Een verzuchting van een evangelist: "Voldoet oude rijm nog?"

[eilander]

@Marieke, zo ben ik het wel met je eens. Maar ik wil toch een nuancering aanbrengen: in de eerste posting wordt duidelijk niet gesproken over: hoe binden we de jeugd? Maar over: hoe kunnen we buitenkerkelijken aantrekken?
Beide invalshoeken hebben zeker raakvlakken, maar zijn niet helemaal hetzelfde.

[Wilhelm]

@Marieke, zo ben ik het wel met je eens. Maar ik wil toch een nuancering aanbrengen: in de eerste posting wordt duidelijk niet gesproken over: hoe binden we de jeugd? Maar over: hoe kunnen we buitenkerkelijken aantrekken?
Beide invalshoeken hebben zeker raakvlakken, maar zijn niet helemaal hetzelfde.

Eens, liturgische vernieuwingen binnen een gemeente is heel wat anders dan een bepaalde liturgie voor een evangelisatie- of zendingssamenkomst.
Deze twee zaken wordt hier door verschillenden als hetzelfde gezien, en dat is het niet.

[Marieke]

@Eilander en @Wilhelm, akkoord, daar hebben jullie gelijk in. Maar voor mijn idee was de discussie langzaam opgeschoven naar het zingen van gezangen in de eredienst.
En v.w.b. het zingen van gezangen t.o.v. buitenkerkelijken in bijv. een evangelisatiepost, ik ken ontzettend mooie evenwichtige gezangen zoals "Eens was ik een vreemd'ling" en "Vaste Rots van mijn behoud" en "zalig, zalig niets te wezen" of nu in de lijdenstijd "ik wil mij gaan vertroosten" e.d. maar qua taalgebruik lijken mij die voor buitenkerkelijken niet meer toegangelijk dan de psalmen.

[Jongere]

De opdracht van Paulus is dus om deze liederen te zingen, en niet om zelf e.e.a. te verzinnen en die te gebruiken. Deze liederen waren ook in de tijd van Paulus al heel oud. De "nieuwe" gelovigen in zijn tijd waren ook niet zo bekend met deze liederen. Ook het woordgebruik zal dus wel eens moeilijk zijn geweest. Geen reden voor Paulus om andere liederen te adviseren. Waarom dan voor ons wel?
p.s. Over welke welke berijming kan men nog discussiëren, maar m.i. niet over of men andere gezangen mag gebruiken.

M.i. kan dat laatste nog steeds. Want de hele hier geschetste interpretatie is nogal aanvechtbaar. Ook al zou Paulus gerefereerd hebben aan de Psalmen zelf, wat heel goed mogelijk is, dan lees ik hier nog geen verbod op het maken c.q. zingen van NT gezangen in de gemeente.

Inderdaad, het feit dat het misschien te verdedigen is dat Paulus in die bekende tekst alleen over psalmen spreekt, zegt verder niets over de praktijk.
Wat wel iets over de praktijk zegt, is dat we vroeg-christelijke liederen kennen. Zoals de hymne uit Fil. 2, die ik eerder noemde.

Verder ben ik het in deze discussie eens met Afgewezens eerdere post: als we ons door angst laten regeren doen we op een gegeven moment helemaal niets meer. De gereformeerde gezindte is overigens redelijk die richting aan het uitgaan. Alles wordt steeds evenwichtiger, totdat we uiteindelijk zo evenwichtig zijn als een dode zuil. Dan doen we in ieder geval onze naam eer aan.
De een hoorde eens van gemeenten die gezangen gingen zingen en niets meer overhielden. De ander hoorde eens van iemand die zo blij was om een psalm te zingen.
Ik hoorde eens van een gemeente waar zowel gezangen (vanuit het volbrachte en geopenbaarde werk van Christus) als psalmen (vanuit de traditie van de Schrift en het profetische zicht op Christus) werden gezongen. Ik hoop dat het ooit nog eens zal lukken om in vertrouwen en met moed bepaalde keuzes te maken. Zonder ons allerlei schrikbeelden voor ogen te stellen.

Want we zijn nu uitermate goed geworden in conserveren. Maar dat doe je doorgaans met niet al te levende dingen.

[Jongere]

Eens, liturgische vernieuwingen binnen een gemeente is heel wat anders dan een bepaalde liturgie voor een evangelisatie- of zendingssamenkomst.
Deze twee zaken wordt hier door verschillenden als hetzelfde gezien, en dat is het niet.

Ik kan me voorstellen dat in evangelisatieposten (of zending) andere dingen nodig zijn, of gewoon beter aansluiten. Gezien de huidige stand van zaken in onze gezindte denk ik ook niet dat het verstandig is in de gemeenten gezangen te gaan doordrijven, terwijl het (in ieder geval volgens de evangelist) in evangelisatieposten wel heel nodig zou kunnen zijn.
Dat zou je misschien kunnen vergelijken met het gebruik van de Herziene Statenvertaling. De kerk waar ik lid van ben staat daar negatief tegenover. In de gemeente waar ik lid ben, moeten we wekelijks de bijbel lezen met allochtone jongeren. Die lezen sowieso nooit iets. Hun leesniveau is schrikbarend laag. In zo'n geval liggen de verhoudingen betrouwbaarheid-leesbaarheid volgens mij weer heel anders dan in de kerkelijke traditie.

Dus met het verschil kan ik wel meekomen. Maar toch voer ik in dit topic een pleidooi voor gezangen in de gewone eredienst.
Daar vandaan komt ook de weerstand tegen de invoering ervan in bijv. een evangelisatiepost. Dus dan zal er eerst binnen de gemeente een meer flexibele kijk op deze dingen moeten komen. Maar voor mij is het meer dan dat, vooral een principekwestie. Ik vind het zingen van liederen over het volbrachte heil in Christus onlosmakelijk verbonden met de gemeente die Zijn naam draagt. Er staat nu in ons hele boekje met toegestane verzen om te zingen welgeteld één keer de naam Jezus. Dat is onthutsend weinig, voor wie bedenkt dat onder deze naam Gods hele heil zich heeft geopenbaard in de volheid van de tijd. Op Hem rust de gemeente.

[Germanicus]

Jongere schreef:

(...) als we ons door angst laten regeren doen we op een gegeven moment helemaal niets meer. De gereformeerde gezindte is overigens redelijk die richting aan het uitgaan. Alles wordt steeds evenwichtiger, totdat we uiteindelijk zo evenwichtig zijn als een dode zuil. Dan doen we in ieder geval onze naam eer aan.
(...) Ik hoop dat het ooit nog eens zal lukken om in vertrouwen en met moed bepaalde keuzes te maken. Zonder ons allerlei schrikbeelden voor ogen te stellen. Want we zijn nu uitermate goed geworden in conserveren. Maar dat doe je doorgaans met niet al te levende dingen.

!!!!!

[Marieke]

De opdracht van Paulus is dus om deze liederen te zingen, en niet om zelf e.e.a. te verzinnen en die te gebruiken. Deze liederen waren ook in de tijd van Paulus al heel oud. De "nieuwe" gelovigen in zijn tijd waren ook niet zo bekend met deze liederen. Ook het woordgebruik zal dus wel eens moeilijk zijn geweest. Geen reden voor Paulus om andere liederen te adviseren. Waarom dan voor ons wel?
p.s. Over welke welke berijming kan men nog discussiëren, maar m.i. niet over of men andere gezangen mag gebruiken.

M.i. kan dat laatste nog steeds. Want de hele hier geschetste interpretatie is nogal aanvechtbaar. Ook al zou Paulus gerefereerd hebben aan de Psalmen zelf, wat heel goed mogelijk is, dan lees ik hier nog geen verbod op het maken c.q. zingen van NT gezangen in de gemeente.

Inderdaad, het feit dat het misschien te verdedigen is dat Paulus in die bekende tekst alleen over psalmen spreekt, zegt verder niets over de praktijk.
Wat wel iets over de praktijk zegt, is dat we vroeg-christelijke liederen kennen. Zoals de hymne uit Fil. 2, die ik eerder noemde.

Verder ben ik het in deze discussie eens met Afgewezens eerdere post: als we ons door angst laten regeren doen we op een gegeven moment helemaal niets meer. De gereformeerde gezindte is overigens redelijk die richting aan het uitgaan. Alles wordt steeds evenwichtiger, totdat we uiteindelijk zo evenwichtig zijn als een dode zuil. Dan doen we in ieder geval onze naam eer aan.
De een hoorde eens van gemeenten die gezangen gingen zingen en niets meer overhielden. De ander hoorde eens van iemand die zo blij was om een psalm te zingen.
Ik hoorde eens van een gemeente waar zowel gezangen (vanuit het volbrachte en geopenbaarde werk van Christus) als psalmen (vanuit de traditie van de Schrift en het profetische zicht op Christus) werden gezongen. Ik hoop dat het ooit nog eens zal lukken om in vertrouwen en met moed bepaalde keuzes te maken. Zonder ons allerlei schrikbeelden voor ogen te stellen.

Want we zijn nu uitermate goed geworden in conserveren. Maar dat doe je doorgaans met niet al te levende dingen.

En nog een ander hoorde eens van een jongere die denkt met het zingen van gezangen de zuil nieuw leven in te blazen. Probeer vooral zo onevenwichtig mogelijk te zijn, want anders word je een dode zuil.
Met alle respect jongere, maar waarom word je geen lid van een kerk waar dat al wel ingevoerd is? Ik weet het antwoord al lang. Het levende schriftuurlijk-bevindelijke Woord heeft daar het onderspit gedolven ten koste van de gezangen. Ze hebben daar nu levende gezangen misschien, maar als dat ten koste moet gaan van het levende Woord, kies ik voor het laatste. Begrijp je die angst dan echt niet als je om heen kijkt? We hebben toch voorbeelden uit de praktijk?

[Upquark]

Hoe zit het eigenlijk internationaal? Zijn er in het buitenland ook bijbelgetrouwe kerken waar alleen de psalmen worden gezongen? Als we menen een verband te bespeuren tussen 'alleen de psalmen' en 'Het levende schriftuurlijk-bevindelijke Woord', dan dienen we ons toch niet tot ons kleine landje te beperken.

Is het wellicht zo dat we in Nederland alleen maar 'slechte' voorbeelden hebben - de NHK, GKN en ondertussen ook de GKV, waar met de gezangen ook de vrijzinnigheid is gekomen?

Aan de andere kant, de GKV kende van 1933 tot 1999 een kleine bundel van 41 schriftuurlijke gezangen, waar per dienst zelden meer dan 1 gezang uit werd gezongen. Daarmee wil ik maar zeggen: het kan wel! Toegegeven, het is daarna wel compleet ontspoord...

[Wilhelm]

Eens, liturgische vernieuwingen binnen een gemeente is heel wat anders dan een bepaalde liturgie voor een evangelisatie- of zendingssamenkomst.
Deze twee zaken wordt hier door verschillenden als hetzelfde gezien, en dat is het niet.

Ik kan me voorstellen dat in evangelisatieposten (of zending) andere dingen nodig zijn, of gewoon beter aansluiten. Gezien de huidige stand van zaken in onze gezindte denk ik ook niet dat het verstandig is in de gemeenten gezangen te gaan doordrijven, terwijl het (in ieder geval volgens de evangelist) in evangelisatieposten wel heel nodig zou kunnen zijn.
Dat zou je misschien kunnen vergelijken met het gebruik van de Herziene Statenvertaling. De kerk waar ik lid van ben staat daar negatief tegenover. In de gemeente waar ik lid ben, moeten we wekelijks de bijbel lezen met allochtone jongeren. Die lezen sowieso nooit iets. Hun leesniveau is schrikbarend laag. In zo'n geval liggen de verhoudingen betrouwbaarheid-leesbaarheid volgens mij weer heel anders dan in de kerkelijke traditie.

Dus met het verschil kan ik wel meekomen. Maar toch voer ik in dit topic een pleidooi voor gezangen in de gewone eredienst.
Daar vandaan komt ook de weerstand tegen de invoering ervan in bijv. een evangelisatiepost. Dus dan zal er eerst binnen de gemeente een meer flexibele kijk op deze dingen moeten komen. Maar voor mij is het meer dan dat, vooral een principekwestie. Ik vind het zingen van liederen over het volbrachte heil in Christus onlosmakelijk verbonden met de gemeente die Zijn naam draagt. Er staat nu in ons hele boekje met toegestane verzen om te zingen welgeteld één keer de naam Jezus. Dat is onthutsend weinig, voor wie bedenkt dat onder deze naam Gods hele heil zich heeft geopenbaard in de volheid van de tijd. Op Hem rust de gemeente.

Ik deel je mening. Vooral als het gaat om de meer flexibele kijk op deze zaken. Die moet in de gemeente gevonden worden, en gelukkig kom je deze, zeker onder jongeren wel tegen.
De discussie over andere liederen is een discussie opzich. Persoonlijk zou ik er ook niet zo'n moeite hebben en ben dan ook blij dat de JBGG het zingen van bepaalde liederen ook stimuleert onder jongeren. We laten veel van die rijkdom die er in veel gezangen te vinden is, liggen.
Tegelijkertijd ben ik me er wel van bewust dat het zingen van gezangen heel polariserend kan werken in verschillende gemeenten. Anderzijds, er wordt al heel veel gezongen op jeugdverenigingen en (samen)zangavonden. Daar zie je al een verschuiving optreden tav 30 jaar geleden.
Toen werden veel liederen alleen thuis rond het orgel gezongen.
Dat is wel opvallend trouwens. Ik kom zeker niet uit een 'modern gezin', maar Joh. de Heer stond op de orgelplank en er werd van harte uit gezongen. In veel gezinnen was dat gebruikelijk.

De angst zoals door Marieke aangegeven , vind ik niet terecht. Een inhoudelijke beoordeling over de teksten is goed, maar om een "is gelijk teken" te zetten tussen het zingen van gezangen en het verdwijnen van Schriftuurlijk-bevindelijke prediking, gaat me veel te ver.
Zeker in het licht van de wereldkerk, waar zoals Upquark aangeeft, in de meeste gemeenten meer gezongen wordt dan psalmen alleen.

[helma]

laten we als voorbeeld de NRC nemen in Canada; zingen de Psalters. Niks gebeurd met de schriftuurlijk bevindelijke prediking.
Waarom kan dat in Nederland niet?

[Jongere]

En nog een ander hoorde eens van een jongere die denkt met het zingen van gezangen de zuil nieuw leven in te blazen. Probeer vooral zo onevenwichtig mogelijk te zijn, want anders word je een dode zuil.

Nee, dan lees je wat ik zeg precies verkeerd om.
Net zoals ik me geen moment verbeeld dat we met het gaan zingen van gezangen in een evangelisatiepost mensen gaan trekken. Ik geloof geen moment dat gezangen nieuw leven gaan blazen in wat dan ook.

Maar andersom zijn beide constateringen wél waar. In evangelisatieposten is de huidige structuur niet zo open als zou moeten (volgens in ieder geval de evangelist). En de spanning rond de gezangendiscussie toont iets aan over onze gezindte.

Met alle respect jongere, maar waarom word je geen lid van een kerk waar dat al wel ingevoerd is? Ik weet het antwoord al lang. Het levende schriftuurlijk-bevindelijke Woord heeft daar het onderspit gedolven ten koste van de gezangen. Ze hebben daar nu levende gezangen misschien, maar als dat ten koste moet gaan van het levende Woord, kies ik voor het laatste. Begrijp je die angst dan echt niet als je om heen kijkt? We hebben toch voorbeelden uit de praktijk?

Misschien valt dit in Nederland te verdedigen. Al betwijfel ik ook dat al.
Maar zeker wereldwijd gaat deze vlieger niet op. Er zijn talloze gemeenten waar het levende Woord klinkt en waar tegelijk de gemeente zingt vanuit het volbrachte werk van Christus. (Voor alle duidelijkheid: de psalmen zijn ontzettend rijk! Maar daar gaat het niet over)
Daarom blijf ik zeggen: angst is een slechte raadgever. Het is gewoon niet juist om aan het zingen van Bijbelse gezangen over het werk van Christus het verdwijnen van geestelijk leven te koppelen. Andersom ligt die koppeling er wellicht; het kan zijn dat waar het geestelijk leven is geweken men meer behoefte heeft aan allerlei vormen van eredienst.
Dat mag dan zo zijn. Maar laten we ons niet door verkeerd gebruik het goede laten afpakken.

[Marieke]

En nog een ander hoorde eens van een jongere die denkt met het zingen van gezangen de zuil nieuw leven in te blazen. Probeer vooral zo onevenwichtig mogelijk te zijn, want anders word je een dode zuil.

Nee, dan lees je wat ik zeg precies verkeerd om.
Net zoals ik me geen moment verbeeld dat we met het gaan zingen van gezangen in een evangelisatiepost mensen gaan trekken. Ik geloof geen moment dat gezangen nieuw leven gaan blazen in wat dan ook.

Maar andersom zijn beide constateringen wél waar. In evangelisatieposten is de huidige structuur niet zo open als zou moeten (volgens in ieder geval de evangelist). En de spanning rond de gezangendiscussie toont iets aan over onze gezindte.

Met alle respect jongere, maar waarom word je geen lid van een kerk waar dat al wel ingevoerd is? Ik weet het antwoord al lang. Het levende schriftuurlijk-bevindelijke Woord heeft daar het onderspit gedolven ten koste van de gezangen. Ze hebben daar nu levende gezangen misschien, maar als dat ten koste moet gaan van het levende Woord, kies ik voor het laatste. Begrijp je die angst dan echt niet als je om heen kijkt? We hebben toch voorbeelden uit de praktijk?

Misschien valt dit in Nederland te verdedigen. Al betwijfel ik ook dat al.
Maar zeker wereldwijd gaat deze vlieger niet op. Er zijn talloze gemeenten waar het levende Woord klinkt en waar tegelijk de gemeente zingt vanuit het volbrachte werk van Christus. (Voor alle duidelijkheid: de psalmen zijn ontzettend rijk! Maar daar gaat het niet over)
Daarom blijf ik zeggen: angst is een slechte raadgever. Het is gewoon niet juist om aan het zingen van Bijbelse gezangen over het werk van Christus het verdwijnen van geestelijk leven te koppelen. Andersom ligt die koppeling er wellicht; het kan zijn dat waar het geestelijk leven is geweken men meer behoefte heeft aan allerlei vormen van eredienst.
Dat mag dan zo zijn. Maar laten we ons niet door verkeerd gebruik het goede laten afpakken.

Laat ik voorop stellen dat ik ook geen antwoord heb op de vraag waarom het in Nederland zo blijkt te zijn dat die kerken waar er gezangen worden gezongen, het levende Woord vaak wijkt. Of misschien inderdaad andersom zoals jij aangeeft. Ik weet het werkelijk niet. Misschien moeten we meer zoeken waarom het niet kan. Angst speelt mee, maar waarom is er angst?
Zou de reden misschien zijn dat het ontbreekt aan een gezangenbundel met daarin uitsluitend liederen die passen bij de Woordverkondiging binnen de Gereformeerde Gezindte? (Helma, dat is gelijk het antwoord op jouw vraag, de psalters voldoen daar heel goed aan!)
In mijn vorige gemeente werd op een gegeven moment ingevoerd dat we voor en na de dienst gezangen mochten spelen. Kan zeker heel mooi en passend zijn. Maar een bundel als Joh. de Heer blijkt echt niet daarbinnen te passen. Eén organist speelde liederen als "welk een vriend is onze Jezus" enz. Gevolg: hoop stampij in de gemeente. Dat zou ik er niet voor over hebben.
Je kunt angst een slechte raadgever vinden, maar je moet het ook niet geheel weggooien alsof we nergens bang voor hoeven te zijn.

[Luther]

Misschien komt het dat wij ons in een ander kerkverband bevinden (Jij GG, ik CGK) In mijn kerkverband zijn al deze discussies al tientallen jaren geleden gevoerd. De term "missionaire gemeente" was genoeg om alle liturgische vernieuwingen binnen te laten. Resultaat. Nog steeds geen aantrekkingskracht op de wereld en een zeer verschraalde boodschap met een liturgie die overheersend is en waar voor de Woordverkondiging weinig tijd is. Daarom ben ik ook CGK in een BhP gemeente.
Maar misschien kan de GG wat de CGK en veel andere kerken niet gelukt is. De liturgie veranderen en het Woord bewaren.

Ik denk dat je hier wel een punt hebt, huisman, namelijk dat het gezichtspunt van Wilhelm en jou zeer verschillend is. In de CGK zie je inderdaad dat een deel van de gemeenten de liturgie e.d. hebben vernieuwd om mensen te binden. Dat zal inderdaad nooit binden. Wat dat betreft zijn de CGK en andere kerken een schip op het strand en daarmee een baken in zee.

Het is echter de vraag of Wilhelm (en de betreffende evangelist) dat bedoelde. Zó heb ik de verzuchting van de evangelist niet gelezen. Misschien mag ik in alle openheid mijn conclusie hier neerzetten: In de CGK horen vragen over een andere berijming, ritmisch zingen, een andere vertaling bij een deel van de kerken waarover je zeer bezorgd bent. In de GG komt deze vraag uit een evangelisatiesetting, opboksend tegen een kerkelijke cultuur die steeds meer theologische en vormtechnische verstarring kent. Voorheen was er binnen de GG die ruimte wel voor evangelisten, in het vertrouwen dat de boodschap zeker onaangetast zou blijven. Nu is alles formeel dichtgeregeld, en daar zit nu het pijnpunt.
In die zin is de hang naar liturgische vernieuwing in oa.a. de CGK absoluut onvergelijkbaar met de verzuchting van deze evangelist.

[Erasmiaan]

En nog een ander hoorde eens van een jongere die denkt met het zingen van gezangen de zuil nieuw leven in te blazen. Probeer vooral zo onevenwichtig mogelijk te zijn, want anders word je een dode zuil.

Nee, dan lees je wat ik zeg precies verkeerd om.
Net zoals ik me geen moment verbeeld dat we met het gaan zingen van gezangen in een evangelisatiepost mensen gaan trekken. Ik geloof geen moment dat gezangen nieuw leven gaan blazen in wat dan ook.

Maar andersom zijn beide constateringen wél waar. In evangelisatieposten is de huidige structuur niet zo open als zou moeten (volgens in ieder geval de evangelist). En de spanning rond de gezangendiscussie toont iets aan over onze gezindte.

Met alle respect jongere, maar waarom word je geen lid van een kerk waar dat al wel ingevoerd is? Ik weet het antwoord al lang. Het levende schriftuurlijk-bevindelijke Woord heeft daar het onderspit gedolven ten koste van de gezangen. Ze hebben daar nu levende gezangen misschien, maar als dat ten koste moet gaan van het levende Woord, kies ik voor het laatste. Begrijp je die angst dan echt niet als je om heen kijkt? We hebben toch voorbeelden uit de praktijk?

Misschien valt dit in Nederland te verdedigen. Al betwijfel ik ook dat al.
Maar zeker wereldwijd gaat deze vlieger niet op. Er zijn talloze gemeenten waar het levende Woord klinkt en waar tegelijk de gemeente zingt vanuit het volbrachte werk van Christus. (Voor alle duidelijkheid: de psalmen zijn ontzettend rijk! Maar daar gaat het niet over)
Daarom blijf ik zeggen: angst is een slechte raadgever. Het is gewoon niet juist om aan het zingen van Bijbelse gezangen over het werk van Christus het verdwijnen van geestelijk leven te koppelen. Andersom ligt die koppeling er wellicht; het kan zijn dat waar het geestelijk leven is geweken men meer behoefte heeft aan allerlei vormen van eredienst.
Dat mag dan zo zijn. Maar laten we ons niet door verkeerd gebruik het goede laten afpakken.

Angst mag in sommige gevallen een slechte raadgever zijn, maar als we nu zoveel bewijzen in de kerkgeschiedenis van ons kleine landje hebben, waar men de raad die door de angst werd ingegeven ter zijde heeft gelegd, en waar alsnog de angst werkelijkheid is geworden, moeten we dan blijven volhouden dat angst een slechte raadgever is in deze kwestie? Ik meen van niet. De Trojanen haalden ook argeloos dat grote paard binnen.

[Marieke]

En nog een ander hoorde eens van een jongere die denkt met het zingen van gezangen de zuil nieuw leven in te blazen. Probeer vooral zo onevenwichtig mogelijk te zijn, want anders word je een dode zuil.

Nee, dan lees je wat ik zeg precies verkeerd om.
Net zoals ik me geen moment verbeeld dat we met het gaan zingen van gezangen in een evangelisatiepost mensen gaan trekken. Ik geloof geen moment dat gezangen nieuw leven gaan blazen in wat dan ook.

Maar andersom zijn beide constateringen wél waar. In evangelisatieposten is de huidige structuur niet zo open als zou moeten (volgens in ieder geval de evangelist). En de spanning rond de gezangendiscussie toont iets aan over onze gezindte.

Met alle respect jongere, maar waarom word je geen lid van een kerk waar dat al wel ingevoerd is? Ik weet het antwoord al lang. Het levende schriftuurlijk-bevindelijke Woord heeft daar het onderspit gedolven ten koste van de gezangen. Ze hebben daar nu levende gezangen misschien, maar als dat ten koste moet gaan van het levende Woord, kies ik voor het laatste. Begrijp je die angst dan echt niet als je om heen kijkt? We hebben toch voorbeelden uit de praktijk?

Misschien valt dit in Nederland te verdedigen. Al betwijfel ik ook dat al.
Maar zeker wereldwijd gaat deze vlieger niet op. Er zijn talloze gemeenten waar het levende Woord klinkt en waar tegelijk de gemeente zingt vanuit het volbrachte werk van Christus. (Voor alle duidelijkheid: de psalmen zijn ontzettend rijk! Maar daar gaat het niet over)
Daarom blijf ik zeggen: angst is een slechte raadgever. Het is gewoon niet juist om aan het zingen van Bijbelse gezangen over het werk van Christus het verdwijnen van geestelijk leven te koppelen. Andersom ligt die koppeling er wellicht; het kan zijn dat waar het geestelijk leven is geweken men meer behoefte heeft aan allerlei vormen van eredienst.
Dat mag dan zo zijn. Maar laten we ons niet door verkeerd gebruik het goede laten afpakken.

Angst mag in sommige gevallen een slechte raadgever zijn, maar als we nu zoveel bewijzen in de kerkgeschiedenis van ons kleine landje hebben, waar men de raad die door de angst werd ingegeven ter zijde heeft gelegd, en waar alsnog de angst werkelijkheid is geworden, moeten we dan blijven volhouden dat angst een slechte raadgever is in deze kwestie? Ik meen van niet. De Trojanen haalden ook argeloos dat grote paard binnen.

De geschiedenis leert dat we van de geschiedenis niet leren..