Wedergeboorte of schijngeboorte [3]

[GJdeBruijn]

Ds. Roos volgt in de meditatie de uitleg van de zaligspreking 'zalig zijn die hongeren en dorsten enz.', zoals de kantt. dat doen met een verwijzing naar Jes. 55:1. De lammetjes kennen wel het door God gewerkte verlangen naar Christus maar missen de toeëigening.
Hij spreekt dus geen mensen buiten Christus zalig.

Verder eens met Tiberius.

Maar waar zitten die lammetjes dan, statenlijk gezien?

Comrie geeft daar een antwoord op:

O, mocht God aan spreker en hoorders een ruime mate van zijn Geest schenken, zijn
licht en zijn waarheid uitzenden, opdat die onze leidslieden mochten zijn in dit
gewichtig en nadrukkelijk werk.
a. Gevoel en indruk van, en hartelijke aandoening over zijn gebrek, is een waarachtig
teken, dat men levend is geworden, omdat een dode ongevoelig is en geen besef
heeft van zijn toestand. Bevindt gij, dat uw ellende u drukt en belast en beladen
maakt, om naar hulp uit te zien? Het is een teken, dat de Heilige Geest u in zover
levend gemaakt heeft, dat gij nu de dingen beseft en innige aandoeningen erover
hebt.
b. Hongeren en dorsten naar Christus en zijn gerechtigheid, welke de Heere Jezus zelf
zalig spreekt, Matth. 5:6. Omdat het niet anders is als een inzien van zijn gebrek en
ontdekking van Gods Weg, om de zondaar te zaligen zonder eigen verdienste,
ontstaat en bestaat in een waarachtige eenswillendheid, om door die Weg gezaligd te
worden.
c. Roepen tot God. Want dit wordt ten eerste gezien, dat elk, die leeft, roept om de
vervulling van zijn gebrek. Zodra de Geest komt, wordt de mens op zijn knieën
gedreven. Hand. 9:11: Vrees niet, hij bidt.
d. Een vierde kenmerk van de wedergeboorte is, dat zij, die waarlijk wedergeboren
zijn, een nieuw hart hebben. Gelijk wij in onze verklaring gezien hebben, dat
datgene, hetwelk geboren wordt, een nieuw schepsel is. Dit kenmerk steunt
wederom op Gods onfeilbaar Woord: "Indien iemand in Christus Jezus is, die is een
nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, alles is nieuw geworden." Dit is ook de
Verbondsbelofte, Ezech. 36: 26: Een nieuw hart zal Ik hun geven. Opdat nu uw
christelijke aandacht dit alles in zijn aard, zoals het een kenmerk is, zou kunnen
nagaan, moet gij op de zaken letten, waarin dit al gelegen is, wanneer het tot een
kenmerk gesteld wordt.

Waar een nieuw hart een kenmerk is van de wedergeboorte, daar zijn nieuwe zorgen
en begeerten in zodanig een mens. Bij de onherborenen is het: "Wat zullen wij eten?
Wat zullen wij drinken? Wat zullen wij aantrekken? En hoe zullen wij onze
begeerlijkheden uitvoeren?" Maar in een nieuw hart zorgt de ziel voor de ziel. Hoe roept
men uit: "O, wat zal er van mijn kostelijke ziel worden? Hoe zal ik die als een
brandhout uit de hel uitgerukt vinden? Indien ik Jezus niet vind, ik zal eeuwig verloren
moeten gaan! Laat zij genoegen nemen in de wereld wie wil, duizenden van werelden
zijn mij zo dierbaar niet als Christus. Laat anderen op hun gerechtigheid steunen, ik zie,
dat ik verloren ben; ik moet barmhartigheid en genade hebben, om mij te redden en uit
te helpen. En het zal een Goddelijk wonder zijn, als God naar zulk een Mefibóseth, naar
zulk een dode hond ooit wil omzien." Maar de begeerte blijft: O, mocht Hij naar zulk
een omzien, die naar Hem niet gezien heeft! Mocht Hij het licht Zijns aanschijns over
mij opheffen! O, welk een voorrecht!" Dit vind ik overal: die Johannes hoorden, zeiden:
Wat zullen wij doen? Luk. 3:10. Die Petrus hoorden, zeiden: Wat zullen wij doen?
Hand. 2:37. En de stokbewaarder zegt nu tot Paulus en Silas: Wat zal ik doen, om zalig
te worden?

Opmerkelijk vind ik dat Comrie onder punt b wel uitgaat van kennis van Christus en Zijn gerechtigheid.
Dat zou te interpreteren zijn als 'lammeren' met een toevluchtnemend geloof. Met minder kan het niet volgens de puriteinen zoals de Erskines en Boston waar Comrie zich vaker op beriep.
NB punt d is bij Comrie te duiden als habitus van het geloof en dat wat onder punt b staat wordt elders als de actus getypeerd.

[huisman]

Ds. Roos volgt in de meditatie de uitleg van de zaligspreking 'zalig zijn die hongeren en dorsten enz.', zoals de kantt. dat doen met een verwijzing naar Jes. 55:1. De lammetjes kennen wel het door God gewerkte verlangen naar Christus maar missen de toeëigening.
Hij spreekt dus geen mensen buiten Christus zalig.

Verder eens met Tiberius.

Maar waar zitten die lammetjes dan, statenlijk gezien?

Comrie geeft daar een antwoord op:

O, mocht God aan spreker en hoorders een ruime mate van zijn Geest schenken, zijn
licht en zijn waarheid uitzenden, opdat die onze leidslieden mochten zijn in dit
gewichtig en nadrukkelijk werk.
a. Gevoel en indruk van, en hartelijke aandoening over zijn gebrek, is een waarachtig
teken, dat men levend is geworden, omdat een dode ongevoelig is en geen besef
heeft van zijn toestand. Bevindt gij, dat uw ellende u drukt en belast en beladen
maakt, om naar hulp uit te zien? Het is een teken, dat de Heilige Geest u in zover
levend gemaakt heeft, dat gij nu de dingen beseft en innige aandoeningen erover
hebt.
b. Hongeren en dorsten naar Christus en zijn gerechtigheid, welke de Heere Jezus zelf
zalig spreekt, Matth. 5:6. Omdat het niet anders is als een inzien van zijn gebrek en
ontdekking van Gods Weg, om de zondaar te zaligen zonder eigen verdienste,
ontstaat en bestaat in een waarachtige eenswillendheid, om door die Weg gezaligd te
worden.
c. Roepen tot God. Want dit wordt ten eerste gezien, dat elk, die leeft, roept om de
vervulling van zijn gebrek. Zodra de Geest komt, wordt de mens op zijn knieën
gedreven. Hand. 9:11: Vrees niet, hij bidt.
d. Een vierde kenmerk van de wedergeboorte is, dat zij, die waarlijk wedergeboren
zijn, een nieuw hart hebben. Gelijk wij in onze verklaring gezien hebben, dat
datgene, hetwelk geboren wordt, een nieuw schepsel is. Dit kenmerk steunt
wederom op Gods onfeilbaar Woord: "Indien iemand in Christus Jezus is, die is een
nieuw schepsel; het oude is voorbijgegaan, alles is nieuw geworden." Dit is ook de
Verbondsbelofte, Ezech. 36: 26: Een nieuw hart zal Ik hun geven. Opdat nu uw
christelijke aandacht dit alles in zijn aard, zoals het een kenmerk is, zou kunnen
nagaan, moet gij op de zaken letten, waarin dit al gelegen is, wanneer het tot een
kenmerk gesteld wordt.

Waar een nieuw hart een kenmerk is van de wedergeboorte, daar zijn nieuwe zorgen
en begeerten in zodanig een mens. Bij de onherborenen is het: "Wat zullen wij eten?
Wat zullen wij drinken? Wat zullen wij aantrekken? En hoe zullen wij onze
begeerlijkheden uitvoeren?" Maar in een nieuw hart zorgt de ziel voor de ziel. Hoe roept
men uit: "O, wat zal er van mijn kostelijke ziel worden? Hoe zal ik die als een
brandhout uit de hel uitgerukt vinden? Indien ik Jezus niet vind, ik zal eeuwig verloren
moeten gaan! Laat zij genoegen nemen in de wereld wie wil, duizenden van werelden
zijn mij zo dierbaar niet als Christus. Laat anderen op hun gerechtigheid steunen, ik zie,
dat ik verloren ben; ik moet barmhartigheid en genade hebben, om mij te redden en uit
te helpen. En het zal een Goddelijk wonder zijn, als God naar zulk een Mefibóseth, naar
zulk een dode hond ooit wil omzien." Maar de begeerte blijft: O, mocht Hij naar zulk
een omzien, die naar Hem niet gezien heeft! Mocht Hij het licht Zijns aanschijns over
mij opheffen! O, welk een voorrecht!" Dit vind ik overal: die Johannes hoorden, zeiden:
Wat zullen wij doen? Luk. 3:10. Die Petrus hoorden, zeiden: Wat zullen wij doen?
Hand. 2:37. En de stokbewaarder zegt nu tot Paulus en Silas: Wat zal ik doen, om zalig
te worden?

Opmerkelijk vind ik dat Comrie onder punt b wel uitgaat van kennis van Christus en Zijn gerechtigheid.
Dat zou te interpreteren zijn als 'lammeren' met een toevluchtnemend geloof. Met minder kan het niet volgens de puriteinen zoals de Erskines en Boston waar Comrie zich vaker op beriep.
NB punt d is bij Comrie te duiden als habitus van het geloof en dat wat onder punt b staat wordt elders als de actus getypeerd.

Waarom voegt Comrie iets bij Mattheüs 5:6 Dit staat er in Gods Woord

Zalig zijn die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid; want zij zullen verzadigd worden.

en dit maakt Comrie ervan.

Hongeren en dorsten naar Christus en zijn gerechtigheid

Ik lees wel in verklaringen dat het gaat om een dorsten en hongeren naar de gerechtigheid die in Christus is maar nergens dat het een hongeren en dorsten naar Christus is.

[GJdeBruijn]

Ik lees wel in verklaringen dat het gaat om een dorsten en hongeren naar de gerechtigheid die in Christus is maar nergens dat het een hongeren en dorsten naar Christus is.

Wat is het verschil? Het is toch dorsten naar Hem, juist vanwege wie Hij IS(!) en daaruit voortvloeiend wat in Hem te verkrijgen is? Dat is toch geloof, of niet dan?
Dat Comrie het zo bedoelt leid ik af uit 'beruchte' uitleg van zondag 7:

Mijn geliefden, het zaad dat levend gemaakt is, zal uitspruiten: de ent, die in de stam ingelijfd is en die de sappen en het leven van de stam deelachtig wordt, draagt ook vrucht. Waar leven is, daar zal ook werkzaamheid uit voortvloeien. Hieraan kunnen wij ons toetsen, of wij in Christus ingelijfd zijn; wie door een oprecht geloof Christus ingelijfd is, die wordt uit kracht van zijn inlijving werkzaam, die neemt Christus en al Zijn weldaden aan.

Het aannemen van al Zijn weldaden, impliceert m.i. duidelijk dat het om Christus en Zijn gerechtigheid te doen is.

[Ad Anker]

De bespreking van het meditatieve gedeelte van ds. Roos gaat over de beleving, de bevinding. Bevinding die gegrond is op Gods Woord, gekrookte rieten, rokende vlaswieken (Jes. 42), de gebrokenen en verslagenen (ps. 34), mensen die het allemaal niet zien en niet hebben maar nochtans vertroostend worden aangesproken. Als zo'n woord tot de ziel komt dan is het vol en dan kunnen ze eigenen, maar het is zo vaak anders.

Ik vind het daarom niet goed om zo'n gedeelte hier te bespreken. We verstaan elkaar niet, zoals ik hieronder lees in andere postings en daarom stop ik met dit onderdeel (het meditatieve gedeelte van ds Roos) van de discussie.

[GJdeBruijn]

Calvijn betrekt het hongeren ook op Christus (commentaar Johannes).

28. Komt tot mij, gij allen, enz. Thans noodigt Hij op
vriendelijken toon diegenen tot zich, van wie Hij weet dat zij
geschikt zijn om zijne discipelen te worden. Want hoewel Hij
bereid is den Vader aan een iegelijk te openbaren, geeft de groote
menigte daarop nochtans geen acht en laat Hem voor hetgeen Hij
is, dewijl zij hare behoefte aan Hem niet gevoelt. De geveinsden
bekommeren zich om Christus niet, naardien zij met hunne eigene
gerechtigheid verzadigd zijn, en derhalve naar zijne genade
hongeren noch dorsten. Zij, die aan den dienst der wereld
overgegeven zijn, hebben in het hemelsche leven volstrekt geen
smaak. Deze soort van menschen zou Christus derhalve vergeefs
tot zich roepen; daarom keert Hij zich tot de ellendigen en
benauwden. Voorts noemt Hij hen, die onder lasten zuchten,
belasten; en hiermede heeft Hij niet in het algemeen het oog op
hen, die door droefheid en jammer verslonden, maar op degenen
die met hunne zonden verlegen zijn, en door vreeze voor de
gramschap Gods verslagen, onder zoo grooten last bezwijken.
Wel vernedert God zijn uitverkorenen op velerlei wijzen; maar
aangezien velen, die onder jammeren gebukt gaan, evenwel
onverbroken van hart blijven, heeft Christus met de vermoeiden
en beladenen diegenen op het oog, die zich des eeuwigen doods
schuldig rekenen en deswege benauwd in hunne consciëntie zijn,
en innerlijk onder hunne ellende zoo gebukt gaan, dat zij machte
loos worden. Deze machteloosheid toch maakt ons vatbaar om
zijne genade te ontvangen. Het is alsof Hij zeide, dat zijne genade
door de meesten versmaad wordt, omdat er zoo weinigen zijn, die
zich arm gevoelen; dat nochtans de hoovaardigheid en
ongevoeligheid van zulke menschen geen hinderpaal moet zijn
voor verslagene en naar verlossing smachtende zielen.

Calvijn stelt hier de machtelozen, de naar verlossing smachtende ziel als voorbeeld tegenover de geveinsden en de hovaardigen. En als we dit vergelijken met de bergrede, kan ik me niet voorstellen dat bovenstaande verklaring daar ook niet van toepassing zou zijn.

NB Zie hoe bevindelijk Calvijn was!

[GJdeBruijn]

Al lezende in Calvijn trof ik nog een 'Comriaanse' tekst aan.

En aangezien Christus
zijne rust slechts smaken laat aan hen die moede zijn onder den
last, moeten wij indachtig blijven, dat er geen schadelijker vergif
is dan die zorgeloosheid, die eenerzijds door den voorspoed dezer
tegenwoordige wereld, anderszins door valschen bedriegelijken
waan aangaande eigene gerechtigheid en deugd, in ons geboren
wordt. Een iegelijk onzer wekke zich dan gestadig op en drage
vóór alle dingen zorg, om zich door de wellusten dezes levens niet
te laten bedwelmen, en tevens, om van alle valsche steunsels
ontdaan te worden. Voorts, hoewel deze, tot de gemeenschap aan
Christus' genade zoo noodzakelijke voorbereiding den mensch
geheel en al verbrijzelt, moeten wij haar nochtans als een
genadegave des Heiligen Geestes aanmerken; want zij is een
beginsel van bekeering, dat niemand zich door eigene kracht
geven kan. Voorzeker heeft Christus ook niet willen aantoonen
hoever de mensch het in eigen kracht brengen kan, maar slechts
hoe zij die tot Hem komen, gesteld moeten zijn. Zij, die de moeite
en den last alleen op de ceremoniën der Wet laten slaan, geven de
woorden van Christus eene te beperkte strekking. Ik stem wel toe,
dat de last der Wet ondragelijk was, en dat zij de zielen moede
gemaakt heeft; maar wij moeten onder de aandacht houden, dat
gelijk ik gezegd heb, Christus allen benauwden de hand reikt, om
tusschen de discipelen en de verachters van zijn Evangelie eene
grenslijn te trekken.

[huisman]

Ik lees wel in verklaringen dat het gaat om een dorsten en hongeren naar de gerechtigheid die in Christus is maar nergens dat het een hongeren en dorsten naar Christus is.

Wat is het verschil? Het is toch dorsten naar Hem, juist vanwege wie Hij IS(!) en daaruit voortvloeiend wat in Hem te verkrijgen is? Dat is toch geloof, of niet dan?
Dat Comrie het zo bedoelt leid ik af uit 'beruchte' uitleg van zondag 7:

Mijn geliefden, het zaad dat levend gemaakt is, zal uitspruiten: de ent, die in de stam ingelijfd is en die de sappen en het leven van de stam deelachtig wordt, draagt ook vrucht. Waar leven is, daar zal ook werkzaamheid uit voortvloeien. Hieraan kunnen wij ons toetsen, of wij in Christus ingelijfd zijn; wie door een oprecht geloof Christus ingelijfd is, die wordt uit kracht van zijn inlijving werkzaam, die neemt Christus en al Zijn weldaden aan.

Het aannemen van al Zijn weldaden, impliceert m.i. duidelijk dat het om Christus en Zijn gerechtigheid te doen is.

Nee het gaat om de gerechtigheid van Christus. De zaligsprekingen zijn kenmerken van een waar gelovige die alle gevonden moeten worden. Als je zegt dat het een hongeren en dorsten naar Christus is dan krijg je weer die inlegkunde dat het hier om mensen zou gaan die wel levendgemaakt zijn maar Christus nog niet kennen. Dan gaat zelfs de dwaling nog verder dat Jezus zaligspreekt buiten de kennis van Hemzelf

[huisman]

De bespreking van het meditatieve gedeelte van ds. Roos gaat over de beleving, de bevinding. Bevinding die gegrond is op Gods Woord, gekrookte rieten, rokende vlaswieken (Jes. 42), de gebrokenen en verslagenen (ps. 34), mensen die het allemaal niet zien en niet hebben maar nochtans vertroostend worden aangesproken. Als zo'n woord tot de ziel komt dan is het vol en dan kunnen ze eigenen, maar het is zo vaak anders.

Ik vind het daarom niet goed om zo'n gedeelte hier te bespreken. We verstaan elkaar niet, zoals ik hieronder lees in andere postings en daarom stop ik met dit onderdeel (het meditatieve gedeelte van ds Roos) van de discussie.

Hier begrijp ik dus niets van. Deze bevinding in de meditatie is niet gegrond op de Bijbelteksten die ds Roos gebruikt. Bevinding moet Schriftuurlijk zijn anders is het mensenwerk hoe dierbaar ook.

[GJdeBruijn]

Als je zegt dat het een hongeren en dorsten naar Christus is dan krijg je weer die inlegkunde dat het hier om mensen zou gaan die wel levendgemaakt zijn maar Christus nog niet kennen. Dan gaat zelfs de dwaling nog verder dat Jezus zaligspreekt buiten de kennis van Hemzelf

Hongeren naar Christus die ze niet kennen? Dat kan niet. Zelfs Comrie geeft geen ruimte voor een hongeren naar iets wat men niet kent! Sterker nog, de enige wijze om de levendmaking aan te wijzen ligt volgens Comrie en Calvijn in het het kenmerk van het hongeren naar gerechtigheid van Christus. Alles daarvoor is het werk van Gods Geest en als genade -en leven- te duiden (Comrie én Calvijn), maar achteraf wordt dat gesteld. Zaligspreken gebeurt nooit buiten kennis van Christus! Je moet geen halve waarheid van de ander aanwijzen en bestrijden!

[huisman]

Als je zegt dat het een hongeren en dorsten naar Christus is dan krijg je weer die inlegkunde dat het hier om mensen zou gaan die wel levendgemaakt zijn maar Christus nog niet kennen. Dan gaat zelfs de dwaling nog verder dat Jezus zaligspreekt buiten de kennis van Hemzelf

Hongeren naar Christus die ze niet kennen? Dat kan niet. Zelfs Comrie geeft geen ruimte voor een hongeren naar iets wat men niet kent! Sterker nog, de enige wijze om de levendmaking aan te wijzen ligt volgens Comrie en Calvijn in het het kenmerk van het hongeren naar gerechtigheid van Christus. Alles daarvoor is het werk van Gods Geest en als genade -en leven- te duiden (Comrie én Calvijn), maar achteraf wordt dat gesteld. Zaligspreken gebeurt nooit buiten kennis van Christus! Je moet geen halve waarheid van de ander aanwijzen en bestrijden!

De meditatie van Ds J Roos zeker niet gelezen. Halve waarheden moet je juist wel bestrijden.

[GJdeBruijn]

De meditatie van Ds J Roos zeker niet gelezen. Halve waarheden moet je juist wel bestrijden.

Ik reageerde vooral op de uitleg van het woord 'hongeren' waarbij jij mijns inziens te ver doorschoot naar een 'Kort'zichtig standpunt waar Calvijn veel genuanceerder spreekt in lijn met de door ds. Kort zo bestreden Comrie.
Ik poog nu het midden aan te wijzen tussen jouw interpretatie en die van ds. Roos, tenminste in zoverre we ds. Roos recht doen met de conclusie die we aan dit korte fragment verbinden. Ik zie overigens dat Anker de bewuste meditatie samenvat met "De lammetjes kennen wel het door God gewerkte verlangen naar Christus". Nou, dat is toch wat Calvijn ook zegt? Nogmaals Calvijn:

Voorts, hoewel deze, tot de gemeenschap aan
Christus' genade zoo noodzakelijke voorbereiding den mensch
geheel en al verbrijzelt, moeten wij haar nochtans als een
genadegave des Heiligen Geestes aanmerken; want zij is een
beginsel van bekeering, dat niemand zich door eigene kracht
geven kan.

Voorbereiding tót bewuste gemeenschap aan Christus (toeëigening) en toch beginsel van bekering!

[Erasmiaan]

Leest allen de verklaring van Calvijn op Jeremia 31:19. Dát is het zuivere reformatorische geluid!

[-DIA-]

Leest allen de verklaring van Calvijn op Jeremia 31:19. Dát is het zuivere reformatorische geluid!

Vanavond ds. van Boven beluisterd over `Onderscheidene gangen des geestelijken levens`.
Wat mag die prediker ook een licht hebben!

[Fjodor]

De meditatie van Ds J Roos zeker niet gelezen. Halve waarheden moet je juist wel bestrijden.

Ik reageerde vooral op de uitleg van het woord 'hongeren' waarbij jij mijns inziens te ver doorschoot naar een 'Kort'zichtig standpunt waar Calvijn veel genuanceerder spreekt in lijn met de door ds. Kort zo bestreden Comrie.
Ik poog nu het midden aan te wijzen tussen jouw interpretatie en die van ds. Roos, tenminste in zoverre we ds. Roos recht doen met de conclusie die we aan dit korte fragment verbinden. Ik zie overigens dat Anker de bewuste meditatie samenvat met "De lammetjes kennen wel het door God gewerkte verlangen naar Christus". Nou, dat is toch wat Calvijn ook zegt? Nogmaals Calvijn:

Voorts, hoewel deze, tot de gemeenschap aan
Christus' genade zoo noodzakelijke voorbereiding den mensch
geheel en al verbrijzelt, moeten wij haar nochtans als een
genadegave des Heiligen Geestes aanmerken; want zij is een
beginsel van bekeering, dat niemand zich door eigene kracht
geven kan.

Voorbereiding tót bewuste gemeenschap aan Christus (toeëigening) en toch beginsel van bekering!

Zeer regelmatig wordt ten tijde van de reformatie de term 'beginsel van bekering' genomen voor een algemene werking van de Heilige Geest. Zie bijvoorbeeld de kanttekening bij Hebreeën 6:4. Als ik het me goed herinner wordt dit ook wel aan de te dopen kinderen toegeschreven, daar zou ik naar moeten zoeken (die plaatsen ken ik niet uit mijn hoofd).
Maar ik zou dit niet zomaar voor de levendmaking nemen (dan heb je namelijk kans dat je ook de gedoopte kinderen levendgemaakt moet noemen..).

“Maar volk des Heeren, u voelt wat u mist: u voelt u hapers, al kunt u niet ontkennen wat de Heere aan uw ziel gedaan heeft. En als we dit nu zeggen, dan hopen we niet dat een ieder daar direct in meegaat, maar dat men zichzelf onderzoekt, want er is zoveel algemeen werk en zoveel consciëntiewerk; wat er zo op lijkt en wat zo nabij komt, maar wat het niet is. Want als wij werkelijk het merkteken van een schaap hebben, dan is dit een zuiver kenmerk dat het alleen moet gaan om Gods eer en om de gemeenschap met God in Christus, als die enige Herder. Welnu, diegenen die daar geen vreemdeling van zijn, moeten telkens zeggen: Ik voel wat ik mis, ik voel de hapers, want ik kan niet zeggen: De HEERE is mijn Herder. Vergeet niet dat Christus als de Herder, zowel schapen als lammeren heeft. En weet u wat ons zo opvalt als de Heere Petrus in zijn ambt herstelt in Johannes 21? Dat Hij Petrus eerst opdracht geeft om de lammeren te weiden: “Weid Mijn lammeren”en dan: Hoed Mijn schapen”en vervolgens: “Weid mijn schapen”. Hij begint met de lammetjes. Die lammetjes kunnen Hem niet eigenen als hun Herder. Van die lammetjes zegt Petrus: “als nieuwgeboren kinderkens, zijt zeer begerig naar de redelijke onvervalste melk, opdat gij door dezelve moogt opwassen”(1Petr. 2:2)”

Dat consciëntiewerk wordt hier afgeserveerd, terwijl de overtuiging van het geweten juist het middel is waardoor mensen tot geloof komen..
En geen vreemdeling zijn en toch niet kunnen zeggen dat de Heere mijn Herder is....

Leest allen de verklaring van Calvijn op Jeremia 31:19. Dát is het zuivere reformatorische geluid!

Ik heb et gelezen, en ik ben benieuwd wat daarvan zoveel toevoegt aan deze discussie.

[WimA]

In Matt. 28 vs. 7 staat: "7 En gaat haastelijk heen, en zegt Zijn discipelen, dat Hij opgestaan is van de doden; en ziet, Hij gaat u voor naar Galiléa, daar zult gij Hem zien. Ziet, ik heb het ulieden gezegd.

In Lukas 24 wordt vervolgens gesproken van 2 van Zijn dicipelen. Het begint in vs 13:

13 En zie, twee van hen gingen op denzelfden dag naar een vlek, dat zestig stadiën van Jeruzalem was, welks naam was Emmaüs;

Na de beklag bij de onbekende Medewandelaar kregen ze het volgende antwoord:

25 En Hij zeide tot hen: O onverstandigen en tragen van hart, om te geloven al hetgeen de profeten gesproken hebben!
26 Moest de Christus niet deze dingen lijden, en alzo in Zijn heerlijkheid ingaan?
27 En begonnen hebbende van Mozes en van al de profeten, legde Hij hun uit, in al de Schriften, hetgeen van Hem geschreven was.
28 En zij kwamen nabij het vlek, daar zij naar toegingen; en Hij hield Zich, alsof Hij verder gaan zou.
29 En zij dwongen Hem, zeggende: Blijf met ons; want het is bij den avond, en de dag is gedaald. En Hij ging in, om met hen te blijven.
30 En het geschiedde, als Hij met hen aanzat, nam Hij het brood, en zegende het, en als Hij het gebroken had, gaf Hij het hun.
31 En hun ogen werden geopend, en zij kenden Hem; en Hij kwam weg uit hun gezicht.

De Heere Jezus noemt hier mensen "Zijn dicipelen" die hem echter nog niet kenden zoals de Heere Jezus gekend moet worden.