Ik denk dat als je er op grond van je geweten toe komt om de partner van je homoseksuele kind niet in de familiekring te willen ontvangen, het voor iedereen duidelijk moet zijn dat je dit smart. Dat je er verdriet van hebt. Dat je eigenlijk graag de levenspartner van je kind zou willen aanvaarden als een van de familie maar dat je dat vanuit de bijbel niet kan doen. Het mag nooit een kille beslissing zijn.
Ik ken een situatie waarin een kind ging samenwonen. Toen dat kind thuis afscheid nam om die stap te gaan zetten, was de moeder zeer bewogen en verdrietig, en dat maakte diepe indruk op het vriendje van een van de dochters. "Jouw moeder vindt dit echt heel erg he?". Ik denk dat hij het nooit is vergeten.
Als je het niet van dichtbij kent, maar er wel een mening bij hebt, kan dat wat koud overkomen. Zeker ook als anderen er anders in staan.

Dodo schreef:Ik denk dat als je er op grond van je geweten toe komt om de partner van je homoseksuele kind niet in de familiekring te willen ontvangen, het voor iedereen duidelijk moet zijn dat je dit smart. Dat je er verdriet van hebt. Dat je eigenlijk graag de levenspartner van je kind zou willen aanvaarden als een van de familie maar dat je dat vanuit de bijbel niet kan doen. Het mag nooit een kille beslissing zijn.
Ik ken een situatie waarin een kind ging samenwonen. Toen dat kind thuis afscheid nam om die stap te gaan zetten, was de moeder zeer bewogen en verdrietig, en dat maakte diepe indruk op het vriendje van een van de dochters. "Jouw moeder vindt dit echt heel erg he?". Ik denk dat hij het nooit is vergeten.
Als je het niet van dichtbij kent, maar er wel een mening bij hebt, kan dat wat koud overkomen. Zeker ook als anderen er anders in staan.

Waar je ook voor kiest een kille beslissing zal het nooit, lijkt mij, zijn. Dat niet iedereen je keuze begrijpt, in ons geval dat je de partner van je kind opneemt in de kring van je gezin, hebben wij ook ervaren.
Dan bemerk je ook in de reacties van buitenstaanders dat ze je keuze niet begrijpen.

Adje schreef:

Dodo schreef:Ik denk dat als je er op grond van je geweten toe komt om de partner van je homoseksuele kind niet in de familiekring te willen ontvangen, het voor iedereen duidelijk moet zijn dat je dit smart. Dat je er verdriet van hebt. Dat je eigenlijk graag de levenspartner van je kind zou willen aanvaarden als een van de familie maar dat je dat vanuit de bijbel niet kan doen. Het mag nooit een kille beslissing zijn.
Ik ken een situatie waarin een kind ging samenwonen. Toen dat kind thuis afscheid nam om die stap te gaan zetten, was de moeder zeer bewogen en verdrietig, en dat maakte diepe indruk op het vriendje van een van de dochters. "Jouw moeder vindt dit echt heel erg he?". Ik denk dat hij het nooit is vergeten.
Als je het niet van dichtbij kent, maar er wel een mening bij hebt, kan dat wat koud overkomen. Zeker ook als anderen er anders in staan.

Waar je ook voor kiest een kille beslissing zal het nooit, lijkt mij, zijn. Dat niet iedereen je keuze begrijpt, in ons geval dat je de partner van je kind opneemt in de kring van je gezin, hebben wij ook ervaren.
Dan bemerk je ook in de reacties van buitenstaanders dat ze je keuze niet begrijpen.

En andersom is dat net zo, zoals wij in onze vriendenkring hebben meegemaakt. We hebben gezien hoeveel pijn dat deed. Dat maakt ook al dat je er nooit makkelijk over praat.
Toch blijf ik wel zitten met de vraag of je nu met al je respect voor elkaars opvattingen en openstaan voor elkaars bezwaren, nog wel onverkort Gods Woord kunt naspreken die een homoseksuele levenswijze afkeurt. Ergens is er een grens toch?

er zit toch verschil in een mens accepteren en in een daad / levenshouding van een mens.
Zeker als het eigen bloed en vlees is

Bertiel schreef:er zit toch verschil in een mens accepteren en in een daad / levenshouding van een mens.
Zeker als het eigen bloed en vlees is

Jawel, maar het ging mij bv. over deze bijdrage:

Profesto schreef:Er zal van beide kanten altijd pijn blijven, maar er kan wel respectvol met elkaar omgegaan worden met inachtneming van elkaars gevoeligheden.
Dat kan alleen door eerlijk gesprek en door open te staan voor elkaars bezwaren en gevoeligheden.

Daar gaat het nadrukkelijk verder dan de persoon, maar gaat het ook over hoe iemand in het leven staat.
Ik bedoel echt niet hard te spreken hierover, ik heb genoeg ellende op dit punt gezien en erover gelezen. Maar ik uit een zorg daarover.

aha, ik snap en ben het met je eens.
Vind het ook lastig, de beste collega die ik ooit heb gehad is homoseksueeel, heeft al jaren dezelfde partner.
Hoe ga je er mee om, hij weet mijn standpunt, toch mogen we elkaar ontzettend.

eilander schreef:

Adje schreef: Waar je ook voor kiest een kille beslissing zal het nooit, lijkt mij, zijn. Dat niet iedereen je keuze begrijpt, in ons geval dat je de partner van je kind opneemt in de kring van je gezin, hebben wij ook ervaren.
Dan bemerk je ook in de reacties van buitenstaanders dat ze je keuze niet begrijpen.

En andersom is dat net zo, zoals wij in onze vriendenkring hebben meegemaakt. We hebben gezien hoeveel pijn dat deed. Dat maakt ook al dat je er nooit makkelijk over praat.

Juist, dat kan. Het standpunt van bv. jullie vrienden en @Valcke zal niet door iedereen begrepen worden, evenals dat ons standpunt niet door iedereen begrepen wordt. Dat doet inderdaad verdriet!

Wat me opvalt is dat in de discussie meer nadruk wordt gelegd op hoe ouders en familie omgaan met hun familielid die een relatie heeft met iemand van gelijk geslacht, dan hoe het desbetreffende familielid hier mee omgaat.

Ik ben vooral benieuwd naar hoe degenen die de partner van hun kind/familielid niet willen ontvangen daarover denken.
Wat verwacht je van je kind? Zie je nog een rol voor jou als ouder in het leven van je kind?
Hoe verwacht je dat je kind zal reageren?

eilander schreef:

Profesto schreef:Er zal van beide kanten altijd pijn blijven, maar er kan wel respectvol met elkaar omgegaan worden met inachtneming van elkaars gevoeligheden.
Dat kan alleen door eerlijk gesprek en door open te staan voor elkaars bezwaren en gevoeligheden.

Daar gaat het nadrukkelijk verder dan de persoon, maar gaat het ook over hoe iemand in het leven staat.
Ik bedoel echt niet hard te spreken hierover, ik heb genoeg ellende op dit punt gezien en erover gelezen. Maar ik uit een zorg daarover.

Ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt met dat het verder gaat dan de persoon?

Profesto schreef:

eilander schreef:

Profesto schreef:Er zal van beide kanten altijd pijn blijven, maar er kan wel respectvol met elkaar omgegaan worden met inachtneming van elkaars gevoeligheden.
Dat kan alleen door eerlijk gesprek en door open te staan voor elkaars bezwaren en gevoeligheden.

Daar gaat het nadrukkelijk verder dan de persoon, maar gaat het ook over hoe iemand in het leven staat.
Ik bedoel echt niet hard te spreken hierover, ik heb genoeg ellende op dit punt gezien en erover gelezen. Maar ik uit een zorg daarover.

Ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt met dat het verder gaat dan de persoon?

"Zo'n persoon" kan verder toch gewoon normaal in het leven staan, of begrijp ik de vraag nu verkeerd?

Eilander maakt zich zorgen om hoe ik het contact in onze familie beschrijf, en dat dit gaat om hoe iemand in het leven staat. Toch?

Ik begrijp niet waar zijn zorgen precies over gaan.

Profesto schreef:Wat me opvalt is dat in de discussie meer nadruk wordt gelegd op hoe ouders en familie omgaan met hun familielid die een relatie heeft met iemand van gelijk geslacht, dan hoe het desbetreffende familielid hier mee omgaat.

Ik ben vooral benieuwd naar hoe degenen die de partner van hun kind/familielid niet willen ontvangen daarover denken.
Wat verwacht je van je kind? Zie je nog een rol voor jou als ouder in het leven van je kind?
Hoe verwacht je dat je kind zal reageren?

Ik weet niet of je op mij doelt: ik heb echter niet gezegd dat ik de partner van het kind niet zou willen ontvangen; ik heb steeds onderscheid gemaakt tussen het willen ontvangen en het aanvaarden als lid van het gezin.
Wat je vraag betreft: als ouder zou ik altijd blijven bidden voor het kind en vragen om haar/zijn bekering als het gaat om de zondige relatie waarin zij/hij volhardt. Het kind is sowieso altijd welkom en ik zal het kind met liefde bejegenen.
Hoe het kind reageren zal is niet aan mij. God kan evenwel wonderen doen, zaken zijn in zijn hand.
(Overigens ben ik niet in deze concrete situatie, maar helaas wel in een enigszins vergelijkbare.)

eilander schreef:Jawel, maar het ging mij bv. over deze bijdrage:

Profesto schreef:Er zal van beide kanten altijd pijn blijven, maar er kan wel respectvol met elkaar omgegaan worden met inachtneming van elkaars gevoeligheden.
Dat kan alleen door eerlijk gesprek en door open te staan voor elkaars bezwaren en gevoeligheden.

Daar gaat het nadrukkelijk verder dan de persoon, maar gaat het ook over hoe iemand in het leven staat.
Ik bedoel echt niet hard te spreken hierover, ik heb genoeg ellende op dit punt gezien en erover gelezen. Maar ik uit een zorg daarover.

Ter verduidelijking: dat je van je zoon of dochter met een homoseksuele levenswijze blijft houden, staat voor mij buiten kijf. Respectvol met elkaar omgaan is daar een gevolg van. Maar openstaan voor het standpunt over de homoseksuele leefwijze is voor mij op grond van Gods Woord echt een brug te ver. Dus niet van: 'tja, zo zie ik het, maar het kan even goed zijn dat ik het verkeerd zie en dat jij gelijk hebt.' Dan houd je slappe hap over, en dat is wat mij betreft helemaal geen liefde.

Kan het ook zo zijn dat als je ze wel blijft ontvangen dat je wel nog de ruimte krijgt om te wijzen op de Bijbel?

Geytenbeekje schreef:Kan het ook zo zijn dat als je ze wel blijft ontvangen dat je wel nog de ruimte krijgt om te wijzen op de Bijbel?

Daar heb ik al eerder iets over gezegd. Natuurlijk kan dat, al zie ik ook een gevaar: het loopt makkelijk uit op 'we weten van elkaar hoe we erover denken, dat kunnen we toch niet elke keer bespreken'. Dat laatste is natuurlijk ook zo, anders is het alleen een 'blijven ontvangen' in letterlijke zin. Maar het lijkt me zo moeilijk om de bijbelse lijn onverkort vast te houden.
Pijn doet het echter in alle gevallen.