helma schreef:

helma schreef:

Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Dit kan inderdaad een vraag zijn die je als ouders hebt. Ik heb daar voor mezelf ook geen antwoord op.

Ik zou hier wel graag jullie mening over willen horen.

Ik wil niet beweren dat ik daar het antwoord op heb, maar denk dat er Bijbels wel wat verschil aan te wijzen is tussen familiebanden en de heiligheid van 'het gezin' van de gemeente.
Denk bijv. aan 1 Kor. 7, waar Paulus aangeeft dat een ongelovige echtgenoot 'geheiligd' is in de gelovige echtgenoot. Als de ongelovige wil blijven in het huwelijk, moet het huwelijk gehandhaafd blijven. Als zo iemand vanwege het geloof vertrekt, is de verlatene 'vrij'. Ook de kinderen in zo'n huwelijk worden 'heilig' genoemd i.p.v. onrein. Als motivatie bij zijn redenering om bij elkaar te blijven, noemt Paulus het mogelijk behoud van het familielid (vs. 16).
Zo'n redenering kom je -bij mijn weten- niet tegen als het gaat om de heiligheid van de gemeente, die functioneert veel scherper en "exclusiever".
In lijn hiermee kan ik me voorstellen dat je in een gezinssituatie inderdaad andere ('makkelijkere') lijnen trekt dan je dat in de gemeente doet. Niet principieel/inhoudelijk uiteraard.

J.C. Philpot schreef:

helma schreef:

helma schreef:

Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Dit kan inderdaad een vraag zijn die je als ouders hebt. Ik heb daar voor mezelf ook geen antwoord op.

Ik zou hier wel graag jullie mening over willen horen.

In principiële zaken zou je in het gezin volgens mij niet makkelijker moeten zijn.

In zaken die tot de christelijke vrijheid behoren moet je in een gemeente rekening houden met 500 mensen (bij wijze van spreken), en ik je gezin met minder mensen.
In de gemeente is het de verantwoordelijkheid van de kerkenraad (en daarna ook van de gemeenteleden) om te zoeken wat tot opbouw dient in het huisgezin van God.
In het gezin is het de verantwoordelijkheid van de ouders (en daarna ook van de kinderen) om te zoeken wat tot opbouw dient in het gezin.

Wat tot opbouw is van de gemeente is dat niet per definitie van het gezin, dus kunnen daar andere keuzes worden gemaakt. Mits dit het gezin niet vervreemd van de gemeente.

Kortom: alle ambtsdragers en alle ouders (waaronder ikzelf) hebben veel wijsheid van boven nodig.

Dus je vindt dat ouders altijd hun ongelovige kinderen in de ban moeten doen? Ik vraag het even na, omdat iemand soms iets schrijft wat hij niet bedoelt?

DDD schreef: Dus je vindt dat ouders altijd hun ongelovige kinderen in de ban moeten doen? Ik vraag het even na, omdat iemand soms iets schrijft wat hij niet bedoelt?

Gelukkig kan ik je melden dat ik geen voorstander ben van het in de ban doen van kinderen. Net zoals ik er geen voorstander ben dat kinderen een tweetal stellen, en volgens wettige verkiezingen hun ouders kiezen

Wat ik bedoel dat in principiële zaken (bijvoorbeeld de 10 geboden) we als de gemeente hier een Bijbelse visie op heeft, we hier in het gezin geen andere keuzes in moeten maken. Zie verder mijn betoog.

De vraag van Helma was hoe om te gaan met kinderen die andere keuzes maken. Dat is dan toch geen antwoord?

DDD schreef:De vraag van Helma was hoe om te gaan met kinderen die andere keuzes maken. Dat is dan toch geen antwoord?

De stelling was: Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Met de vraag wat we daar van vonden.

Daar reageerde ik op.

helma schreef:

helma schreef:

Moeten we in een gezinssituatie makkelijker zijn dan in het 'huisgezin Gods', de gemeente?

Dit kan inderdaad een vraag zijn die je als ouders hebt. Ik heb daar voor mezelf ook geen antwoord op.

Ik zou hier wel graag jullie mening over willen horen.

Nu ik verder teruglees zie ik wel dat ik de context van de discussie niet meegenomen heb, en louter op het hierboven gequote stukje ben ingegaan.

Ik denk zelf dat je je kinderen zeker anders moet/mag behandelen dan zoals het in een kerkelijke gemeente moet gebeuren.
De vergelijking gaat niet echt op, denk ik. De kerkelijke tucht gaat ook niet over aanwezigen, maar over degenen die willen deelnemen aan de sacramenten. Er mag niemand geweerd worden bij het bijwonen van een dienst.

Hoe je hiermee in het gezin moet omgaan, vind ik best een lastige vraag. Ik heb er zelf niet mee te maken, dat maakt we wat voorzichtig. Ik zat al wat te typen, maar ik haalde het weer weg... Toch nog over nadenken...

Ik had er ook een mening over... Maar als het dan in je eigen gezin ter sprake komt ligt het toch veel gecompliceerder dan je dacht.

Lijkt me vreselijk moeilijk, Helma. Sterkte en wijsheid daarin toegewenst.

Het algemene verhaal wat ik heb gehouden ging strikt in algemene zin over de vraag, zonder dat ik het topic goed had gelezen wat de context van je vraag was. Mijn excuses dat ik dat niet goed heb aangevoeld.

Wat mij betreft mag het in de discussies vaker gaan over het verdriet en de moeite van ouders. Hen verliezen we soms een beetje uit het oog in de discussies.

helma schreef:Ik had er ook een mening over... Maar als het dan in je eigen gezin ter sprake komt ligt het toch veel gecompliceerder dan je dacht.

Dat is herkenbaar ja. Ooit hoorde ik een moeder heel fel uithalen naar een gezin in de gemeente omdat ze hun gescheiden kind niet de deur wezen. Een aantal jaren later ging haar dochter scheiden en later weer opnieuw trouwen. Toen sprak ze opeens totaal anders.
Ik weet zelf hoe pijnlijk het is als een kind een totaal andere weg gaat, maar voor mij is altijd duidelijk geweest dat wij ons kind nooit mogen los laten. De deur is altijd open gebleven. De Bijbel ook trouwens.

J.C. Philpot schreef: Wat ik bedoel dat in principiële zaken (bijvoorbeeld de 10 geboden) we als de gemeente hier een Bijbelse visie op heeft, we hier in het gezin geen andere keuzes in moeten maken. Zie verder mijn betoog.

Ik vind dat dus een sektarisch standpunt. Het is een van de redenen waarom ik meen dat de Jehova's getuigen een sekte zijn en geen kerk.

Bovendien zal het altijd de vraag zijn waar je de grens trekt. Over wat middelmatige kwesties zijn, zijn de meningen erg verdeeld.

De GG hanteren nog steeds als standpunt dat atheïsme geen reden is voor echtscheiding. Ik vraag me dan af waarom je in zo'n geval wel van je kinderen afscheid moet nemen of hen althans niet in volle rechten moet laten meedelen in de voorrechten van het kind zijn maar niet van je man moet scheiden.

Kortom: mijns inziens is het een onhoudbaar standpunt, dat het verdriet van ouders over kinderen die andere keuzes maken alleen maar groter maakt.

Ditbenik schreef:

helma schreef:Ik had er ook een mening over... Maar als het dan in je eigen gezin ter sprake komt ligt het toch veel gecompliceerder dan je dacht.

Dat is herkenbaar ja. Ooit hoorde ik een moeder heel fel uithalen naar een gezin in de gemeente omdat ze hun gescheiden kind niet de deur wezen. Een aantal jaren later ging haar dochter scheiden en later weer opnieuw trouwen. Toen sprak ze opeens totaal anders.
Ik weet zelf hoe pijnlijk het is als een kind een totaal andere weg gaat, maar voor mij is altijd duidelijk geweest dat wij ons kind nooit mogen los laten. De deur is altijd open gebleven. De Bijbel ook trouwens.

Ach ja.
Waarom zou de gelijkenis van de verloren zoon in de Bijbel staan?
Ik kan niet lezen dat de vader heel kwaad en beledigd was en daarom zei: die jongen komt er bij mij niet meer in. Wat denkt hij nu wel?

Bovendien weet je nooit wat er (nog) in het hart van je kind leeft.
In het magazine van het AD staat dit weekend een interview met Jan Slagter (omroep MAX) Hij is gereformeerd opgevoed, maar het geloof zegt hem niets meer.

Als ik kijk naar wat mij ooit geleerd is in de Gereformeerde Kerk, daar werd ik als kind wel bang van. Daar staan wij voor eeuwig - let op wat ik zeg - ééuwig voor Gods Troon te zingen. Ik dacht, als dat toch maar niet waar is. Dat gaf me nogal een beklemmend gevoel.

Wil je Psalm 116 nog eens horen? Ik heb hem hier, een bewerking van Feike Asma, een van de beste organisten uit onze tijd. Luister, ik krijg er een nostalgisch gevoel van, zie mezelf weer naast mijn vader zitten in de kerk. Hij was organist.

Hij gelooft dus niet meer....

Die gelijkenis kan je niet gebruiken. Want de verloren zoon kwam veranderd thuis! Hij kwam niet thuis om door te gaan met feestjes vieren.

De vader stond al op de uitkijk voordat hij veranderd was, en had daar ook geen idee van, toch? Misschien heb je de neiging de vader als alwetend te zien, maar dat is niet het verhaal. Het gaat om een gewone vader die zoveel van zijn zoon houdt, dat hij voortdurend op hem staat te wachten.

Dat is natuurlijk niet normaal, maar zo buitengewoon is God.

helma schreef:Die gelijkenis kan je niet gebruiken. Want de verloren zoon kwam veranderd thuis! Hij kwam niet thuis om door te gaan met feestjes vieren.

Dat zeg ik toch ook niet?
Maar hij moest eerst wel tot in de grond geraken, alvorens hij zover was. Zolang je nog vrienden en feestjes hebt, is er geen nood meestal.
Het gaat mij om de reactie van ouders. Hoe is die t.o.v. het kind dat afgehaakt is.
En dat kind doe je niet in de ban.
Ik kende een oude moeder die elke week naar haar zoon toe ging, die in de gevangenis zat wegens moord.
Het werd haar zeer kwalijk genomen door bepaalde familieleden en buren.
Maar ze ging en ze bad voor hem!

helma schreef:Die gelijkenis kan je niet gebruiken. Want de verloren zoon kwam veranderd thuis! Hij kwam niet thuis om door te gaan met feestjes vieren.

Hier ben je mis, Helma. De Vader stond op de uitkijk naar zijn verloren zoon. Niet omdat de zoon veranderd was maar omdat de Vader zijn zoon liefhad. Onvoorwaardelijk lief.
Denk eens aan de bede uit de 2e zin uit het laatste couplet van de Avondzang!