Tienerzwangerschappen

[Orchidee]

We dwalen helemaal af. Eerder noemde ik ook het probleem bij o.a. Antilliaanse meisjes. Meisjes uit de reformatorische gezindte worden gelukkig vaak thuis goed opgevangen en begeleid. (hoop ik)

Helaas Mara, dat (hoop ik) kan je weghalen.

Ik weet inmiddels dat het geheel anders is binnen een gedeelte van, laat ik het zo zeggen, wat zich reformatorisch noemt.
Het gebeurd alleen achter de gesloten gordijnen en als het bekend wordt achter gesloten kerk- of consistoriedeuren. En er gaat heel veel mis.

Kinderen die niet in de paden lopen worden verstoten, ouders die ouderlijke macht misbruiken.
Ik generaliseer beslist niet maar laten we het probleem binnen onze gezindten niet onderschatten.

helaas maar al te waar...

Inderdaad, komt het helaas veel voor, van zeer dichtbij meegemaakt, en het gebeurt nog

[Mara]

We dwalen helemaal af. Eerder noemde ik ook het probleem bij o.a. Antilliaanse meisjes. Meisjes uit de reformatorische gezindte worden gelukkig vaak thuis goed opgevangen en begeleid. (hoop ik)

Helaas Mara, dat (hoop ik) kan je weghalen.

Ik weet inmiddels dat het geheel anders is binnen een gedeelte van, laat ik het zo zeggen, wat zich reformatorisch noemt.
Het gebeurd alleen achter de gesloten gordijnen en als het bekend wordt achter gesloten kerk- of consistoriedeuren. En er gaat heel veel mis.

Kinderen die niet in de paden lopen worden verstoten, ouders die ouderlijke macht misbruiken.
Ik generaliseer beslist niet maar laten we het probleem binnen onze gezindten niet onderschatten.

Ik heb bewust dat "hoop ik" erbij gezet, omdat ik hoop dat er toch lieve ouders zijn die zich WEL om hun kind in nood bekommeren. Want misschien vinden ouders het stom of schamen ze zich, (voor de buren) maar je laat je kind toch niet vallen ??
En nee Gertje, ik scheer dus juist niet alles over 1 kam, omdat ik weet dat er ook ouders zijn die hun kind, na de eerste schrik, wel goed opvangen Ik zou niet graag op een refoforum willen vermelden dat het overal achter de gordijntjes mis is. Want DAN zou ik juist generaliseren !
En ik weet voldoende van Antilliaanse mensen af, om dit te kunnen schrijven.

[vlinder]

We dwalen helemaal af. Eerder noemde ik ook het probleem bij o.a. Antilliaanse meisjes. Meisjes uit de reformatorische gezindte worden gelukkig vaak thuis goed opgevangen en begeleid. (hoop ik)

Helaas Mara, dat (hoop ik) kan je weghalen.

Ik weet inmiddels dat het geheel anders is binnen een gedeelte van, laat ik het zo zeggen, wat zich reformatorisch noemt.
Het gebeurd alleen achter de gesloten gordijnen en als het bekend wordt achter gesloten kerk- of consistoriedeuren. En er gaat heel veel mis.

Kinderen die niet in de paden lopen worden verstoten, ouders die ouderlijke macht misbruiken.
Ik generaliseer beslist niet maar laten we het probleem binnen onze gezindten niet onderschatten.

Ik heb bewust dat "hoop ik" erbij gezet, omdat ik hoop dat er toch lieve ouders zijn die zich WEL om hun kind in nood bekommeren.
En ik weet voldoende van Antilliaanse mensen af, om dit te kunnen schrijven.

En die lieve ouders komen niet voor bij Antilliaanse mensen?
Gelukkig ken ik een heleboel lieve Antilliaanse mensen om te kunnen zeggen dat ik vind dat jij wél generaliseerd. Wat dat betreft ben ik het met Gertje en Lourens eens.

[Mara]

We dwalen helemaal af. Eerder noemde ik ook het probleem bij o.a. Antilliaanse meisjes. Meisjes uit de reformatorische gezindte worden gelukkig vaak thuis goed opgevangen en begeleid. (hoop ik)

Helaas Mara, dat (hoop ik) kan je weghalen.

Ik weet inmiddels dat het geheel anders is binnen een gedeelte van, laat ik het zo zeggen, wat zich reformatorisch noemt.
Het gebeurd alleen achter de gesloten gordijnen en als het bekend wordt achter gesloten kerk- of consistoriedeuren. En er gaat heel veel mis.

Kinderen die niet in de paden lopen worden verstoten, ouders die ouderlijke macht misbruiken.
Ik generaliseer beslist niet maar laten we het probleem binnen onze gezindten niet onderschatten.

Ik heb bewust dat "hoop ik" erbij gezet, omdat ik hoop dat er toch lieve ouders zijn die zich WEL om hun kind in nood bekommeren.
En ik weet voldoende van Antilliaanse mensen af, om dit te kunnen schrijven.

En die lieve ouders komen niet voor bij Antilliaanse mensen?
Gelukkig ken ik een heleboel lieve Antilliaanse mensen om te kunnen zeggen dat ik vind dat jij wél generaliseerd. Wat dat betreft ben ik het met Gertje en Lourens eens.

Waarom moet de gemeente Rotterdam dan van alles in het werk stellen om juist deze groep meiden te begeleiden, hun opleiding te coachen, hun huisvesting enz ???

[vlinder]

Omdat mensen die emigreren nu eenmaal naar de stad komen om daar werk te zoeken, en ja in verhouding zijn dat misschien meer Antillianen, maar dat wil niet zeggen dat dit niet voorkomt onder Nederlandse meisjes/families.

[henriët]

Als ouders verdriet uit het leven weghouden van een kind is dag schadelijk. Een kind leert zelf dan niet hoe het moet en mag omgaan met verdriet, dus ik denk dat je het vanaf 12 weken idd wel kunt zeggen. Je verteld een kind rond die tijd toch ook dat je zwanger bent?

Verdriet weghouden uit een kinderleven lijkt mij onmogelijk. Onze kinderen hebben hun portie meer dan dubbeldik gekregen !
Het gaat erom of een JONG kind ALLES moet weten ? Ik vind van niet. Alles op de juiste tijd en wijze invoegen in een kinderleven. Je gaat een puber van 13 toch ook niet de ongemakken van de ouderdom voorleggen ? Is een moeder duidelijk zwanger en komt er een vroeggeboorte c.q. late miskraam, is dat een heel andere kwestie. Een zgn overtijd-miskraam komt vaker voor dan menigeen denkt.
Vroeger werden kinderen ontzettend onwetend gehouden tot hun late puberteit ( de bekende dooddoener, dat vertel ik je nog wel ) m.i. wordt er nu soms te ver doorgeslagen in het ALLES delen met je kinderen. En dan ligt het per kind ook nog verschillend, want ik ken kindjes die erg angstig zijn, vrijwel overal een probleem van (kunnen) maken. Moet je die hiermee al belasten ?

Wanneer heet iets belasten.
Ik denk dat jij het allemaal wel erg zwart wit ziet en vandaaruit reageert. Prima als jij dat zo doet, maar velen anderen zullen nuances aanbrengen, en misschien is het goed daar kennis van te nemen.

[henriët]

Of dat het kind tegen de juf op school zegt, dat mamma een miskraam heeft gehad (groep 4)

Als het nog vroeg in de zwangerschap is, hoef je het -denk ik- niet te zeggen. Maar ben je al verder (bijvoorbeeld 12 weken zwanger), dan zou ik het wel zeggen. Vaak ben je -als moeder- uit de running en verdrietig en een kind voelt dat ook aan. Ook vind ik het goed, als je zoiets meegemaakt heb, dat je er open in bent. Een kind mag toch ook hieruit leren, dat een zwangerschap niet altijd alleen rozegeur en maneschijn is? En dat er altijd wat kan gebeuren met het kindje en dat we ook dit in Gods Handen moeten leggen, ook als het kindje nog in de buik groeit? (psalm 22:11 : Op U ben ik geworpen van de baarmoeder af)

helemaal eens inderdaad.

[Mara]

Omdat mensen die emigreren nu eenmaal naar de stad komen om daar werk te zoeken, en ja in verhouding zijn dat misschien meer Antillianen, maar dat wil niet zeggen dat dit niet voorkomt onder Nederlandse meisjes/families.

Dat zeg ik toch niet ?

[oesterschelpje]

Als ouders verdriet uit het leven weghouden van een kind is dag schadelijk. Een kind leert zelf dan niet hoe het moet en mag omgaan met verdriet, dus ik denk dat je het vanaf 12 weken idd wel kunt zeggen. Je verteld een kind rond die tijd toch ook dat je zwanger bent?

Verdriet weghouden uit een kinderleven lijkt mij onmogelijk. Onze kinderen hebben hun portie meer dan dubbeldik gekregen !
Het gaat erom of een JONG kind ALLES moet weten ? Ik vind van niet. Alles op de juiste tijd en wijze invoegen in een kinderleven. Je gaat een puber van 13 toch ook niet de ongemakken van de ouderdom voorleggen ? Is een moeder duidelijk zwanger en komt er een vroeggeboorte c.q. late miskraam, is dat een heel andere kwestie. Een zgn overtijd-miskraam komt vaker voor dan menigeen denkt.
Vroeger werden kinderen ontzettend onwetend gehouden tot hun late puberteit ( de bekende dooddoener, dat vertel ik je nog wel ) m.i. wordt er nu soms te ver doorgeslagen in het ALLES delen met je kinderen. En dan ligt het per kind ook nog verschillend, want ik ken kindjes die erg angstig zijn, vrijwel overal een probleem van (kunnen) maken. Moet je die hiermee al belasten ?

Wanneer heet iets belasten.
Ik denk dat jij het allemaal wel erg zwart wit ziet en vandaaruit reageert. Prima als jij dat zo doet, maar velen anderen zullen nuances aanbrengen, en misschien is het goed daar kennis van te nemen.

Als iets te zwaar is voor een kind om dat mee te dragen belast je het kind.
Een angstig kind ga je niet belasten met allerlei informatie die voor het kind weinig nut heeft om te weten.
Dat heeft volgens mij niks met zwart wit denken te maken.
Er zijn genoeg uitzonderingen te noemen waarbij een ouder zijn/haar kind niet zal belasten waar het kind niet mee om kan gaan.
Ik denk dat Mara dit wil benadrukken zonder uit het oog te verliezen dat er ook situaties zijn waarbij dat dat anders is.

[Mara]

Of dat het kind tegen de juf op school zegt, dat mamma een miskraam heeft gehad (groep 4)

Als het nog vroeg in de zwangerschap is, hoef je het -denk ik- niet te zeggen. Maar ben je al verder (bijvoorbeeld 12 weken zwanger), dan zou ik het wel zeggen. Vaak ben je -als moeder- uit de running en verdrietig en een kind voelt dat ook aan. Ook vind ik het goed, als je zoiets meegemaakt heb, dat je er open in bent. Een kind mag toch ook hieruit leren, dat een zwangerschap niet altijd alleen rozegeur en maneschijn is? En dat er altijd wat kan gebeuren met het kindje en dat we ook dit in Gods Handen moeten leggen, ook als het kindje nog in de buik groeit? (psalm 22:11 : Op U ben ik geworpen van de baarmoeder af)

helemaal eens inderdaad.

Wat Katharina zegt, zeg ik in andere bewoordingen.
Met Katharina ben je het eens, ik ben zwart wit.
Ik breng continue juist de nuances aan, omdat 1 van onze kinderen, heel angstig was. De kinderpsycholoog raadde ons ten zeerste aan hem niet te zwaar te belasten met allerlei levensvragen en gebeurtenissen. Het sterven van zijn opa moest zorgvuldig worden begeleid.
En dus ook het verlies van een foetus.
Ik blijf bij mijn standpunt, dat een kind zoveel mogelijk "onbezorgde" jaren moet kennen, zover dat mogelijk is, er komt nog genoeg leed aan. Een kind moet ook de ruimte krijgen om psychisch te groeien. Er zijn heel wat gevallen bekend van mensen die in het volwassen leven tobben met iets, en daarom psych.l hulp moeten zoeken, vanwege een gebeurtenis in hun jeugd/jonge jaren !

[oesterschelpje]

Helemaal mee eens.
In onze omgeving is ook zo een kind wat enorm belast wordt met medische aspecten van zwangerschappen die in een vroeg stadium eindigen. Dat kind huilt tranen met tuiten als er bij iemand in de klas een baby geboren is, want er hadden bij hun thuis ook nog zoveel broertjes en zusjes kunnen zijn.
De leerkrachten kennen intussen dat verhaal wel, weten precies wanneer het weer boven komt drijven.
Dit loopt al vanaf de kleuterschool.
Op betreffende school is het team het met elkaar eens, dat dit nooit zo gezegd had moeten worden tegen dit kind.
Het bizare is dat het kind niet eens weet wat menstrueren is, terwijl het de leeftijd van 12 heeft bereikt.
Normale sexuele voorlichting heeft het niet gehad.
Het negatieve over zwangerschappen is jaren benadrukt en het kind is voor het leven getekend, is dat dan de bedoeling?

[helma]

maar nu schets je gelijk een situatie waarin dus méér aan de hand is.
Omdat anderen op een extreme manier hun kind behandelen geldt toch niet ineens dat niemand meer iets verdrietigs met zijn kinderen mag delen?

Ik denk dat het per kind ook wel verschillend is; als ouder voel je dat wel aan.

Ik heb onze vroege miskraam destijds ook niet gedeeld met de kinderen; maar de miskraam van 12 weken wel omdat ze toen al wisten van de zwangerschap. Dan maak je als gezin toch samen het 'rouwproces' door. En het heeft toch ook een plaats in het gezinsgebed.

Alles delen is niet goed; maar net doen alsof het leven geen verdrietige dingen met zich meebrengt ook niet. Je kan ze ook teveel uit de storm van het leven willen houden; als ze dan groter zijn dan zijn ze ook niet sterk genoeg als er in hun eigen leven alles niet voor de wind gaat.
Denk ik.

[Jo-Ann]

Over dat angst: kinderen kunnen ook heel angstig worden doordat ze veel dingen niet goed begrijpen. Alles wat niet begrepen wordt, wordt erbij gefantaseerd en meestal is dit nog veeel erger dan het in werkelijkheid is.
En zo'n meisje wat zo moet huilen op school, zou ik heel graag een poosje willen begeleiden... Ben benieuwd wat hier nog meer achter zit (ik denk heel wat vreemde en irrationele gedachten).

[mieppie]

Hoewel het al enige tijd geleden is dat er een reactie is geplaatst wil ik toch graag nog reageren(ben net nieuwe hier en lees dit dus nu pas)

Met gemengde gevoelens heb ik de reacties gelezen. Wat bij me is blijven hangen zijn de opmerkingen;schuld van ouders,geen jeugd meer,verplicht te trouwen,kind geen toekomst.
Dit doet me pijn.20 jaar geleden was ik zelf een tiendermoeder.Heb wél voorlichting gehad en was héél goed op de hoogte van de gevaren van onbeschermd vrijen.Ook wist ik heel goed dat het tegen de Bijbel in ging.En toch is het gebeurd.(Wel met periodes van strijd).
Wat me ook raakt is dat "moeten" trouwen. Wij zijn getrouwd,niet omdat het "moest" maar uit liefde.Zonder huwelijk was het kind óók wel groot geworden.
Wat ik zo mis in het hele onderwerp is de dankbaarheid om vader en moeder te mogen zijn van zo'n klein wondertje.Ons geven door God.Elk kind komt immers uit Zijn hand. En tuurlijk waren we jong en onervaren maar we hebben onze kinderen een goede opvoeding mogen geven en in een warm gezin mogen laten opgroeien.Zeg niet dat het alijd makkelijk was,wantdat is het zeker niet.Als jonge ouders word je niet voor vol aangezien en moet je harder knokken dan wanneer je als volwassenen gehuwd en wel een kindje krijgt.
Onze kinderen zijn niets te kort gekomen en zeggen nu zelf dat jonge ouders zo zn voordelen heeft.Vol trots verteld mn dochter hoe jong haar moeder nog is.
Met de kracht en hulp van God hebben we ze naar de volwassenheid mogen brengen.We zijn trots op onze kids.Is het ideaal om zo jong kinderen te krijgen?(want ook wij hebben ze niet genomen maar gekregen).Nee tuurlijk niet, maar ik had het voor geen goud willen missen.Ik hou van ze en ben trots op ze.
Dus wees voorzichtig om te oordelen over tienerouders.Het kan fout gaan,maar het kan ook goed gaan.
Weet u wat onze dominee zei?? Ach, bij hun is het uitgekomen dat ze sex hebben gehad voor het huwelijk.Vele andere trouw ik met de pil in hun tas.Is dat minder zondig dan???Of verdoezelen we daar alleen maar onze zonde mee???

[sander]

Hoewel het al enige tijd geleden is dat er een reactie is geplaatst wil ik toch graag nog reageren(ben net nieuwe hier en lees dit dus nu pas)

Met gemengde gevoelens heb ik de reacties gelezen. Wat bij me is blijven hangen zijn de opmerkingen;schuld van ouders,geen jeugd meer,verplicht te trouwen,kind geen toekomst.
Dit doet me pijn.20 jaar geleden was ik zelf een tiendermoeder.Heb wél voorlichting gehad en was héél goed op de hoogte van de gevaren van onbeschermd vrijen.Ook wist ik heel goed dat het tegen de Bijbel in ging.En toch is het gebeurd.(Wel met periodes van strijd).
Wat me ook raakt is dat "moeten" trouwen. Wij zijn getrouwd,niet omdat het "moest" maar uit liefde.Zonder huwelijk was het kind óók wel groot geworden.
Wat ik zo mis in het hele onderwerp is de dankbaarheid om vader en moeder te mogen zijn van zo'n klein wondertje.Ons geven door God.Elk kind komt immers uit Zijn hand. En tuurlijk waren we jong en onervaren maar we hebben onze kinderen een goede opvoeding mogen geven en in een warm gezin mogen laten opgroeien.Zeg niet dat het alijd makkelijk was,wantdat is het zeker niet.Als jonge ouders word je niet voor vol aangezien en moet je harder knokken dan wanneer je als volwassenen gehuwd en wel een kindje krijgt.
Onze kinderen zijn niets te kort gekomen en zeggen nu zelf dat jonge ouders zo zn voordelen heeft.Vol trots verteld mn dochter hoe jong haar moeder nog is.
Met de kracht en hulp van God hebben we ze naar de volwassenheid mogen brengen.We zijn trots op onze kids.Is het ideaal om zo jong kinderen te krijgen?(want ook wij hebben ze niet genomen maar gekregen).Nee tuurlijk niet, maar ik had het voor geen goud willen missen.Ik hou van ze en ben trots op ze.
Dus wees voorzichtig om te oordelen over tienerouders.Het kan fout gaan,maar het kan ook goed gaan.
Weet u wat onze dominee zei?? Ach, bij hun is het uitgekomen dat ze sex hebben gehad voor het huwelijk.Vele andere trouw ik met de pil in hun tas.Is dat minder zondig dan???Of verdoezelen we daar alleen maar onze zonde mee???

Dit zou zo het verhaal van mijn moeder kunnen zijn. En hoewel ik ook vol trots vertel dat ik een jonge moeder heb en dat ze op haar 38e al oma was, vertel ik haar niet dat ik dingen heb gemist, juist omdat ze jong is. Mijn moeder had in haar tienerjaren 2 kinderen en was op haar 27e zwanger van haar 5e. Hoewel ik het altijd reuze leuk vond dat ze mee deed met touwtje springen toen ik 8 was, mis ik nu dingen bij haar waarvan ik denk dat ik dat bij een oudere moeder niet had gehad. In de puberjaren van mij en mijn zus is ze ons volledig kwijt geraakt, omdat ze zich niet kon verplaatsen in dingen omdat ze die zelf nooit had meegemaakt. En hoewel elke ouder dat heeft, denk ik dat dit risico extra aanwezig is bij tienermoeders. Ik zie vaak dat bij jonge moeders de ontwikkeling stil staat. Ze komen door gebrek aan opleiding moeilijk aan een baan, of kiezen ervoor thuis te blijven (wat ik op zich positief waardeer). Maar omdat ze haar handen vol had aan de zorg voor kinderen, kon ze niet verder ontwikkelen en bleef ze heel lang te jong. Je ontwikkelt tot je 25 bent en daarom denk ik dat het goed is om pas te trouwen wanneer je beiden psychisch in staat bent een kind op te voeden en het daadwerkelijk kunt stimuleren en motiveren tot meer. Zelf heb ik dat gemist, zeker toen ik ouder werd. Maar mijn moeder kan hier niets aan doen, dus dit vertel ik haar niet, maar ik heb het wel zo ervaren.

Dan nog over je laatste opmerking: wat je dominee zegt is prima, dat heb ik ook vaak zo gehoord. Maar er is echt een verschil tussen mensen. Toen ik op de Veluwe woonde 'moesten' er veel stellen trouwen. En of dat uit liefde is of omdat uit elkaar gaan zo vreemd is, laat ik even in het midden. Nu ik in de randstad woon, merk ik veel meer een bewust keuze bij jongeren in onze kerk om echt te wachten tot ze gehuwd zijn. Het is namelijk niet zo dat alle jongeren die niet in verwachting zijn de pil slikken. Ik vind dat een beetje goed praten dat je zelf tenminste eerlijk uit komt voor gemeenschap voor het huwelijk. Het is wel degelijk ook een andere insteek.
Mijn vroegere vriendin heeft het bewust laten aankomen op een 'moetje' zodat ze eerder kon trouwen. Die mentaliteit ben ik hier nog niet tegengekomen. Zo hoef je hier ook niet aan te komen met: ik doe belijdenis omdat ik anders mijn kindje niet mag dopen, iets wat ik ten tijde van mijn belijdeniscatechisatie wel meemaakte bij 4 stellen.