Bekering, vroeger en nu

[John Galt]

"Zelf geloven kun je niet". Nee, dat klopt. Dus als je het doet, weet je dat het van God komt.
Bidden, je overgeven aan Hem en vertrouwen. Zoals iemand uit een brandend huis springt en erop vertrouwt dat het zeil van de brandweer hem houdt.
Dat is best eng. Maar Jezus' beloften zijn nog veel sterker dan een brandweerzeil. Er is nog nooit iemand doorheengezakt en Hij heeft ze ook nog nooit teruggetrokken.

[Posthoorn]

"Zelf geloven kun je niet". Nee, dat klopt. Dus als je het doet, weet je dat het van God komt.
Bidden, je overgeven aan Hem en vertrouwen. Zoals iemand uit een brandend huis springt en erop vertrouwt dat het zeil van de brandweer hem houdt.
Dat is best eng. Maar Jezus' beloften zijn nog veel sterker dan een brandweerzeil. Er is nog nooit iemand doorheengezakt en Hij heeft ze ook nog nooit teruggetrokken.

Ik denk dat wij een verschillende taal spreken.

[Johann Gottfried Walther]

WAAROM is Gods woord (en Heilige Geest) niet genoeg??? Waarom moet er bij Gods woord, en Gods Geest, nog Gods volk??

Ik zal toch even duidelijker zijn. Zou u misschien een nadere uitleg willen geven bij deze vermaning? Ergens geërgerd of zo? U bent toch hopelijk niet boos hè?

Met Gods volk kan ik niet zalig worden, gelovigen kunnen wegwijzers naar Jezus Christus zijn, maar ze kunnen ook struikelblokken zijn,
Gods woord is van meer belang dan Gods volk, en alleen in Jezus Christus is er genoeg, en genoegdoening en voldoening, bekering en geloof zijn een persoonlijke zaak...

[-DIA-]

WAAROM is Gods woord (en Heilige Geest) niet genoeg??? Waarom moet er bij Gods woord, en Gods Geest, nog Gods volk??

Ik zal toch even duidelijker zijn. Zou u misschien een nadere uitleg willen geven bij deze vermaning? Ergens geërgerd of zo? U bent toch hopelijk niet boos hè?

Met Gods volk kan ik niet zalig worden, gelovigen kunnen wegwijzers naar Jezus Christus zijn, maar ze kunnen ook struikelblokken zijn,
Gods woord is van meer belang dan Gods volk, en alleen in Jezus Christus is er genoeg, en genoegdoening en voldoening, bekering en geloof zijn een persoonlijke zaak...

Maar heeft dat dan hier ooit iemand ontkent? Ik zo zo grote letters met al die vraagtekens staan... Tja wat moet je daarvan dan denken. Verder wens ik geen onenigheid, dat is er al meer dan genoeg.

[John Galt]

"Zelf geloven kun je niet". Nee, dat klopt. Dus als je het doet, weet je dat het van God komt.
Bidden, je overgeven aan Hem en vertrouwen. Zoals iemand uit een brandend huis springt en erop vertrouwt dat het zeil van de brandweer hem houdt.
Dat is best eng. Maar Jezus' beloften zijn nog veel sterker dan een brandweerzeil. Er is nog nooit iemand doorheengezakt en Hij heeft ze ook nog nooit teruggetrokken.

Ik denk dat wij een verschillende taal spreken.

Ik hoor graag hoe jij het zou verwoorden.

[Forummer]

Ik zou voorzichtig willen stellen dat er tegenwoordig zelfs meer geestelijk leven is dan in de generaties hiervoor. Ik bedoel dan niet honderden jaren geleden, maar onder de generaties die nu nog leven.

Ik geloof er eerlijk gezegt helemaal niks van.

Alom kunnen we kerkverlating zien, en in de kerken zelf: een afval van Gods Woord, aanvaarden van wat de cultuur ons leert over geslacht, seksualiteit, levensstijl, opkomst van de evolutietheorie, kerkelijke verwarring, algemeen voorkomen van pornografieverslaving, oppervlakkigheid, verwereldling, enzovoorts.

Het is zo dat de Reformatorische kerken in alles iets later komt dan andere kerken. Wat we in andere kerken nu zien, is bij ons onderhuids bezig, en zullen we in de loop der jaren ook steeds meer openlijk gaan zien. De vorm is nog overgebleven in de Reformatorische kerken, maar de inhoud (het geestelijke leven) is er in veel gevallen niet meer. Ik kan dit alles absoluut niet zien als een teken van onbloeiend geestelijk leven.

Met de huidige ontwikkelingen zal er over 100 jaar menselijkerwijs gezien nog weinig over zijn van ons kerkelijke leven. En nochtans gaat de Heere door met het bekeren van zondaren, hoe donker de tijden ook zijn.

Dat hangt ervan af vanuit welk perspectief je kijkt. Hoewel ik mijn leven lang al in hetzelfde kerkgenootschap zit, ben ik absoluut niet met kerkmuren opgegroeid. Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor.

Als je mensen die van kerkgenootschap veranderen, benoemt als kerkverlaters zou je visie kunnen kloppen. Maar dat zijn vaak mensen die die stap biddend nemen, en die kun je dus niet onder kerkverlaters zetten.
Als je elke zondag verkeert onder een prediking over de "moeilijke zware donkere tijden" dan zul je dat op den duur gaan geloven.
Als je de toename van het aantal avondmaal gangers negatief duidt, omdat "ze maar aanrennen" en dat "het zomaar niet gaat" dan kan ik me voorstellen dat je negatief over deze tijden denkt.

Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou persoonlijk het geval is, dus daar doe ik geen uitspraak over.
Een groot deel van de huidige generatie denkt zo níet. En er is wel degelijk inhoud in het geestelijke leven van tegenwoordig. Want gelukkig gaat God altíj́d door met Zijn werk!

[Posthoorn]

"Zelf geloven kun je niet". Nee, dat klopt. Dus als je het doet, weet je dat het van God komt.
Bidden, je overgeven aan Hem en vertrouwen. Zoals iemand uit een brandend huis springt en erop vertrouwt dat het zeil van de brandweer hem houdt.
Dat is best eng. Maar Jezus' beloften zijn nog veel sterker dan een brandweerzeil. Er is nog nooit iemand doorheengezakt en Hij heeft ze ook nog nooit teruggetrokken.

Ik denk dat wij een verschillende taal spreken.

Ik hoor graag hoe jij het zou verwoorden.

Dít is wat er gebeurt als de ogen en het hart van de zondaar geopend worden door de Heilige Geest (en dan citeer ik Horatius Bonar): “En wanneer de zondaar door de Heilige Geest ertoe gebracht wordt, om tevreden te zijn met hetgeen waarin de Rechter bevredigd is, worden de ketenen waarmee de last op zijn schouders vastgebonden is, losgemaakt. Dan valt de last van hem af om voor eeuwig te verdwijnen. Begraven in het graf van de Plaatsbekleder, waaruit deze nooit meer kan oprijzen.”

[samanthi]

"Zelf geloven kun je niet". Nee, dat klopt. Dus als je het doet, weet je dat het van God komt.
Bidden, je overgeven aan Hem en vertrouwen. Zoals iemand uit een brandend huis springt en erop vertrouwt dat het zeil van de brandweer hem houdt.
Dat is best eng. Maar Jezus' beloften zijn nog veel sterker dan een brandweerzeil. Er is nog nooit iemand doorheengezakt en Hij heeft ze ook nog nooit teruggetrokken.

Je kunt zelf niet geloven, ja en nee, met eerbied gezegd, de Heilige Geest gaat niet voor je geloven.
Je kunt he zelf niet wedergeboren laten worden, nee daarin is de mens passief, maar geloof en bekering, de vrucht van wedergeboorte, is een actieve daad, naar de Heere toe.

[J.C. Philpot]

Ik zou voorzichtig willen stellen dat er tegenwoordig zelfs meer geestelijk leven is dan in de generaties hiervoor. Ik bedoel dan niet honderden jaren geleden, maar onder de generaties die nu nog leven.

Ik geloof er eerlijk gezegt helemaal niks van.

Alom kunnen we kerkverlating zien, en in de kerken zelf: een afval van Gods Woord, aanvaarden van wat de cultuur ons leert over geslacht, seksualiteit, levensstijl, opkomst van de evolutietheorie, kerkelijke verwarring, algemeen voorkomen van pornografieverslaving, oppervlakkigheid, verwereldling, enzovoorts.

Het is zo dat de Reformatorische kerken in alles iets later komt dan andere kerken. Wat we in andere kerken nu zien, is bij ons onderhuids bezig, en zullen we in de loop der jaren ook steeds meer openlijk gaan zien. De vorm is nog overgebleven in de Reformatorische kerken, maar de inhoud (het geestelijke leven) is er in veel gevallen niet meer. Ik kan dit alles absoluut niet zien als een teken van onbloeiend geestelijk leven.

Met de huidige ontwikkelingen zal er over 100 jaar menselijkerwijs gezien nog weinig over zijn van ons kerkelijke leven. En nochtans gaat de Heere door met het bekeren van zondaren, hoe donker de tijden ook zijn.

Dat hangt ervan af vanuit welk perspectief je kijkt. Hoewel ik mijn leven lang al in hetzelfde kerkgenootschap zit, ben ik absoluut niet met kerkmuren opgegroeid. Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor.

Als je mensen die van kerkgenootschap veranderen, benoemt als kerkverlaters zou je visie kunnen kloppen. Maar dat zijn vaak mensen die die stap biddend nemen, en die kun je dus niet onder kerkverlaters zetten.
Als je elke zondag verkeert onder een prediking over de "moeilijke zware donkere tijden" dan zul je dat op den duur gaan geloven.
Als je de toename van het aantal avondmaal gangers negatief duidt, omdat "ze maar aanrennen" en dat "het zomaar niet gaat" dan kan ik me voorstellen dat je negatief over deze tijden denkt.

Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou persoonlijk het geval is, dus daar doe ik geen uitspraak over.
Een groot deel van de huidige generatie denkt zo níet. En er is wel degelijk inhoud in het geestelijke leven van tegenwoordig. Want gelukkig gaat God altíj́d door met Zijn werk!

Wat haal je er toch veel bijzonders bij.

Als je mijn eerste alinea leest, zie je dat ik het over heel andere zaken heb als die jij er hier bijhaalt:

Alom kunnen we kerkverlating zien, en in de kerken zelf: een afval van Gods Woord, aanvaarden van wat de cultuur ons leert over geslacht, seksualiteit, levensstijl, opkomst van de evolutietheorie, kerkelijke verwarring, algemeen voorkomen van pornografieverslaving, oppervlakkigheid, verwereldling, enzovoorts.

Even puntsgewijs:

• Ik ben ook niet met kerkmuren opgegroeid
• Ik had het over kerkverlaters, en niet over kerkswitchers
• Ik zit niet onder een prediking over de "moeilijke zware donkere tijden"
• Ik heb het ook niet over avondmaalsgangers "die maar aanrennen" gehad
• Ik baseer mijn beeld op de breedte van kerkelijk Nederland, waar de rechterflank van de Gereformeerde Gezindte meestal ongeveer 20 jaar achteraan hobbelt qua ontwikkelingen

Ik ben bang dat we in de Gereformeerde Gezindte nog veel huls hebben, maar dat als dat wegvalt er heel weinig overblijft.

[John Galt]

Ik denk dat wij een verschillende taal spreken.

Ik hoor graag hoe jij het zou verwoorden.[/quote]
Dít is wat er gebeurt als de ogen en het hart van de zondaar geopend worden door de Heilige Geest (en dan citeer ik Horatius Bonar): “En wanneer de zondaar door de Heilige Geest ertoe gebracht wordt, om tevreden te zijn met hetgeen waarin de Rechter bevredigd is, worden de ketenen waarmee de last op zijn schouders vastgebonden is, losgemaakt. Dan valt de last van hem af om voor eeuwig te verdwijnen. Begraven in het graf van de Plaatsbekleder, waaruit deze nooit meer kan oprijzen.”[/quote]

Maar wat gebeurt er dan concreet? Wat doet die persoon of wat overkomt hem? Wat voelt hij, wat zegt hij, wat denkt hij? Want ik lees niet hoe de zondaar tot Jezus gaat, wat dat precies inhoudt.

[Posthoorn]

Maar wat gebeurt er dan concreet? Wat doet die persoon of wat overkomt hem? Wat voelt hij, wat zegt hij, wat denkt hij? Want ik lees niet hoe de zondaar tot Jezus gaat, wat dat precies inhoudt.

Dan gaat het vanzelf. Zoals je leest van Christen, toen hij een blik sloeg op het kruis:

Ik zag dat zodra CHRISTEN aan het kruis kwam, het pak van zijn schouders gleed en naar beneden rolde, tot het aan de mond van het graf kwam; daar viel het in en ik zag het niet meer.
Nu werd CHRISTEN zéér vrolijk en uitermate verheugd, en met een blijmoedig hart jubelde hij: "Hij heeft mij vrede gegeven door Zijn lijden en het leven door Zijn dood." Hierna stond hij enige tijd stil, om te zien en zich te verwonderen; want hij was er over verrast, dat het aanschouwen van het kruis hem zo van zijn last kon ontdoen. Hij aanschouwde het nog eens en nog eens; tot eindelijk een vloed van tranen over zijn wangen stroomde.

[-DIA-]

Alom kunnen we kerkverlating zien, en in de kerken zelf: een afval van Gods Woord, aanvaarden van wat de cultuur ons leert over geslacht, seksualiteit, levensstijl, opkomst van de evolutietheorie, kerkelijke verwarring, algemeen voorkomen van pornografieverslaving, oppervlakkigheid, verwereldling, enzovoorts.

Even puntsgewijs:

• Ik ben ook niet met kerkmuren opgegroeid
• Ik had het over kerkverlaters, en niet over kerkswitchers
• Ik zit niet onder een prediking over de "moeilijke zware donkere tijden"
• Ik heb het ook niet over avondmaalsgangers "die maar aanrennen" gehad
• Ik baseer mijn beeld op de breedte van kerkelijk Nederland, waar de rechterflank van de Gereformeerde Gezindte meestal ongeveer 20 jaar achteraan hobbelt qua ontwikkelingen

Ik ben bang dat we in de Gereformeerde Gezindte nog veel huls hebben, maar dat als dat wegvalt er heel weinig overblijft.

Mag ik zo vrij zijn om hier in grote lijnen hetzelfde te zien? Het kon wel eens donkerder zijn dan we denken. Maar ik besef tevens dat dit weer vragen kan oproepen.
We lezen ook niet voor niets in de Schrift dat als de Bruidegom komt iedereen, ook de kerk sluimerig wordt en tenslotte in slaap valt.

[John Galt]

Maar wat gebeurt er dan concreet? Wat doet die persoon of wat overkomt hem? Wat voelt hij, wat zegt hij, wat denkt hij? Want ik lees niet hoe de zondaar tot Jezus gaat, wat dat precies inhoudt.

Dan gaat het vanzelf. Zoals je leest van Christen, toen hij een blik sloeg op het kruis:

Ik zag dat zodra CHRISTEN aan het kruis kwam, het pak van zijn schouders gleed en naar beneden rolde, tot het aan de mond van het graf kwam; daar viel het in en ik zag het niet meer.
Nu werd CHRISTEN zéér vrolijk en uitermate verheugd, en met een blijmoedig hart jubelde hij: "Hij heeft mij vrede gegeven door Zijn lijden en het leven door Zijn dood." Hierna stond hij enige tijd stil, om te zien en zich te verwonderen; want hij was er over verrast, dat het aanschouwen van het kruis hem zo van zijn last kon ontdoen. Hij aanschouwde het nog eens en nog eens; tot eindelijk een vloed van tranen over zijn wangen stroomde.

Hmmm. Misschien als jij het ook in eigen woorden probeert te zeggen, praten we dezelfde taal. Want zegt Bunyan het nu zoveel anders dan ik? Wat ik, op jouw verzoek, probeerde duidelijk te maken, was wat het concreet inhoudt "de blik op het kruis te werpen". Want dat is mooi in allegorietaal, maar toen het bij mij gebeurde, zag ik geen letterlijk kruis en ik had ook geen letterlijk pak op mijn rug. En dat zal voor iedereen gelden. Het gevoel van bevrijding en blijdschap herken ik wel, hoewel dat zeker in het begin met vrees en beven gepaard ging. Dat was wat ik bedoelde met "het is best eng". Zeker als je je hele jeugd te horen gewaarschuwd bent het je niet zomaar toe te eigenen.

[Forummer]

Ik zou voorzichtig willen stellen dat er tegenwoordig zelfs meer geestelijk leven is dan in de generaties hiervoor. Ik bedoel dan niet honderden jaren geleden, maar onder de generaties die nu nog leven.

Ik geloof er eerlijk gezegt helemaal niks van.

Alom kunnen we kerkverlating zien, en in de kerken zelf: een afval van Gods Woord, aanvaarden van wat de cultuur ons leert over geslacht, seksualiteit, levensstijl, opkomst van de evolutietheorie, kerkelijke verwarring, algemeen voorkomen van pornografieverslaving, oppervlakkigheid, verwereldling, enzovoorts.

Het is zo dat de Reformatorische kerken in alles iets later komt dan andere kerken. Wat we in andere kerken nu zien, is bij ons onderhuids bezig, en zullen we in de loop der jaren ook steeds meer openlijk gaan zien. De vorm is nog overgebleven in de Reformatorische kerken, maar de inhoud (het geestelijke leven) is er in veel gevallen niet meer. Ik kan dit alles absoluut niet zien als een teken van onbloeiend geestelijk leven.

Met de huidige ontwikkelingen zal er over 100 jaar menselijkerwijs gezien nog weinig over zijn van ons kerkelijke leven. En nochtans gaat de Heere door met het bekeren van zondaren, hoe donker de tijden ook zijn.

Dat hangt ervan af vanuit welk perspectief je kijkt. Hoewel ik mijn leven lang al in hetzelfde kerkgenootschap zit, ben ik absoluut niet met kerkmuren opgegroeid. Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor.

Als je mensen die van kerkgenootschap veranderen, benoemt als kerkverlaters zou je visie kunnen kloppen. Maar dat zijn vaak mensen die die stap biddend nemen, en die kun je dus niet onder kerkverlaters zetten.
Als je elke zondag verkeert onder een prediking over de "moeilijke zware donkere tijden" dan zul je dat op den duur gaan geloven.
Als je de toename van het aantal avondmaal gangers negatief duidt, omdat "ze maar aanrennen" en dat "het zomaar niet gaat" dan kan ik me voorstellen dat je negatief over deze tijden denkt.

Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou persoonlijk het geval is, dus daar doe ik geen uitspraak over.
Een groot deel van de huidige generatie denkt zo níet. En er is wel degelijk inhoud in het geestelijke leven van tegenwoordig. Want gelukkig gaat God altíj́d door met Zijn werk!

Wat haal je er toch veel bijzonders bij.

Als je mijn eerste alinea leest, zie je dat ik het over heel andere zaken heb als die jij er hier bijhaalt:

Alom kunnen we kerkverlating zien, en in de kerken zelf: een afval van Gods Woord, aanvaarden van wat de cultuur ons leert over geslacht, seksualiteit, levensstijl, opkomst van de evolutietheorie, kerkelijke verwarring, algemeen voorkomen van pornografieverslaving, oppervlakkigheid, verwereldling, enzovoorts.

Even puntsgewijs:

• Ik ben ook niet met kerkmuren opgegroeid
• Ik had het over kerkverlaters, en niet over kerkswitchers
• Ik zit niet onder een prediking over de "moeilijke zware donkere tijden"
• Ik heb het ook niet over avondmaalsgangers "die maar aanrennen" gehad
• Ik baseer mijn beeld op de breedte van kerkelijk Nederland, waar de rechterflank van de Gereformeerde Gezindte meestal ongeveer 20 jaar achteraan hobbelt qua ontwikkelingen

Ik ben bang dat we in de Gereformeerde Gezindte nog veel huls hebben, maar dat als dat wegvalt er heel weinig overblijft.

Ik heb wat algemene punten genoemd die je vaak hoort als het over "de donkere tijden" gaat. Ik heb ook bewust genoemd dat ik dat voor jou niet in kan vullen. Bedankt voor je toelichting.

Het laatste gedeelte heb ik even vet gemaakt. Ik ben het daar mee eens. En met enkel huls zullen voor God niet rechtvaardig kunnen worden.

Daarom is het ook zo goed dat dit ingezien wordt.

[samanthi]

Maar wat gebeurt er dan concreet? Wat doet die persoon of wat overkomt hem? Wat voelt hij, wat zegt hij, wat denkt hij? Want ik lees niet hoe de zondaar tot Jezus gaat, wat dat precies inhoudt.

Dan gaat het vanzelf. Zoals je leest van Christen, toen hij een blik sloeg op het kruis:

Ik zag dat zodra CHRISTEN aan het kruis kwam, het pak van zijn schouders gleed en naar beneden rolde, tot het aan de mond van het graf kwam; daar viel het in en ik zag het niet meer.
Nu werd CHRISTEN zéér vrolijk en uitermate verheugd, en met een blijmoedig hart jubelde hij: "Hij heeft mij vrede gegeven door Zijn lijden en het leven door Zijn dood." Hierna stond hij enige tijd stil, om te zien en zich te verwonderen; want hij was er over verrast, dat het aanschouwen van het kruis hem zo van zijn last kon ontdoen. Hij aanschouwde het nog eens en nog eens; tot eindelijk een vloed van tranen over zijn wangen stroomde.

Hmmm. Misschien als jij het ook in eigen woorden probeert te zeggen, praten we dezelfde taal. Want zegt Bunyan het nu zoveel anders dan ik? Wat ik, op jouw verzoek, probeerde duidelijk te maken, was wat het concreet inhoudt "de blik op het kruis te werpen". Want dat is mooi in allegorietaal, maar toen het bij mij gebeurde, zag ik geen letterlijk kruis en ik had ook geen letterlijk pak op mijn rug. En dat zal voor iedereen gelden. Het gevoel van bevrijding en blijdschap herken ik wel, hoewel dat zeker in het begin met vrees en beven gepaard ging. Dat was wat ik bedoelde met "het is best eng". Zeker als je je hele jeugd te horen gewaarschuwd bent het je niet zomaar toe te eigenen.

Dankjewel voor het delen.