Oorspronkelijk gepost door Afgewezen
Om nog even helder te maken waar ik een gevaar zie voor oppervlakkig geloof of schijngeloof, heb ik een oude posting gekopieerd. De niet-gequote tekst is van mij.

Als je stelt dat Gods Geest het hart van de zondaar moet openen voor Zijn Woord, dan is dat nog steeds middellijk. Als we echter leren dat God werkt door bijvoorbeeld een visioen of door een vierschaarbeleving, dan verlaten we het middellijke pad en leren we dat God onmiddellijk werkt.

Wanneer God het hart van de zondaar opent voor Zijn Woord, in dit geval Zijn vrijsprekend woord in het Evangelie, dan is dat middellijk. Dat is geen visioen, maar je zou het wel kunnen vergelijken met een vierschaarbeleving. Volgens mij is dat zelfs wat men de ‘vierschaarbeleving’ of ‘bewuste rechtvaardigmaking’ noemt.

Maakt prof Wisse zich hier niet schuldig aan het leggen van een schema/sjabloon over de Schrift?
De Heere Jezus roept namelijk uit: Wie wil, kome en neme van het water des levens om niet. Wie dorst heeft, die kome.
Ik lees daar niet van een aanvaarden van enig vonnis.

Prof. Wisse maakt zich hier niet schuldig aan het leggen van een sjabloon over de Schrift. Het gaat hier over het sjabloon ván de Schrift. Begint de Bijbel niet met Gen. 1, 2 en 3? Is dat niet het sjabloon dat steeds terugkeert in de Schrift: de mens een zondaar, die door God wordt opgezocht? Als de Heilige Geest het Woord van God wáár maakt voor ons, dan wordt het in de eerste plaats wáár dat we van nature zonder God en zonder Christus zijn, geen hoop hebbende. In dat licht moeten we Joh. 7:37 lezen (Wie dorst heeft, kome, etc.).
De kantt. St.V. zegt bij dorst: “Dat is, uit het gevoel van zijne ellende verlangt daarvan verlost te worden.” Uit welke ellende?

Wordt de uitroep van David zo geen voorwaarde voor de openbaring van Christus?

Ziehier een tweetal bijbelplaatsen.
2 Kron. 7:12-14. Zo Ik de hemel toesluite, dat er geen regen zij, of zo Ik de sprinkhanen gebiede het land te verteren, of zo Ik pest onder Mijn volk zende; en Mijn volk, over dewelken Mijn Naam genoemd wordt, zich verootmoedigen en bidden, en Mijn aangezicht zoeken en zich bekeren van hun boze wegen; zo zal Ik uit den hemel horen en hun zonden vergeven en hun land genezen.
Hos. 5:15 Ik zal heengaan en keren weder tot Mijn plaats, totdat zij zichzelven schuldig kennen en Mijn aangezicht zoeken; als hun bange zal zijn, zullen zij Mij vroeg zoeken.
Zo werkt God dus.

Zou het ook zó kunnen gaan, dat ik ziende op het kruis, tot de erkentenis kom dat Hij daar hing in mijn plaats? Dat het mijn schuld is dat Hij gekruisigd werd, ja tot zonde gemaakt is, waardoor mij genezing geworden is?
Dat we dat doen, nadat we tot het kruis genaderd (getrokken) zijn?

Is dat de bijbelse bekering?

Tot en met de laatste opmerking ben ik het met je eens. Alleen met je laatste opmerking niet. Laten we God alsjeblieft eens vrij. Hij werkt bij de één dan weer zus, en bij de ander dan weer zo. Kennelijk vind je het laatste te gemakkelijk, en daarmee oordeel je wéér over mensen die dat wél zo hebben meegemaakt. Dat is dus mijn grote bezwaar. Je kunt wel zo je bedenkingen hebben, maar aan de vruchten kent men de boom. Een oudvader (ik zal even opzoeken welke dat was) zei eens dat zolang het aan de vruchten niet te zien is of hij zichzelf bedriegt, we aan moeten nemen dat hij/zij bekeerd is. Het oordeel is aan God. Laten we dat dan óók eens doen, en niet ons hele leven de meetlat van onszelf of van een bekend iemand naast dat van de ander leggen.... Dan ben je niet meer bevreesd dat de ánder een schijngeloof heeft, maar ben je bang voor jezelf.

Hart. Gr.,

Inderdaad is het zo, Leonius, dat je van iemand die zijn geloof belijdt en zijn leven daarnaar inricht, moet aannemen dat hij een gelovige is. Daarvoor hoef je geen oudvader op te zoeken, dat staat in de Dordtse Leerregels (III-IV, 15).
Maar daar gaat het nu even niet om.
Er is kennelijk een verschil van mening in de gereformeerde gezindte over wat geloven en wat bekering is. En dan kun je niet zeggen: nou ja, laat iedere zijn eigen geloof en bekering maar, God zal wel oordelen. Met het gevaar dat mensen voor eeuwig omkomen!
Ik vind het werkelijk verbazingwekkend, dat wat enige decennia geleden vanzelfsprekend was, nu van tafel wordt geveegd als onbijbels.
Voorbeelden: God eist Zijn beeld terug. Dat was een heel normale uitspraak onder Gods volk vroeger. "Waar staat dat in de Bijbel?" roept nu iedereen.
Christus geopenbaard aan het hart? "Mystiek! Fout!" hoor je nu allerwegen.
Die en die is in 'de banden', maar zij is 'tot ruimte' gekomen. 'Tot ruimte' komen? Wat is dat. Dat hoeft toch niet in één 'crisismoment'? Er is toch ook een langzaam ontluikend geloof?
Ik kan mij héél goed voorstellen dat mensen bezwijken onder al dat 'bijbels' geweld en niet anders weten te zeggen dan: Ja, maar Gods volk leert het zo.
Als iemand door de Geest onderwezen wordt, moet je niet van hem vergen dat hij dat dan meteen keurig, systematisch kan onderbouwen met een keur aan bijbelteksten. Dan overvraag je iemand. Maar dat geeft je nog niet het recht om te zeggen: O zie je wel, er klopt niets van, 't is niet bijbels.

Afgewezen,

Die uitspraken van 1931 zijn al sinds hun geboorte omstreden.

En ik vind je niet eerlijk wanneer je zegt dat een eenvoudige gelovige zich helemaal zou moeten bewijzen met bijbelteksten. Als iemand tegen mij zegt dat ie vergeving van zonden krijgt omdat hij daar geloof voor gekregen heeft, dan ga jij en niet ik hem bevragen hoe hij bij die mening komt. Het zijn juist de bevindelijken die elke vorm van geloof meestal becritiseren.

En die uitspraken uit 1931 zijn geen geestelijk geleerde lessen van eenvoudige gelovigen maar pure dogmatie met een bevindelijke inslag. Je moet dat niet gaan mixen. Bij elke vorm van dogmatie moet je vragen mogen stellen over zijn herkomst en fundament. Daar is niets mis mee.

Beste Afgewezen,

Inderdaad is het zo, Leonius, dat je van iemand die zijn geloof belijdt en zijn leven daarnaar inricht, moet aannemen dat hij een gelovige is. Daarvoor hoef je geen oudvader op te zoeken, dat staat in de Dordtse Leerregels (III-IV, 15).

Dank je wel, bespaart mij weer opzoekwerk…

Maar daar gaat het nu even niet om.

Nou, in concreto gebeurde het anders wel dat er aan mensen hun staat werd getwijfeld….

Er is kennelijk een verschil van mening in de gereformeerde gezindte over wat geloven en wat bekering is. En dan kun je niet zeggen: nou ja, laat iedere zijn eigen geloof en bekering maar, God zal wel oordelen. Met het gevaar dat mensen voor eeuwig omkomen!

Er bestaat inderdaad veel verwarring op dit moment. En natuurlijk kun je dat niet op beloop laten! Maar…dat is heel iets anders dan bepaalde personen waar jij het niet mee eens bent, te beschuldigen van schijngeloof. Dát is het punt waar ik telkens over struikel….

Ik vind het werkelijk verbazingwekkend, dat wat enige decennia geleden vanzelfsprekend was, nu van tafel wordt geveegd als onbijbels.

Ik niet. En weet je hoe dat komt? Omdat er vroeger veel meer verdraagzaamheid en liefde was jegens elkander. Bovendien wíst men waar men over sprak, en straalden de predikanten/ambtsdragers nog gezag uit, juist vanwége die onderlinge liefde. Nu is dat geheel anders. Zaken worden geformaliseerd en gesystematiseerd en er is geen/weinig onderlinge verdraagzaamheid en liefde onder elkaar….

Voorbeelden: God eist Zijn beeld terug. Dat was een heel normale uitspraak onder Gods volk vroeger. "Waar staat dat in de Bijbel?" roept nu iedereen.

Tja, wat is volgens jou vroeger? Niet verder dan de negentiende eeuw?? Dat is voor mij anders heel recent hoor…. Het gaat er bovendien om: in welke context wordt het gebruikt, en hoe functioneert het in de prediking. Dat geldt overigens voor alle dingen. Bovendien is het niet zozeer een uitspraak van Gods volk, maar is een bijbels gegeven, dus zie ik sowieso niets verkeerds in die uitspraak…

Christus geopenbaard aan het hart? "Mystiek! Fout!" hoor je nu allerwegen.

Nou ja, het is maar weer hoe je het gebruikt. Ik denk dat op zich zoiets helemaal niet verkeerd is om te zeggen, zij het dat er om deze woorden zélf natuurlijk niets mystieks wordt geweven….

Die en die is in 'de banden', maar zij is 'tot ruimte' gekomen. 'Tot ruimte' komen? Wat is dat. Dat hoeft toch niet in één 'crisismoment'? Er is toch ook een langzaam ontluikend geloof?

Dit kan toch allebei? Lees maar eens wat Brakel daarover schrijft in zijn hoofdstuk over wedergeboorte:

“Het vierde dat aan te merken is, is de wijze van wedergeboorte, welke zeer verscheiden is:


Sommigen schielijk.

(a) Sommigen worden schielijk, in een korte tijd overgebracht, als in één ogenblik, gelijk Zacheüs en de moordenaar; velen op de Pinksterdag, de stokbewaarder. Anderen langzamer.

Door verschrikking.

(b) Sommigen worden overgebracht door en met grote verschrikkingen en ontsteltenissen van de wet, van de dood en van de verdoemenis, als op de Pinksterdag, en de stokbewaarder.

Evangelisch.

(c) Sommigen op een zeer Evangelische wijze. De zaligheden en de volheid van de Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel, en de zoetigheden van de Evangelische goederen vervullen zo hun zielen, dat ze geen tijd hebben, aan hun zonden met verschrikking te denken. Maar zij worden als verslonden door het Evangelie, en zij ontvangen Jezus met blijdschap als Zachéüs.

Door beschouwing van de waarheid.

(d) Sommigen brengt de Heere over in vele bedaardheid, door het gezicht van de waarheden; in bedaardheid zien ze hun zonden en ellendige staat buiten Christus, en de zaligheden van de bondgenoten, alsmede de waarheid van de aanbieding van Christus door het Evangelie aan hen. In dit beschouwen van de waarheden worden ze langzamerhand en buiten hun weten veranderd, en worden van de waarheid gehoorzaam, en door de kennis van de waarheid worden ze gelovig, en hun hart wordt gereinigd. Zij hebben niet vele smartelijke droefheid, ook geen verrukkende blijdschap, maar een genoegen in, en zoete goedkeuring van de waarheden, zo ten opzichte van hun ellende, als zaligheid in Christus, en hun aanneming van, en verlaten op Christus. Dit zijn doorgaans de bestendigste en vaste Christenen.

Door vele verwisselingen.

(e) Sommigen worden bekeerd langzamerhand, met vele verwisselingen van droefheid, blijdschap, geloof, ongeloof, strijden, overwinningen, vallen, opstaan; en dit is de gewone weg, die God doorgaans houdt in de bekering van de meesten. Als ik zeg, langzamerhand, zo meen ik de bekering in ‘t brede, met allen haar omtrek, van de eerste overtuiging, tot de bewustheid dat men Christus aanneemt. Want anders is het een zekere zaak, dat de bekering in een ogenblik geschiedt, in een moment wordt de ziel van dood levend; tussen dood en levend zijn is geen tijd. Omdat deze wijze van bekering de gewoonste is, zo zullen wij ze in haar begin, voortgang en einde wat breder openleggen, opdat een ieder zich daarin zou kunnen spiegelen.

Maar dat zeggen wij vooraf, dat niemand bekommerd moet zijn over de wijze van bekering, omdat hij niet is overgebracht op deze of gene wijze, die men zich zelf voorschrijft, of op welke anderen bekeerd zijn. Zo de bekering daar is, zo is het wel, en ziet tot uw ontsteltenis niet terug op de wijze, al was de wijze van bekering in u zodanig, dat gij nooit, iets dergelijks gelezen of gehoord had; want de wegen Gods zijn wonderbaar, en de een ondervindt wel iets, daar de andere niet van weet, ook in de gewone weg tot bekering; maar men moet dikwijls terugzien op al de voorzienigheden en wegen, waardoor God ons geleid heeft, dat geeft ons stof van verwondering, van verheerlijking van God, en van vaststelling van zijn staat.”

Vervolgens gaat Brakel over op de ‘gewone weg van de bekering’.

Ik kan mij héél goed voorstellen dat mensen bezwijken onder al dat 'bijbels' geweld en niet anders weten te zeggen dan: Ja, maar Gods volk leert het zo.

Dan moeten al die mensen leren dat ze niet moeten vertrouwen en verlaten op de bevindingen van Gods volk, maar enkel en alleen op het Woord van God!! En als het goed is, gebeurt dat ook….

Als iemand door de Geest onderwezen wordt, moet je niet van hem vergen dat hij dat dan meteen keurig, systematisch kan onderbouwen met een keur aan bijbelteksten. Dan overvraag je iemand. Maar dat geeft je nog niet het recht om te zeggen: O zie je wel, er klopt niets van, 't is niet bijbels.

Helemaal gelijk!!! Maar ik ken verschillende mensen die door hun predikant of andere ambtsdragers wél op een dergelijke manier zijn ondervraagd en dus overvraagd!! Zo weet ik van een eenvoudig vrouwtje dat ze tegen haar dominee in alle liefde en eenvoud vertelde hoeveel liefde ze voor Christus voelde en wat God voor had betekend in haar leven. Voor de dominee was ze echter te licht bevonden (letterlijk zei hij: dan zal ik het nog maar eens goed nakijken bij je, want zo werkt de Heere niet. Dit is te gemakkelijk.), omdat ze niet de juiste terminologie gebruikte…. Hoewel ze er gelouterd uitkwam, was ze hierdoor eerst enorm in de benauwdheid gekomen….

Hart. Gr.,

Afgewezen,

Je verdediging voor de term, dat Gods volk het anders leert, vind ik aan de magere kant.

Er gaat een uitdrukking die zegt dat 'een dominee die niet studeert is niet bekeerd'. Ook deze zal niet rechtstreeks uit de Schrift te halen zijn. Wel is het volkomen bijbels, want we lezen van die uit Berea: maar de broeders zonden terstond in de nacht Paulus en Silas naar Berea, die, daar aangekomen, naar de synagoge der Joden gingen; en dezen onderscheidden zich gunstig van die te Tessalonica, daar zij het woord met alle bereidwilligheid aannamen en dagelijks de Schriften nagingen of deze dingen zo waren.

Als iemand zegt bekeerd te zijn, dan heeft zo iemand de behoefte om Zijn Woord te onderzoeken, want daar ligt zijn voedsel. Natuurlijk kunnen er moeilijke zaken zijn, maar de geloofszaken liggen helder in de Schrift en kunnen ook helder verteld worden en dat moet een kind kunnen begrijpen! Als een kind de taal niet begrijpt, dan klopt er iets niet en dan is die taal aan herijking toe.

Er bestaat inderdaad veel verwarring op dit moment. En natuurlijk kun je dat niet op beloop laten! Maar…dat is heel iets anders dan bepaalde personen waar jij het niet mee eens bent, te beschuldigen van schijngeloof. Dát is het punt waar ik telkens over struikel….

Ja, en dat leidt dus de aandacht af van het onderwerp waar het over gaat. We mogen niets op zijn beloop laten, als we de mensen maar ongemoeid laten. Dat kan nooit.
Voorbeeld: als ik zeg dat wie steelt een dief is, heb ik daar alle mensen die stelen een dief mee genoemd.
Dus als ik zeg dat een bepaald geloof oppervlakkig is, heb ik daarmee alle mensen die zo'n geloof wél het ware vinden, van oppervlakkigheid beschuldigd. Ja, dat kan ik ook niet helpen.
Verder bestrijd jij in mij steeds allerlei uitwassen en dat vind ik niet terecht. Als ik iets zeg, worden daar kennelijk allerlei dingen aan gekoppeld die ik dan volgens mijn opponenten ook wel zal vinden, maar die ik nooit beweerd heb. Dat praat een beetje lastig.
Kijk naar wat ik schrijf en reageer daar op. En dicht mij niet allerlei dingen toe, waar ik het net zo min als jij mee eens ben.

[Aangepast op 9/7/05 door Afgewezen]

Oorspronkelijk gepost door Afgewezen

Kijk naar wat ik schrijf en reageer daar op. En dicht mij niet allerlei dingen toe, waar ik het net zo min als jij mee eens ben.
[Aangepast op 9/7/05 door Afgewezen]

Je bent verre van helder.... Ik reageer op wat jij schrijf, en ga uitvoerig in op je argumenten, zonder dat jij evenwel ingaat op mijn argumenten. En ja, dat praat erg lastig....

[Aangepast op 9/7/05 door Leonius]

Helemaal gelijk!!! Maar ik ken verschillende mensen die door hun predikant of andere ambtsdragers wél op een dergelijke manier zijn ondervraagd en dus overvraagd!! Zo weet ik van een eenvoudig vrouwtje dat ze tegen haar dominee in alle liefde en eenvoud vertelde hoeveel liefde ze voor Christus voelde en wat God voor had betekend in haar leven. Voor de dominee was ze echter te licht bevonden (letterlijk zei hij: dan zal ik het nog maar eens goed nakijken bij je, want zo werkt de Heere niet. Dit is te gemakkelijk.), omdat ze niet de juiste terminologie gebruikte…. Hoewel ze er gelouterd uitkwam, was ze hierdoor eerst enorm in de benauwdheid gekomen….

Zo'n stukje als dit bijvoorbeeld. Waarom duw je dit onder mijn neus? Je snapt toch ook wel dat ik het met zo'n dominee niet eens ben?
Ik ben heel duidelijk. Jij doet niet anders dan mij beschuldingen van het feit dat ik anderen veroordeel. Ik leg uit dat dit kennelijk inherent is aan een onderwerp als dit... en dan snap je me ineens niet.
Ik heb steeds het gevoel dat je niet mij bestrijdt, maar het beeld dat je van mij en mijn opvattingen gemaakt heb. En dát praat voor míj nu weer lastig.

Oorspronkelijk gepost door Afgewezen
Ik ben heel duidelijk.

:!

Het lijkt mij even niet om goed te quoten. Maar ik hoop dat ik zo toch duidelijk ben...

Oorspronkelijk gepost door Leonius

Maar daar gaat het nu even niet om.

Nou, in concreto gebeurde het anders wel dat er aan mensen hun staat werd getwijfeld….

Dan nog is dat niet de kwestie die in het geding is.

Er is kennelijk een verschil van mening in de gereformeerde gezindte over wat geloven en wat bekering is. En dan kun je niet zeggen: nou ja, laat iedere zijn eigen geloof en bekering maar, God zal wel oordelen. Met het gevaar dat mensen voor eeuwig omkomen!

"Er bestaat inderdaad veel verwarring op dit moment. En natuurlijk kun je dat niet op beloop laten! Maar…dat is heel iets anders dan bepaalde personen waar jij het niet mee eens bent, te beschuldigen van schijngeloof. Dát is het punt waar ik telkens over struikel…."
Dat is kennelijk inherent aan het onderwerp. Als ik een bepaald geloof oppervlakkig noem, beschuldig ik daarmee impliciet degenen die een dergelijk geloof voor het ware houden.

Ik vind het werkelijk verbazingwekkend, dat wat enige decennia geleden vanzelfsprekend was, nu van tafel wordt geveegd als onbijbels.

"Ik niet. En weet je hoe dat komt? Omdat er vroeger veel meer verdraagzaamheid en liefde was jegens elkander. Bovendien wíst men waar men over sprak, en straalden de predikanten/ambtsdragers nog gezag uit, juist vanwége die onderlinge liefde. Nu is dat geheel anders. Zaken worden geformaliseerd en gesystematiseerd en er is geen/weinig onderlinge verdraagzaamheid en liefde onder elkaar…."
Je beweert hier heel wat en je generaliseert ook nogal. Ik zie het gewoon als een vorm van vervlakking en afval.

Voorbeelden: God eist Zijn beeld terug. Dat was een heel normale uitspraak onder Gods volk vroeger. "Waar staat dat in de Bijbel?" roept nu iedereen.

"Tja, wat is volgens jou vroeger? Niet verder dan de negentiende eeuw?? Dat is voor mij anders heel recent hoor…. Het gaat er bovendien om: in welke context wordt het gebruikt, en hoe functioneert het in de prediking. Dat geldt overigens voor alle dingen. Bovendien is het niet zozeer een uitspraak van Gods volk, maar is een bijbels gegeven, dus zie ik sowieso niets verkeerds in die uitspraak…"
Gelukkig.

Christus geopenbaard aan het hart? "Mystiek! Fout!" hoor je nu allerwegen.

"Nou ja, het is maar weer hoe je het gebruikt. Ik denk dat op zich zoiets helemaal niet verkeerd is om te zeggen, zij het dat er om deze woorden zélf natuurlijk niets mystieks wordt geweven…"
Prima. Maar denk eraan dat jij niet het algemeen gevoelen vertolkt.

Die en die is in 'de banden', maar zij is 'tot ruimte' gekomen. 'Tot ruimte' komen? Wat is dat. Dat hoeft toch niet in één 'crisismoment'? Er is toch ook een langzaam ontluikend geloof?

"Dit kan toch allebei? Lees maar eens wat Brakel daarover schrijft in zijn hoofdstuk over wedergeboorte..."
Verwarrend, wat Brakel daar schrijft over dat langzamerhand veranderen en buiten het weten om. Ik heb daar echt vraagtekens bij. Maar Brakel is ook niet het einde van alle tegenspraak.

Ik kan mij héél goed voorstellen dat mensen bezwijken onder al dat 'bijbels' geweld en niet anders weten te zeggen dan: Ja, maar Gods volk leert het zo.

"Dan moeten al die mensen leren dat ze niet moeten vertrouwen en verlaten op de bevindingen van Gods volk, maar enkel en alleen op het Woord van God!! En als het goed is, gebeurt dat ook…."
Wie zegt nu dat die mensen 'vertrouwen en verlaten op de bevindingen van Gods volk'?

Als iemand door de Geest onderwezen wordt, moet je niet van hem vergen dat hij dat dan meteen keurig, systematisch kan onderbouwen met een keur aan bijbelteksten. Dan overvraag je iemand. Maar dat geeft je nog niet het recht om te zeggen: O zie je wel, er klopt niets van, 't is niet bijbels.
"Helemaal gelijk!!! Maar ik ken verschillende mensen die door hun predikant of andere ambtsdragers wél op een dergelijke manier zijn ondervraagd en dus overvraagd!! Zo weet ik van een eenvoudig vrouwtje dat ze tegen haar dominee in alle liefde en eenvoud vertelde hoeveel liefde ze voor Christus voelde en wat God voor had betekend in haar leven. Voor de dominee was ze echter te licht bevonden (letterlijk zei hij: dan zal ik het nog maar eens goed nakijken bij je, want zo werkt de Heere niet. Dit is te gemakkelijk.), omdat ze niet de juiste terminologie gebruikte…. Hoewel ze er gelouterd uitkwam, was ze hierdoor eerst enorm in de benauwdheid gekomen….Hart. Gr.

Heb ik in vorige posting al op geantwoord.

[Aangepast op 9/7/05 door Afgewezen]

Zo'n stukje als dit bijvoorbeeld. Waarom duw je dit onder mijn neus? Je snapt toch ook wel dat ik het met zo'n dominee niet eens ben?

Nou, omdat ik het gevoel heb dat je vooral gevaren ziet ter linkerzijde, terwijl die gevaren precies hetzelfde zijn ter rechterzijde. Soms krijg ik het gevoel dat je de 'rechterzijde' zeg maar verheerlijkt. Jij haalde bovenstaand voorbeeld in algemene zin aan in de context van de 'linkerzijde', en bovenstaand stukje is een waargebeurd verhaal ter 'rechterzijde'...

Ik ben heel duidelijk. Jij doet niet anders dan mij beschuldingen van het feit dat ik anderen veroordeel. Ik leg uit dat dit kennelijk inherent is aan een onderwerp als dit... en dan snap je me ineens niet.

Juist ja, nu snap ik je postings beter... Maar...ik ben het er toch niet mee eens. Ik kan het immers bijvoorbeeld niet eens zijn met een predikant, zonder dat ik aan zijn staat komt. Dat geldt ook voor dit onderwerp. Als je het er niet mee eens bent, wil dat nog niet zeggen dat je een schijngeloof hebt. Dan oordeel je echt over personen en treedt je in de plaats van God. Dat is de beklemming die ik dan voel....

Ik heb steeds het gevoel dat je niet mij bestrijdt, maar het beeld dat je van mij en mijn opvattingen gemaakt heb. En dát praat voor míj nu weer lastig.

Ok, dat is mogelijk. In dat geval heb ik je gewoonweg verkeerd begrepen. Kijk, ik heb wat dingen meegemaakt in deze sfeer, en vanuit die angst reageer ik nu eenmaal zo, omdat ik de gevaren ervan aan den lijve heb ondervonden. Vandaar....

hart. gr.,