Als pelgrims in de woestijn
Geplaatst: 13 jun 2013, 11:17
Wat een mooi beeld schetst de heer Kunz hier: (bron: CIP.nl)
Waardoor wordt de pelgrimshouding van christenen gekenmerkt? "In de eerste plaats door de gerichtheid op God en Zijn toekomst." Kunz citeert onder meer Hebreeën 11:14-16, waarin wordt gesproken over een verlangen naar het hemels vaderland. "In de tweede plaats wordt de pelgrimshouding gekenmerkt door het leven vanuit de verzoening met Christus. Dat leidt tot een concrete verandering. Paulus spreekt in dit verband over overgezet worden van het rijk der duisternis naar het rijk van Gods liefde (Kolossenzen 1, red.). Dat zei Paulus tegen mensen die op dat moment midden in een vijandige wereld leven. Mensen die de luxe van eigen groepen (Biblebelt, red.) en organisaties niet kenden."
Ten derde noemt de predikant gemeenschap. "Pelgrims zijn niet alleen onderweg. Ze vormen een lange stoet van mensen. Wie in de woestijn alleen loopt of met een klein groepje, is al snel weerloos. Pelgrims zoeken elkaar op." Volgens Kunz is dit tegelijkertijd een pijnlijk onderwerp, gelet op de kerkelijke verdeeldheid. "We tobben binnen de gereformeerde gezindte allemaal met een gebrek aan kerkvisie. Het lichaam van Christus is gedeeld. Dat is tot oneer van God en in onze tijd levensgevaarlijk. Want pelgrims hebben elkaar keihard nodig. Zeker als de woestijn droger, eenzamer en gevaarlijk wordt." Tegelijkertijd is dit naar eigen zeggen geen pleidooi voor "een zoveelste poging om kerken organisatorisch te lijmen".
"Maar wel een verlangen om naar elkaar uit te spreken dat we deel zijn van dat ene lichaam van Christus en elkaar dan ook als zodanig erkennen," gaat Kunz verder. "En misschien wel met een kleine kanselruil. Herkenning bij het kruis betekent onherroepelijk het einde van elkaar de maat nemen en groepsdiscussies die eeuwigheidslading lijken te hebben."
Verder merkt Kunz op dat pelgrims van oase naar oase trekken. "Er zijn nog plaatsen waar je op adem mag komen: het gezin, de christelijke gemeente en school. Meer organisatie is wat mij betreft niet wenselijk. Laten we onze tijd dankbaar gebruiken voor onszelf, onze kinderen, kerkelijke verkondiging en onderwijs." Hij zegt op dit punt van mening te verschillen met Aalders. "Alsof er helemaal geen oases meer zouden zijn." Kiezen tussen een pelgrim of een soldaat vindt hij lastig, omdat een christen de geestelijke wapenrusting draagt. "In dat opzicht zijn we het allebei. De pelgrim draagt de wapenrusting." Dat vergt volgens Kunz uiteraard geen militante, maar een biddende houding.
++++++++++++++++++++++++++++++================================+++++++++++++++++++++
Het doet mij denken aan de tocht door de woestijn van de Israëlieten. Veertig jaar duurde die reis. Onze pelgrimstocht duurt levenslang.
En ons sterkste wapen is bidden!
Bijzonder!
Waardoor wordt de pelgrimshouding van christenen gekenmerkt? "In de eerste plaats door de gerichtheid op God en Zijn toekomst." Kunz citeert onder meer Hebreeën 11:14-16, waarin wordt gesproken over een verlangen naar het hemels vaderland. "In de tweede plaats wordt de pelgrimshouding gekenmerkt door het leven vanuit de verzoening met Christus. Dat leidt tot een concrete verandering. Paulus spreekt in dit verband over overgezet worden van het rijk der duisternis naar het rijk van Gods liefde (Kolossenzen 1, red.). Dat zei Paulus tegen mensen die op dat moment midden in een vijandige wereld leven. Mensen die de luxe van eigen groepen (Biblebelt, red.) en organisaties niet kenden."
Ten derde noemt de predikant gemeenschap. "Pelgrims zijn niet alleen onderweg. Ze vormen een lange stoet van mensen. Wie in de woestijn alleen loopt of met een klein groepje, is al snel weerloos. Pelgrims zoeken elkaar op." Volgens Kunz is dit tegelijkertijd een pijnlijk onderwerp, gelet op de kerkelijke verdeeldheid. "We tobben binnen de gereformeerde gezindte allemaal met een gebrek aan kerkvisie. Het lichaam van Christus is gedeeld. Dat is tot oneer van God en in onze tijd levensgevaarlijk. Want pelgrims hebben elkaar keihard nodig. Zeker als de woestijn droger, eenzamer en gevaarlijk wordt." Tegelijkertijd is dit naar eigen zeggen geen pleidooi voor "een zoveelste poging om kerken organisatorisch te lijmen".
"Maar wel een verlangen om naar elkaar uit te spreken dat we deel zijn van dat ene lichaam van Christus en elkaar dan ook als zodanig erkennen," gaat Kunz verder. "En misschien wel met een kleine kanselruil. Herkenning bij het kruis betekent onherroepelijk het einde van elkaar de maat nemen en groepsdiscussies die eeuwigheidslading lijken te hebben."
Verder merkt Kunz op dat pelgrims van oase naar oase trekken. "Er zijn nog plaatsen waar je op adem mag komen: het gezin, de christelijke gemeente en school. Meer organisatie is wat mij betreft niet wenselijk. Laten we onze tijd dankbaar gebruiken voor onszelf, onze kinderen, kerkelijke verkondiging en onderwijs." Hij zegt op dit punt van mening te verschillen met Aalders. "Alsof er helemaal geen oases meer zouden zijn." Kiezen tussen een pelgrim of een soldaat vindt hij lastig, omdat een christen de geestelijke wapenrusting draagt. "In dat opzicht zijn we het allebei. De pelgrim draagt de wapenrusting." Dat vergt volgens Kunz uiteraard geen militante, maar een biddende houding.
++++++++++++++++++++++++++++++================================+++++++++++++++++++++
Het doet mij denken aan de tocht door de woestijn van de Israëlieten. Veertig jaar duurde die reis. Onze pelgrimstocht duurt levenslang.
En ons sterkste wapen is bidden!
Bijzonder!
