Rouwkleding bij begrafenissen

[helma]

Ja Margriet; ik ben ook wel eens op een begrafenis geweest waar voor mocht gelden dat het beter was te gaan in het klaaghuis dan bij het feest der maaltijden. Verschillende mensen waren opgetogen dat de persoon een goede ruil had mogen doen. En dat is natuurlijk ook een bijzonder groot wonder. maar voor de achterblijvers is er toch ook een groot verdriet.
En ik had het gevoel dat dat toen ook wel een beetje uit het oog verloren werd.

[Mara]

Zo Margriet, verschrikkelijk !
Heel ingrijpend om dit te lezen.

[denkertje21]

Heb je dat boek van haar gelezen ? EENZAAM MAAR NIET ALLEEN.
Heel indrukwekkend, ze was een eenzame vrouw.
Ze zei eens: niemand noemt me bij mn voornaam !
En dan getrouwd met een schuinsmarcheerder, wonderlijk is dat ze prima overweg kon met prins Bernhard.
Idd, alles was wit, ik was nog kind, maar weet nog wat we bij een tante gingen kijken, er lag ook sneeuw.

.

Het is ook één van mijn eerste herinneringen.
Vooral omdat mijn moeder de motieven van Wilhelmina uitlegde, heeft het grote indruk gemaakt.
Dat boek heb ik inderdaad gelezen... Al even indrukwekkend.

Meestal pas ik mij aan, aan de omgeving waar begraven wordt, omdat ik niemand wil schofferen, maar zelf hoop ik vooral dat er van een begrafenis een getuigenis uitgaat!

[Mara]

Ja precies, ik houd van zwarte c.q. donkere kleding, maar als er op de kaart staat: fleurige of witte kleding, doe ik het wel.

[Tiberius]

En wat als je geen fleurige of witte kleding hebt? Of er op tegen bent om die bij plechtige gelegenheden, wat een begrafenis is, te dragen?

[Mara]

Ja Tiberius, moeilijk punt !
Mijn vader werd jaren geleden uitgenodigd voor een crematie, van zijn directeur.
Na veel zuchten is hij toch gegaan (er was toen nog maar 1 crematorium, velsen geloof ik ?)
Hij voelde zich verplicht, hij kwam terug en zei: nooit meer, al krijg ik een uitnodiging van de koningin.
De oma van mijn man is destijds ook gecremeerd, we zijn wel gegaan, maar ik vond het vreselijk.
Fleurige kleding heb jij niet ?
Nee dat kan, mijn man ook niet
Maar dan zou ik tegen hem zeggen: trek die lichtgrijze broek aan met een zachtblauw overhemd of zo.
Heb je dat ook niet Tiberius ? Of ben je iemand die altijd in het donker loopt (kan letterlijk of figuurlijk !)

[Tiberius]

Ik denk niet dat dat zo relevant is voor de discussie.

[Mara]

Misschien niet
Maar wat is de wens van de familie van de overledene, of de overledene zelf, kan natuurlijk ook.
Pas je je daar helemaal in aan ? Zelfs als het tegen je principe is ?
Stel dat je broer of zus zich wil laten cremeren ?
Of moet er dan een ander topic van gemaakt worden ?

[Tiberius]

Ik bedoel dit maar: wat voor soort kleren ik nu niet heb, kan ik altijd nog kopen.

Maar uit principe zou ik naar zo'n uitvaart nooit "fleurige of witte kleding" aantrekken. Dus nee, in dat opzicht zou ik me niet aanpassen, ongeacht de wens van de overledene of nabestaanden. Als de overledene/nabestaanden de dood wil(len) verbloemen, is dat al triest genoeg. Wat gaat er nog van een christen uit, wanneer je aan zulk soort verwereldlijking mee gaat werken? Niet een overledene of diens nabestaanden heeft het laatste woord, maar Gods Woord.

[Germanicus]

Maar uit principe zou ik naar zo'n uitvaart nooit "fleurige of witte kleding" aantrekken. Dus nee, in dat opzicht zou ik me niet aanpassen, ongeacht de wens van de overledene of nabestaanden. Als de overledene/nabestaanden de dood wil(len) verbloemen, is dat al triest genoeg. Wat gaat er nog van een christen uit, wanneer je aan zulk soort verwereldlijking mee gaat werken? Niet een overledene of diens nabestaanden heeft het laatste woord, maar Gods Woord.

Ik ben laatst bij een condoleance geweest waar ik me heb verbaasd over de kleding van mensen. Ik moet bekennen dat ikzelf geen zwart pak heb - wel een donkerblauw met blauwe krijtstreep, wat ik bij dergelijke gelegenheden draag. Wat mij bijna verbaasde was het schijnbare gebrek aan ontzag voor de dood. Jongens die met baseballpetjes op, met korte sportbroek en slippers aan binnen komen wandelen. Dames in harembroek en topje aan. Zelfs een zoon van de overledene die in een blauw shirtje en driekwartsbroek (met hoog opgetrokken witte sportsokken) de condoleances in ontvangst nam.

[Mara]

Ik verbaas me nog wel, maar spreek die verbazing niet meer uit.
Je wilt niet weten wat je dan te horen krijgt, nl, dat het aan jou ligt !
Ik woon in het goddeloze westen, althans, zo ziet het er uit.
Ik hoor bij de minderheid, o wee, als je dan opvalt.
Dus moet je respect hebben zoals iemand op een begrafenis, c.q. condoleance staat.
Roze kist, geverfde kist, gezellige muziek, onlangs zag ik zelfs een beamer in een condoleanceruimte !
Daar werden foto's van de overledene geprojecteerd.
ALLES wordt uit de kast getrokken om het maar zo leuk en zo gezellig mogelijk te maken.
Er was dan nog een predikant, in het bruin

[vlinder]

Beroepsmatig heb ik vele soorten en smaken begrafenissen bijgewoond. Op één begrafenis was ik eens waarvan ik dacht: dit lijkt wel een verjaardag. Van taart tot een lachbui en van gezellige muziek tot felgekleurde kleding.

[Mara]

Je leest ook wel eens dat ze na de begrafenis het glas gaan heffen in het lievelingsrestaurant van de overledene !
Ik zou passen.

[Lourens]

Ik hoop morgen een begrafenis te bezoeken van een oud-collega van mij.
Het zal een RK-dienst worden.

Ik denk dat hierbij tevens een soort reünie zal plaatsvinden, niet gepland maar de meeste collega's daar heb ik al 25 jaar niet meer gezien of gesproken.

[Germanicus]

Je leest ook wel eens dat ze na de begrafenis het glas gaan heffen in het lievelingsrestaurant van de overledene !
Ik zou passen.

Dat laatste wordt toch lastig als het een familielid of goede vriend(in) betreft.