Niet alle moeders hebben dezelfde behoeften en wensen voor hun leven, sommigen zijn zeer tevreden met het huismoeder zijn, anderen hebben meer/anders nodig. Dat is gewoon een gegeven.

Dodo schreef:Niet alle moeders hebben dezelfde behoeften en wensen voor hun leven, sommigen zijn zeer tevreden met het huismoeder zijn, anderen hebben meer/anders nodig. Dat is gewoon een gegeven.

Maar de vraag is, moet een moeder zich aanpassen aan de kinderen of dienen de kinderen zich naar hun moeder te schikken?

Mara schreef: Ik zie veel gejacht en gejaag, opschieten, strakke regels en ik begrijp dat dan moet, anders wordt het een chaos.

Dus jij hanteerde als ouder geen regels? Bij jou thuis kon ieder kind zelf weten wat het deed en wanneer?

Maar ik zou dat echt niet kunnen. De hele dag op kantoor zitten, terwijl ik wist dat er thuis nog van alles op me lag te wachten.

Niemand die dat van je vraagt.

En kind ziek, hoe regel ik dat?

Vrij simpel, thuis werken of vrij nemen. En daar is ruimschoots begrip voor.

Een oude vader of moeder die een beroep op je doet, hoe fiks ik het dan? Vrije middag opnemen of toch maar ruilen met een collega?

Bijvoorbeeld.

Mara schreef:

Dodo schreef:Niet alle moeders hebben dezelfde behoeften en wensen voor hun leven, sommigen zijn zeer tevreden met het huismoeder zijn, anderen hebben meer/anders nodig. Dat is gewoon een gegeven.

Maar de vraag is, moet een moeder zich aanpassen aan de kinderen of dienen de kinderen zich naar hun moeder te schikken?

Kinderen krijgen er niks van als ze een deel van de week ergens anders zijn dan thuis, mits de zorg goed is.

Laten we over en weer wel proberen een zo goed mogelijk beeld te schetsen. Ik ben heel dankbaar dat mijn vrouw altijd thuis is als de kinderen thuis zijn. Maar in ons gezin met een ruim bovengemiddeld aantal kinderen kan het soms ook wel gedisciplineerd aan toe gaan, tenminste dat zouden we willen. Wij hebben ook schema's voor huishoudelijke taken, bijvoorbeeld.
Of het een keihard militair regime is, moeten anderen maar beoordelen.

Vanuit leidinggevende kant bekeken: ik heb een tijd geleden gewerkt met een dame die zeer regelmatig thuis moest zijn voor een ziek kind, of een kind dat noodzakelijk naar weet-ik-wat toe moest. Ze probeerde dat echt te verdelen met haar man, maar ja, die had een drukke baan waarin hij minder flexibel was. Het was een prima en sympathieke collega, maar hier werd ik echt wel eens simpel van.
Natuurlijk werkte ze dan thuis, maar het bleek in de praktijk toch heel lastig om er op die dagen mee samen te werken.
Dan kun je natuurlijk stellen dat het aan mijn ouderwetse manier van werken ligt, maar dat geloof ik toch niet helemaal.
Maar ja, als ik zeg dat ik veel liever met fulltime-werkende mannen werk, mag dat natuurlijk niet.

Adagio schreef:

refo schreef:Dat percentage van 55 zal wel wat hoger ligger. Aangeven dat je van afwisseling houdt of dat je je beroep wilt bijhouden staat beter dan: het gaat me om de centen. Dat mag bij mannen wel, maar bij vrouwen niet.

Daarmee beweer je, dat er onder de groep van 55% mensen zijn, waar het niet om broods gebrek gaat, maar die, als ze de enquête invullen met "het gaat me om de centen", bedoelen: hun sociale status qua woonsituatie, of vervoersmiddelen.

Wat ben jij van beroep? Ondervrager bij de recherche?

Orchidee schreef:Zo onzinnig is het niet die uitspraak van mij.
Het gaat niet bij iedereen zo (gelukkig!) maar ik zie het toch echt wél gebeuren en als er dan een "kink" in het programma komt is de (niet gebonden buurvrouw, tante, oma, zus) goed genoeg om bij te springen.
Ik doe het nog weleens maar ben gewoon heel dankbaar dat mijn kinderen "gewoon ziek" mochten en konden zijn, ze de tijd hadden om uit te zieken en dat ze gelijk van school opgehaald konden worden als ze plotseling ziek waren geworden.
Ik had heus geen extreem veel zieke kinderen hoor, maar vooral de eerste jaren op school waren ze toch regelmatig "de pineut".
Mijn man werkte veel door het hele land en als hij bijvoorbeeld in zuid Limburg of vooorbij Nijmegen was kon hij ook niet binnen een uur thuis zijn voor noodgevallen.
Kortom: ontzettend fijn als je als moeder er gewoon kan zijn wanneer dat maar nodig is en je ook de gelegenheid hebt en/of krijgt om dat te doen.
Het is een mooie taak en roeping!
Je talenten en wijsheid kan je heus ook ontplooien/gebruiken in het gezin.

Nu maak je wel een karikatuur van de werkende moeder. Als onze kinderen ziek zijn, kunnen mijn man en ik ( bijna) altijd thuiswerken. En anders nemen wij vrij. Mijn man is juist ander werk gaan doen om hierin flexibeler te zijn. Ik heb sowieso onze auto mee naar het werk, dus is er iets, kan ik ad hoc hen ophalen.
Wij maken nooit gebruik van ouders, familie of kennissen in de opvang van onze kinderen. Ook de vakanties, studiedagen etc vangen wij zelf op. Het zijn onze kinderen, dus ook onze verantwoording.
Ik begrijp nooit zo goed waarom je je talenten, die je blijkbaar hebt als vrouw en moeder, niet in kan zetten als je daarnaast ook werkt. Ik werk geen 168 uur per week en mijn man ook niet.

refo schreef:

Adagio schreef:

refo schreef:Dat percentage van 55 zal wel wat hoger ligger. Aangeven dat je van afwisseling houdt of dat je je beroep wilt bijhouden staat beter dan: het gaat me om de centen. Dat mag bij mannen wel, maar bij vrouwen niet.

Daarmee beweer je, dat er onder de groep van 55% mensen zijn, waar het niet om broods gebrek gaat, maar die, als ze de enquête invullen met "het gaat me om de centen", bedoelen: hun sociale status qua woonsituatie, of vervoersmiddelen.

Wat ben jij van beroep? Ondervrager bij de recherche?

Volgens mij ben jij degene die vragen stelt...

eilander schreef:Laten we over en weer wel proberen een zo goed mogelijk beeld te schetsen. Ik ben heel dankbaar dat mijn vrouw altijd thuis is als de kinderen thuis zijn. Maar in ons gezin met een ruim bovengemiddeld aantal kinderen kan het soms ook wel gedisciplineerd aan toe gaan, tenminste dat zouden we willen. Wij hebben ook schema's voor huishoudelijke taken, bijvoorbeeld.
Of het een keihard militair regime is, moeten anderen maar beoordelen.

Vanuit leidinggevende kant bekeken: ik heb een tijd geleden gewerkt met een dame die zeer regelmatig thuis moest zijn voor een ziek kind, of een kind dat noodzakelijk naar weet-ik-wat toe moest. Ze probeerde dat echt te verdelen met haar man, maar ja, die had een drukke baan waarin hij minder flexibel was. Het was een prima en sympathieke collega, maar hier werd ik echt wel eens simpel van.
Natuurlijk werkte ze dan thuis, maar het bleek in de praktijk toch heel lastig om er op die dagen mee samen te werken.
Dan kun je natuurlijk stellen dat het aan mijn ouderwetse manier van werken ligt, maar dat geloof ik toch niet helemaal.
Maar ja, als ik zeg dat ik veel liever met fulltime-werkende mannen werk, mag dat natuurlijk niet.

Natuurlijk mag je dat zeggen. Of het haalbaar is in de maatschappij is een tweede.
De eerste 4 jaren zijn kinderen inderdaad regelmatig ziek. Daarna zijn onze kinderen zelden of nooit meer ziek. Dat is soms met het werk wel eens lastig, maar niet overkomelijk. Telefonisch overleggen kan altijd.

Arme sleutelkids

Bezorgd schreef:Arme sleutelkids

Uit deze opmerking blijkt wel weer dat jij geen flauw idee hebt hoe het bij de meeste gezinnen met werkende ouders eraan toe gaat.

Een van mijn kinderen is alleenstaand, ze werkt vier dagen op een dag is mijn kleinzoon ruen minuten eerder thuis, als er een onverwachte vrihe dag is passen wij meestal op, ik heb respect voor mijn dochter die har moederschap zo serieus neemt.

Sorry als jij je aangevallen voelt @merel...
Ik heb met mijn conclusies en feitelijke ervaring niet specifiek jouw gezin op het oog he!
De gezinnen die ik ken en als ze in nood zitten wil ik ook best (tijdelijk) helpen maar ik zie gewoon de gespannenheid en stress die het voor de meeste gezinnen met zich meebrengt.
Ik heb een buurvrouw die "jaloers" is op mij, ik heb een buurvrouw die "er niet aan moet denken om altijd de suffe huismuts te zijn"
Één ding hebben ze gemeen:
Ze hebben nooit tijd om ook eens iets voor een ander te betekenen, zelf te ontspannen of ze ontspannen omdat dat ook nog "moet" zoals sporten enz.

Ik voelde mij niet aangevallen hoor, maar krijg soms wel het gevoel dat " werkende moeders" worden gezien als carrière tijgers die hun gezin aan het lot overlaten.

Het gevoel dat er altijd iets moet herken ik wel. Overdag zitten en een boek lezen of ergens thee drinken doe ik eigenlijk nooit en inderdaad ik sport ook op vreemde tijden ( 's morgens heel vroeg of ' s avonds laat). Toch voel ik mij hier fijn bij en ik/ wij hebben niet het gevoel dat de kinderen hierin iets tekort komen.

Dat je je er fijn en/of goed bij voelt wil ik wel geloven maar of God het zo bedoeld heeft én of het goed is voor jezelf als persoon, je echtgenoot, je gezin, de maatschappij?