merel schreef:Dat moederschap een baan is, ben ik het absoluut niet mee eens. Het is een verantwoordelijkheid, maar zeker geen baan. Die verantwoordelijkheid geldt namelijk net zo sterk voor vader en daarvan zegt men ook niet dat deze twee banen heeft.

Moederschap is inderdaad wat anders dan een baan. Daarvan kan je zeggen: en nu stopt het, je trekt de deur achter je dicht, je neemt ontslag. Dat geld niet voor moederschap. Dat gaat 24/7 door, je hele leven lang.
Moederschap combineren met werken is mogelijk. Het zou alleen erg goed zijn als betaald werk en onbetaald werk hetzelfde gewaardeerd werd. Door alle bezuinigingen is de vraag naar vrijwilligers enorm. Maar de grootste smoes om daar onder uit te komen is: ik werk. En daarmee wordt dan bedoeld: ik heb een betaalde baan. Wat uiteindelijk betekend dat de "niet-werkende" vrouwen het dan maar moeten doen. Soms denk ik: ik neem een baan, heerlijk 3 daagjes 8 uurtjes werken en dan klaar. Dat kost heel wat minder energie en tijd dan 5 of meer vrijwilligerstaken.
Ik zou moeders met een betaalde baan, die zeggen dat ze het niet doen voor het geld, willen uitdagen en zeggen: zeg die baan op, geef de mannen die nu thuis zitten een kans als kostwinner en ga aan de slag als vrijwilliger!

JolandaOudshoorn schreef:

merel schreef:Dat moederschap een baan is, ben ik het absoluut niet mee eens. Het is een verantwoordelijkheid, maar zeker geen baan. Die verantwoordelijkheid geldt namelijk net zo sterk voor vader en daarvan zegt men ook niet dat deze twee banen heeft.

Moederschap is inderdaad wat anders dan een baan. Daarvan kan je zeggen: en nu stopt het, je trekt de deur achter je dicht, je neemt ontslag. Dat geld niet voor moederschap. Dat gaat 24/7 door, je hele leven lang.
Moederschap combineren met werken is mogelijk. Het zou alleen erg goed zijn als betaald werk en onbetaald werk hetzelfde gewaardeerd werd. Door alle bezuinigingen is de vraag naar vrijwilligers enorm. Maar de grootste smoes om daar onder uit te komen is: ik werk. En daarmee wordt dan bedoeld: ik heb een betaalde baan. Wat uiteindelijk betekend dat de "niet-werkende" vrouwen het dan maar moeten doen. Soms denk ik: ik neem een baan, heerlijk 3 daagjes 8 uurtjes werken en dan klaar. Dat kost heel wat minder energie en tijd dan 5 of meer vrijwilligerstaken.
Ik zou moeders met een betaalde baan, die zeggen dat ze het niet doen voor het geld, willen uitdagen en zeggen: zeg die baan op, geef de mannen die nu thuis zitten een kans als kostwinner en ga aan de slag als vrijwilliger!

En dat is ook nog eens goed voor de zo hooggewaarde zelfontplooing.
En ondertussen kunnen de kinderen naar de opvang. Want dat is allemaal zo geweldig goed voor ze. Kan er nog meer tijd aan vrijwilligerswerk besteedt worden.

Mara schreef: Het heeft hier ook wel eens gestormd, maar gelukkig hebben we nooit problemen gehad met alcohol en/of drugs, of dat ze zich tegen het geloof of de kerk keerden, dat lijkt me zo moeilijk en zwaar.

Wat is hier zwaar aan?

Ik zou mij totaal ongelukkig voelen als mijn ouders mij continu proberen om te blijven geloven terwijl ik er niks mee heb. Volgens mij komt dan de verstandshouding met je ouders niet ten goede.

Stel dat onze zoon op een gegeven moment niet geloofd, moet ik dan elke dag gaan lijden en al zuchtend mijn weg gaan?

Lassie schreef:

Mara schreef: Het heeft hier ook wel eens gestormd, maar gelukkig hebben we nooit problemen gehad met alcohol en/of drugs, of dat ze zich tegen het geloof of de kerk keerden, dat lijkt me zo moeilijk en zwaar.

Wat is hier zwaar aan?

Ik zou mij totaal ongelukkig voelen als mijn ouders mij continu proberen om te blijven geloven terwijl ik er niks mee heb. Volgens mij komt dan de verstandshouding met je ouders niet ten goede.

Stel dat onze zoon op een gegeven moment niet geloofd, moet ik dan elke dag gaan lijden en al zuchtend mijn weg gaan?

Dat is iets dat dagelijks aan je knaagt, echt.
Natuurlijk bepaalt het niet je hele leven, maar het is er wel elke dag.

Ja, het is een soort rouwproces. Als je zelf de Heere mag kennen wéét je hoe noodzakelijk het is dat je kinderen een Zaligmaker nodig hebben. Als ze er geen blijk van geven dat te beseffen en er niet uit hun leven blijkt dat ze er naar zoeken om geborgen te zijn (of ze nu wel of niet naar de kerk gaan....) dan is dat inderdaad een reden om dagelijks te 'zuchten'.

Als je dat als 'ongelovig kind' merkt zal dat best een onbehaaglijk gevoel zijn, maar dat is dan misschien ook wel deels je geweten wat aan je knaagt.
En het is ook inderdaad wel zo dat het toch een soort van knik geeft in de verstandhouding.
Je leeft op een totaal andere golflengte. Dat doortrekt het hele leven.

Mijn man en ik zien dat wel anders. Ook uit ervaring in nabije omgeving.

@sheba Kinderen kunnen niet naar de opvang als niet beide ouders werken. Het geld voor de opvang wordt namelijk opgebracht door werkgevers, werknemers en de overheid. Om de kinderen te brengen, moeten beide ouders een arbeidsovereenkomst hebben. Of je moet alle kosten zelf dragen, dat mag ook, maar is niet op te brengen.

@ jolanda
Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken om structureel vrijwilligerswerk te doen. Ik vind het namelijk absoluut niet leuk. Met name de eindeloze overlegstructuren gaan mij danig tegenstaan. Ik spring liever ad hoc bij met een pannetje soep en bezoekje waar nodig.

merel schreef:
@ jolanda
Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken om structureel vrijwilligerswerk te doen. Ik vind het namelijk absoluut niet leuk. Met name de eindeloze overlegstructuren gaan mij danig tegenstaan. Ik spring liever ad hoc bij met een pannetje soep en bezoekje waar nodig.

Vrijwilligerswerk is ook niet leuk. Maar het moet wel gedaan worden. Dat heet verantwoordelijkheid nemen en een stukje zelfopoffering. Helaas is de tijdgeest zo dat niemand verantwoordelijk meer wil zijn en alles leuk moet vinden. Het bekende "ikke, ikke, en de rest...."
Gelukkig zie je dat de veel vrijwilligerswerk word gedaan door gelovigen, ik vind dat wel een mooie manier om te getuigen van het "gij... geheel anders."

JolandaOudshoorn schreef:

merel schreef:
@ jolanda
Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken om structureel vrijwilligerswerk te doen. Ik vind het namelijk absoluut niet leuk. Met name de eindeloze overlegstructuren gaan mij danig tegenstaan. Ik spring liever ad hoc bij met een pannetje soep en bezoekje waar nodig.

Vrijwilligerswerk is ook niet leuk. Maar het moet wel gedaan worden. Dat heet verantwoordelijkheid nemen en een stukje zelfopoffering. Helaas is de tijdgeest zo dat niemand verantwoordelijk meer wil zijn en alles leuk moet vinden. Het bekende "ikke, ikke, en de rest...."
Gelukkig zie je dat de veel vrijwilligerswerk word gedaan door gelovigen, ik vind dat wel een mooie manier om te getuigen van het "gij... geheel anders."

Ik denk dat ik ook op een andere wijze kan getuigen dan door vrijwilligerswerk te doen dat ik niet leuk vind en veel loze tijd kost. Dan laat ik liever op een andere wijze het 'gij geheel anders' zien. Door een pan soep te brengen of een bezoekje aan iemand die dat nodig heeft of een hoogzwangere collega helpen verhuizen etc. etc.

Vrijwilligerswerk hoeft helemaal niet vervelend te zijn. Het is een beetje de kunst om iets te vinden wat je leuk vindt. Natuurlijk zijn er altijd klusjes niet het meest boeiend zijn, maar dat moet je dan niet te vaak doen. Schoonmaken bijvoorbeeld. Ik hou er niet echt van, maar een keer helpen om een ruimte schoon te maken overleef ik wel. Maar ik ga dat niet elke week doen.
Ik merk bij de kerkrentmeesters dat ze vaak echt zoeken naar de juiste persoon voor bepaalde klussen. Want als je het leuk vindt of het past bij je, heb je er plezier van, doe je het werk beter en hou je het langer vol. Bijvoorbeeld de tuin bijhouden, post rondbrengen, technische klusjes, noem maar op.

Een keer schoonmaken zou ik nog niet zo erg vinden. Ik ben liever actief bezig dan eindeloos vergaderen. Alleen is dat soort vrijwilligerswerk altijd overdag en dan kan ik gewoon ook niet.
Verder volkomen met je eens dat je het beste het vrijwilligerswerk kan doen dat bij je pas. Dan houd je het het langst vol, net zoals bij betaald werk.

Sommige dingen komen op je weg, die heb je niet voor het 'kiezen'.
En als je het vanuit je hart mag doen komt er vanzelf vreugde bij.

Ik dacht altijd dat ik niemand voor de verzorging was. Maar toen ik vorig jaar mantelzorger voor mijn moeder was en nu bij mijn schoonvader is dat zó anders dan ik dacht dat het zou zijn.
En dat is met andere dingen ook zo; ik heb plezier in dingen waarvan ik dat nooit gedacht had.

helma schreef:Sommige dingen komen op je weg, die heb je niet voor het 'kiezen'.
En als je het vanuit je hart mag doen komt er vanzelf vreugde bij.

Ik dacht altijd dat ik niemand voor de verzorging was. Maar toen ik vorig jaar mantelzorger voor mijn moeder was en nu bij mijn schoonvader is dat zó anders dan ik dacht dat het zou zijn.
En dat is met andere dingen ook zo; ik heb plezier in dingen waarvan ik dat nooit gedacht had.

Dat is waar Helma, maar langdurige (schijnbaar uitzichtloze) mantelzorg, kan heel uitputtend zijn, zeker als je het alleen moet doen en weinig steun krijgt.
Je kunt deze taak op je nemen, met alle vreugde en energie die er in je zit, maar toch.... vastlopen.
Ik weet wel, geld vergoedt niet alles, maar het spreekwoord is dat geld wel arbeid verzoet.
En juist als je geen betaalde baan hebt, weten ze je te vinden, want dan heb je toch veel tijd over?
De valkuil die in vrijwilligerswerk verstopt zit is dat het niet geheel en al vrijwillig is. Als je je verbindt aan vrijwilligerswerk, heb je wel met vaste afspraken en verplichtingen te maken.
Zo zie ik veel mensen uiteindelijk ook afhaken.

Ik heb altijd dubbele gevoelens bij vrijwilligerswerk.
Een schoonzus van me is verpleegkundige in een verpleeghuis, ze is blij met de vrijwilligers en stagieres want zij doen vaak net zoveel of meer zonder ervoor betaald te worden.
Zij zegt zelf; ik snap die mensen niet ik zou het nooit doen als ik er niet voor betaald zou worden.
En die opmerkingen hoor ik vaak, dus is dat best wel zuur!