Beste David,
uit wat je zegt maak ik op dat diegenen die op jou vragen een antwoord gegeven hebben, niet eerlijk zijn geweest. Niet tegenover jou en niet tegenover zichzelf.
Maar omdat het me vroeger zo vaak lamgeslagen heeft als ik serieuze vragen en zoektochten had. Dan werd er niet op Christus gewezen, maar dan werden er dingen gezegd die hierop neerkwamen: de mens is van nature zondig en in een ellendige staat, dus beeld je maar niet in die vragen van jou enige waarde hebben.
Niet tegenover jou: Men heeft jou ook nooit de weg tot Christus voorgehouden.
Niet tegenover zichzelf: als ze zelf weet hadden gehad van het verzoenend werk van Christus, dan hadden ze iemand anders nooit op zo'n manier behandeld als jij aangeef. Want als iemand zichzelf verzoend weet met God, dan gaat hij zichzelf zien als de grootste der zondaren (net als Paulus) En als er vergeving is voor hem, dan is er zeker vergeving voor een ander en zal deze persoon zich zeker richten op het heil van die ander, wel Christus.
Maar dit neemt natuurlijk niet weg dat er wel degelijk over de ellendestaat gepraat dient te worden.
Let wel, er zijn veel mensen die niets anders doen dan hele kerkdiensten en gezelschappen en/of gesprekken alleen maar de mens de verdoemenis aanpreken. Ik zeg hierop: DIT IS NIET JUIST.
Ik hoop niet dat je me over één kam scheer met dit soort mensen, hoewel ik niet boven deze mensen ga staan, want ik en jij en iedereen hier is geen haar beter.
Veelal wordt er gedacht dat als er over ellende gepraat dient te worden dat we dan van de toehoorder geen spaander heel dienen te laten. En soms hoor je wel eens van die opmerkingen onder die toehoorders: "nou hij heeft weer niks van ons overgelaten he?" Dat is dan "zwaar".
Die mensen hebben er dus geen weet van van wat ellende nu eigenlijk inhoud.
Kijk ellende kennis is absoluut geen VOORWAARDE voor de zaligheid. Die is er maar één en dat is Christus, NIETS anders.
Maar wat je aanhaalt is dat die vragen van jou zogenaamd geen waarde zouden hebben. En wel omdat je van nature zondig ben en in een ellendige staat.
Nu dat is dus niet zo!!! Jou vragen hebben juist wel waarde. Het bewijst dat je bezig bent met de zaken van het geestelijk leven. En waar dan op gewezen dient te worden is dat we God dienen te zoeken en dat we dienen te bidden om licht en wijsheid over hoe we tot God kunnen komen. En dat we dat zelf niet kunnen en dat God ons hierin eerst laat zien wie we zijn en wat we werkelijk zijn, dat leert Hij ons dan Zelf wel. Dat dienen wij iemand niet aan te preken.
Maar dat neemt niet weg dat er wel op gewezen dient te worden dat we ellendig zijn.
En die ellende kennis zoals we dat noemen, is het besef dat we God kwijt zijn, in het Paradijs moedwillig van Hem afgevallen en daardoor het eeuwige oordeel Gods waardig.
Dat wil dus niet zeggen dat we hierdoor een angst moeten krijgen, juist helemaal niet. We dienen juist bedroeft te zijn dat we zulk een goeddoend God de rug toegekeerd hebben. En als God dit aan de zondaar gaat leren, dan gaat Hij hiermee niet alleen die ellende aanwijzen, maar zeker ook de enige nodige Weg tot de zaligheid openbaren: Christus.
Een mens nu kan hierover met grote levensvragen zitten. Jij had die ook zei je. En als men dan alleen maar op des mensen ellende staat te wijzen, dan heeft men hun eigen ellende nog nooit onder ogen gehad.
Ellende besef drijft juist uit naar Christus.
En daarom vind ik het ook zeker belangrijk om de weg tot Christus aan het licht te leggen in de predeking en de gesprekken.
Als ik nog wat mag vragen: je spreekt over angst, wat voor soort angst heb je het dan over?
