Posthoorn schreef: ↑11 nov 2025, 18:37Het punt is dat Paulus deze typologie niet gebruikt om het over de positie van de kinderen te hebben. Het gaat hier om een waarschuwing voor de gelovigen, dat ze niet afvallig zullen worden.
Dat het om een waarschuwing gaat, onkent niemand. De context van dit gedeelte en eigenlijk van alle brieven van Paulus, is dat in het laatste gedeelte hij altijd oproept tot een heilige levenswandel en dus ook daarbij waarschuwt tegen afvalligheid. Maar je kunt ook niet zeggen dat die waarschuwing de kinderen niet toekomt, of wel? Want ook de kinderen van de gemeente worden aangesproken hier.
Posthoorn schreef:Het volk Israël is type van de gemeente, en natuurlijk kwamen in het natuurlijke Israël natuurlijke kinderen voor. Maar de gemeente heeft alleen 'geestelijke' kinderen (dat kunnen overigens ook kinderen zijn!). Daarom gaat het in deze beeldspraak niet over de positie van de natuurlijke kinderen, maar over de gemeente, bestaande uit gelovigen. Zij worden opgewekt om niet afvallig te worden, zoals gezegd. En als iemand dan toch afvallig werd? Dan was hij geen waar gelovige en dus ook geen waar lid van de gemeente, hoewel hij uitwendig in de zegeningen van de gemeente deelde, door "het gehoor des Goddelijken Woords, gebruik der heilige sacramenten, en afscheiding van andere gemene mensen, namelijk Joden en heidenen" (kantt. SV Hebr. 10:29).
Het onderscheid tussen "Israël = natuurlijk" en "de gemeente = geestelijk" is te massief en heeft iets van de foutieve benadering van de bedelingenleer in zich (Israël = aards, de gemeente = geestelijk/hemels). Want zowel Israël als de gemeente worden in de Bijbel beide aangesproken naar hun geestelijke aard. Want ook bij Israël gaat het om de geestelijke betekenis. Denk bijv. aan Rom. 2:28-29 waar Paulus zegt dat niet degene een Jood is die het uiterlijk is, maar die het innerlijk is. Denk ook aan Rom. 9:6 ("die zijn niet allen Israël, die uit Israël zijn").
We hebben dus een natuurlijk (zichtbaar) Israël en een geestelijk (onzichtbaar) Israël, en ook een zichtbare gemeente en een onzichtbare gemeente.
Waar gaat het dan over bij de doop? Nou, de doop is een zichtbaar teken en daarom wordt dat ook toegepast op de zichtbare gemeente! Daarom worden ook de kleine kinderen van die zichtbare gemeente gedoopt, omdat zij ook bij die zichtbare gemeente horen. Tot die zichtbare gemeente komt ook Gods beloftewoord en wordt het vervuld in de onzichtbare gemeente.
Evenzo wordt het Avondmaal bediend in de zichtbare gemeente en komen er zichtbare gemeenteleden aan het Avondmaal. We kunnen niet van al die gemeenteleden zeggen dat ze tot de onzichtbare gemeente behoren, zo ver reikt ons onderscheidingsvermogen simpelweg niet. En dat is ook niet nodig, zolang we maar onderkennen dat de zichtbare tekenen aan de zichtbare gemeente toekomen.
Posthoorn schreef:Een hele uiteenzetting om toch maar bij elkaar te krijgen dat kleine kinderen wél gedoopt mogen worden, maar niet aan het avondmaal deelnemen. Terwijl de kinderen wel deelnamen aan het pascha. Zoals het avondmaal ánders is dan het pascha, zo is ook de doop ánders dan de besnijdenis. En zoals het avondmaal alleen nog voor de gelovigen is, zo is de doop dat volgens de baptist óók. Overigens komt de doop in principe ook een wedergeboren klein kind toe, maar omdat dit kind nog geen belijdenis kan doen, wordt daarmee gewacht tot het dat wel kan. En dat geldt evenzo voor het avondmaal.
Deze praktijk van kinderen (nog!) niet aan het avondmaal heeft een pragmatische achtergrond, waarbij de reformatoren trouwens een heel stuk ruimer waren dan men tegenwoordig is. Zo deed men in de 16e eeuw rond het 13e/14e jaar belijdenis en ging men vervolgens aan het Avondmaal. Dat kinderen wel gedoopt worden, heeft te maken met de continuiteit van het verbond in Oude en Nieuwe Testament, waarbij het verbondsteken van de inlijving de kinderen net zo goed als de volwassenen toekomt. Een kind is lid van de (zichtbare) gemeente en zo'n kind ontvangt dan ook het zichtbare teken daarvan.