Hollander schreef:Maanenschijn schreef:(...)
Ik denk dat de kern van het zuchten over deze crisis dieper zit: we hebben de vaardigheden van (een deel) van het opvoeden uitbesteed aan het onderwijs en moeten dat nu weer zelf oppakken. Geduld, structuur, tijdinvestering, consequent zijn ed. zijn vaardigheden die we nu de hele dag moeten inzetten.
(...)
Het zijn niet in de laatste plaats ouders die ik op hun tandvlees zie lopen waarvan ik weet (of ook vertrouw) die deze vaardigheden van (een deel) van het opvoeden juist niet hebben uitbesteed. En al helemaal niet dat het een zware opdracht zou zijn om dat nu weer zelf op te pakken. Juist ook de betrokken, aandacht volle, meedenkende, flexibele en liefdevolle ouders zie en hoor ik nu ook worstelen.
Of is jouw beeld echt feitelijk heel anders?
Ja, mijn beeld is inderdaad best anders. Ik heb veel vrouwelijke collega’s. Ik merk dat zij het heel lastig vinden. Nu zijn mijn collega’s veel bèta dames. Een regelmatig gehoorde opmerking is: als ik kinderen met school had willen helpen had ik de pabo wel gedaan. Ik verkeer overigens in een geheel seculiere werkomgeving waar kinderopvang, co-ouderschap en oppas een voortdurende bron van stress vormen. Ik hoor van mijn collega’s heel veel gezucht. Mijn beeld is daarom misschien wel beperkt, haast ik mij te zeggen. Ik vind het lastig om heel empathisch te zijn. Vooral als dan ook de vragen komen hoe de uren geschreven moeten worden, of er compensatie is of als er bij voorbaat minder inzet aangekondigd wordt.
In mijn kerkelijke en dorpse omgeving, ook via school is mijn indruk dat het met de kinderen thuis druk is, veel energie kost, maar niet als last ervaren wordt. Zowel ik als mijn vrouw loop makkelijk naar 1 van de kinderen toe als er even wat is. We drinken met z’n allen koffie, eten tussen de middag met 7 man aan tafel etc. We krijgen er ook wat voor terug.
Begrijp me echt goed: ik kan mij heel goed voorstellen dat het niet mee zal vallen in sommige situaties. Mijn jongste heeft last van autisme en deze tijd geeft veel kortsluiting en onduidelijkheid. Het vereist veel geduld. Ik kan zeker mij ook extremere gevallen voorstellen. Dus heb ik best begrip in die situaties. Maar dat is vaak anders dan de situaties die ik aanhoor vanuit mijn collega’s.
Op NOS waren twee gezinnen te zien die aan thuis onderwijs deden. Een moslimgezin met ik meende 5 kinderen, die zich er met moeite (vader en moeder begrepen maar amper de taal en lesstof), maar zonder klagen doorheen sloegen. Ook een millennial stel met twee kinderen. Met een paar dagen oppas omdat ze het anders niet trokken. Het viel hun erg zwaar. Mijn sympathie zat dan toch meer bij het ‘grote’ gezin.
(Toch weer een lang antwoord geworden...het lukt me niet om kort te zijn.)
Wie lege handen heeft, kan ze altijd vouwen.