Precies. @eilander, helma verwoordt het duidelijker dan ik.

Dat de Christen niet begrepen wordt, vloeit voort uit zijn wandel met God in een goddeloze wereld,
een wandel die hem vaak weghaalt uit zowel het gezelschap van 'goede' christenen, als uit het gezelschap van de onwedergeboren wereld.
De mens die daadwerkelijk, innerlijk, bevindelijk in de Goddelijke gemeenschap is gekomen, zal er niet velen vinden die hem verstaan.
Vanzelfsprekend zal hij een bepaalde mate van sociaal contact hebben wanneer hij samen met andere godsdienstige mensen meedoet met de vaste kerkelijk activiteiten, maar echt geestelijk contact zal moeilijk te vinden zijn.
De echt geestelijke mens is in feite een vreemde, onbegrepen vogel.
(Citaat uit: In al hun benauwdheid, van Murdoch Campbell)

Dit lijkt mij ook van toepassing op een late bekeerling. Die zal ook een mate van eenzaamheid ondervinden.

Bedenk overigens wel dat zo'n beetje 99% van alle mensen zich regelmatig onbegrepen voelen en zich een vreemdeling vinden. Eenzaamheid is ook een kenmerk van de wereldling of godsdienstige. Iedereen heeft zijn eigen achtergrond en verleden.

Verder zijn de dingen die @Helma noemt van een ander level dan de dingen die @Ewijk in zijn openingspost noemt. We kunnen het wel allemaal gemoedelijk een beetje vaag houden en wegmasseren maar m.i. heeft niemand daar wat aan. Het is eerder schadelijk. Het gebed om meerdere ontdekking van ook de verborgen zonden wordt m.i, hiermee miskend.

Isala schreef:Dat de Christen niet begrepen wordt, vloeit voort uit zijn wandel met God in een goddeloze wereld,
een wandel die hem vaak weghaalt uit zowel het gezelschap van 'goede' christenen, als uit het gezelschap van de onwedergeboren wereld.
De mens die daadwerkelijk, innerlijk, bevindelijk in de Goddelijke gemeenschap is gekomen, zal er niet velen vinden die hem verstaan.
Vanzelfsprekend zal hij een bepaalde mate van sociaal contact hebben wanneer hij samen met andere godsdienstige mensen meedoet met de vaste kerkelijk activiteiten, maar echt geestelijk contact zal moeilijk te vinden zijn.
De echt geestelijke mens is in feite een vreemde, onbegrepen vogel.
(Citaat uit: In al hun benauwdheid, van Murdoch Campbell)

Dit lijkt mij ook van toepassing op een late bekeerling. Die zal ook een mate van eenzaamheid ondervinden.

Ik had nooit van Murdoch Campbell gehoord. Dank voor het citaat, dat me aan
het zoeken bracht omtrent deze leraar. Hij is (getuige het weinige dat we op internet
over hem vinden) niet zo bekend.
Ik vond een korte boekbespreking in "De Wachter Sions":

HERINNERINGEN VAN EEN PELGRIM van Murdoch Campbell.
Dit boek is uit het Engels vertaald door J. Kooistra te Ede. De schrijver is er één van de laatste tijd. Hij stierf in 1974 op 73-jarige leeftijd. Hij heeft dus ook uit de oorlogstijd kunnen schrijven. Bij het doorlezen van dit boek trof het ons, hoe hij na het beëindigen van de laatste oorlog gedrongen werd te spreken over de woorden: „Het tweede wee is weggegaan; het derde wee komt haast". Hij schrijft dan verder hoe hij kort daarna 's morgens ontwaakte op een zeer bijzondere wijze, met de woorden van een Psalm op de lippen:
De heem'len zijn getuigen van Zijn recht;
Want God is Zelf de Rechter, Die 't beslecht.
De Heere liet hem toen zien wat er nog stond te gebeuren. Hij schrijft dan: ,En dit zijn geen angsten van een ziekelijke pessimist, maar van verschillenden van Gods volk heden ten dage, die dezelfde inwendige openbaring hebben met betrekking tot de droevige handelingen van God in de nabije toekomst."

Men zal reeds begrepen hebben, dat dit boek het lezen wel waard is. Een vertaling van zulk een werkje van één van de laatste Schotse predikanten, is te waarderen.

http://www.theologienet.nl/documenten/b ... zingen.pdf

Wim Anker schreef:Bedenk overigens wel dat zo'n beetje 99% van alle mensen zich regelmatig onbegrepen voelen en zich een vreemdeling vinden. Eenzaamheid is ook een kenmerk van de wereldling of godsdienstige. Iedereen heeft zijn eigen achtergrond en verleden.

Waarschijnlijk herken je jezelf niet in het stukje wat ik citeerde.
Eenzaam zijn is voor een christen pijnlijk en zoet tegelijk, want hoewel hij door veel mensen vaak niet geestelijk begrepen wordt, is die eenzaamheid juist de goede omstandigheid om nabij God te mogen zijn.
Een wereldling of een godsdienstige zal zijn eenzaamheid met andere zaken proberen in te vullen dan een kind van God.

Voor DIA:
http://drpdevries.blogspot.nl/2016/02/b ... vormd.html
Aanbevolen.

Van Ewijk schreef: Daarbij ben je in vergelijking met anderen ook nog meer ''werelds'' .
Je hebt een tv, je gaat uit, je ziet geen kwaad in kermis en cafébezoek en het gross van je naasten is seculier.
Mijn vraag die ik u voor wil leggen is, is er in de christelijke wereld, en in de kerk wel genoeg aandacht en begrip voor deze nieuwe ''wereldse'' aanwas?


Inderdaad gaat dit om andere dingen dan ik noemde. Beter had ik even naar de openingsvraag terug kunnen gaan, ik reageerde nu meer op de soort dingen die Mara een beetje bedoelde.

Wat Ewijk noemt ligt m.i. minder in het grijze gebied (al is het verschil tussen internet en TV niet zo heel groot meer en weet ik zelf ook niet zo goed het verschil tussen pretpark en kermis)
Als ik zo iemand in mijn gemeente zou treffen, en ik zou met hem of haar in aanraking komen; zou ik hier wel met de persoon in kwestie over spreken. Waarom is er dat uitgaan en bezoek aan kermis en café (nog)? Voel je je daar nog 'thuis' ? Spreek je wel met je seculiere naaste over de dingen waarvan je nu toch belijdt dat ze belangrijk voor je geworden zijn? Of leef je echt nog in twee werelden? Zoek je echt wel de dingen die boven zijn?
Ik denk dat hier in een gemeente wel aandacht aan geschonken moet worden, maar denk niet dat je heel veel begrip moet verwachten omdat als je leven met Christus is zegt de Bijbel toch: gij geheel anders.

Ik heb twee vriendinnen die eerst een ander leven leefden, met andere interesses en andere vrienden. De ene leefde in de wereld, de ander in de Evangelische wereld. Beide belijden ze nu met Christus te leven en zijn ze in onze gezindte terecht gekomen. Maar allebei merken ze dat hun leven anders geworden is en dat ze daardoor hun vorige vrienden zijn kwijtgeraakt of ervan vervreemd zijn. De interesses zijn veranderd, hun levensvisie is veranderd. Dat heeft gevolgen voor je vriendschappen. Voor je manier van leven. En dan ben je heus niet in een keer helemaal Refo. Maar Ds. Tanis zei ooit: je mag best laten zien waar je bij wilt horen.

Isala schreef:

Wim Anker schreef:Bedenk overigens wel dat zo'n beetje 99% van alle mensen zich regelmatig onbegrepen voelen en zich een vreemdeling vinden. Eenzaamheid is ook een kenmerk van de wereldling of godsdienstige. Iedereen heeft zijn eigen achtergrond en verleden.

Waarschijnlijk herken je jezelf niet in het stukje wat ik citeerde.
Eenzaam zijn is voor een christen pijnlijk en zoet tegelijk, want hoewel hij door veel mensen vaak niet geestelijk begrepen wordt, is die eenzaamheid juist de goede omstandigheid om nabij God te mogen zijn.
Een wereldling of een godsdienstige zal zijn eenzaamheid met andere zaken proberen in te vullen dan een kind van God.

Voor DIA:
http://drpdevries.blogspot.nl/2016/02/b ... vormd.html
Aanbevolen.

Heel hartelijk dank voor deze link!

Moeten we niet allereerst bij ons zelf kijken aan de hand van Galaten 5:
De vrucht van de Geest

22 De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing.
23 Daartegen richt de wet zich niet.
24 Maar wie van Christus zijn, hebben het vlees met zijn hartstochten en begeerten gekruisigd.
25 Als wij door de Geest leven, laten wij dan ook door de Geest wandelen.
26 Laten wij geen mensen met eigendunk worden, elkaar niet uitdagen en benijden.

Op CIP las ik een waardevolle aanvulling voor dit topic:
ds. Gielen is zelf een latere bekeerling.

"In de kerk kwam ik in een heel andere cultuur terecht. Mensen vertelden over wat je als christen doet en niet doet. Bijvoorbeeld over reizen op zondag. Sommige dingen werden daarbij heel belangrijk gemaakt, maar dat waren voor mij geen hoofdpunten. Op zondag wandelen met je kinderen zag ik niet als iets verkeerds."

"Mensen hebben bepaalde cultuurelementen hoog in het vaandel. (...) Ik kwam zelf ook in dat stramien terecht. Ik wilde ook donkere kleding. Dingen die opzichtig waren nam ik over. Tot mijn zwager zei: 'Ik zie wel verandering in jouw leven, maar weet je waar jij mee bezig bent? Jij bent bezig om een farizeeër te worden!' De Heere heeft deze opmerking willen gebruiken."

"Verhinderingen om te geloven in de Heere, neem ik met mijn woorden en fratsen niet weg. Wij verkondigen voor Gods aangezicht het Evangelie en Hij plant het over in het hart van de hoorder. Lydia hoorde de woorden die Paulus sprak en de Heere opende haar hart. Dat is zo rijk. Dan praat je als dominee niet tegen muren, ook al zitten mensen ongeïnteresseerd voor je."

"Pas sprak ik een gemeentelid die voor het eerst in de kerk kwam. Hij ging ergens zitten. Op een gegeven moment stond er een man naast hem. Hij keek omhoog, maar de man zei niets en bleef staan. Hij vroeg: 'Zit ik misschien op uw plaats?' 'Zou ik wel denken!' antwoordde die man. Is dat de liefde van Christus uitdragen? Nee, dan ben je een sta in de weg voor anderen."

"Ik preekte in een stadsgemeente. Bij het consitoriegebed na de dienst waren er tewee ouderlingen niet aanwezig. Ik wilde op hen wachten, maar iemand vertelde dat ze bij de uitgang stonden, zodat mensen die vragen hebben hen aan kunnen spreken. Dat weet de gemeente. Zo proberen ze ook met nieuwkomers in contact te komen. Zulke initiatieven vind ik prachtig."

Mara schreef:Op CIP las ik een waardevolle aanvulling voor dit topic:
ds. Gielen is zelf een latere bekeerling.

"In de kerk kwam ik in een heel andere cultuur terecht. Mensen vertelden over wat je als christen doet en niet doet. Bijvoorbeeld over reizen op zondag. Sommige dingen werden daarbij heel belangrijk gemaakt, maar dat waren voor mij geen hoofdpunten. Op zondag wandelen met je kinderen zag ik niet als iets verkeerds."

"Mensen hebben bepaalde cultuurelementen hoog in het vaandel. (...) Ik kwam zelf ook in dat stramien terecht. Ik wilde ook donkere kleding. Dingen die opzichtig waren nam ik over. Tot mijn zwager zei: 'Ik zie wel verandering in jouw leven, maar weet je waar jij mee bezig bent? Jij bent bezig om een farizeeër te worden!' De Heere heeft deze opmerking willen gebruiken."

"Verhinderingen om te geloven in de Heere, neem ik met mijn woorden en fratsen niet weg. Wij verkondigen voor Gods aangezicht het Evangelie en Hij plant het over in het hart van de hoorder. Lydia hoorde de woorden die Paulus sprak en de Heere opende haar hart. Dat is zo rijk. Dan praat je als dominee niet tegen muren, ook al zitten mensen ongeïnteresseerd voor je."

"Pas sprak ik een gemeentelid die voor het eerst in de kerk kwam. Hij ging ergens zitten. Op een gegeven moment stond er een man naast hem. Hij keek omhoog, maar de man zei niets en bleef staan. Hij vroeg: 'Zit ik misschien op uw plaats?' 'Zou ik wel denken!' antwoordde die man. Is dat de liefde van Christus uitdragen? Nee, dan ben je een sta in de weg voor anderen."

"Ik preekte in een stadsgemeente. Bij het consitoriegebed na de dienst waren er tewee ouderlingen niet aanwezig. Ik wilde op hen wachten, maar iemand vertelde dat ze bij de uitgang stonden, zodat mensen die vragen hebben hen aan kunnen spreken. Dat weet de gemeente. Zo proberen ze ook met nieuwkomers in contact te komen. Zulke initiatieven vind ik prachtig."

Mara schreef:"Pas sprak ik een gemeentelid die voor het eerst in de kerk kwam. Hij ging ergens zitten. Op een gegeven moment stond er een man naast hem. Hij keek omhoog, maar de man zei niets en bleef staan. Hij vroeg: 'Zit ik misschien op uw plaats?' 'Zou ik wel denken!' antwoordde die man...

vergeef me dat ik hier hardop heb moeten lachen. Het is toch werkelijk niet te geloven.

Jeremiah schreef:

Mara schreef:"Pas sprak ik een gemeentelid die voor het eerst in de kerk kwam. Hij ging ergens zitten. Op een gegeven moment stond er een man naast hem. Hij keek omhoog, maar de man zei niets en bleef staan. Hij vroeg: 'Zit ik misschien op uw plaats?' 'Zou ik wel denken!' antwoordde die man...

vergeef me dat ik hier hardop heb moeten lachen. Het is toch werkelijk niet te geloven.

Toch blijven dit soort 'verhaaltjes' een ongrijpbare vorm van kwaadspreken die alzo zo niet zou moeten geschieden.

Wim Anker schreef:

Jeremiah schreef:

Mara schreef:"Pas sprak ik een gemeentelid die voor het eerst in de kerk kwam. Hij ging ergens zitten. Op een gegeven moment stond er een man naast hem. Hij keek omhoog, maar de man zei niets en bleef staan. Hij vroeg: 'Zit ik misschien op uw plaats?' 'Zou ik wel denken!' antwoordde die man...

vergeef me dat ik hier hardop heb moeten lachen. Het is toch werkelijk niet te geloven.

Toch blijven dit soort 'verhaaltjes' een ongrijpbare vorm van kwaadspreken die alzo zo niet zou moeten geschieden.

Helaas zijn ze waar, weet ik. Wij zijn zelf weggejaagd van een plek, terwijl de koster ons notabene die plek had gewezen (doopdienst).

Mara schreef:

Wim Anker schreef:

Jeremiah schreef:

Mara schreef:"Pas sprak ik een gemeentelid die voor het eerst in de kerk kwam. Hij ging ergens zitten. Op een gegeven moment stond er een man naast hem. Hij keek omhoog, maar de man zei niets en bleef staan. Hij vroeg: 'Zit ik misschien op uw plaats?' 'Zou ik wel denken!' antwoordde die man...

vergeef me dat ik hier hardop heb moeten lachen. Het is toch werkelijk niet te geloven.

Toch blijven dit soort 'verhaaltjes' een ongrijpbare vorm van kwaadspreken die alzo zo niet zou moeten geschieden.

Helaas zijn ze waar, weet ik. Wij zijn zelf weggejaagd van een plek, terwijl de koster ons notabene die plek had gewezen (doopdienst).

Weggejaagd? Zei er iemand sssst en verstond jullie ksssssst of zo?