Ik heb een vrijwilligersbaan als Sociaal Raadsman voor mensen die in financiële, fiscale problemen zijn geraakt, in de ruimste zin des woords.
Gisteren heb ik mijn eerste missie vervuld bij een alleenstaande Afghaanse moslima met kinderen.
Ik heb ervaren dat tradities die van oudsher in NL gewoon waren, nog steeds leven onder deze mensen.
Ik noem de familiebanden, respect voor ouderen, gehoorzaamheid van kinderen en respect voor anderen, waaronder mijzelf.
En het vreemde was dat ik niets anders verwachtte.

Ik heb van deze vrouw, die ondervonden heeft wat het leven als moslim met zich meebrengt, geleerd dat zij desondanks krachten heeft gekregen om door te vechten.
Wat moet ik, als christen, daarvan denken en daarmee doen?

Met schuld in het hart ben ik naar huis gegaan.
Wat schiet ik dan tekort.

Ik ben heel blij dat ik voor dat gezin iets mag betekenen, maar temeer hoop ik dat ik de kracht en moed krijg om te getuigen van die Zaligmaker die alles vervolmaken kan.

Bidt daarom, vraag ik indringend, ook voor de moslims die de weg ter zaligheid niet kennen.

En niet alleen bidden, maar ook werken, hoe onmogelijk dit ook lijkt.

Zal ik doen. Fijn dat je dit met ons deelt! Veel wijsheid toegewenst.