Well, ik geloof dat er een lekkere spraakverwarring heerst hier.

Wat houd het in als ik een belofte onvoorwaardelijk doet? Well, dat houd in dat ik tegen iemand zeg: asjeblieft, hier heb je iets. Als God de beloften dus onvoorwaardelijk aan iedereen zou geven wil dat dus zeggen dat God tegen iedereen zegt: jullie worden zalig. De uitspraak: Gelooft en word behouden is nl. al voorwaardelijk.

Omdat ik lees in de bijbel dat er buiten het geloof in Christus geen leven is, kan ik niet anders dan concluderen dan dat de weldaden, zoals beloofd in de beloften, staan onder voorwaarde van geloof en bekering. Nergens lees ik in de bijbel dat iemand die Christus verwerpt deel heeft aan Zijn weldaden.

Dat wil dus niet zeggen dat je niet mag pleiten op de beloften. God doet wat Hij beloofd. Bestorm gerust met open bijbel de hemelpoort. Maar toch, weet o mensenkind, dat God je niets verplicht is. Zalig worden is geen systeem, maar genade. Zalig worden laat zich niet berekenen. Het is geen stappenplan wat je doorloopt (of dat nu een stappenplan is met bevindingen, of een stappenplan met beloften die je 'claimt'), nee genade is als een zondaar onverdient om niet zalig word. Oh, hoe graag willen wij onze weg naar boven zeker stellen. Maar weet, dat je weg alleen zeker is in Christus. Onze zekerheid ligt niet in de belofte, maar in de Gever van die beloften! Hij is het die roept, Hij is het die trekt, Hij is het die levend maakt. Laat dan al je eigen geprobeer varen, laat los die strohalmen waaraan je je vastklampt, en geef het over in Zijn handen. Alleen dán leert een mens wat overgave, wat geloof is.

De voorwaarde voor de beloften van de eeuwige redding is wel duidelijk en ook Bijbels: da's het geloof Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is alrede veroordeeld. Aan de beloften die te maken hebben met het komen tot Christus zijn geen voorwaarden verbonden. Met die voorwaarden zouden wij God de schuld nog geven. Maar de beloften zoals bijvoorbeeld die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen en die tot Mij komt, zal geenszins hongeren, en die in Mij gelooft, zal nimmermeer dorsten.
zijn er (ook) voor de onbekeerden en die mogen daar op pleiten. We kunnen toch niet veronderstellen dat deze woorden van Jezus Zelf zomaar wat gebabbel zouden zijn? Daar zijn beloften gedaan, en daar mogen we (met alle eerbied!) God aan houden.

Punt lijkt mij dat de voorwaarde in dit soort discussies niet het geloof is maar de uitverkiezing. En de uitverkiezing is inmiddels ook een voorwaarde geworden voor de beloften die betrekking hebben op het komen tot Jezus. We moeten eerst zeker weten WAARLIJK dorstig te zijn en WAARLIJK tot Hem te willen komen. Omdat dat allemaal wat moeilijk meetbaar is gaan we daar dan kenmerken bij verzinnen waaraan dan afgemeten wordt of je wel "recht" zou kunnen hebben op de beloften. Zo worden ook de beloften die vrij van voorwaarden zijn toch weer voorwaardelijk gemaakt. Ook hier moeten we misschien toch weer gewoon leren lezen wat er staat. Ik ben wel eens bang dat de theologie die eromheen geboetseerd is het zicht op de kern wat heeft weggenomen.

[Aangepast op 14/6/04 door limosa]

Oorspronkelijk gepost door lily
waneer en mens is bekeert dal is voor nu en altijd.

God zal niet verlaten hetgeen Zijn hand begon.

Maar men spreekt toch ook van een dagelijkse bekering?