Volgens mij is eenzijdig vergeven een zeer actieve bezigheid, die je weliswaar biddend moet doen, maar toch zelf.
Zoals jij het zegt: je hoeft het niet zelf te doen, klinkt het passief.

Klopt. Jezus leert bidden: Vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven die ons iets schuldig zijn. Ik moet denken aan de gelijkenis van de slaaf die heel veel wordt vergeven maar dan de ander iets kleins niet vergeeft. Het is inderdaad zo dat vergeving iets is wat we zelf moeten doen. Aan de andere kant, ik denk dat Jolanda dat bedoelt, mogen wij elkaar vergeven in het licht van Gods vergeving aan ons. Hij leert ons in Jezus Christus wat vergeving is, Hij leert ons te vergeven.... omdat Hij zelf anderen vergeeft en ook ons onze schuld vergeeft. En Hij wil ons veranderen naar zijn beeld. Dat doen we niet zelf maar is Gods werk. En zo is vergeven een opdracht, iets wat we moeten doen... en tegelijkertijd is het niet iets wat uit onszelf moet komen maar van Hem komt.

Ik weet ook wat Jolanda bedoelt !
Maar het klinkt erg makkelijk, we hoeven het niet zelf te doen, en daar ben ik het niet zo mee eens, althans, breng het eens in praktijk, zie je hoe bovenmenselijk dit soms kan zijn !

Ik heb het volgende ergens liggen. Om eerlijk te zijn heb ik het speciaal uitgetikt voor iemand die nogal graag twist en strijd (waarschijnlijk zit dat een beetje in de genen).

oudvader schreef: Laten we in liefde leven, altijd christelijke middadigheid bewijzen en de geestelijke gemeenschap der heiligen onderhouden: als we vertroost willen worden, moeten we eengsgezind zijn (2 Kor. 13:11) en daarom dringt de apostel ons tot broederlijke liefde met een argument dat hij neemt uit de vertroostingen in Christus (Fillip. 2:1), dat is de troost die te vinden is in een christelijk leven. Als u ooit troost wilt vinden in het dienen van God, moet u buigen onder die grote wet van Gods dienst: 'Wandelt in de liefde' (Ef. 5:2), 'want ziet hoe goed en lieflijk is het', goed in zichzelf en lieflijk voor ons, 'dat broeders ook samenwonen' (Ps. 133:1). Hoe meer we onze broeders behagen, des te aangenamer zullen we voor onszelf zijn.

Niets maakt ons leven onaangenamer dan twist en strijd.

Wee mij, dat ik woon bij degenen die vrede haten (Ps. 120:5, 6). Het is erg om te zijn onder hen die graag willen twisten en het is nog erger als we zelf gaarne twisten. Het is onaangenaam genoeg voor onszelf gebelgd te zijn over verachting,

maar het is nog minder aangenaam als we plannen beramen om deze te wreken.

Niets maakt de dienst van God onaangenamer dan twist en strijd daarover. We verbeuren en verliezen de vreugde die erin ligt, als we ons verstrikken in ellendige twistgesprekken. Maar door heilige liefde verheugen we ons in onze vrienden en dat vergroot de vreugde in God in deze wereld. De liefde vervrolijkt de ziel en verlevendigt haar en omdat ze liefde aantrekt, schenkt ze ons bovendien de blijdschap en vreugde dat we bemind worden. Dit is een hemel op aarde, want wat is de zaligheid en de vreugde van de hemel anders dan dat liefde daar in volmaaktheid heerst? We genieten de meeste vrede in ons hart, als we het meest vredelievend zijn jegens onze broeders.

Mara schreef:Ik weet ook wat Jolanda bedoelt !
Maar het klinkt erg makkelijk, we hoeven het niet zelf te doen, en daar ben ik het niet zo mee eens, althans, breng het eens in praktijk, zie je hoe bovenmenselijk dit soms kan zijn !

Weet je waarom het zo moeilijk is?? Omdat je het toch zelf wil doen. En het is bovenmenselijk, dus je kan het niet zelf. Vervolgens loop je daar op stuk. Terwijl het in feite zo makkelijk is: het "gewoon" uit handen geven. Maar juist dat is nu het grote probleem van ons. Dat willen we niet.

Aanvulling Jolanda: het uit handen geven maar het ook daar laten !
Veel mensen, ik ook, hebben de neiging het af en toe even terug te pakken.
Dat doe je echt niet bewust, maar je beseft opeens dat je er weer mee bezig bent.
Veel mensen herkennen dit.

Dit trof me uit het interview met prof. vd Beek in het Ref.Dagblad:

Van de Beek schreef:Onlangs sprak ik een moeder in Zuid-Afrika van wie een zoon was vermoord. Ze zei: „Ik ben gaan bidden voor de moordenaar, want hij is meer dood dan mijn zoon.” Haar eigen zoon was lichamelijk dood, de man die het misdrijf had begaan en niet van Christus wilde weten, geestelijk.”

Jongere schreef:Dit trof me uit het interview met prof. vd Beek in het Ref.Dagblad:

Van de Beek schreef:Onlangs sprak ik een moeder in Zuid-Afrika van wie een zoon was vermoord. Ze zei: „Ik ben gaan bidden voor de moordenaar, want hij is meer dood dan mijn zoon.” Haar eigen zoon was lichamelijk dood, de man die het misdrijf had begaan en niet van Christus wilde weten, geestelijk.”

Inderdaad treffend! Sorry voor de late reactie, maar ik zocht even op 'boosheid' en kwam bij dit topic uit.
Dit is precies waar ik mee worstel de achterliggende weken.
Is de reactie van deze moeder de juiste reactie of verdringt ze haar boosheid? Is ze niet boos en zou ze het wel moeten zijn omdat er onrecht is aangedaan?
Ik hoor mensen zeggen dat booszijn een opdracht is, 'word boos en zondig niet' schrijft Paulus aan Efeze.
Als je als moeder in zo'n situatie je boosheid niet uit, maar reageert als de moeder uit het voorbeeld van Jongere, geef je dan een verkeerd voorbeeld aan je kinderen? Lijkt het dan of je over het onrecht heenstapt? Leer je dan je kinderen hun boosheid op te kroppen? Mama uit het niet, dus wij mogen ook geen boosheid uiten...
Of ben je dan wel boos, maar herken je het niet als boosheid? Ben je zo gewend om je boosheid te verdringen dat je het niet eens meer herkent als boosheid?

Zondagmiddag lazen we in de kerk juist Efeze 4, en het viel me op dat het hoofdstuk begint met de oproep tot ootmoedigheid en zachtmoedigheid, met lankmoedigheid, verdragende elkander in liefde.
Dan volgt in vers 26 Wordt toornig, en zondigt niet; de zon ga niet onder over uw toornigheid;
27 En geeft den duivel geen plaats.
En het hoofdstuk eindigt: 31 Alle bitterheid, en toornigheid, en gramschap, en geroep, en lastering zij van u geweerd, met alle boosheid;
32 Maar zijt jegens elkander goedertieren, barmhartig, vergevende elkander, gelijkerwijs ook God in Christus ulieden vergeven heeft.

Is het terecht om te zeggen dat het 'wordt toornig' een bevel is om boos te worden bij onrecht?

Hoe stond Maria bij het kruis? Was ze boos op wat er gebeurde? (Dat vroeg ik me zondagmorgen af...) Had ze boos moeten zijn? Of is dit een verkeerd voorbeeld omdat zij wist dat dit de weg was die Hij gaan moest. Maar het was toch allemaal zo onrechtvaardig!

Soms zijn er dingen die je niet begrijpt. Of niet begrijpen is misschien teveel gezegd, als we weten wat de mens is geworden.
Mensen kunnen elkaar zoveel ellende aandoen.
Dat is het gevolg van onze val: Hatelijk en elkander hatende.
Er wordt wel gezegd, maar niet door iedereen verstaan: Als God Zijn algemene genade één ogenblik zou inhouden,
dan zouden we elkaar meteen vermoorden.
Dat er nog een samenleven op deze aarde mogelijk is, dat is enkel door Gods algemene weerhoudende genade.

Mijn moeder had een moeilijk leven. Onbegrepen, ja, veracht en gehaat.
Niet dat men dat zo openlijk liet blijken.
Nee, het was het een zeer diepe wortel van afgunst, onbegrip, en jaloezie.
Wat hebben wij als kinderen moeder vaak horen huilen en snikken in de nacht, als ze weer zo onheus bejegend was.
Toch... ze liet het nooit merken als haar vijanden erbij waren: Altijd was ze een voor het oog een rustige en evenwichtige vrouw.
Maar wat ze moet aanhoren... de afgunst, onbegrip en zelfs haat. Niet zelden onder een vrome dekmantel.
Een moeilijk leven.

Toch had ze een levensmotto: Je kunt beter onrecht dragen dan onrecht doen.
Het dwong respect af.

Ze is in oktober van het jaar 2009 uit de tijd overgaan naar de eeuwigheid. En we zouden denken: Alles is vergeten.
Niemand denkt er nog aan. Moeder heeft nooit zichzelf verdedigd. Nooit is ook het onrecht aan het licht gekomen.
Zou het graf dan alles bedekken?
Nee! We kunnen het weten:
Er is een gedenkboek voor Gods aangezicht. Alle gedachten, woorden en werken zullen eenmaal
voor een ieder openbaar worden als de doden zullen opstaan en de Rechter een rechtvaardig vonnis zal vellen.
Wij hebben niet te oordelen, maar er is er Eén die rechtvaardig oordeelt, en die nooit een verkeerd oordeel zal vellen.

Het is een zeer moeilijke zaak, waarvan wij zelf ook enige kennis hebben: Zwijgen als je onrecht wordt gedaan.
Van nature zouden we onze wederpartijders wel willen wreken. Maar het is wel een kunst, een onderwijzing een les:
Zwijgen als me onrecht wordt aangedaan.

"Maar gaf het over aan Dien, die rechtvaardig oordeelt"

Bedankt voor je reactie! Wat heb je een lieve moeder gehad!
Die tekst is inderdaad heel passend: "Maar gaf het over aan Dien, die rechtvaardig oordeelt"

Dat zijn moeilijke vragen, helma, waar ik niet direct een antwoord op kan vinden. Een eerste gedachte die bij me boven komt na het lezen van je vragen is deze: kan de houding van deze moeder misschien ook samengaan met oprechte boosheid, toorn over het onrecht dat deze man begaan heeft? Kan het ook mogelijk zijn om zowel toornig te zijn als te bidden voor een dader?

Ik weet niet of boos zijn een opdracht is. Wel denk ik dat toorn die 'gelijk opgaat' met Gods toorn over dingen, goed is en van ons gevraagd wordt. Maar daar is de moeilijkheid: wie van ons is in staat te toornen zoals God dat doet? In alle heiligheid, zuiverheid, waarheid.. Juist bij onze felste emoties (waarvan boosheid misschien wel de duidelijkste is) gaan we zo snel de fout in.

Ik moest denken aan deze tekst over Jezus (Mark. 3:5):
"En als Hij hen met toorn rondom aangezien had, meteen bedroefd zijnde over de verharding van hun hart..."
In het hart van de Zaligmaker kunnen blijkbaar toorn en (bedroefde) liefde tegelijk een plaats hebben. Zoon, maak ons Uw beeld gelijk...

...

Zelfverloochening is niet je anders voordoen dan je bent. Ik geloof dat er psychisch veel gezondere manieren zijn om om te gaan met verschil in verwachtingen tussen de omgeving en jou.Als je je kwetsbaar durft op te stellen, dan zullen verreweg de meeste mensen daar geen misbruik van maken, is mijn ervaring.

Er zijn zoveel mogelijke verklaringen voor de beschreven omstandigheden, dat je daar eigenlijk nauwelijks iets in zijn algemeenheid over kunt zeggen. Maar ik zou het niet zomaar alleen aan God overlaten. Het lijkt me verstandiger ook wijze mensen om advies te vragen.

Veel mensen hebben een hekel aan betweters bijvoorbeeld, ook al hebben ze gelijk. Soms is het wijzer om je mond te houden, vanwege de beperkingen van de omgeving.

Het is mijns inziens heel ongezond als je -mogelijk door je eigen beperkingen- voortdurend tegen conflicten aanloopt of je afgewezen voelt en dat dan naar buiten toe niet laat blijken. Daarmee kan het probleem niet worden opgelost. In zo'n geval is mijns inziens hulpverlening noodzakelijk.

Boosheid over onrecht is een eigenschap van God die gelukkig wij mensen ook hebben. Daar is niets zondigs aan. Maar wij mensen zijn wel heel bevooroordeeld in onze beoordeling van wat onrecht is.

helma schreef:

Jongere schreef:Dit trof me uit het interview met prof. vd Beek in het Ref.Dagblad:

Van de Beek schreef:Onlangs sprak ik een moeder in Zuid-Afrika van wie een zoon was vermoord. Ze zei: „Ik ben gaan bidden voor de moordenaar, want hij is meer dood dan mijn zoon.” Haar eigen zoon was lichamelijk dood, de man die het misdrijf had begaan en niet van Christus wilde weten, geestelijk.”

Inderdaad treffend! Sorry voor de late reactie, maar ik zocht even op 'boosheid' en kwam bij dit topic uit.
Dit is precies waar ik mee worstel de achterliggende weken.
Is de reactie van deze moeder de juiste reactie of verdringt ze haar boosheid? Is ze niet boos en zou ze het wel moeten zijn omdat er onrecht is aangedaan?

Wij kunnen natuurlijk niet in het hart van deze moeder kijken. Voor ons geldt wel: we mogen ons niet 'vromer' voor doen, als het in ons hart niet waar is.
Een verplichting om boos te zijn, vind ik vreemd tenzij het gaat om heilig boos zijn: zoals Elia en Elisa bijvoorbeeld.

helma schreef:Ik hoor mensen zeggen dat booszijn een opdracht is, 'word boos en zondig niet' schrijft Paulus aan Efeze.
Als je als moeder in zo'n situatie je boosheid niet uit, maar reageert als de moeder uit het voorbeeld van Jongere, geef je dan een verkeerd voorbeeld aan je kinderen? Lijkt het dan of je over het onrecht heenstapt? Leer je dan je kinderen hun boosheid op te kroppen? Mama uit het niet, dus wij mogen ook geen boosheid uiten...
Of ben je dan wel boos, maar herken je het niet als boosheid? Ben je zo gewend om je boosheid te verdringen dat je het niet eens meer herkent als boosheid?

Als moeder mag of moet je je eigen gevoelens best benoemen, zelfs als het op gespannen voet staat met de Bijbelse opdracht. Ook dat kun je benoemen: het is in zo'n geval zo moeilijk om schuld te vergeven (is iets fundamenteel anders dan over onrecht heen stappen!). Maar toch mogen we bidden om een vergevingsgezind hart. En de Heere is zo goed dat Hij ondanks onze gevoelens, toch wil vergeven.

helma schreef:Zondagmiddag lazen we in de kerk juist Efeze 4, en het viel me op dat het hoofdstuk begint met de oproep tot ootmoedigheid en zachtmoedigheid, met lankmoedigheid, verdragende elkander in liefde.
Dan volgt in vers 26 Wordt toornig, en zondigt niet; de zon ga niet onder over uw toornigheid;
27 En geeft den duivel geen plaats.
En het hoofdstuk eindigt: 31 Alle bitterheid, en toornigheid, en gramschap, en geroep, en lastering zij van u geweerd, met alle boosheid;
32 Maar zijt jegens elkander goedertieren, barmhartig, vergevende elkander, gelijkerwijs ook God in Christus ulieden vergeven heeft.

Is het terecht om te zeggen dat het 'wordt toornig' een bevel is om boos te worden bij onrecht?

Is het niet bedoeld als: áls iemand toornig is, zondig dan niet?

helma schreef:Hoe stond Maria bij het kruis? Was ze boos op wat er gebeurde? (Dat vroeg ik me zondagmorgen af...) Had ze boos moeten zijn? Of is dit een verkeerd voorbeeld omdat zij wist dat dit de weg was die Hij gaan moest. Maar het was toch allemaal zo onrechtvaardig!

Ook dat is een lastige vraag. We weten immers niets over wat Maria voelde op dat moment. Je leest echter van helemaal niemand die bij het kruis heeft gestaan en boos was. Wel denk ik dat ze niet boos had moeten zijn: als de Heere Jezus het zó eens was met Zijn Vader, kunnen wij niet boos zijn.

helma schreef: Hoe stond Maria bij het kruis? Was ze boos op wat er gebeurde?

Dat staat in de Bijbel, er zou een zwaard door haar ziel gaan, was haar voorzegd.
En hoe smartelijk is dat?
Iedere moeder die haar kind ziet lijden, zou dit graag van haar kind overnemen.
Maar dat kan niet.
Opmerkelijk trouwens dat er niets over de gevoelens van Jozef staat.
En dat Jezus zegt: vrouw, ipv moeder. Er is dus al een zekere afstand, geen zoon/moeder verhouding, maar Middelaar.