Oudvaders over het onvoorwaardelijk aanbod van genade

[Afgewezen]

Ter verduidelijking: wat ga je bewust vertrouwen: dat Hij jouw zonden zal vergeven (wachten op de Heere) of dat Hij dat gedaan heeft (de vrijspraak)?

Geen van beide. Denk eens aan de koperen slang in de woestijn. Die stond voor iedereen opgericht. Wie erop zag, werd genezen. En zomin als je de slang kunt loskoppelen van de genezing, zo min kun je Christus loskoppelen van het heil dat Hij aanbrengt.

In Handelingen 2 is de verslagenheid de mannen al de werking van de Geest (de harten werden doorpriemd, staat er in het Grieks, dat lijkt me geen mensenwerk).

Nee, maar het is ook nog geen geloof in Christus. Dat volgde nog. En in de Bijbel wordt de zaligheid gekoppeld aan het geloof in Christus, niet aan het verslagen zijn.

[Afgewezen]

In Handelingen 2 is de verslagenheid de mannen al de werking van de Geest (de harten werden doorpriemd, staat er in het Grieks in vers 37, dat lijkt me geen mensenwerk, maar gaat er wel aan vooraf). Ze geloofden dat ze schuldig waren, (nog) niet dat ze vrijgesproken waren. Maak je dan God tot een leugenaar???

Als zij het getuigenis van Petrus en de apostelen niet aangenomen hadden, ja!

1 Joh. 5: 10 Die in den Zoon van God gelooft, heeft de getuigenis in zichzelven; die God niet gelooft, heeft Hem tot een leugenaar gemaakt, dewijl hij niet geloofd heeft de getuigenis, die God getuigd heeft van Zijn Zoon.
11 En dit is de getuigenis, namelijk dat ons God het eeuwige leven gegeven heeft; en ditzelve leven is in Zijn Zoon.
12 Die den Zoon heeft, die heeft het leven; die den Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet.

[Fjodor]

Ik zou de rechtvaardiging ook samen laten vallen met de vernieuwing van de mens. Maar als dat er inderdaad toe leidt dat er een rechtvaardiging is waarbij het geloofsantwoord van de mens (in eerste instantie) niet nodig is, dan laten we het verkeerd samenvallen.

Verder eens met wat je schrijft. En je hebt de kern van de discussie idd wel meegekregen.

Wat die noodzakelijkheid van het geloofsantwoord betreft: hoezo noodzakelijk? Hoe stel je je dat voor? `t Gekke is dat ik in de Bijbel eigenlijk geen bewijzen zie van iemand die iets 'aanneemt.' Je leest nergens een andere reactie dan een dienen van God, een wandelen met God, een volgen van Christus in de Bijbel. Het komt uit in de vruchten, in de totale overgave, de levensvernieuwing, een zelfmishagen. Nergens staat bij de vruchten van de Geest onze aanname/ ons antwoord genoemd. Dat geeft toch te denken!

Het punt is dat er een begin is aan het geloven. Dat begin wordt een aannemen genoemd.
Hand 2:40 En met veel meer andere woorden betuigde hij, en vermaande hen, zeggende: Wordt behouden van dit verkeerd geslacht!
41 Die dan zijn woord gaarne aannamen, werden gedoopt; en er werden op dien dag tot hen toegedaan omtrent drie duizend zielen.
Ik erken wel jouw punt dat het nooit een 'kaal' aannemen kan zijn. Maar het vertrouwen moet ergens beginnen. En dat is een aannemen. Dat moet ook wel, want als de bijbel het over geloven heeft, dan heeft de bijbel het in het algemeen over eenbewust geloven. Als ik dus bewust ga vertrouwen op de Heere Jezus, dan is dat een aannemen. Dat is geen onbewust tot de karaktereigenschap van het vertrouwen komen (hoewel dat misschien wel kan gelden voor mensen die in het geloof worden opgevoed).

Ter verduidelijking: wat ga je bewust vertrouwen: dat Hij jouw zonden zal vergeven (wachten op de Heere) of dat Hij dat gedaan heeft (de vrijspraak)?

In Handelingen 2 is de verslagenheid de mannen al de werking van de Geest (de harten werden doorpriemd, staat er in het Grieks in vers 37, dat lijkt me geen mensenwerk, maar gaat er wel aan vooraf). Ze geloofden dat ze schuldig waren, (nog) niet dat ze vrijgesproken waren. Maak je dan God tot een leugenaar???

Op het eerste: ik denk dat je gaat vertrouwen op de God die je genadig wil zijn en op de Christus die voor je schuld betaald heeft.

Op het tweede: Ja. Als je je niet overgeeft aan de God die ons de zaligheid geeft dan doe je net alsof er iets anders is dat daarmee zou kunnen wedijveren. Dat is God tot een leugenaar maken.

[vragensteller]

Ter verduidelijking: wat ga je bewust vertrouwen: dat Hij jouw zonden zal vergeven (wachten op de Heere) of dat Hij dat gedaan heeft (de vrijspraak)?

Geen van beide. Denk eens aan de koperen slang in de woestijn. Die stond voor iedereen opgericht. Wie erop zag, werd genezen. En zomin als je de slang kunt loskoppelen van de genezing, zo min kun je Christus loskoppelen van het heil dat Hij aanbrengt.

Mag ik je erop wijzen, dat je hier afstand neemt van iets wat je herhaaldelijk hebt gepost: "het Evangelie is de vrijspraak."
De gewonden richtten zich op de slang, als middel tot genezing. Zo is geloof zich richten op Christus als Middelaar tot behoud. In die zin biedt het Evangelie de mogelijkheid tot zalig worden, net als het bericht dat het zien op de slang genezing zou geven.

[vragensteller]

In Handelingen 2 is de verslagenheid de mannen al de werking van de Geest (de harten werden doorpriemd, staat er in het Grieks in vers 37, dat lijkt me geen mensenwerk, maar gaat er wel aan vooraf). Ze geloofden dat ze schuldig waren, (nog) niet dat ze vrijgesproken waren. Maak je dan God tot een leugenaar???

Als zij het getuigenis van Petrus en de apostelen niet aangenomen hadden, ja!

1 Joh. 5: 10 Die in den Zoon van God gelooft, heeft de getuigenis in zichzelven; die God niet gelooft, heeft Hem tot een leugenaar gemaakt, dewijl hij niet geloofd heeft de getuigenis, die God getuigd heeft van Zijn Zoon.
11 En dit is de getuigenis, namelijk dat ons God het eeuwige leven gegeven heeft; en ditzelve leven is in Zijn Zoon.
12 Die den Zoon heeft, die heeft het leven; die den Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet.

Dat geloof je dus wel, als je je toevlucht neemt tot Christus, zonder dat je bewust weet, dat JOUW schuld vergeven is. Maar je weet nog niet of jij in de Zoon bent, om te delen in dat leven dat in Hem is.

[vragensteller]

Op het eerste: ik denk dat je gaat vertrouwen op de God die je genadig wil zijn en op de Christus die voor je schuld betaald heeft.

Op het tweede: Ja. Als je je niet overgeeft aan de God die ons de zaligheid geeft dan doe je net alsof er iets anders is dat daarmee zou kunnen wedijveren. Dat is God tot een leugenaar maken.

Waarop baseer je dan het vertrouwen dat Christus voor JOUW schuld betaald heeft, als dit niet letterlijk in de Bijbel staat? Dat eerste ben ik met je eens. Het is uit de Bijbel op te maken dat God, wie erom vraagt, genadig is (op Zijn tijd!).

Het tweede: (ik zou zeggen: "kan geven"; "geeft" moet nog blijken) Je geeft je juist wel over aan God Die de zaligheid kan geven (wat Zijn bereidheid daartoe impliceeert), daarom noem ik het toevlucht nemen tot Gods barmhartigheid (in Christus) al een geloofsdaad.

[Afgewezen]

Het tweede: (ik zou zeggen: "kan geven"; "geeft" moet nog blijken) Je geeft je juist wel over aan God Die de zaligheid kan geven (wat Zijn bereidheid daartoe impliceeert), daarom noem ik het toevlucht nemen tot Gods barmhartigheid (in Christus) al een geloofsdaad.

Wat versta jij onder het 'geven van de zaligheid' door God aan de zondaar? Hoe en wanneer gebeurt dat volgens jou, als het níét is door het geloof in het Evangelie?

[GJdeBruijn]

Dat geloof je dus wel, als je je toevlucht neemt tot Christus, zonder dat je bewust weet, dat JOUW schuld vergeven is.

Calvijn noemt in de begripsbepaling van het geloof de vergeving der zonden de grond om het geweten rust te geven. Dat is toch wel andere taal! Geloven is Christus aangrijpen TOT vergeving der zonden, op het moment van aangrijpen komt de ziel tot rust, hoewel de trap en mate kan verschillen. Hier is opwas in, maar de grond ligt er, ook in het geweten!

Wanneer het er verder om gaat om tot de eigenlijke begripsbepaling van het woord (rechtvaardigmaking, GJdB) te komen, moet men scherp toezien, dat met de verzoening uit genade, die geheel steunt op de vergeving van zonden, niet tegelijk ook rekening gehouden wordt met de werken. Het is ongetwijfeld waar, dat wij nimmer met God verzoend worden, of wij ontvangen tegelijk inklevende gerechtigheid; deze beide, die niet van elkaar gescheiden kunnen worden, moeten nochtans wel worden onderscheiden. Dit is dan ook het tweede punt, waarop het bij dit onderwerp aankomt: dat wij een vaste grond hebben, daarom God ons rechtvaardigt. Daarom zeggen. wij dat wij door het geloof worden gerechtvaardigd, omdat de gerechtigheid van Christus aan ons wordt toegerekend. Indien iemand daar tegenover stelt, dat wij aan de gerechtigheid van Christus anders geen deel kunnen hebben dan wanneer wij door Zijn Geest vernieuwd worden, moet dit zeker worden toegestemd; wij ontkennen echter, dat de wedergeboorte, hoedanig zij dan ook moge zijn, de grond zou zijn, waarop de gerechtigheid zou moeten worden gebouwd. Wij doen dit niet uit lust om te strijden, of omdat wij van ons gevoelen niet het alleminste willen prijs geven. Het is een overweging van het hoogste gewicht, die ons er toe dwingt. Hierbij is immers de rust van het geweten in het geding, die wij geen van allen kunnen missen zonder zeer ellendig, ja bljna verloren te zijn. Ik beweer, dat dit de vraag is waar het op aankomt: waar vinden de gewetens, als het over onze zaligheid gaat, een veilige grond om op te rusten? Wanneer zij door onrust gekweld worden of door twijfel heen en weer geslingerd worden, - zo Leert Paulus (Rom. I : 14) -, is het geloof verijdeld. En hij voegt er aan toe, dat dit noodzakelijk gebeuren moet, zolang zij op de wet hun vertrouwen stellen. Wat volgt hieruit nu? Er blijft geen andere conclusie over dan deze: zullen wij zeker zijn van onze zaligheid, dan moet ook het vertrouwen, dat wij rechtvaardig zijn, op vaste grond steunen. 'Wanneer ook slechts het allergeringste deel daarvan zou rusten op de werken, zal het gaan wankelen, omdat het zijn steun ontleent aan een fundament, dat niet stevig genoeg is. Daarom blijft er niets anders over dan dat het op de vergeving der zonden alleen moet steunen.

[GJdeBruijn]

Nog meer Calvijn, met heel duidelijk de reden waarom het zo belangrijk is om het geloof en de rechtvaardiging goed te definiëren:

Ongetwijfeld schenkt Paulus, wanneer hij over de rechtvaardiging van de mens handelt, alleen maar aandacht aan dit ene punt: op welke grond hij aannemen mag dat God hem genadig gezind is. Hij verwijst ons dan niet naar een hoedanigheid, die ons is ingestort(1), maar zonder van de werken melding te maken leert hij ons, dat wij onze gerechtigheid buiten ons zelf(2) moeten zoeken. Anders zou er nimmer sprake kunnen zijn van de zekerheid des geloofs, welke hij overal met zo grote nadruk naar voren brengt.

(1) Zelfs niet de wedergeboorte, zoals Calvijn elders leert.
(2) Dit is wat de reformatoren de 'vrolijke ruil' noemen, het aangrijpen van Christus in de beloften.

[Afgewezen]

@GJdB, kun je de vindplaatsen ook vermelden als je citeert?
B.v.d.

[GJdeBruijn]

@GJdB, kun je de vindplaatsen ook vermelden als je citeert?
B.v.d.

Ja, natuurlijk. Hierbij:

VERA CHRISTTÀNAE PACIFICATIONIS ET ECCLESIÀE REFORMÀNDÀE RÀTIO
Online te vinden in het nederlands (zover ik weet is dat de enige nederlandse vertaling): http://preken.dewoesteweg.nl/bestanden/ ... 20kerk.pdf

Citaten komen van pagina's over hoofdstuk rechtvaardigmaking. Overigens gaat het boekje ook over de begripsbepaling van het geloof dat hier nauw mee verbonden is. Wel handig dat het online staat.

[Afgewezen]

@GJdB, kun je de vindplaatsen ook vermelden als je citeert?
B.v.d.

Ja, natuurlijk. Hierbij:

VERA CHRISTTÀNAE PACIFICATIONIS ET ECCLESIÀE REFORMÀNDÀE RÀTIO
Online te vinden in het nederlands (zover ik weet is dat de enige nederlandse vertaling): http://preken.dewoesteweg.nl/bestanden/ ... 20kerk.pdf

Citaten komen van pagina's over hoofdstuk rechtvaardigmaking. Overigens gaat het boekje ook over de begripsbepaling van het geloof dat hier nauw mee verbonden is. Wel handig dat het online staat.

[vragensteller]

Het tweede: (ik zou zeggen: "kan geven"; "geeft" moet nog blijken) Je geeft je juist wel over aan God Die de zaligheid kan geven (wat Zijn bereidheid daartoe impliceeert), daarom noem ik het toevlucht nemen tot Gods barmhartigheid (in Christus) al een geloofsdaad.

Wat versta jij onder het 'geven van de zaligheid' door God aan de zondaar? Hoe en wanneer gebeurt dat volgens jou, als het níét is door het geloof in het Evangelie?

Ik weet niet of je over Het Schatboek van Ursinus beschikt? Zo niet, dan is het volgens mij ook wel ergens online te vinden.
Ik vat kort wat samen uit deel I, over zondag 20, maar eigenlijk moet je dit in zijn geheel lezen.

In paragraaf 7 (getiteld: Hoe de Heilige Geest gegeven en ontvangen wordt) haalt Ursinus Rom. 1:16 aan, dat het Evangelie een kracht Gods is voor allen die geloven. Hij legt het uit met dat het Evangelie een krachtig middel is, dat de Heilige Geest gebruikt om de harten der uitverkorenen te bewegen. Verder noemt hij op deze pagina Hand. 2:37, Hand. 10:44 en Hand. 16:14. De Heilige Geest heeft de bekering gewerkt door de woorden van Petrus en Paulus.
Het vervolg citeer ik even (deel I, p. 426):

Dit is de gewone weg, waarlangs ieder lid der Gemeente gegeven wordt wat hem tot zaligheid nodig is; waarvan het heet: "God heeft de Geest Zijns Zoons uitgezonden in uwe harten", Gal. 4:6. En toch is de Heilige Geest niet zo aan deze middelen gebonden dat Hij zonder die niets zou kunnen doen; maar Hij werkt vrij, d.w.z. zonder (die) middelen, en ook dóór die (middelen), al naardat het Hem behaagt. Want Hij bekeert niet alle hoorders, maar alleen de uitverkorenen. Ook bekeert Hij ze niet alleen door de bediening, maar sommigen ook door andere middelen: b.v. Paulus op weg naar Damascus, Johannes de Doper heiligde Hij al in de schoot van zijn moeder (...)

Op. p. 428 (cursivering van Ursinus, accentuering van mij):

1e. De werking van de Heilige Geest is er van nature vóór het geloof, maar wat de tijd betreft is zij er tegelijk met het geloof. Want het beginsel des geloofs is de ontvangst van de Heilige Geest 2e. Wanneer het geloof begonnen is, dan wordt de Heilige Geest daardoor ontvangen; en eenmaal ontvangen, werkt Hij door het geloof de andere gaven en gebeden in ons, zoals er gezegd wordt: Het geloof is “door de liefde werkende”, Gal. 5:6; en: “door het geloof worden de harten gereinigd”, Hand. 15:9.

Op pp. 514-515 (deel I, bij zondag 23) noemt Ursinus tweeërlei toe-eigening: De eerste is van Godswege, wanneer Hij ons toe-eigent, d.w.z. schenkt en toerekent: de voldoening van Zijn Zoon en Hij ons om Hem rechtvaardigt, d.w.z. vrijspreekt en ons van alle schuld en van alle misdaden en ons rechtvaardig verklaart. Hij verwijst dan naar NGB art. 23: de genadige kwijtschelding der zonden om Christus’ wil.
De tweede toe-eigening, is die, waar jij het steeds over hebt (uit N.G.B. 22 en 26): dan geloof je dat Christus verdiensten ons door God toegerekend, geschonken en toege-eigend worden.
Dan zegt hij dat beide noodzakelijk samengaan! (Goddelijke toerekening door de Geest en toe-eigening door de mens). Dan zegt hij: beide toe-eigeningen worden gewerkt door God. Hij schenkt ons niet alleen de gerechtigheid, maar schenkt ons ook het geloof, waardoor wij het ontvangen. Het één geschiedt niet zonder het ander.

Want God eigent ze zó toe, dat wij zelf ze ons ook toe-eigenen zullen door het geloof. De Goddelijke toe-eigening gaat echter steeds aan die van ons vooraf, zoals de oorzaak voorafgaat aan hetgeen daardoor bewerkt is (…).

De wetenschap een kind van God te zijn, gebeurt ook door de Heilige Geest: Rom 8: 16: Dezelve Geest getuigt met onzen geest, dat wij kinderen Gods zijn.

[vragensteller]

Dat geloof je dus wel, als je je toevlucht neemt tot Christus, zonder dat je bewust weet, dat JOUW schuld vergeven is.

Calvijn noemt in de begripsbepaling van het geloof de vergeving der zonden de grond om het geweten rust te geven. Dat is toch wel andere taal! Geloven is Christus aangrijpen TOT vergeving der zonden, op het moment van aangrijpen komt de ziel tot rust, hoewel de trap en mate kan verschillen. Hier is opwas in, maar de grond ligt er, ook in het geweten!

Wanneer het er verder om gaat om tot de eigenlijke begripsbepaling van het woord (rechtvaardigmaking, GJdB) te komen, moet men scherp toezien, dat met de verzoening uit genade, die geheel steunt op de vergeving van zonden, niet tegelijk ook rekening gehouden wordt met de werken. Het is ongetwijfeld waar, dat wij nimmer met God verzoend worden, of wij ontvangen tegelijk inklevende gerechtigheid; deze beide, die niet van elkaar gescheiden kunnen worden, moeten nochtans wel worden onderscheiden. Dit is dan ook het tweede punt, waarop het bij dit onderwerp aankomt: dat wij een vaste grond hebben, daarom God ons rechtvaardigt. Daarom zeggen. wij dat wij door het geloof worden gerechtvaardigd, omdat de gerechtigheid van Christus aan ons wordt toegerekend. Indien iemand daar tegenover stelt, dat wij aan de gerechtigheid van Christus anders geen deel kunnen hebben dan wanneer wij door Zijn Geest vernieuwd worden, moet dit zeker worden toegestemd; wij ontkennen echter, dat de wedergeboorte, hoedanig zij dan ook moge zijn, de grond zou zijn, waarop de gerechtigheid zou moeten worden gebouwd. Wij doen dit niet uit lust om te strijden, of omdat wij van ons gevoelen niet het alleminste willen prijs geven. Het is een overweging van het hoogste gewicht, die ons er toe dwingt. Hierbij is immers de rust van het geweten in het geding, die wij geen van allen kunnen missen zonder zeer ellendig, ja bljna verloren te zijn. Ik beweer, dat dit de vraag is waar het op aankomt: waar vinden de gewetens, als het over onze zaligheid gaat, een veilige grond om op te rusten? Wanneer zij door onrust gekweld worden of door twijfel heen en weer geslingerd worden, - zo Leert Paulus (Rom. I : 14) -, is het geloof verijdeld. En hij voegt er aan toe, dat dit noodzakelijk gebeuren moet, zolang zij op de wet hun vertrouwen stellen. Wat volgt hieruit nu? Er blijft geen andere conclusie over dan deze: zullen wij zeker zijn van onze zaligheid, dan moet ook het vertrouwen, dat wij rechtvaardig zijn, op vaste grond steunen. 'Wanneer ook slechts het allergeringste deel daarvan zou rusten op de werken, zal het gaan wankelen, omdat het zijn steun ontleent aan een fundament, dat niet stevig genoeg is. Daarom blijft er niets anders over dan dat het op de vergeving der zonden alleen moet steunen.

Beste GJ, dat is géén andere taal!! In je inleiding zeg je precíes wat ik betoog. Echt waar, géén rust hebben buiten Christus, maar Calvijn zegt expliciet, dat je door wedergeboorte deel hebt aan Christus. Je mag er alleen niet op rusten, omdat dat in je geweten geen vrede geeft. Nogmaals: dat is precies wat ik zeg!

[GJdeBruijn]

Beste GJ, dat is géén andere taal!! In je inleiding zeg je precíes wat ik betoog. Echt waar, géén rust hebben buiten Christus, maar Calvijn zegt expliciet, dat je door wedergeboorte deel hebt aan Christus. Je mag er alleen niet op rusten, omdat dat in je geweten geen vrede geeft. Nogmaals: dat is precies wat ik zeg!

Het gaat hier niet om de wedergeboorte in engere zin, maar in ruimere zin! Als we dat niet scherp op het netvlies hebben, zouden we het wel over iets anders kunnen hebben.
Als het gaat om de wedergeboorte in engere zin, dan zul je bij Calvijn tevergeefs zoeken naar een grond om te beweren dat het allereerste geloof uit de wedergeboorte geen weet heeft van PERSOONLIJKE vergeving van zonden. Want lijkt Calvijn hier te ontkennen.
En dat was toch wat jij hier eerder poneerde, of zie ik dat verkeerd?
Calvijn leerde de wedergeboorte door het geloof in de zin van heilige levenswandel door het geloof. Het leven der dankbaarheid!
Dankbaar, waarvoor? Antwoord: Lees die regels in het citaat eens terug waar 'vergeving' in voorkomt.

Dat is toch helder? Dáár ligt voor Calvijn het kernpunt van de definitie van het geloof, de zekerheid van het geloof, de rechtvaardigmaking. Ook voor het allerkleinste geloof, met al haar strijd en vertwijfelingen. Alles wat minder is, is te kort. Daar citeer ik nogmaals ds. G.H. Kersten: "Die is NIET wedergeboren". En ds. Kersten bedoelt wél de wedergeboorte in engere zin. En terecht. Want op deze wijze is het wél in overeenstemming met Calvijn.