De ere Gods en de eredienst

[SecorDabar]

De eer van God.

“Ben Ik een Vader, waar is Mijn eer?” zo luidt een vraag van Godswege, ons overgeleverd door één van de grote profeten.
De “ere” Gods is wel éen van de meest naar voren tredende kenmerken, die in de
Heilige Schrift op ons afkomen, als wezenlijk voor en eigen aan de ware religie.
De “ere”Gods is dan ook in de Hervorming, als één van de grondleggende beginselen
Der ware Godsverering, herontdekt, en met name door de hervormer Johannes Calvijn,
Als de allesoverspannende boog gezien, waarbinnen ook het heil van de zondaar
Een eigen plaats mag ontvangen. Calvijn zag het behoud van de mens ondergeschikt
Aan de eer en de glorie van God, de Schepper en Onderhouder van hemel en aarde.
De eer van God behoort Hem te worden toegebracht, omdat Hij is de volzalige,
De luisterijke, de heerlijke en alle eer waardige God.
De “ere”Gods komt de Schepper toe in het rijk der natuur, ja in de gehele schepping.
De hemelen vertellen Gods eer en het uitspansel Zijner handen werk. (Psalm 19).
De Almachtige schiep het al, riep het uit het niets in het aanzijn, en ziet,
Het was zeer goed. Het beantwoorde aan Zijn heilig, Goddelijk oogmerk en doelwit.
God de Vader, de Schepper, rustte op de zevende dag van Zijn arbeid, en Hij verlustigde
Zich in het geschapene. Vooral de mens, beelddrager van de Onzienlijke, geschapen naar Gods beeld en gelijkenis, was geroepen om de eer van God bewust te vertolken, en Hem uit naam van al het geschapene de eer en de lof toe te brengen.

Daar evenwel komt de grote eerrover, satan, in de hof van Eden.
Hij brengt het eerste mensenpaar ten val, door ze hun eigen eer als belangrijker en zaliger voor te spiegelen dan de eer van God. Zo hebben zij de heerlijkheid van hun Schepper verduisterd, Hem dienst geweigerd, gerebellerd, en de eer van God overgedragen op het schepsel. Natuurvergoding en schepselaanbidding waren er het gevolg van, zoals de apostel Paulus ons dat tekent aan het slot van Romeinen 1. Het bederf van het beste blijkt nu het slechtste. De mensheid werd verdreven uit het aardse paradijs. Het is haar verboden, in de weg van het verbond der werken, te blijven eten van de boom des levens.
Voorgoed schijnt de eer van God hem ontroofd. En toch, de Heere Jehovah zal niet toestaan dat Zijn eer aan een ander gegeven wordt.
Reeds in het door de zondeval ontluisterde paradijs weerklonk de belofte van de komende Verlosser. Zijn lust en spijze zou het, in de volheid des tijds, eenmaal zijn te doen “de wil des Vaders”. Hij nam en zocht niet der mensen eer, maar uitsluitend de ere Gods.
Zodat Hij bij Zijn komst in Bethlehem de hemelen zich openen en de heilige engelen het “ere zij God in de hoogste hemelen” uitjubelen, ziende op de volvoering van Gods eeuwige raad in en door Hem, Wiens namen onder andere luiden: “Raad, Sterke God, Vredevorst”!

Is satan, en in diens geleide en navolging ook de mens de grote eerrover van de Heilige….,
Jezus Christus, de Tweede Adam, de Heere uit de hemel, Hij wil indalen in de schuld en verlorenheid van het gevallen mensengeslacht, om in een weg van lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid, in een weg van verzoening door voldoening de ere Gods herstellen.
En dat als plaatsbekledende Borg voor Zijn ker, Hem van eeuwigheid ter verlossing van Zijn Vader toevertrouwd. “Zie, Ik kom om Uw wil te doen, Uw wet is in het binnenste van Mijn ingewand” zingt de Borg in Psalm 40.
O, hoe dierbaar en beminnelijk, is deze Schoonste aller mensenkinderen, juist wanneer Hij Zich in dienstgestalte laat ontledigen en Zichzelf wil laten vernietigen, ten behoeve en tot redding van allen, die naar recht en verdienste zich een eeuwige dood, een eeuwige rampzaligheid hebben waardig gemaakt.

Hij verricht, in volkomen overgave aan Gods wil, de ware, trouwe smetteloze eredienst in het heiligdom van Gods tempel. Want het bloed van rammen, stieren en bokken kon de schuld niet verzoenen, en Gods toorn tegen de zonde niet blussen.
Voorbeeldig wilde Hij het ware Paaslam zijn, zodat het door God verkoren bondsvolk Israël uit het Egypte der dienstbaarheid kon uittrekken in de nacht, dat alle eerstgeborenen in Egypte stierven, maar de verderfengel trok voorbij waar hij het bloed van het Paaslam gestreken vond op de dorpels en posten in het land Gosen.
Heel de oud-testamentische eredienst was schaduwachtig en zinnebeeldig, en riep om de vervulling in en door Christus Jezus, Gods lieve, eengeboren Zoon. Hij is de grote Liturg, de ware Eerbezorger, in opdracht van Zijn hemelse Vader, en tegelijk ten behoeve van het Godsvolk, dat zwak en onmachtig, ja geheel en al onwillig uit en van zichzelf, niet anders kan dan de schuld dagelijks meerder maken.

Deze Christus, deze Messias, tot Profeet, Priester en Koning gezalfd over Sion, is allereerst gekomen voor en gezonden tot de verloren schapen van het huis Israëls.
Hij is de ware Izak, de meerdere Jozua, Die het volk kan inleiden in het beloofde land der eeuwige rust, overvloeiende van melk en honing. Hij is de ware, de enige Hogepriester van onze belijdenis, Die met één offer van Zijn aan het kruis genagelde lichaam de prijs der ziel, het rantsoen voor velen, het offer, dat God volstrekt behagen kon, heeft gebracht.
“Het is volbracht!” zo riep op de Goede Vrijdag op die meest gedenkwaardige dag van de heilsgeschiedenis, op dat grote keerpunt der wereldgeschiedenis tevens de Zoon van God uit.
Zoals bekend, was de beschuldiging: “Jezus, Nazarener, Koning der Joden”, niet alleen in het Hebreeuws, maar ook in het Grieks en in het Latijn op een plankje geschreven.
Want Hij was weliswaar allereerst de beloofde Koning Israëls, maar in en door Hem legt de Heere God wederom beslag op de gehel wereld.

In Christus is Jood en heiden verenigd tot dat ene Godsvolk, dat alle grenzen in beginsel uitwist, zodat “in Christus” is noch dienstbare, noch vrije, Jood en heiden, man noch vrouw.
Voor God zijn alle mensen, van welke kleur, nationaliteit, geslacht, rang of leeftijd ook volkomen gelijk. En bij Hem is “geen aanneming des persoons”.
De eer van God is door Christus hersteld. En omdat Hij met de Vader één is, zal de Goddelijke eer zowel de Vader als de Zoon beiden worden toegebracht, en dat door de Eeuwige Geest; “Hem, Die op de troon zit, en het Lam, zij de eer en de heerlijkheid tot in alle eeuwigheid!”

Voorwerpelijk is dus de ere Gods gezocht, hersteld en aan God de Vader toegebracht door Jezus Christus. Evenwel, het werk Gods zou niet volmaakt zijn, noch volmaakt worden, wanneer niet die ere Gods ook door het volk Gods, dat zijn de onderdanen van Koning Jezus, aan de Drieënige werd bewezen.
Uit en van zichzelf is dat volk zo machteloos en zo onwillig. Van nature zijn het “kinderen des toorns”, zoals alle andere mensen. “Vijanden”van God en van de naaste. Ja, vijandig aan hun wezenlijk, eeuwig heil naar ziel en lichaam. Zorgeloos, als spelend op de rand van de afgrond. Dood door de zonden en misdaden, tekent ons Gods heilig Woord dat volk.

En toch: “dit volk heb Ik Mij geformeerd; zij zullen Mijn lof verkondigen!”
Op het Goddelijk “Ik zal”volgt het “zij zullen”! Zij “moeten” zalig worden, of zij willen of niet. Hun zogenaamde “vrije wil” wordt hierbij totaal uitgeschakeld.
God wil het, en Hij is garant voor Zijn eigen werk. Christus wil het: Hij geeft ze het eeuwige leven en zij zullen niet verloren gaan in eeuwigheid. En ook de derde Persoon van het wezen Gods, God de Heilige Geest, ook Hij wil het. Hij wil het door de vader in Christus beminde, het door Christus als Borg verloste volk, die verworven verlossing en die eeuwige liefde deelachtig maken. Daartoe is het – na Goede Vrijdag en Pasen – Pinksteren geworden.

De Geest van God is uitgestort op “alle” vlees. De door de zonde ontstane verdeeldheid, de spraakverwarring van Babel wordt op Pinksteren omgezet in een harmonische eenheid: de menigte dergenen, die tot bekering en tot geloof in de Zaligmaker kwamen, was “één van hart en één van ziel”. In die eerste Pinkstergemeente, in die oud-christelijke kerk is de ware godsdienst het zuiverst betracht. Immers, zij waren toen het meest vervuld met de Heilige Geest; zij leefden toen het dichtst bij Immanuël, in de verwachting van Zijn wederkomst; en de liefde Gods in hun harten wekte zo’n zuivere, belangloze wederliefde, dat zij alles onderling gemeen hadden. Ja de gemeenschap der heiligen was hun deel.
Ze waren maar geen los zand aan elkaar hangende leden van één kerkgenootschap of kerkgemeenschap, neen, zij beoefenden op geestelijke wijze de “gemeenschap”, als leden van één lichaam, de kerk, het ware lichaam van Christus, en bogen zalig hun hart en knie voor hun Koning, het Hoofd van Zijn verloste en in beginsel zaliggemaakte kerk.

En wonderen kwamen telkens opnieuw voor, wonderen van inkeer, van vernieuwing, van geloof, van genadebetoon van de Drieënige. Immers de Heere deed dagelijks toe tot de gemeente, die zalig werd. Door één preek van de apostel Petrus te Jeruzalem worden er al 3000 toegebracht, 3000 zielen voorgoed gevangen in de netten van het Evangelie des vredes. In onze geesteloze dagen nauwelijks één, ondanks 3000 preken. Ja, schaamte mag ons aangezicht wel bedekken, en droefheid onze ziel vervullen, en we hebben te belijden: hoe is het fijne goud verdonkerd!

Tenslotte was er ook een dagelijks terugkerende dienst der gebeden.
In de “gemeenschap der heiligen”waren de gesprekken van wat persoonlijk doorleefd mocht worden aan de orde van de dag, en zij verheerlijkten God in elkander, vanwege Zijn reddende daden; maar zij volstonden niet met de redding van zichzelf te bespreken, of van elkaar te beluisteren, neen, zij vormden een gebedsgemeenschap, en zij oefenden geweld uit en namen het Koninkrijk der hemelen in door gebed. De kerkdeuren stonden naar de wereld toe niet gesloten – al was er dan soms ook nog zo’n grote vijandschap van degenen die “buiten”zijn – neen, ze stonden wijd open. De liefde van Christus drong ze en ze wisten bij bevinding iets van de schrik des Heeren, die hen aandreef om de mensen te bewegen tot het geloof.

En toch, ondanks al dit schone, hartverheffende en zielinnemende, dat deze oud-christelijke gemeente te aanschouwen gaf, was er al spoedig kaf onder het koren vermengd, ontstonden er verdeeldheden rondom de diverse voormannen, en laaiden de twistvuren op rondom overigen niet onbelangrijke vragen van geloof en levenswijze.
Na een kleine eeuw – blijkens de zeven brieven aan de Klein-Aziatische gemeenten, is er hier en daar al een groot verval te bespeuren, zodat de oproep tot radikale bekering komt doorklinken, opdat het licht des Evangelies niet geheel van de kandelaar zal verdwijnen.

De inklevende verdorvenheid doet zich bij Gods liefste kind dagelijks gelden. En wanneer dan de genademiddelen niet ootmoedig en afhankelijk-gelovig worden in acht genomen, dan is er geestelijke vervlakking en verachtering te duchten.
Bovendien waren er, de eeuwen door, de tegenstanders van de zuivere leer en van het Evangelie der zaligheid, dat weliswaar “voor” de mens bestemd, maar allerminst “naar” de mens, dat is overeenkomstig, ’s mensen inzichten en verlangens is. Het zou te ver voeren om – al was het maar in het kort – hier een schets te bieden, aan de hand van de geschiedenis der kerk, waaruit het verval rondom Woord- en sacramentsbediening zou kunnen blijken. We weten allen van de herontdekking, van onder het stof der eeuwen, van Gods Woord, en het licht des Geestes, dat in de zielen der kerkhervormers over dat Woord is opgegaan.
Zij hebben er iets van mogen verstaan, dat de dienst van God niet is een vormendienst, maar een dienst in de eerste plaats “in geest en waarheid”, en dat met volkomen inzet van het hart.
Ja, zij hebben in de leerschool der genade mogen letten op de uitspraak van Christus: “Die God aanbidden, zullen Hem aanbidden in Geest en in waarheid”.
Maar al waren zij nog zo zeer doordrongen van deze eis en wenselijkheid, dat de dienst van God een zaak van het hart en een geschenk van Gods Geest behoort te zijn, ze waren er zich tevens van bewust, dat zulk een dienstbetoon aan de Drieënige niet buiten vormen, niet buiten bepaalde orden kan. Want God is een God van orde.

En niemand kan ontkennen, dat bezinning onzerzijds op de vorm en het wezen van de gereformeerde eredienst overbodig is. De liturgie is in een crisis. Er is helaas! Een zoeken en naleven van vormen, die ons afvoeren van de gereformeerde belijdenis, en uiteindelijk weer terugleiden in de vormendienst van Rome. Velen mogen dit toejuichen, wij kunnen dit niet dan betreuren.

[dennis]

Het laatste stukje begrijp ik niet. Volgens mij heb je iets anders opgeschreven dan je bedoelt...

[jan34willem]

Het laatste stukje begrijp ik niet. Volgens mij heb je iets anders opgeschreven dan je bedoelt...

De laatste paragraaf (en wellicht de rest ook) komt uit J. van der Haars "De Gereformeerde Eredienst" (1961) -- zie p. 22/23, www.surfsharekit.nl:8080/get/smpid:3773/DS1. Ik heb het origineel niet, dus ik weet niet wat Van der Haar hier zelf schreef, maar zoals het er nu staat is het precies het tegenovergestelde van wat SecorDabar bedoelt.

[SecorDabar]

Beste Secor. Het laatste stukje van je betoog klopt echt niet. Daar staat volgens mij het tegenovergestelde van wat je probeert aan te geven... (Er staat letterlijk dat bezinning overbodig is, en ik kan me niet voorstellen dat je dat vindt)

Beste Dennis,
U hebt gelijk: bezinning is juist wel noodzakelijk.
(Als het om liturgische vernieuwingen gaat)

[Bert Mulder]

blijkbaar geen discussie gewenst over de ere Gods in verband met de eredienst...

[SecorDabar]

blijkbaar geen discussie gewenst over de ere Gods in verband met de eredienst...

Beste Bert Mulder,
Ik kan er geheel mee instemmen met deze quote.
In de eredienst dient Gods eer centraal te staan.

1 Cor.2:2 Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd

[SecorDabar]

Beste Bert Mulder,
U bent er heel goed in om meteen een berisping uit te delen.
Met u ga ik niet in discussie als u niet inhoudelijk op het geschrevene in gaat.
Ik heb expres geen naam van de auteur genoemd, vanwege het enkele feit dat er dan een etiket opgeplakt wordt op de auteur. Laat eerst maar eens de reacties komen, zodat men onbevooroordeeld kan reageren. Ik kan dus altijd nog achteraf de auteur vermelden.

Lijkt mij dat de beste manier om God te eren in de eredienst, is door de eredienst bij te wonen, en als lid der gemeente van heiligen het juk van Christus op zich te nemen. Door onszelf totaal over te geven aan de dienst van God, zoals Paulus ons ook leert in de Romeinenbrief. Ik weet het, ik faal daar in zeer. Maar dat neemt de eis van Gods Woord niet weg:

1 Ik bid u dan, broeders, door de ontfermingen Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levende, heilige en Gode welbehagelijke offerande, welke is uw redelijke godsdienst.
2 En wordt dezer wereld niet gelijkvormig; maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de goede, en welbehagelijke en volmaakte wil van God zij.
3 Want door de genade, die mij gegeven is, zeg ik een iegelijk, die onder u is, dat hij niet wijs zij boven hetgeen men behoort wijs te zijn; maar dat hij wijs zij tot matigheid, gelijk als God een iegelijk de mate des geloofs gedeeld heeft.
4 Want gelijk wij in een lichaam vele leden hebben, en de leden alle niet dezelfde werking hebben;
5 Alzo zijn wij velen een lichaam in Christus, maar elkeen zijn wij elkanders leden.
6 Hebbende nu verscheidene gaven, naar de genade, die ons gegeven is,
7 Zo laat ons die gaven besteden, hetzij profetie, naar de mate des geloofs; hetzij bediening, in het bedienen; hetzij die leert, in het leren;
8 Hetzij die vermaant, in het vermanen; die uitdeelt, in eenvoudigheid; die een voorstander is, in naarstigheid; die barmhartigheid doet, in blijmoedigheid.
9 De liefde zij ongeveinsd. Hebt een afkeer van het boze, en hangt het goede aan.
10 Hebt elkander hartelijk lief met broederlijke liefde; met eer de een den ander voorgaande.
11 Zijt niet traag in het benaarstigen. Zijt vurig van geest. Dient den Heere.
12 Verblijdt u in de hoop. Zijt geduldig in de verdrukking. Volhardt in het gebed.
13 Deelt mede tot de behoeften der heiligen. Tracht naar herbergzaamheid.
14 Zegent hen, die u vervolgen; zegent en vervloekt niet.
15 Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden.
16 Weest eensgezind onder elkander. Tracht niet naar de hoge dingen, maar voegt u tot de nederige. Zijt niet wijs bij uzelven.
17 Vergeldt niemand kwaad voor kwaad. Bezorgt hetgeen eerlijk is voor alle mensen.
18 Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen.
19 Wreekt uzelven niet, beminden, maar geeft den toorn plaats; want er is geschreven: Mij komt de wraak toe; Ik zal het vergelden, zegt de Heere.
20 Indien dan uw vijand hongert, zo spijzigt hem; indien hem dorst, zo geeft hem te drinken; want dat doende, zult gij kolen vuurs op zijn hoofd hopen.
21 Wordt van het kwade niet overwonnen, maar overwint het kwade door het goede.

Beste Bert Mulder,
Ik kan er geheel mee instemmen met deze quote.
In de eredienst dient Gods eer centraal te staan.

1 Cor.2:2 Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd

[Simon]

Beste Bert Mulder,
U bent er heel goed in om meteen een berisping uit te delen.
Met u ga ik niet in discussie als u niet inhoudelijk op het geschrevene in gaat.
Ik heb expres geen naam van de auteur genoemd, vanwege het enkele feit dat er dan een etiket opgeplakt wordt op de auteur. Laat eerst maar eens de reacties komen, zodat men onbevooroordeeld kan reageren. Ik kan dus altijd nog achteraf de auteur vermelden.

Lijkt mij dat de beste manier om God te eren in de eredienst, is door de eredienst bij te wonen, en als lid der gemeente van heiligen het juk van Christus op zich te nemen. Door onszelf totaal over te geven aan de dienst van God, zoals Paulus ons ook leert in de Romeinenbrief. Ik weet het, ik faal daar in zeer. Maar dat neemt de eis van Gods Woord niet weg:

1 Ik bid u dan, broeders, door de ontfermingen Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levende, heilige en Gode welbehagelijke offerande, welke is uw redelijke godsdienst.
2 En wordt dezer wereld niet gelijkvormig; maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de goede, en welbehagelijke en volmaakte wil van God zij.
3 Want door de genade, die mij gegeven is, zeg ik een iegelijk, die onder u is, dat hij niet wijs zij boven hetgeen men behoort wijs te zijn; maar dat hij wijs zij tot matigheid, gelijk als God een iegelijk de mate des geloofs gedeeld heeft.
4 Want gelijk wij in een lichaam vele leden hebben, en de leden alle niet dezelfde werking hebben;
5 Alzo zijn wij velen een lichaam in Christus, maar elkeen zijn wij elkanders leden.
6 Hebbende nu verscheidene gaven, naar de genade, die ons gegeven is,
7 Zo laat ons die gaven besteden, hetzij profetie, naar de mate des geloofs; hetzij bediening, in het bedienen; hetzij die leert, in het leren;
8 Hetzij die vermaant, in het vermanen; die uitdeelt, in eenvoudigheid; die een voorstander is, in naarstigheid; die barmhartigheid doet, in blijmoedigheid.
9 De liefde zij ongeveinsd. Hebt een afkeer van het boze, en hangt het goede aan.
10 Hebt elkander hartelijk lief met broederlijke liefde; met eer de een den ander voorgaande.
11 Zijt niet traag in het benaarstigen. Zijt vurig van geest. Dient den Heere.
12 Verblijdt u in de hoop. Zijt geduldig in de verdrukking. Volhardt in het gebed.
13 Deelt mede tot de behoeften der heiligen. Tracht naar herbergzaamheid.
14 Zegent hen, die u vervolgen; zegent en vervloekt niet.
15 Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden.
16 Weest eensgezind onder elkander. Tracht niet naar de hoge dingen, maar voegt u tot de nederige. Zijt niet wijs bij uzelven.
17 Vergeldt niemand kwaad voor kwaad. Bezorgt hetgeen eerlijk is voor alle mensen.
18 Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen.
19 Wreekt uzelven niet, beminden, maar geeft den toorn plaats; want er is geschreven: Mij komt de wraak toe; Ik zal het vergelden, zegt de Heere.
20 Indien dan uw vijand hongert, zo spijzigt hem; indien hem dorst, zo geeft hem te drinken; want dat doende, zult gij kolen vuurs op zijn hoofd hopen.
21 Wordt van het kwade niet overwonnen, maar overwint het kwade door het goede.

Beste Bert Mulder,
Ik kan er geheel mee instemmen met deze quote.

Dit is geen quote, iemands mening of zo, maar Christus' Eigen woorden, door Paulus opgetekend.
Het is onderwijs en richtlijnen, waar we eens heel goed over na zouden moeten denken.
Ik zie zo al 5 punten die totaal niet nageleefd worden, integendeel.

Een nieuwe gelovige die deze zaken leest en de praktijk ervan naast het gedrag legt van de gemiddelde ''christen", ''refo'', gelooft zijn ogen nauwelijks.

-Zijn wij niet wijs boven hetgeen men wijs hoort te zijn?
Van bloemboltherie t/m predestinatieleer, we weten het allemaal zo goed, maar het dient zichtbaar slechts tot hopeloze verwarring en scheuring)
-Gedragen wij ons als zijnde elkaars leden?
-Aanvaarden wij elkaar zoals Christus ons aanvaard heeft?
-Zegenen wij hen, die u ons vervolgen ( zegent en vervloekt niet).
-vervloeken wij nooit?(we vervloeken bepaalde zaken van mensen, wier doopsel we dan wel weer aanvaarden, en het is nogal liefst als zodanig verankerd in de HC)
-Zijn we eensgezind?
Ik kan nog wel even doorgaan, maar je wordt er gewoon depressief van, wanneer je je realiseert hoe ver we afgeweken zijn van wat de Bijbel van ons vraagt.
Wij moeten worden: mensen die WILLEN leven naar Gods Woord, ipv zij die zeggen niets zelf te kunnen en heerlijk veilig in hun cocon blijven zitten.
''Wie niet zichzelf verloochend, is Mij niet waard''.
Dat wil heel wat zeggen.

http://gnli.christianpost.com/video/hom ... jesus-7305

[SecorDabar]

Beste Bert Mulder,
U bent er heel goed in om meteen een berisping uit te delen.
Met u ga ik niet in discussie als u niet inhoudelijk op het geschrevene in gaat.
Ik heb expres geen naam van de auteur genoemd, vanwege het enkele feit dat er dan een etiket opgeplakt wordt op de auteur. Laat eerst maar eens de reacties komen, zodat men onbevooroordeeld kan reageren. Ik kan dus altijd nog achteraf de auteur vermelden.

Lijkt mij dat de beste manier om God te eren in de eredienst, is door de eredienst bij te wonen, en als lid der gemeente van heiligen het juk van Christus op zich te nemen. Door onszelf totaal over te geven aan de dienst van God, zoals Paulus ons ook leert in de Romeinenbrief. Ik weet het, ik faal daar in zeer. Maar dat neemt de eis van Gods Woord niet weg:

1 Ik bid u dan, broeders, door de ontfermingen Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levende, heilige en Gode welbehagelijke offerande, welke is uw redelijke godsdienst.
2 En wordt dezer wereld niet gelijkvormig; maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de goede, en welbehagelijke en volmaakte wil van God zij.
3 Want door de genade, die mij gegeven is, zeg ik een iegelijk, die onder u is, dat hij niet wijs zij boven hetgeen men behoort wijs te zijn; maar dat hij wijs zij tot matigheid, gelijk als God een iegelijk de mate des geloofs gedeeld heeft.
4 Want gelijk wij in een lichaam vele leden hebben, en de leden alle niet dezelfde werking hebben;
5 Alzo zijn wij velen een lichaam in Christus, maar elkeen zijn wij elkanders leden.
6 Hebbende nu verscheidene gaven, naar de genade, die ons gegeven is,
7 Zo laat ons die gaven besteden, hetzij profetie, naar de mate des geloofs; hetzij bediening, in het bedienen; hetzij die leert, in het leren;
8 Hetzij die vermaant, in het vermanen; die uitdeelt, in eenvoudigheid; die een voorstander is, in naarstigheid; die barmhartigheid doet, in blijmoedigheid.
9 De liefde zij ongeveinsd. Hebt een afkeer van het boze, en hangt het goede aan.
10 Hebt elkander hartelijk lief met broederlijke liefde; met eer de een den ander voorgaande.
11 Zijt niet traag in het benaarstigen. Zijt vurig van geest. Dient den Heere.
12 Verblijdt u in de hoop. Zijt geduldig in de verdrukking. Volhardt in het gebed.
13 Deelt mede tot de behoeften der heiligen. Tracht naar herbergzaamheid.
14 Zegent hen, die u vervolgen; zegent en vervloekt niet.
15 Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden.
16 Weest eensgezind onder elkander. Tracht niet naar de hoge dingen, maar voegt u tot de nederige. Zijt niet wijs bij uzelven.
17 Vergeldt niemand kwaad voor kwaad. Bezorgt hetgeen eerlijk is voor alle mensen.
18 Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen.
19 Wreekt uzelven niet, beminden, maar geeft den toorn plaats; want er is geschreven: Mij komt de wraak toe; Ik zal het vergelden, zegt de Heere.
20 Indien dan uw vijand hongert, zo spijzigt hem; indien hem dorst, zo geeft hem te drinken; want dat doende, zult gij kolen vuurs op zijn hoofd hopen.
21 Wordt van het kwade niet overwonnen, maar overwint het kwade door het goede.

Beste Bert Mulder,
Ik kan er geheel mee instemmen met deze quote.

Dit is geen quote, iemands mening of zo, maar Christus' Eigen woorden, door Paulus opgetekend.
Het is onderwijs en richtlijnen, waar we eens heel goed over na zouden moeten denken.
Ik zie zo al 5 punten die totaal niet nageleefd worden, integendeel.

Een nieuwe gelovige die deze zaken leest en de praktijk ervan naast het gedrag legt van de gemiddelde ''christen", ''refo'', gelooft zijn ogen nauwelijks.

-Zijn wij niet wijs boven hetgeen men wijs hoort te zijn?
Van bloemboltherie t/m predestinatieleer, we weten het allemaal zo goed, maar het dient zichtbaar slechts tot hopeloze verwarring en scheuring)
-Gedragen wij ons als zijnde elkaars leden?
-Aanvaarden wij elkaar zoals Christus ons aanvaard heeft?
-Zegenen wij hen, die u ons vervolgen ( zegent en vervloekt niet).
-vervloeken wij nooit?(we vervloeken bepaalde zaken van mensen, wier doopsel we dan wel weer aanvaarden, en het is nogal liefst als zodanig verankerd in de HC)
-Zijn we eensgezind?
Ik kan nog wel even doorgaan, maar je wordt er gewoon depressief van, wanneer je je realiseert hoe ver we afgeweken zijn van wat de Bijbel van ons vraagt.
Wij moeten worden: mensen die WILLEN leven naar Gods Woord, ipv zij die zeggen niets zelf te kunnen en heerlijk veilig in hun cocon blijven zitten.
''Wie niet zichzelf verloochend, is Mij niet waard''.
Dat wil heel wat zeggen.

http://gnli.christianpost.com/video/hom ... jesus-7305

Beste Simon,
Als forumlid dient u wel de 3 formulieren van enigheid te onderschrijven.
Ik zie dat niet zo terug in uw antwoord.
Bijvoorbeeld de preadestinatieleer, de leer der verkiezing en verwerping.
Zoals verwoord in de Dordtse Leerregels.
Deze leer is toch tot troost voor de gelovigen ?
Dat God Zich een gemeente verkoren heeft uit enkel vrije genade, dat brengt geen verwarring, maar de Heere kent degenen die de Zijnen zijn.

Reeds in het door de zondeval ontluisterde paradijs weerklonk de belofte van de komende Verlosser. Zijn lust en spijze zou het, in de volheid des tijds, eenmaal zijn te doen “de wil des Vaders”. Hij nam en zocht niet der mensen eer, maar uitsluitend de ere Gods.

De inklevende verdorvenheid doet zich bij Gods liefste kind dagelijks gelden. En wanneer dan de genademiddelen niet ootmoedig en afhankelijk-gelovig worden in acht genomen, dan is er geestelijke vervlakking en verachtering te duchten.
Bovendien waren er, de eeuwen door, de tegenstanders van de zuivere leer en van het Evangelie der zaligheid, dat weliswaar “voor” de mens bestemd, maar allerminst “naar” de mens, dat is overeenkomstig, ’s mensen inzichten en verlangens is.

[-DIA-]

Toen ik het las, merkte ik meteen dat het een gezonde taal is.
Hoe krijgt God de ere, en de zondaar de zaligheid?
Ik neem een citaat:
“Vijanden”van God en van de naaste. Ja, vijandig aan hun wezenlijk, eeuwig heil naar ziel en lichaam. Zorgeloos, als spelend op de rand van de afgrond. Dood door de zonden en misdaden, tekent ons Gods heilig Woord dat volk.

Dat is een zaak die steeds meer ingeleefd moet worden.
Hoe vijandig de mens is gewoden.
En daar val je jezelf steeds meer in tegen, en het lijkt of
de vijandschap groter wordt als kleiner.

Toch.. Er is wel een troost dat dit geen vreemde zaken zijn.
In Gods Woord lezen we dat 'vijanden' met God verzoend worden.
Nee, geen nette christelijke mensen, geen wettische mensen,\
alles schiet bij deze inleving te kort.

Wat is het dat ons van de zaligheid afhoudt?
We willen met alles in het leven blijven, ook al weten we wel
dat achter de dood het leven ligt.

Het hoofd op het blok leggen zal de mens van zichzelf nooit doen.
Maar als het mag gebeuren zal het ook ervaren worden welke grote
vijanden met God verzoend worden.

We hebben meer een meer een godsdienst die niet meer rekent met
Gods eer, en Zijn Recht. Maar God gaat. met eerbied gesproken, niet
over Zijn Recht heen.
Ik meen, dat zij, die iets beseffen van het heilige Recht van God,
aan de ene kant wat gaan leren van de goedheid en lankmoedigheid
van God.
Maar anderzijds ook de totale onwil en de daaruit voortvloeiende onmacht
en vijandschap leren inleven.

[jakobmarin]

daarom wijs ik ook wel eens om eens te gaan preken uit de Westminster

Wat is het voornaamste en hoogste doel van het leven van de mens? Het voornaamste en hoogste doel van het leven van de mens is de verheerlijking van God (Rom11:36, 1Kor10:31) en het zich in Hem ten volle en eeuwig verheugen (Ps73:24-28, Joh17:21-23). Westminster Catechismus, 1.

Die een hele andere 1e vraag heeft als de Heidelberger:

Wat is uw enige troost, beide in het leven en sterven?

In de HC klinkt ook vaak: 'Wat nut het mij', met de Christen centraal, wat heb ik er aan?
De insteek van de Westminster is dan toch anders.

[Bert Mulder]

De inklevende verdorvenheid doet zich bij Gods liefste kind dagelijks gelden. En wanneer dan de genademiddelen niet ootmoedig en afhankelijk-gelovig worden in acht genomen, dan is er geestelijke vervlakking en verachtering te duchten.
Bovendien waren er, de eeuwen door, de tegenstanders van de zuivere leer en van het Evangelie der zaligheid, dat weliswaar “voor” de mens bestemd, maar allerminst “naar” de mens, dat is overeenkomstig, ’s mensen inzichten en verlangens is.

Goed dat je het zelf zegt. Hoop dat je dit op je eigen toepast, inplaats van anderen hier de les te lezen...

[WimA]

De inklevende verdorvenheid doet zich bij Gods liefste kind dagelijks gelden. En wanneer dan de genademiddelen niet ootmoedig en afhankelijk-gelovig worden in acht genomen, dan is er geestelijke vervlakking en verachtering te duchten.
Bovendien waren er, de eeuwen door, de tegenstanders van de zuivere leer en van het Evangelie der zaligheid, dat weliswaar “voor” de mens bestemd, maar allerminst “naar” de mens, dat is overeenkomstig, ’s mensen inzichten en verlangens is.

Goed dat je het zelf zegt. Hoop dat je dit op je eigen toepast, inplaats van anderen hier de les te lezen...

Helemaal mee eens. Als ik zo'n posting van DecorDabar ziet dan denk ik: Practice what you preach.

[Afgewezen]

De inklevende verdorvenheid doet zich bij Gods liefste kind dagelijks gelden. En wanneer dan de genademiddelen niet ootmoedig en afhankelijk-gelovig worden in acht genomen, dan is er geestelijke vervlakking en verachtering te duchten.
Bovendien waren er, de eeuwen door, de tegenstanders van de zuivere leer en van het Evangelie der zaligheid, dat weliswaar “voor” de mens bestemd, maar allerminst “naar” de mens, dat is overeenkomstig, ’s mensen inzichten en verlangens is.

Goed dat je het zelf zegt. Hoop dat je dit op je eigen toepast, inplaats van anderen hier de les te lezen...

Helemaal mee eens. Als ik zo'n posting van DecorDabar ziet dan denk ik: Practice what you preach.

[-DIA-]

De inklevende verdorvenheid doet zich bij Gods liefste kind dagelijks gelden. En wanneer dan de genademiddelen niet ootmoedig en afhankelijk-gelovig worden in acht genomen, dan is er geestelijke vervlakking en verachtering te duchten.
Bovendien waren er, de eeuwen door, de tegenstanders van de zuivere leer en van het Evangelie der zaligheid, dat weliswaar “voor” de mens bestemd, maar allerminst “naar” de mens, dat is overeenkomstig, ’s mensen inzichten en verlangens is.

Goed dat je het zelf zegt. Hoop dat je dit op je eigen toepast, inplaats van anderen hier de les te lezen...

Helemaal mee eens. Als ik zo'n posting van DecorDabar ziet dan denk ik: Practice what you preach.

Wat is hier te lachen? Wie aan zichzelf ontdekt wordt ziet dat alle mensen op weg zijn naar dezelfde plaats. Je ziet dat niet alleen voor jezelf. Ook je naaste gaat dezelfde weg. Dan leert de ervaring dat je dan niet altijd kunt zwijgen.