Ad Anker schreef: ↑05 apr 2023, 11:51
-DIA- schreef: ↑05 apr 2023, 10:36
newton schreef: ↑05 apr 2023, 09:22
Dat hoorde ik ook toen ik ds Flapper hier een keer beluisterde op een doordeweekse avond. Een preek over Efeze 2: 1-10, met als punten:
- * Niets uit ons
* Alles uit Hem
Toen hij overging naar punt 2 bleeft nog steeds alleen punt 1 aan bod komen.
Ik geloof dat dit een heel rake typering is. Ik kan er verder ook niets aan doen, maar dit was wel opmerkelijk.
Overigens is wat hij preekt wel de zuivere waarheid. Misschien ook zoals bv. ds. K. Veldman. Deze preekt is net zo.
Om het ouderwets te zeggen, de prediking is zuiver voor wat gepreekt wordt, maar de Christus uitstallen 'in al Zijn Middelaarsgraveerselen' dat hoor je niet zo.
Omdat punt 1 en 2 hetzelfde zijn. Dat is moeilijk opluisteren dan.
Hier wordt ds. K. Veldman genoemd. Die preekt wat minder over de graveerselen. Hij zei eens: als je Christus alleen maar kent 'door de tralies van het Woord' en het komt nooit verder ga je voor eeuwig verloren. Dus alleen als je door het geloof weet dat je zonden vergeven zijn is er hoop. Dus al die gestalten (graveerselen?) 'voor de vierschaar' worden niet gepreekt. Dan kun je wat missen maar dat is wel de zuivere prediking.
Of versta ik wat anders onder 'graveerselen' dan jij?
Ik bedoel de Christus voorstellen, zodat er een jaloersheid wordt verwekt naar hetgeen in Christus is en wat Hij voor de Zijnen wil zijn. Dat kan afdruk geven, ook bij mensen die de genade missen. Dan is het wel zo dat dit over het algemeen indrukken van korte duur zijn. Maar als we deze jaloersmakende zaken horen en het gaat aan ons voorbij dan gaat er wel heel veel aan ons voorbij.
Als het bij alleen zulke begrippen blijft als ik daar noemde, word je ook niet veel wijzer. Deze zaken moeten we immers doorleven en niet alleen met ons verstand, ook al zullen we niet zeggen om dan het verstand maar uit te schakelen want dan krijg je ook een karikatuur. Van het ware geloof zegt ds. Ledeboer, als ik me niet vergis, het is een toestemmen, kennen en vertrouwen. Misschien een meditatie ter verduidelijking? Ik heb de eerstse maar gepakt in Digibron als ik zoek op "vertrouwen" en "toestemmen".
Dan selecteer je de bladen waarin je zulke zaken kunt verwachten. En dan kom je bij De Saambinder, een meditatie van wijlen ds. P. Blok. Deze predikant werd overigens al tijdens zijn leven niet meer begrepen, maar dat zullen we hier wel weten.
LEVENSGENADE
„Zie, God is mijn heil, ik zal vertrouwen en niet vrezen; want de Heere Heere is mijn Sterkte en Psalm en Hij is mij tot Heil geworden". Jesaja 12 : 2.
Wat de Heere aan Jacob te Bethel beloofde, heeft Hij ook geschonken. De tijd van de vervulling van de beloften wordt door de Heere soeverein bepaald. In Genesis 31 : 41 staat dat hij twintig jaar in Mesopotamië bij Laban heeft doorgebracht.
In deze tijd heeft hij vele malen Gods gunst mogen ervaren. De Heere betoonde op verschillende wijze van hem af te weten, maar de beloften van Bethel moesten allen nog in vervulling gaan.
Als Jesaja schrijft: „Zie, God is mijn Heil", dan heeft hij persoonlijk de vervulling van Gods beloften in Christus tot zijn deel. Dan kent hij bevindelijk het Pniël door het geoefende geloofsleven. Hoe weinigen verstaan de noodzakelijkheid van de toepassing van het heil in Christus. Wat wordt er rustig geleefd op voorkomende waarheden, die te pas en te onpas in de gedachten opkwamen en die tegelijk maar gehouden werden als persoonlijke boodschappen voor het eigen leven.
Het is zo verschillend of wij ons zelf helpen en aankleden of dat het door de Heilige Geest gebeurt en er plaats voor wordt gemaakt.
Het ergste van dit alles is nog de heimelijke en soms de openbare vijandschap tegen zulk een getuigenis. Immers als wij ons zelf geholpen hebben, dan moeten wij ons zelf blijven helpen. Wanneer wij ons zelf hebben aangekleed, dan zullen wij echter nooit leren verstaan: „Ik ben zeer vrolijk in de Heere en mijn ziel verheugt zich in de God mijns heils, want Hij heeft mij bekleed met de klederen des Heils en de mantel der gerechtigheid heeft Hij mij omgedaan'. Nodig toch blijft het om bevindelijk te ervaren dat wij van ons zelf geen heilsgoederen bezitten, en dat wij buiten het kleed van Christus gerechtigheid naakt voor God worden bevonden.
Het valt niet mee om prijs te geven waar men op gehoopt heeft en waaruit men geleefd heeft. Maar als wij waarlijk gesteld worden in het licht van de naderende eeuwigheid en wij iets gevoelen van het gewicht van deze zaak, dan zouden wij niet zo onverschillig over deze zaken heen lopen, nog minder ze als onnodig verwerpen. Gedenkt, dat de eeuwigheid alles zal ontdekken. De mens kan zichzelf voor God handhaven, of met een tekst of een psalmvers op de lippen de doodsjordaan binnenstappen, zoals Bunyan ons dat beschrijft. Maar alleen de naakte gerechtigheid van Christus moet ons bedekken als wij voor God staan. Dat zal tussen de wieg en het graf geleerd moeten worden.
Jesaja wist het: „Zie, God is mijn Heil". Deze wetenschap heeft hij ervaren in geloofsvruchten. Hij roept het uit „Ik zal vertrouwen". Het ware geloof heeft drie eigenschappen. Dat is kennis, toestemmen en vertrouwen. Onze aandacht wordt dus gevraagd voor het vertrouwen van het geloof. Jesaja heeft geleerd dat dit vertrouwen niet gegrond is in de mens. Stelt op prinsen geen vertrouwen, waar gij toch geen hulp bij vindt. Langs smartelijke wegen leert het ware volk van God sterven aan mensenhulp en vertrouwen. Het gaat gelijk als met de Heere Jezus tijdens de rondwandeling op de aarde. In het begin bejubeld en door duizenden geprezen, maar hoe meer de nadruk ging vallen op het Godswerk en het mensenwerk werd buitengesloten, hoe minder volgelingen er over bleven. De dichter van psalm 69 heeft het uitgeroepen:
Mijn broed'ren ben ik vreemd, door elk onteerd. En onbekend de zonen mijner moeder; 'k Vind onder hen noch schutsheer, noch behoeder; Want d'ijver van Uw huis heeft mij verteerd.
Als Jesaja spreekt van zijn vertrouwen, dan is dit dan ook niet het vertrouwen op de mens. Mensen heil is ijdelheid. Hoevelen leunen en steunen op woorden en getuigenissen van mensen, maar daar kon Jesaja het niet mee doen. Omdat de Heere hem aan zichzelf had ontdekt, wist hij ook wat leefde in het hart van een ander. Die vertrouwen op hun eigen benen wil Hij geen hulp of gunst verlenen. Vertrouwen op eigen krachten in de strijd tegen de zonde doet een zekere nederlaag komen. Vertrouwen op eigen bezit om de zondeschuld te betalen is een bewijs dat wij de eis Gods niet kennen. Vertrouwen dat wij met ons zelf in het oordeel staande zullen blijven, is een bewijs dat wij de heilige toorn Gods niet kennen. Daarom zegt het ware volk ook het vertrouwen op hun eigen hart op.
Jesaja getuigt: „Ik zal vertrouwen". Waar mag hij dan op vertrouwen? Op de Heere! Hij is de Waarmaker van Zijn Woord. Met de Heere zal hij niet beschaamd uitkomen. Jesaja mag vertrouwen op Gods zaak. Wat de Heere door genade hem leerde en wat hem van God geschonken werd, zijn eeuwigheidszaken. Hij weet dat de Heere voor Zijn eigen werk instaat. Voor hem is het een troostrijke wetenschap: Die nooit laat varen, de werken Zijner handen. Dit heeft Jesaja ervaren in dagen van strijd en druk. Teleurgesteld in vele mensen en aan vele zaken is zijn vertrouwen op de Heere meer en meer gegroeid.
Uit dit vertrouwen is de ware hoop geboren. Deze is geoefend onder de aanvallen van de machten der duisternis. De Heere is de hoop van zijn leven.
Uw hoop. Uw kudde woonde daar, Uit vrije goedheid waart Gij haar; Een vriendelijk Beschermer; En hebt ellendigen dat land Bereid door Uwe sterke hand, O Israels Ontfermer.
Het vertrouwen dat Jesaja door het geschonken en geoefende geloof bezit, heeft de vrees in dit ogenblik uit zijn leven weggebannen. Wij schrijven: in dit ogenblik. Immers het léven van de Gemeente des Heeren is vaak bezet met veel vrees. De voorbeelden in Gods Woord bevestigen dit. De Heere Jezus zegt van Johannes de Doper: Voorwaar zeg Ik u: Onder degenen, die van vrouwen geboren zijn is niemand opgestaan meerder dan Johannes de Doper. Maar in hetzelfde hoofdstuk spreekt Hij: Wat zijt gij uitgegaan in de woestijn te aanschouwen? Een riet, dat van de wind ginds en weder bewogen wordt? Dit is een duidelijk getuigenis. Het ene ogenblik staat Johannes de boetprediker als een rots tussen de duizenden van Israël en roept het uit: „Zie het Lam Gods". En een andere maal zendt hij zijn discipelen en laat vragen: „Zijt Gij degene die komen zou of verwachten wij een ander"?
Als de dood op de hielen zit, dan beeft Jacob bij Pniël. Als de stormen zich verheffen op de zee van Galilea, dan schreeuwen de discipelen van angst. De voorbeelden zijn vele, het moge tot onderwijs zijn voor de vaak sidderende, bestreden gemeente Gods.
Wanneer wij de kracht en de taaiheid van de wereld en de zonde gaan leren kermen en de zwakheid van eigen hart, wat kan de vrees dan vaak het leven bezetten. De dichter roept het uit:
Verlaat niet wat Uw hand begon,
O Levensbron,
Wil bijstand zenden.
David vreesde nog één der dagen in de hand van Saul om te komen. Maar Jesaja spreekt in de tekstwoorden, dat hij niet vreest. Zijn getuigenis komt niet op uit een ijdele verwachting. Ook niet uit een verstandsbeschouwing. Zijn ogen zijn geopend voor het heil in Christus en het geloof oefent daarvan de bate. In heilige geloofsvrijheid deelt hij mee wat in zijn ziel leeft.
Gelijk in Psalm 23 wordt gesproken: Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij. Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij. Het zijn de hoogtijden in het leven als de vijand aan banden is gelegd en het geloof zich mag verlaten op hetgeen Christus voor hen heeft verworven. Dan hoort men der vromen tenten weergalmen van hulp en heil hun aangebracht. Gij hadt m' o vijand, hard gestoten. Tot vallens toe mij onderdrukt. De Heer' bewaart zijn gunstgenoten. De Heer' heeft zelf mij uitgerukt.
Waarom Jesaja nu niet vreest, wordt ons duidelijk gezegd. Jesaja spreekt: „Want de Heere is mijn sterkte". De grond van zijn genadeleven wordt hiermee duidelijk aangetoond. Dit moeten wij altijd maar onderzoeken. Wat is de grond van onze belijdenis, waar steunen wij op op weg naar de eeuwigheid.
Van ons zelf kunnen wij dit niet bezitten. Maar als het aanwezig is, is het een geschonken bezit. Wij zijn zwak van moed en klein van krachten. Het geritsel van een blad doet ons al opschrikken. Petrus vreest voor de aanspraak van een vrouw. Ach neen, wij behoeven geen hoge gedachten van de mens te hebben. Hij is kort van dagen en zat van onrust.
Jesaja zoekt zijn sterkte dan ook niet in zichzelf. Hij heeft geleerd: Eigen krachten te verachten, wordt op Jezus' school geleerd. Hij heeft naast de doorleefde zelfkennis, ook een geschonken Gods- en Christuskennis. Trouwens hoe zou ooit zijn verwachting van een Ander kunnen zijn als alle verwachting van het schepsel niet was opgegeven? Daarom spreekt hij: „De Heere is mijn sterkte".
Dat is de Zich in Christus openbarende God. De Heere, krachtens Zijn welbehagen, gegrond op Zijn recht, heeft Zich in gunst en genade in de ziel van Jesaja verklaard. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden naar Zijn vreêverbond getoond.
Het wonder van de genade wordt immers geleerd op het schavot. Dit wordt beleefd in het leven van een gearresteerde, veroordeelde en gevonniste misdadiger. Maar wie heeft zich zo voor God leren kennen?
Wat wordt over de rijkdom van genade veel gesproken zonder het voorwerp van de genade te noemen. De mens wil als een gewillige en gelovige gezaligd worden. Maar wil het goed zijn op weg naar de eeuwigheid dan zal men zich moeten leren kennen als een van nature ongelovige en een onwillige. De Heere zal leren dat wij Hem altijd in de weg gelopen hebben. Ja, wij staan de Heere met onze eigenwillige godsdienst altijd in de weg. Als wij met Jesaja beleven: De Heere is mijn sterkte, dan wijst dat op krachten buiten ons. Op geschonken kracht van de hemel. Dan alleen zijn wij ook sterk. Dan alleen vermogen wij legioenen van vijanden op de vlucht te doen slaan.
Ze is vrucht van Christus. Hij is de Overwinnaar in de strijd, en Hij geeft Zijn volk de zegen.
Simson heeft dit zo duidelijk ervaren als hij met een ezelskinnebak duizend Filistijnen had verslagen. Maar korte tijd daarna versmacht hij van dorst en roept het uit: Heere Gij hebt door de hand Uws knechts dit grote heil gegeven. Zou ik nu van dorst sterven en vallen in de hand van deze onbesnedenen? Het ware geloof vertrouwt echter alleen op het Heil des Heeren, zoals de dichter van psalm 3 dit doet, en door Datheen is nagezongen:
Want Gij zijt Heer! mijn schild,
Die mij beschermen wilt
En mij ere wilt geven.
Gij doet dat ik voortaan.
Mag vrij openlijk gaan.
Met den hoofd' opgeheven.
Ik heb in mijn ellend Mijn stem
tot God gewend
En geklaagd in dit wezen.
Hij heeft ook naar Zijn woord
Mijn klacht altijd verhoord
Van Zijnen berg geprezen.
