memento schreef:

Ander schreef:

Orchidee schreef:

Ander schreef: Dat hoop ik ook. Nu weet ik alleen nog niet wat die onbekeerde moet bidden: Wilt u mij bekeren, wilt u mij een nieuw hart geven, dat mag niet. Wilt u mij verlossen van mijn ongeloof mag eigenlijk ook niet. Wat moet een onbekeerde bidden?

Help mij van mijn ongeloof!

helma schreef:Ontferm U mijner.

Allemaal helemaal waar. Maar in plaats van: wilt u mij een nieuw hart geven, wilt u mij bekeren?

Het zit m natuurlijk niet vast op woorden. Maar wanneer in het uitspreken van "wilt u?" niet het 100% vertrouwen zit dat God goedwillig is tot ons en onze zaligheid, dan is het zonde.

Een voorbeeldje: Aan tafel kan je aan een disgenoot vragen: Wil jij me even de mayo aangeven. In zo'n vraag gebruik je de woorden "wil je", maar verwacht je dat je de mayo krijgt.

Wat ds. van Kooten aan de orde stelt, is het verkapte ongeloof, die de schuld van onze bekering stiekum bij God legt. Ik bid wel, ik ben wel ernstig bezig, ik doe mn best, maar wilde God maar. Terwijl het juist omgedraaid is: God heeft ons behoudt op het oog, maar wij willen niet. Wanneer we met de woorden "wilt u" dus enige twijfel bedoelen over de vraag of God onze zaligheid wel wil, dan is dat een gruwelijke belediging van de goedwillige God tegen wie we bidden.

Ik kan mij hier wel in vinden. Ik denk dat het grote verschil zit in het feit hoe wij het 'wil' gebruiken. Is het een 'willen' waarin Jezus als Koning en Heer wordt erkend oftewel dat wij bereid zijn op Zijn voorwaarden zalig te worden. Oftewel komen we als een bedelaar aan Zijn voeten. Of is het een bede dat God ons wil zaligmaken op 'onze' voorwaarden.

helma schreef:

Ander schreef:

Orchidee schreef:

Ander schreef: Dat hoop ik ook. Nu weet ik alleen nog niet wat die onbekeerde moet bidden: Wilt u mij bekeren, wilt u mij een nieuw hart geven, dat mag niet. Wilt u mij verlossen van mijn ongeloof mag eigenlijk ook niet. Wat moet een onbekeerde bidden?

Help mij van mijn ongeloof!

helma schreef:Ontferm U mijner.

Allemaal helemaal waar. Maar in plaats van: wilt u mij een nieuw hart geven, wilt u mij bekeren?

als het alleen maar blijft steken in het 'wilt U mij een nieuw hartje geven' dan is het geen wonder dat er op een begrafenis gezegd wordt : ach kleinkinderen; jullie oma had ook zo graag een nieuw hart willen hebben. Vragen jullie er maar veel om hoor!!

Dit vind ik altijd van die flauwe opmerkingen.
Mijn vraag komt eigenlijk op na het lezen van het stukje in dat kerkblad maar ook aan gesprekken die ik wel eens met collega's had. Mag ik tegen mijn kinderen in de klas zeggen dat ze de Heere moeten vragen om een nieuw hart. Sommigen vonden van niet: ik moest de kinderen opwekken om te geloven want ze waren gedoopt en hadden christelijke ouders. Met andere woorden: ze moesten pleiten op iets wat ze al hadden. Ik zie dat een beetje terug in dat stukje. We hebben in Christus recht op de beloften ter zaligheid. Dus daar mag een onbekeerde op pleiten volgens ds. van Kooten. En daar zit mijn probleem. Is dat zo? Dat bedoel ik met een kluitje in het riet sturen. De kinderen/mensen moeten opgewekt worden om zich te bekeren tot God en mogen daar ook veel om vragen. God eist Zijn beeld terug. De beschrijving van kand. van Marle in het RD van gisteren vond ik daarin weer heel mooi!

Nogmaals: ik geloof, maar kom mijn ongelovigheid te hulp...
Ik wil niet, God wil wel!
Heimelijk geven we God de schuld!
En inderdaad mag je daarop pleiten, wat God bij de doop al belooft heeft...U heeft het belooft! wilt u mij dat geloof schenken!

Toeschouwer schreef:

Ander schreef:. Maar in plaats van: wilt u mij een nieuw hart geven, wilt u mij bekeren?

Een korte reactie op bovenstaande. Het woord 'wilt' is niet op zijn plaats. Zou de Heere niet willen? De Heere wil wel, daar hoeven we niet om te vragen. Je weet wel van die hen met haar kuikens, de Heere wil wel.

Inderdaad, God's wil is dat iedere goddeloze zich bekeert en zalig wordt.
Over iedere bekeerling verheugen de engelen zich, staat er toch?
Zijn ontferming over ons heeft al plaatsgevonden in de vorm van het volbrachtte Offer, en iemand die dit niet aanneemt en zijn zonden van harte belijdt, is in feite een goddeloze, wiens gebed God een gruwel is, staat er volgens mij.

Ander schreef: Dit vind ik altijd van die flauwe opmerkingen.
Mijn vraag komt eigenlijk op na het lezen van het stukje in dat kerkblad maar ook aan gesprekken die ik wel eens met collega's had. Mag ik tegen mijn kinderen in de klas zeggen dat ze de Heere moeten vragen om een nieuw hart. Sommigen vonden van niet: ik moest de kinderen opwekken om te geloven want ze waren gedoopt en hadden christelijke ouders. Met andere woorden: ze moesten pleiten op iets wat ze al hadden. Ik zie dat een beetje terug in dat stukje. We hebben in Christus recht op de beloften ter zaligheid. Dus daar mag een onbekeerde op pleiten volgens ds. van Kooten. En daar zit mijn probleem. Is dat zo? Dat bedoel ik met een kluitje in het riet sturen. De kinderen/mensen moeten opgewekt worden om zich te bekeren tot God en mogen daar ook veel om vragen. God eist Zijn beeld terug. De beschrijving van kand. van Marle in het RD van gisteren vond ik daarin weer heel mooi!

Flauw zou ik die opmerkingen niet noemen, eerder een andere denkrichting dan jij op wilt.
Kan het onderscheid dat de Erskines leren je dan niet helpen?: ze maken onderscheid tussen recht van toegang tot de belofte (dat heeft iedereen die het evangelie hoort), en recht van bezit van de belofte (dat hebben we enkel door het geloof).
Maar een zeker recht van toegang is er dus wel en komt voort uit het aanbod en uit de algenoegzaamheid van Christus' offer.
Ik zou niet zo snel zeggen dat we op dat recht van toegang moeten gaan pleiten. Het is niet verkeerd om te doen denk ik, maar veel beter is toch om de klem te houden dat we moeten geloven.

Ander schreef:

helma schreef:als het alleen maar blijft steken in het 'wilt U mij een nieuw hartje geven' dan is het geen wonder dat er op een begrafenis gezegd wordt : ach kleinkinderen; jullie oma had ook zo graag een nieuw hart willen hebben. Vragen jullie er maar veel om hoor!!

Dit vind ik altijd van die flauwe opmerkingen.

Zulke dingen gebeuren wel. Hoeveel mensen sterven niet, die er altijd veel om gevraagd hebben? Zonder daar een pasklaar antwoord op te hebben, is dat wel een wezenlijke vraag voor onze theologie. Wat hebben we iemand als Bram te zeggen, als hij hier tegenaan loopt, en bang is dat hij straks ook zo sterven zal? Altijd er om gebeden, maar nooit gekregen...

Ander schreef:Mijn vraag komt eigenlijk op na het lezen van het stukje in dat kerkblad maar ook aan gesprekken die ik wel eens met collega's had. Mag ik tegen mijn kinderen in de klas zeggen dat ze de Heere moeten vragen om een nieuw hart. Sommigen vonden van niet: ik moest de kinderen opwekken om te geloven want ze waren gedoopt en hadden christelijke ouders. Met andere woorden: ze moesten pleiten op iets wat ze al hadden. Ik zie dat een beetje terug in dat stukje. We hebben in Christus recht op de beloften ter zaligheid. Dus daar mag een onbekeerde op pleiten volgens ds. van Kooten. En daar zit mijn probleem. Is dat zo? Dat bedoel ik met een kluitje in het riet sturen. De kinderen/mensen moeten opgewekt worden om zich te bekeren tot God en mogen daar ook veel om vragen. God eist Zijn beeld terug. De beschrijving van kand. van Marle in het RD van gisteren vond ik daarin weer heel mooi!

Ik citeer het doopformulier:

Desgelijks als wij gedoopt worden in den naam des Heiligen Geestes, zo verzekert ons de Heilige Geest door dit heilig Sacrament, dat Hij in ons wonen, en ons tot lidmaten van Christus heiligen wil, ons toeeigenende hetgeen wij in Christus hebben, namelijk, de afwassing onzer zonden, en de dagelijkse vernieuwing onzes levens, totdat wij eindelijk onder de gemeente der uitverkorenen in het eeuwige leven onbevlekt zullen gesteld worden.

De vraag is: Hoe geef je dit vorm in de praktijk. Als automatisme, als rechthebbende? Dan is het verkeerd. Maar zo spreekt ds. van Kooten ook helemaal niet! Ik citeer: "Kunnen we dan komen als rechthebbenden? O nee, vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis." (laat dat laatste eens doordringen: Ik heb in mezelf enkel recht op de eeuwige ondergang, op de verdoemenis, op Gods toorn!)

Het probleem is, dat ik dat 2e bij sommigen hier niet terughoor: "Maar vanuit de Heere? Vanuit Hem is er een genaderecht in de genadige beloften van het Evangelie die in Jezus Christus ja en amen zijn." Er zitten 2 kanten aan de medaille. De ene kant is de kant van onze rechteloosheid en doemwaardigheid. Maar de andere kant is evenzeer waar, namelijk de kant van de genadige beloften van God en Zijn goedwilligheid jegens ons en onze zaligheid. Wie dat laatste achterwege laat, preekt een halve waarheid. Wie mensen niet onverkort aanzegt, dat God goedwillig is jegens hen en hun zaligheid, en ze laat twijfelen over de vraag "wil God mijn zaligheid eigenlijk wel", stuurt mensen niet met een kluitje in het riet, nee, veel erger: Hij misleidt mensen voor de eeuwigheid, door hen het volle Woord van God te onthouden!

Hoe dienen wij tot God te komen? Wanhopend aan onszelf, maar vertrouwend op God. Doemwaardig in ons zelf, verwachtend de rechtvaardiging in Christus. Met een verdorven hart in ons zelf, verwacht de heiliging door Gods Geest. Smekend: Ontferm u mijner. Vasthoudend: Ik laat U niet gaan tenzij Gij mij zegent. Gelovend: Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp. Doemwaardig: Heere, zo Gij in het recht wilt treden, wie zal bestaan. Maar bij u is vergeving! Moede kom ik, arm en naakt, tot de God die zalig maakt.

memento schreef: Ik citeer het doopformulier:

Desgelijks als wij gedoopt worden in den naam des Heiligen Geestes, zo verzekert ons de Heilige Geest door dit heilig Sacrament, dat Hij in ons wonen, en ons tot lidmaten van Christus heiligen wil, ons toeeigenende hetgeen wij in Christus hebben, namelijk, de afwassing onzer zonden, en de dagelijkse vernieuwing onzes levens, totdat wij eindelijk onder de gemeente der uitverkorenen in het eeuwige leven onbevlekt zullen gesteld worden.

De vraag is: Hoe geef je dit vorm in de praktijk. Als automatisme, als rechthebbende? Dan is het verkeerd. Maar zo spreekt ds. van Kooten ook helemaal niet! Ik citeer: "Kunnen we dan komen als rechthebbenden? O nee, vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis."

Het probleem is, dat ik dat 2e bij sommigen hier niet terughoor: "Maar vanuit de Heere? Vanuit Hem is er een genaderecht in de genadige beloften van het Evangelie die in Jezus Christus ja en amen zijn." Er zitten 2 kanten aan de medaille. De ene kant is de kant van onze rechteloosheid en doemwaardigheid. Maar de andere kant is evenzeer waar, namelijk de kant van de genadige beloften van God en Zijn goedwilligheid jegens ons en onze zaligheid. Wie dat laatste achterwege laat, preekt een halve waarheid.

En hierom (vooral om jouw op deze manier citeren van het doopsformulier) heb ik eens een cgk'er horen zeggen dat de meeste bonders (en vast ook wel herstelden) eigenlijk drie-verbonders zijn.
Je trekt zo de Drie-eenheid uit elkaar op een manier die volgens mij echt niet de bedoeling is geweest van de schrijvers van dat formulier. En zo het wel hun bedoeling was dan is het onjuist geweest.
Het is trouwens ook niet van toepassing, want de grond van het genaderecht van het evangelie ligt niet in de doop maar in het aanbod.

Fjodor schreef:

memento schreef: Ik citeer het doopformulier:

Desgelijks als wij gedoopt worden in den naam des Heiligen Geestes, zo verzekert ons de Heilige Geest door dit heilig Sacrament, dat Hij in ons wonen, en ons tot lidmaten van Christus heiligen wil, ons toeeigenende hetgeen wij in Christus hebben, namelijk, de afwassing onzer zonden, en de dagelijkse vernieuwing onzes levens, totdat wij eindelijk onder de gemeente der uitverkorenen in het eeuwige leven onbevlekt zullen gesteld worden.

De vraag is: Hoe geef je dit vorm in de praktijk. Als automatisme, als rechthebbende? Dan is het verkeerd. Maar zo spreekt ds. van Kooten ook helemaal niet! Ik citeer: "Kunnen we dan komen als rechthebbenden? O nee, vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis."

Het probleem is, dat ik dat 2e bij sommigen hier niet terughoor: "Maar vanuit de Heere? Vanuit Hem is er een genaderecht in de genadige beloften van het Evangelie die in Jezus Christus ja en amen zijn." Er zitten 2 kanten aan de medaille. De ene kant is de kant van onze rechteloosheid en doemwaardigheid. Maar de andere kant is evenzeer waar, namelijk de kant van de genadige beloften van God en Zijn goedwilligheid jegens ons en onze zaligheid. Wie dat laatste achterwege laat, preekt een halve waarheid.

En hierom (vooral om jouw op deze manier citeren van het doopsformulier) heb ik eens een cgk'er horen zeggen dat de meeste bonders (en vast ook wel herstelden) eigenlijk drie-verbonders zijn.
Je trekt zo de Drie-eenheid uit elkaar op een manier die volgens mij echt niet de bedoeling is geweest van de schrijvers van dat formulier. En zo het wel hun bedoeling was dan is het onjuist geweest.
Het is trouwens ook niet van toepassing, want de grond van het genaderecht van het evangelie ligt niet in de doop maar in het aanbod.

Ik vermoed zo, dat jij je ook niet kan vinden in het doopformulier. Maar laten we die discussie niet hier gaan voeren.

Verder: Ik citeerde dit alleen, om even aan te geven dat dit een onderdeel kan zijn van goed-gereformeerd spreken. Het formulier moet idd in zijn geheel gelezen en geïnterpreteerd worden. Daarom voegde ik er ook aan toe: Het is de vraag hoe je er mee omgaat. Je kan er heel verkeerd mee omgaan. Maar, tegelijkertijd staan deze woorden er wel. Daar moet ook recht aan gedaan worden, door degenen die het doopformulier zoals we hebben in ere willen houden.

Zit er niet een enorm spanningsveld tussen het gerust mogen spreken van toeeigenen op basis van een doop, maar niet mogen spreken van een menselijk iniatief omdat een aktieve bekering wordt gezien als ''goede werken'' ?

Ander schreef:

helma schreef:
als het alleen maar blijft steken in het 'wilt U mij een nieuw hartje geven' dan is het geen wonder dat er op een begrafenis gezegd wordt : ach kleinkinderen; jullie oma had ook zo graag een nieuw hart willen hebben. Vragen jullie er maar veel om hoor!!

Dit vind ik altijd van die flauwe opmerkingen.
Mijn vraag komt eigenlijk op na het lezen van het stukje in dat kerkblad maar ook aan gesprekken die ik wel eens met collega's had. Mag ik tegen mijn kinderen in de klas zeggen dat ze de Heere moeten vragen om een nieuw hart. Sommigen vonden van niet: ik moest de kinderen opwekken om te geloven want ze waren gedoopt en hadden christelijke ouders. Met andere woorden: ze moesten pleiten op iets wat ze al hadden. Ik zie dat een beetje terug in dat stukje. We hebben in Christus recht op de beloften ter zaligheid. Dus daar mag een onbekeerde op pleiten volgens ds. van Kooten. En daar zit mijn probleem. Is dat zo? Dat bedoel ik met een kluitje in het riet sturen. De kinderen/mensen moeten opgewekt worden om zich te bekeren tot God en mogen daar ook veel om vragen. God eist Zijn beeld terug. De beschrijving van kand. van Marle in het RD van gisteren vond ik daarin weer heel mooi!

Je kan het flauw vinden; maar hoe komt het anders dat er zo'n uitspraak gedaan wordt op een begrafenis?

Ik zeg niet dat je niet tegen kinderen moet zeggen : vraag maar om een nieuw hart,.. maar wél dat je ze niet moet aanleren dat het nog maar de vraag is of God wel gewillig is om een nieuw hart te geven. Want dan kunnen mensen gaan denken dat zij wel gewillig zijn en nu moet God het nog worden. Maar zó ligt het niet!
Als we verloren gaan zal het klinken: Gij hebt niet gewild.
Tegenover de gewilligheid van de Zaligmaker: hoe menigmaal heb Ik u bijeen willen vergaderen.

memento schreef:Ik citeer het doopformulier:

Desgelijks als wij gedoopt worden in den naam des Heiligen Geestes, zo verzekert ons de Heilige Geest door dit heilig Sacrament, dat Hij in ons wonen, en ons tot lidmaten van Christus heiligen wil, ons toeeigenende hetgeen wij in Christus hebben, namelijk, de afwassing onzer zonden, en de dagelijkse vernieuwing onzes levens, totdat wij eindelijk onder de gemeente der uitverkorenen in het eeuwige leven onbevlekt zullen gesteld worden.

De vraag is: Hoe geef je dit vorm in de praktijk. Als automatisme, als rechthebbende? Dan is het verkeerd. Maar zo spreekt ds. van Kooten ook helemaal niet! Ik citeer: "Kunnen we dan komen als rechthebbenden? O nee, vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis." (laat dat laatste eens doordringen: Ik heb in mezelf enkel recht op de eeuwige ondergang, op de verdoemenis, op Gods toorn!)

Het probleem is, dat ik dat 2e bij sommigen hier niet terughoor: "Maar vanuit de Heere? Vanuit Hem is er een genaderecht in de genadige beloften van het Evangelie die in Jezus Christus ja en amen zijn." Er zitten 2 kanten aan de medaille. De ene kant is de kant van onze rechteloosheid en doemwaardigheid. Maar de andere kant is evenzeer waar, namelijk de kant van de genadige beloften van God en Zijn goedwilligheid jegens ons en onze zaligheid. Wie dat laatste achterwege laat, preekt een halve waarheid. Wie mensen niet onverkort aanzegt, dat God goedwillig is jegens hen en hun zaligheid, en ze laat twijfelen over de vraag "wil God mijn zaligheid eigenlijk wel", stuurt mensen niet met een kluitje in het riet, nee, veel erger: Hij misleidt mensen voor de eeuwigheid, door hen het volle Woord van God te onthouden!

Ja, je eerste punt is duidelijk en daar is de meditatie ook duidelijk in. Vanuit onszelf geen enkel recht dan recht op onze verdoemenis. Dat is duidelijk. Maar, zo wordt in één adem gezegd: vanuit de Heere hebben we recht op de beloften tot zaligheid. Dan is de vraag van die zondaar of God wel wil helemaal niet ter zake doende. Wij hebben het niet verdiend, we zijn het niet waardig, wij zijn van de Heere afgeweken met een eeuwigdurende afwijking. De belofte van het Evangelie wordt gepredikt met een bevel van bekering en geloof. (Ik verwijs nogmaals naar het artikel in de krant van kand. van Marle, gisteren). Dat betekent niet dat in de prediking de belofte geschonken wordt, of dat je er recht op hebt. De beloften worden alleen geschonken aan hen die in de weg van bekering en geloof tot Hem komen. Iedereen wordt wel bekendgemaakt met de weg waardoor er zaligheid mogelijk is. En vanuit de prediking van de weldaden die er in Christus te vinden zijn krijgt die zondaar 'verlof' om de Heere te vragen om een nieuw hart, het geloof, om vergeving van de zonde. In de doop wordt dat onderstreept. Daarin laat de Heere zien wat hij bij zijn uitverkorenen doen zal. De beloften worden echt niet aan alle dopelingen geschonken. Dus de doop is een prediking van de dood in Adam, de vuilheid van de zonde en de reiniging door het bloed van Christus.

@Ander: Misschien kan je het artikel van kand. Marle even hier posten, voor allen die hier geen RD lezen.

Verder: Ik deel jouw uitleg van de Schrift en van het doopformulier niet. Ook in de gereformeerde traditie hebben slechts enkelen die uitleg gevolgd die je hier beschrijft. Waarmee ik maar wil aangeven, dat de visie van ds. van Kooten ook zeker bestaansrecht heeft.

Met Luther schaar ik alle oproepen in de Schrift onder de prediking der wet. Dus ook de oproep tot bekering en geloof. Gods heilige eis is dat we zulks doen. Maar wij kunnen niet. Deze oproepen ontdekken slechts aan onze totale verlorenheid. Zulke oproepen zijn wet, geen evangelie. Onder evangelie schaart Luther de onvoorwaardelijke beloften van God. Want Gods genade is onvoorwaardelijk en zonder iets in de mens. (blz 74-85).

Wij hebben te handelen naar de geopenbaarde wil van God, waarin Hij allen Zijn goedwilligheid toezegt:

Sect. LXIV. — BUT, why it is, that some are touched by the law and some are not touched, why some receive the offered grace and some despise it, that is another question which is not here treated on by Ezekiel; because, he is speaking of THE PREACHED AND OFFERED MERCY OF GOD, not of that SECRET AND TO BE FEARED WILL OF GOD, who, according to His own counsel, ordains whom, and such as He will, to be receivers and partakers of the preached and offered mercy: which WILL, is not to be curiously inquired into, but to be adored with reverence as the most profound SECRET of the divine Majesty, which He reserves unto Himself and keeps hidden from us, and that, much more religiously than the mention of ten thousand Corycian caverns.

But since the Diatribe thus pertly argues — “Would the righteous Lord deplore that death of His people, which He Himself works in them? This would seem quite absurd” —

I answer, as I said before, — we are to argue in one way, concerning the WILL OF GOD preached, revealed, and offered unto us, and worshipped by us; and in another, concerning GOD HIMSELFnot preached, not revealed, not offered unto us, and worshipped by us. In whatever, therefore, God hides Himself and will be unknown by us, that is nothing unto us ‘and here, that sentiment’ stands good — ‘What is above us, does not concern us.’ (blz 88)


Mijn bezwaar, Ander, is dat jij mensen alleen de wet wil verkondigen, en niet het evangelie (even de woorden gebruikend, zoals Luther die uitlegt). De wet laat onze hopeloosheid in onszelf zien. Het evangelie geeft ons hoop en verwachting op God en Zijn genade. Volgens mij verkondig je dan een halve Bijbel. Terwijl de wetten en oproepen aan hetzelfde adres zijn, als al die liefelijke onvoorwaardelijke beloften. Luther schrijft hierover:

And what is more than half of the Holy Scripture, but mere promises of grace, by which, mercy, life, peace, and salvation, are extended from God unto men? And what else is the whole word of promise but this: — “I desire not the death of a sinner?” Is not His saying, “I am merciful,” the same as saying, I am not angry, I am unwilling to punish, I desire not your death, My will is to pardon, My will is to spare? And if there were not these divine promises standing, by which consciences, afflicted with a sense of sin and terrified at the fear of death and judgment might be raised up, what place would there be for pardon or for hope! What sinner would not sink in despair! (blz 86)

Vertaald: En bestaat niet meer dan de helft van de Heilige Schrift uit enkel beloften van genade, waardoor geande, leven, vrede en zaligheid worden uitgereikt door God aan mensen? En wat anders is het hele woord van de belofte, dan dit: "Ik begeer niet de dood van de zondaar?" Zegt Hij hierin niet duidelijk: Ik ben niet toornig, Ik ben onwillende om te straffen, Ik begeer uw dood niet, Mijn wil is om te vergeven, Mijn wil is om te redden/sparen? En als deze beloften niet zouden staan, door welke gewetens, aangevochten door een besef van zonden en bevreesd door de vreze der dood en het oordeel, opgewekt/bemoedigd zouden worden, welke plaats zou er dan zijn voor vergeving of hoop? Welke zondaar zou niet wegzinken in wanhoop! (blz 86)

Citaten en verwijzingen naar Luthers Geknechte wil, uitgave zoals te vinden op http://www.ccel.org/ccel/luther/bondage.pdf

Ander schreef: De belofte van het Evangelie wordt gepredikt met een bevel van bekering en geloof. (Ik verwijs nogmaals naar het artikel in de krant van kand. van Marle, gisteren). Dat betekent niet dat in de prediking de belofte geschonken wordt, of dat je er recht op hebt. De beloften worden alleen geschonken aan hen die in de weg van bekering en geloof tot Hem komen.

Je hebt als ongelovige toch wel het recht om op het evangelie te gaan vertrouwen?
Dat is toch een soort schenking van de belofte (het evangelie)?

http://www.refdag.nl/nieuws/kandidaat_v ... n_1_539555

Ik weet niet of je Luther dan wel goed begrijpt. Ik niet, 't is Engels en ik dacht dat Luther Duits schreef. Het Schatboek schrijft wel anders, precies zoals ik het voorsta. En die twee zijden, de beloften onder voorwaarde van geloof en bekering mis ik zo. En dan worden mensen echt de verkeerde weg gewezen. En dat baart me zorgen.

Schatboek schreef:In beide (testamenten) is er een belofte der genade, van de vergeving der zonden en van het eeuwige leven, welke de gelovigen uit genade gegeven zal worden door Christus geloven, eertijds beloofd, als Hij ook nu nog belooft, Gen. 22:18: "In uwen Zade zullen gezegend worden alle volken der aarde"; Gen. 3:15: het Vrouwenzaad zal de slag "den kop vermorzelen", en 17:7: "Om u te zijn tot een God en uwen zade na u"; Jhs. 3:36: Die in den Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven", en Hand. 15:11: "Wij geloven door de genade des Heeren Jezus Christus zalig te worden op zulke wijze als ook zij". Wij spreken hier in het algemeen over de belofte der genade, niet over de bepaalde omstandigheden ervan.
Ten opzicht van ons is in beide testamenten enerlei voorwaarde toegevoegd. Want God eist in beide verbonden van de mens: geloof en boetvaardigheid, Gen. 17:1: "Wandel voor Mijn aangezicht en wees oprecht", en Marc. 1:15: "Bekeert u en gelooft het Evangelie".

Schatboek schreef:Wat het Evangelie is, wordt in de Vragen 18,19 en 20 van de Cathechismus uitééngezet. Het wil zeggen, dat het een leer van God is, die door de Zoon, als Middelaar, al dadelijk na de zondeval van het menselijk geslacht, geopenbaard werd. belovende daarbij die geloven en zich van harte bekeren, vergeving van zonden, verlossing van de dood, de vervloeking van God, alsook de gerechtigheid en eeuwig leven, en dat alles: uit genade, om en door die Zoon van God, de Middelaar. Door middel van deze leer werkt de Heilige Geest krachtdadig, en ontsteekt in het hart der uitverkorenen geloof en boetvaardigheid als het beginsel van het eeuwige leven.

Schatboek schreef:Tegenwerping "(...)Dus behoort de verkondiging van boetvaardigheid niet tot het Evangelie, maar onder de wet". Antwoord. Het behoort wel terdege tot het Evangelie, te gebieden dat wij ons moeten bekeren, het Evangelie geloven en Christus' weldaad omhelzen. Ook leert ons het Evangelie, dat wij na onze rechtvaardigmaking de gerechtigheid zullen gaan beoefenen, die de Wet van ons eist.

Fjodor schreef:

Ander schreef: De belofte van het Evangelie wordt gepredikt met een bevel van bekering en geloof. (Ik verwijs nogmaals naar het artikel in de krant van kand. van Marle, gisteren). Dat betekent niet dat in de prediking de belofte geschonken wordt, of dat je er recht op hebt. De beloften worden alleen geschonken aan hen die in de weg van bekering en geloof tot Hem komen.

Je hebt als ongelovige toch wel het recht om op het evangelie te gaan vertrouwen?
Dat is toch een soort schenking van de belofte (het evangelie)?

Dit snap ik niet zo goed. Wat bedoel je met recht.