels vinden in de kritische recensie.
Er gaan er met twee verbonden verloren en met drie en er worden er met twee verbonden behouden en met drie. Prof. G. Wisse.
Herman schreef: ↑16 mar 2024, 14:10
Dane Ortlund, Zachtmoedig en nederig van hart.
De groep rond John F. McArthur was daar erg kritisch over.
Ik schreef een blog over het boek
Ik heb het boek ook gelezen en ondanks dat er veel goeds in staat heb ik een onbehaaglijk gevoel overgehouden na het lezen van dit boek. Kan mij dan ook grotendeels vinden in de kritische recensie.
Ik vraag me af hoe de mensen die zo kritisch zijn kennis hebben gemaakt met de liefde van Christus.
Herman schreef: ↑16 mar 2024, 14:10
Dane Ortlund, Zachtmoedig en nederig van hart.
De groep rond John F. McArthur was daar erg kritisch over.
Ik schreef een blog over het boek
Ik heb het boek ook gelezen en ondanks dat er veel goeds in staat heb ik een onbehaaglijk gevoel overgehouden na het lezen van dit boek. Kan mij dan ook grotendeels vinden in de kritische recensie.
Ik vraag me af hoe de mensen die zo kritisch zijn kennis hebben gemaakt met de liefde van Christus.
McArthur is ook niet onomstreden gezien sommige van zijn uitspraken.
@huisman wat maakt dat je er een onbehaaglijk gevoel aan over hebt gehouden?
Ik ben het boek op dit moment ook aan het lezen dus ben wel benieuwd.
Herman schreef: ↑16 mar 2024, 14:10
Dane Ortlund, Zachtmoedig en nederig van hart.
De groep rond John F. McArthur was daar erg kritisch over.
Ik schreef een blog over het boek
Ik heb het boek ook gelezen en ondanks dat er veel goeds in staat heb ik een onbehaaglijk gevoel overgehouden na het lezen van dit boek. Kan mij dan ook grotendeels vinden in de kritische recensie.
Ik vraag me af hoe de mensen die zo kritisch zijn kennis hebben gemaakt met de liefde van Christus.
De recensie verwijst naar een essay van B.B. Warfield The emotional life of our Lord. Zie link. Jaren geleden heeft een predikant bij ons deze gebruikt om een serie te houden over de emoties van de Heere Jezus.
De evenwicht die in deze preken en onderstaande essay zit miste ik in het boek van Ortlund.
Herman schreef: ↑16 mar 2024, 14:10
Dane Ortlund, Zachtmoedig en nederig van hart.
De groep rond John F. McArthur was daar erg kritisch over.
Ik schreef een blog over het boek
Ik heb het boek ook gelezen en ondanks dat er veel goeds in staat heb ik een onbehaaglijk gevoel overgehouden na het lezen van dit boek. Kan mij dan ook grotendeels vinden in de kritische recensie.
Ik vraag me af hoe de mensen die zo kritisch zijn kennis hebben gemaakt met de liefde van Christus.
De recensie verwijst naar een essay van B.B. Warfield The emotional life of our Lord. Zie link. Jaren geleden heeft een predikant bij ons deze gebruikt om een serie te houden over de emoties van de Heere Jezus.
De evenwicht die in deze preken en onderstaande essay zit miste ik in het boek van Ortlund.
Dat essay van Warfield zal ik nog lezen. Maar het feit dat Ortlund slechts bepaalde aspecten naar voren brengt is juist de kracht van het boek. Een goede focus is wat anders dan eenzijdigheid.
J.C. Philpot schreef: ↑16 mar 2024, 19:07
W.J. Ouweneel - Dankbaar onderweg (als ebook van de biep).
Het valt me niet tegen hoe hij (als niet Reformatorisch theoloog) de Heidelbergse Catechismus bespreekt. Al merk je dat hij er af en toe een iets eigen draai aan geeft.
Zita schreef: ↑21 feb 2024, 18:16
Net uit: Kruistocht in spijkerbroek.
Wat is dat toch een gaaf boek. En heerlijk om in de trein van te genieten, ook al had ik het al meermaals gelezen.
De meeste boeken waar ik in mijn jeugd van smulde, vallen in volwassen toestand best wel tegen. Enid Blyton is flauwe hap. Reis door de nacht geeft wel een akelig versimpeld beeld van de oorlog, en kwalijker: van goed en kwaad. Goud-Elsje is eindeloze brave tuttigheid. Uit jeugdsentiment kan ik van bijvoorbeeld Reis door de nacht nog wel genieten, maar het zit dan eigenlijk alleen in die sentimentele waarde.
Oké, er valt op Kruistocht in spijkerbroek vast ook wel wat af te dingen. Het beeld dat van godsdienst wordt gegeven, is niet al te best. Maar anderzijds heeft Dolf aan het eind toch wel een soort religieus besef als hij bij het graf van Sint Nicolaas staat, en dat wordt verder niet afgekraakt. Dolf is wel een soort volmaakte hoofdpersoon. Hij faalt eigenlijk nooit. Een beetje eng. Het idee van wetenschappers die zonder nader overleg een kind van vijftien zes eeuwen terug in de tijd sturen, is niet al te geloofwaardig. Maar het is knap geschreven en blijft boeien. Vind ik.
Kruistocht in spijkerbroek kon mij nooit bekoren. Ik hield ook niet van de boeken van Thea Beckaman.
Enid Blyton vind ik daarentegen nog steeds wel grappig om te lezen en Reis door de nacht heb ik al wel 10 keer herlezen. Dat is echt mijn lievelingsboek uit mijn jeugd.
Recent heb ik 'de hut van oom Tom' herlezen ( negerhut mag je niet meer zeggen) en dat boek viel mij nu erg tegen.
Ik heb mijn best gedaan het voor je samen te vatten. Het was een best wel lang stuk met verschillende punten, maar volgens mij zijn dit de voornaamste punten. Mocht iemand overigens aanvullingen of correcties hebben, ga je gang.
Johnson schrijft dat Ortlund maar op één kant van de Heere Jezus focust, namelijk: zachtmoedig en nederig van hart, maar dat de Heere ook een andere kant heeft. Hij vraagt zich af of de woorden uit Matthëus 11:29 (Ik ben zachtmoedig en nederig van hart), Gods visie op zonden en zondaren echt beter beschrijven dan bijvoorbeeld Matt. 10:34: "Meent niet, dat Ik gekomen ben, om vrede te brengen op de aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard".
Vervolgens gaat hij over van Christus naar God zelf. God is echt liefde (1 Joh. 4:8), maar God is ook een verterend vuur (Hebr. 12:29). Toen de HEERE zich aan Mozes openbaarde, openbaarde Hij zich niet alleen als barmhartig en genadig, maar ook als de wreker van ongerechtigheid (Ex. 34:6, 7). Hij stelt dat Ortlund zo over God schrijft dat het lijkt of Hij innerlijk in conflict is. Als voorbeeld noemt hij een uitspraak die Ortlund over Israël doet: "iets weerhoudt Hem om die genegenheid te tonen... Hij is - als ik het zo mag zeggen zonder Zijn Goddelijke volmaaktheden ter discussie te stellen - in conflict met zichzelf als hij droefheid in ons leven stuurt..."
Johnson schrijft dat dit in tegenspraak is met het Godsbeeld wat in de Westminster confessie is vastgelegd, met name dat God eenvoudig is (en dus geen conflicten heeft). Daarop concludeert hij dat Ortlund anders over God lijkt te spreken dan de puriteinen die hij aanhaalt (waarvan bijvoorbeeld Goodwin heeft meegewerkt aan de confessie). Verder verwijt hij hem selectief aanhalen en kan hij niet geloven dat Thomas Goodwin in zou stemmen met het beeld van God die met zichzelf in conflict is, wat ontstaat uit de stellingen van Ortlund.
Verder stelt hij dat Ortlund zijn taalgebruik leeg therapeutisch is, met als voorbeeld: 'God opent Zijn diepste hart (gedachten/liefde) voor ons', alsof God lagen heeft die weggehaald moeten worden. Dat verduistert de lijnen tussen Christus Goddelijke en menselijke natuur. Dit werkt hij uit aan de hand van Ortlunds beschrijving van het Evangelie: 'In Jezus Christus is ons een vriend gegeven die altijd van onze aanwezigheid zal genieten in plaats van deze te weigeren', en later: 'Het is onze heiligheid niet die zijn liefde aantrekt, het is onze onheiligheid'. Dit omschrijft Johnson, mijns inziens niet helemaal ten onrechte, als een Evangelie wat mensen in het middelpunt stelt en wat veraf staat van de oproep tot geloof en bekering.
Tot slot vraagt hij zich af waarom Ortlund zijn boek geschreven heeft. Hij kan zich niet voorstellen dat de meeste mensen vandaag een onjuist beeld van Christus hebben, vanwege zijn haat tegen de zonde. Zelf schrijft Johnson dat de mensen graag aangename dingen horen, met een verwijzing naar Jesaja 30:10, en dat dit wellicht een reden is dat het boek zo populair is.
