Belijdenis doen

[huisman]

Wat Marnix echter aangeeft, zou in de persoonlijke gesprekken tussen de catechisant en de predikant, waarin wat mij betreft de persoonlijke vragen ook echt wel op het scherpst van de snede gesteld mogen worden, zoals: "Kan ik je binnenkort ook aan het HA verwachten?" Niet om iedereen maar aan het HA te dwingen, maar een dergelijke vraag kan niet anders dan leiden tot een antwoord, waardoor de catecheet prima kan horen uit welk motief een jongere BdG wil gaan afleggen.

Met die vraag die gesteld mag (moet) worden ben ik het hartelijk eens.
Maar, als ik je goed begrijp, is het geoorloofd dat een catechisant die hierop niet positief durft/kan antwoorden, toch BdG mag afleggen?
Ik zou hierop graag een helder antwoord, zonder mits en maars, horen.
Vele posters draaien er eigenlijk een beetje omheen.

Mijn antwoord is 'nee'.

Mijn antwoord is Ja omdat een jongere wiens hart uitgaat om de HEERE te dienen maar nog geen vrijmoedigheid heeft om Avondmaal te vieren pastoraal in de steek wordt gelaten als het antwoord nee zou zijn.
Je kunt zo beginnend geestelijk leven in de kiem smoren.

[Afgewezen]

Wat Marnix echter aangeeft, zou in de persoonlijke gesprekken tussen de catechisant en de predikant, waarin wat mij betreft de persoonlijke vragen ook echt wel op het scherpst van de snede gesteld mogen worden, zoals: "Kan ik je binnenkort ook aan het HA verwachten?" Niet om iedereen maar aan het HA te dwingen, maar een dergelijke vraag kan niet anders dan leiden tot een antwoord, waardoor de catecheet prima kan horen uit welk motief een jongere BdG wil gaan afleggen.

Met die vraag die gesteld mag (moet) worden ben ik het hartelijk eens.
Maar, als ik je goed begrijp, is het geoorloofd dat een catechisant die hierop niet positief durft/kan antwoorden, toch BdG mag afleggen?
Ik zou hierop graag een helder antwoord, zonder mits en maars, horen.
Vele posters draaien er eigenlijk een beetje omheen.

Mijn antwoord is 'nee'.

Mijn antwoord is Ja omdat een jongere wiens hart uitgaat om de HEERE te dienen maar nog geen vrijmoedigheid heeft om Avondmaal te vieren pastoraal in de steek wordt gelaten als het antwoord nee zou zijn.
Je kunt zo beginnend geestelijk leven in de kiem smoren.

Hoezo?

[Luther]

Wat Marnix echter aangeeft, zou in de persoonlijke gesprekken tussen de catechisant en de predikant, waarin wat mij betreft de persoonlijke vragen ook echt wel op het scherpst van de snede gesteld mogen worden, zoals: "Kan ik je binnenkort ook aan het HA verwachten?" Niet om iedereen maar aan het HA te dwingen, maar een dergelijke vraag kan niet anders dan leiden tot een antwoord, waardoor de catecheet prima kan horen uit welk motief een jongere BdG wil gaan afleggen.

Met die vraag die gesteld mag (moet) worden ben ik het hartelijk eens.
Maar, als ik je goed begrijp, is het geoorloofd dat een catechisant die hierop niet positief durft/kan antwoorden, toch BdG mag afleggen?
Ik zou hierop graag een helder antwoord, zonder mits en maars, horen.
Vele posters draaien er eigenlijk een beetje omheen.

Mijn antwoord is 'nee'.

Mijn antwoord is Ja omdat een jongere wiens hart uitgaat om de HEERE te dienen maar nog geen vrijmoedigheid heeft om Avondmaal te vieren pastoraal in de steek wordt gelaten als het antwoord nee zou zijn.
Je kunt zo beginnend geestelijk leven in de kiem smoren.

Ik heb de neiging om dit met huisman eens te zijn.

[Afgewezen]

Nee, nee, dat bedoel ik niet! Het gaat hierover (ik citeer Beza): Over de verbrijzeling.
Wij erkennen dat oprecht berouw en oprechte verandering ten goede beginnen met een oprecht besef van de zonde, of zoals de apostel het zegt, met droefheid naar Godswil.243 Maar we voegen eraan toe dat deze verslagenheid of dit hartzeer slechts een weg is waarlangs de zondaar gebracht wordt bij de barmhartigheid die God om niet schenkt. (..) Want hoe meer en intenser de zondaren last hebben van hun kwaad, des te meer zullen ze geneigd zijn de dokter op te zoeken. Ik heb het dan over degenen die niet aan hun heil zijn gaan wanhopen. Want bij de andere mensen, zoals men dat bij Judas heeft gezien, werkt deze verslagenheid juist helemaal niet heilzaam, maar is die integendeel voor hen geheel en al dodelijk.
Het gaat mij om de evangelische boetvaardigheid waarin een kleingelovige zichzelf niet tot de ware gelovigen durft te rekenen. Hoe komen deze tot belijdenis? Wachten op verdere vruchten? En ondertussen de tucht?
Hoe vul je dat dan praktisch in?

Wachten tot de zondaar "gebracht" is "bij de barmhartigheid die God om niet schenkt", tot hij Christus (de 'dokter') heeft gevonden.

[Bert Mulder]

Het gaat mij om de evangelische boetvaardigheid waarin een kleingelovige zichzelf niet tot de ware gelovigen durft te rekenen. Hoe komen deze tot belijdenis? Wachten op verdere vruchten? En ondertussen de tucht?
Hoe vul je dat dan praktisch in?

Je hebt een foutief concept van de kerkelijke tucht. Lees even de posten die ik vandaag in dit onderwerp daarover schreef.

En, ondertussen, de kerkelijk tucht is om de schapen te behouden, niet voor de kerkenraad om uit te zoeken of men schaap of bok is...

Zo is ook het afleggen van belijdenis, als men iets heeft om te belijden....

[Bert Mulder]

Mijn antwoord is Ja omdat een jongere wiens hart uitgaat om de HEERE te dienen maar nog geen vrijmoedigheid heeft om Avondmaal te vieren pastoraal in de steek wordt gelaten als het antwoord nee zou zijn.
Je kunt zo beginnend geestelijk leven in de kiem smoren.

Dat is dan de fout van de kerkenraad en kerkelijke gemeente daar. Ze zouden juist meer attentie aan zo'n persoon horen te geven...

WEID MIJN LAMMEREN!!

Net zoals dat bij ons een lid die niet des Heeren Avondmaal eten zou, een bezoek van de ouderlingen verwachten kan. Bij jullie is het omgekeerde zaak... Hetwelk vreemd is.

[Bert Mulder]

Je kunt zo beginnend geestelijk leven in de kiem smoren.

Dus genade IS WEDERSTANDELIJK????

[GJdeBruijn]

Wachten tot de zondaar "gebracht" is "bij de barmhartigheid die God om niet schenkt", tot hij Christus (de 'dokter') heeft gevonden.

De geschiedenis heeft op dit punt juist geleerd dat het onderscheid hierin zo lastig te onderkennen is. Pastoraal levert het klaarblijkelijk problemen op. Bovendien is er onderscheid in mate van geloof. Sommigen krijgen en houden een klein geloof dat het 'gevonden' niet durft te 'eigenen' en daarmee langs de zijlijn blijft staan. Strikt theologisch/dogmtisch gezien ben ik het met je eens. Maar praktisch pastoraal ben je er nog niet klaar mee.

[GJdeBruijn]

Je hebt een foutief concept van de kerkelijke tucht. Lees even de posten die ik vandaag in dit onderwerp daarover schreef.

En, ondertussen, de kerkelijk tucht is om de schapen te behouden, niet voor de kerkenraad om uit te zoeken of men schaap of bok is...

Zo is ook het afleggen van belijdenis, als men iets heeft om te belijden....

Hoe je het ook invult: Tucht is een maatregel dat (af)dwaling van welke ernst of omvang dan ook impliceert.
In wezen stel je dus dat een kleingelovige tuchtwaardig is in het eerste begin (zie Beza) van de werkingen van de Heilige Geest.

Overigens onderschrijf ik het punt over het uitzoeken van bokken en schapen. Onkruid en tarwe staan samen op de akker die vergeleken wordt met het koninkrijk der hemelen. Het is verboden het onkruid uit te trekken omwille van het tarwe.

[jvdg]

Met mijn wel heel simpele vraag heb ik veel stof doen opwaaien, zelfs bij diegenen die het met me eens zijn.
Het antwoord op die simpele vraag is alleen maar ingewikkelder, los van de Liefde Gods, geworden.

Ieder brengt zijn mening in, waarbij vaak, maar te weinig, Gods Woord wordt ingeroepen.
En het resultaat van al dat geschrijf en bestrijden is, naar mijn gevoelen, een geestelijk leven buiten God om.

Sommige posters leken oprecht te zijn, maar in een later 'verweer' was het weer andersom.

Het is ècht ingewikkeld geworden.

Ik snak naar een getuigenis van iemand die van harte Belijdenis des Geloofs heeft afgelegd.
Zonder bedenkingen, van harte en met een diep verlangen te behoren bij die Kerk die eenmaal door Gods Genade mag triomferen.

Hij is het waard!
En laat Zich niet door welk dogma van mensen dan ook beheersen.
Gelukkig maar.

Mss. vindt u mij emotioneel, maar het leven in en met Christus is doordrenkt met emotie, en niet met dogmatiek, hoe nuttig dan ook.

[memento]

Wie de kinderen der gemeente als verbondskinderen ziet, zal hun niet beantwoorden van de doop met de belijdenis zien als een verachten van God en Zijn Woord. God eist op grond van Zijn verbond dat elk verbondskind Hem gehoorzaamd. Niet alleen met een uiterlijke belijdenis, maar ook met een belijdenis van het hart.

De vraag: Mag iemand belijdenis doen, die geen waar geloof heeft, is dus een verkeerde vraag. Niemand van de verbondskinderen mag ongehoorzaam zijn. Door geen belijdenis te doen los je het probleem niet op: Gods eis tot gehoorzaamheid, namelijk het geloof in Christus Jezus, gaat er niet mee weg. Of je nu ongelovig belijdenis doet, of niet, het is beiden schuld.

Het christelijke geloof valt niet kloppend te maken. Wie dat doet, maakt het dood. M.i. is de taak van de prediker niet om geloof te eisen vóór er belijdenis gedaan mag worden, laat staan dat hij of zijn kerkenraad gaan oordelen of dat geloof wel echt is. Nee, m.i. is de taak van de prediker niet meer, dan die klem, die onmogelijkheid, op het hart te binden van een ieder die belijdenis wil doen. Dat zal zeker vragen en onmogelijkheden oproepen, maar daar hoeft de prediker geen antwoord op te hebben, omdat hij mag doorverwijzen naar Degene die onmogelijkheden in mogelijkheden veranderd.

-----
PS> Ik merk nog wel eens, dat mensen de oplossing uit bovenstaande laatste paragraaf niet fijn vinden: de prediker geeft immers een probleem mee, zonder dat er een oplossing is. Dat is zo. Laat ik het vergelijken met iemand die hulp geeft aan een persoon die flinke ruzie heeft. De hulpbieder kan in zo'n geval veel doen, maar alles wat hij doet lost het probleem niet op. Om een ruzie op te lossen, zullen beide personen met elkaar moeten gaan praten, en het weer goedmaken. De hulpbieder kan niet meer doen, dan zorgen dat beide partijen op een goede manier samen in gesprek gaan. Zo zie ik het ook in dit geval: De predikant kan niet meer doen dan het probleem aanwijzen en vertellen dat dat alleen opgelost kan worden door het met God in orde te maken.

[GJdeBruijn]

@JvdG
Natuurlijk is dat de kern. Maar waar het om gaat is of jongeren rond de 20 jaar die daar vaak nog volop mee worstelen belijdenis mogen doen met een eenvoudig: "Ik ben een zondaar, ik heb Christus nodig en ik weet niet zeker of ik het ware geloof heb". Die vertwijfeling is het mijns inziens waar de discussie in is beland.
De weg waarlang de Heere mensen tot het eenvoudige geloof leidt is niet altijd dezelfde. En als dan een jongere geen zekerheid heeft, maar wel de wil heeft om Jezus na te volgen, moet er voorzichtigheid betracht worden.
In de wachtstand zetten is geen algemeen geldend pastoraal 'recept'.
De handen opleggen is evenzeer een algemeen geldend pastoraal 'recept'
Kortom: Er is pastorale wijsheid geboden en geen algemene tot het uiterste gedetailleerde regel te stellen voor het doen van belijdenis.
En nogmaals: Helemaal eens met jouw indringende betoog. Maar het sluit mijns inziens een gesprek zoals gevoerd wordt niet uit.

[jvdg]

@JvdG
Natuurlijk is dat de kern. Maar waar het om gaat is of jongeren rond de 20 jaar die daar vaak nog volop mee worstelen belijdenis mogen doen met een eenvoudig: "Ik ben een zondaar, ik heb Christus nodig en ik weet niet zeker of ik het ware geloof heb". Die vertwijfeling is het mijns inziens waar de discussie in is beland.
De weg waarlang de Heere mensen tot het eenvoudige geloof leidt is niet altijd dezelfde. En als dan een jongere geen zekerheid heeft, maar wel de wil heeft om Jezus na te volgen, moet er voorzichtigheid betracht worden.
In de wachtstand zetten is geen algemeen geldend pastoraal 'recept'.
De handen opleggen is evenzeer een algemeen geldend pastoraal 'recept'
Kortom: Er is pastorale wijsheid geboden en geen algemene tot het uiterste gedetailleerde regel te stellen voor het doen van belijdenis.
En nogmaals: Helemaal eens met jouw indringende betoog. Maar het sluit mijns inziens een gesprek zoals gevoerd wordt niet uit.

Ziedaar, het antwoord op mijn vraag.
Ook met jouw laatste regel kan ik van harte instemmen.

Mijn God, ik zal U eeuwig loven,
Omdat Gij het hebt gedaan.

Nooit uit ons, maar alleen uit Hem.

't Is door U alleen om het eeuwig welbehagen.
Elk woordje uit dez zin heeft z'n diepste betekenis.

Ik wens het u allen van harte toe.

[PvS]

M.i. is de taak van de prediker niet om geloof te eisen vóór er belijdenis gedaan mag worden,

God eist geloof...

Zeg mij nu eens duidelijk, waar doet iemand belijdenis van?
Wat is de inhoud van deze belijdenis?

[memento]

M.i. is de taak van de prediker niet om geloof te eisen vóór er belijdenis gedaan mag worden,

Een prediker heeft helemaal niets te eisen.

God eist geloof...

Zeg mij nu eens duidelijk, waar doet iemand belijdenis van?
Wat is de inhoud van deze belijdenis?

Je citeert nu een regel van mij uit zijn verband. Lees die hele post nog eens door, dan zul je zien dat ik al precies zei, wat jij nu "toevoegt".

Om in te gaan op je vraag: Belijdenis doen is het aangeven dat je van ganser harte voortaan in leer en leven godzalig leven wilt. Iets wat je alleen maar kan doen, vanuit een waar geloof. Gods Woord eist immers geloof...

Mijn punt is en blijft: Een prediker heeft niet de taak te gaan "toetsen" of "te onderzoeken". Een mens kan en mag niet oordelen over het hart. De prediker heeft als taak om de eis van God na aan het hart te leggen. En een ieder die aangeeft dat hij voortaan in leer en leven godzalig wandelen wil, moet toegelaten worden tot de belijdenis van het geloof. Of het echt is, is een zaak tussen God en die persoon.