Ik roep helemaal niet op om te klagen, Merel. Dat heb je kunnen lezen. Maar ik vraag alleen begrip voor de gezinnen waar het als zwaar ervaren wordt.

Ik vind dat merel een heel erg terecht punt aansnijdt. Namelijk dat ouders niet in staat zijn met hun eigen kinderen in gesprek te zijn en daar de voor- en nadelen van te dragen. Evenmin dat ze de last blijkbaar met zijn tweeën kunnen dragen, omdat manlief blijkbaar tussen 22:00 en daarna niet beschikbaar is voor zijn vrouw om de dag door te nemen?
Wat is sowieso onze definitie van geluk en de onmogelijkheden om met de huidige tegenslagen om te gaan? Is het werkelijk zo dat een kind per definitie alle uren van de dag met zijn schoolwerk tegen heug en meug in moet werken, of kunnen we de te behalen succesfactor tijdelijk niet wat bijstellen omlaag?

Deze situatie die zich hier aandient is herkenbaar.
Het is een 'manier van denken'.
Ik kom het in m'n kerk ook tegen.
Als je feiten benoemt die heftig zijn, of je vertelt dat het leven niet gemakkelijk is, komt er snel:
'Je moet dankbaar zijn met wat je nog hebt' . Dat is waar!
Maar er loopt soms wel wat scheef. De één vertelt nl de gehele situatie en ervaart daar 'zwaarte' in en een ander verhaalt enkel de positieve dingen.
Dat mag, maar er is dan geen eerlijk vergelijk.
@Merel schreef iets verder van de dingen die ook niet helemaal 'lekker' gaan, eerlijk, want zo komt er meer begrip voor elkaar.
Zo te lezen is haar leven redelijk ongecompliceerd, idd reden tot dankbaarheid en meestal is je inlevingsvermogen dan ook wat beperkt.
Ondervinding is nog altijd de beste leermeester.
En je persoonlijkheid al dan niet gevormd door de jaren heen heeft er ook mee te maken.

Terri schreef:Deze situatie die zich hier aandient is herkenbaar.
Het is een 'manier van denken'.
Ik kom het in m'n kerk ook tegen.
Als je feiten benoemt die heftig zijn, of je vertelt dat het leven niet gemakkelijk is, komt er snel:
'Je moet dankbaar zijn met wat je nog hebt' . Dat is waar!
Maar er loopt soms wel wat scheef. De één vertelt nl de gehele situatie en ervaart daar 'zwaarte' in en een ander verhaalt enkel de positieve dingen.
Dat mag, maar er is dan geen eerlijk vergelijk.
@Merel schreef iets verder van de dingen die ook niet helemaal 'lekker' gaan, eerlijk, want zo komt er meer begrip voor elkaar.
Zo te lezen is haar leven redelijk ongecompliceerd, idd reden tot dankbaarheid en meestal is je inlevingsvermogen dan ook wat beperkt.
Ondervinding is nog altijd de beste leermeester.
En je persoonlijkheid al dan niet gevormd door de jaren heen heeft er ook mee te maken.

Dit is een fijne reactie.

merel schreef:

windorgel schreef:Dankbaar zijn voor gezondheid kan samengaan met de erkenning dat thuisonderwijs voor veel gezinnen een zware belasting is. Probeer je eens in te leven in o.a. de situaties die ik zojuist aangaf.

Door te klagen wordt het niet anders. Hoe ging dat gedichtje ook al weer?

NIET KLAGEN.
Niet klagen,
Maar dragen,
En vragen
Om kracht;
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallende nacht!

Niet beven
Voor ’t leven
Gegeven
Van God;
Maar ’t heden
Besteden
Haar plicht en gebod!

Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed,
Tevreden
Te treden
Bij „’t licht op het pad” en „de lamp voor den voet.”

Dat is iets dat ik de afgelopen jaren, ook in zorgen wel geleerd heb. Dus in plaats van te klagen, kan je beter het beste ervan maken. Dat maakt het niet minder zwaar, maar wel beter te dragen.

Daarnaast ken ik volop gezinnen waar het pittig is, maar niet zo'n debacle als hier geschetst wordt. En ja dat zijn ook ouders waar de man buitenshuis werkt, de vrouw ook gewoon haar werk en meerdere dwarse pubers of kinderen met extra aandacht of slecht lerende kinderen. Waarom loopt het daar wel en is het blijkbaar in refo Nederland een enorme opgave?

Alleen in refo Nederland? Pedagogen en psychologen van allerlei snit maken zich grote zorgen over de ontwikkel achterstand die deze lockdown gaat opleveren voor de kinderen. Dan gaat het niet in de eerste plaats over de cognitieve kant maar veel meer de sociale kant. Ik heb het idee dat jij denkt als de lesjes zijn afgevinkt dat je het gemis van samen in de klas, spelen op het plein enz. al grotendeels hebt opgelost. Niets is minder waar.

Onbegrijpelijk dat het PO gesloten blijft.

Herman schreef:Ik vind dat merel een heel erg terecht punt aansnijdt. Namelijk dat ouders niet in staat zijn met hun eigen kinderen in gesprek te zijn en daar de voor- en nadelen van te dragen. Evenmin dat ze de last blijkbaar met zijn tweeën kunnen dragen, omdat manlief blijkbaar tussen 22:00 en daarna niet beschikbaar is voor zijn vrouw om de dag door te nemen?
Wat is sowieso onze definitie van geluk en de onmogelijkheden om met de huidige tegenslagen om te gaan? Is het werkelijk zo dat een kind per definitie alle uren van de dag met zijn schoolwerk tegen heug en meug in moet werken, of kunnen we de te behalen succesfactor tijdelijk niet wat bijstellen omlaag?

Sorry Herman maar hierin mis ik wel enige nuance.
Het ene gezin is het andere niet er kunnen zoveel dingen meespelen. Laten we elkaar daarin niet te hard vallen maar de ander die, om wat voor reden, het niet zo goed aankan steunen .

merel schreef:

windorgel schreef:Dankbaar zijn voor gezondheid kan samengaan met de erkenning dat thuisonderwijs voor veel gezinnen een zware belasting is. Probeer je eens in te leven in o.a. de situaties die ik zojuist aangaf.

Door te klagen wordt het niet anders. Hoe ging dat gedichtje ook al weer?

NIET KLAGEN.
Niet klagen,
Maar dragen,
En vragen
Om kracht;
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallende nacht!

Niet beven
Voor ’t leven
Gegeven
Van God;
Maar ’t heden
Besteden
Haar plicht en gebod!

Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed,
Tevreden
Te treden
Bij „’t licht op het pad” en „de lamp voor den voet.”

Dat is iets dat ik de afgelopen jaren, ook in zorgen wel geleerd heb. Dus in plaats van te klagen, kan je beter het beste ervan maken. Dat maakt het niet minder zwaar, maar wel beter te dragen.

Daarnaast ken ik volop gezinnen waar het pittig is, maar niet zo'n debacle als hier geschetst wordt. En ja dat zijn ook ouders waar de man buitenshuis werkt, de vrouw ook gewoon haar werk en meerdere dwarse pubers of kinderen met extra aandacht of slecht lerende kinderen. Waarom loopt het daar wel en is het blijkbaar in refo Nederland een enorme opgave?

Phoe, lekker aardig allemaal

Verder, jij staat er misschien heel positief in, en misschien heb jij genoeg energie om alles aan te pakken etc, maar niet iedereen heeft dat. Het komt op mij een beetje arrogant over, zo van, de rest loopt maar een beetje te zeuren, en wat het nog erger maakt is dat je het ook niet een beetje herroept, of misschien toch een beetje genuanceerder kan zijn.

Ukkie schreef:Sorry Herman maar hierin mis ik wel enige nuance.
Het ene gezin is het andere niet er kunnen zoveel dingen meespelen. Laten we elkaar daarin niet te hard vallen maar de ander die, om wat voor reden, het niet zo goed aankan steunen .

Ik benoem de probleemstelling en daar lijkt me niets mis mee. Er is geen enkele reden om na twee weken thuisonderwijs apathisch tegen de touwen te hangen en de volgende boksronde niet meer te zien zitten.

Ik val verder niemand hard. Op een discussieforum verwacht ik redelijkheid. Voor emoties moet je toch echt wat duidelijker zijn:

huisman schreef:

merel schreef:

windorgel schreef:Dankbaar zijn voor gezondheid kan samengaan met de erkenning dat thuisonderwijs voor veel gezinnen een zware belasting is. Probeer je eens in te leven in o.a. de situaties die ik zojuist aangaf.

Door te klagen wordt het niet anders. Hoe ging dat gedichtje ook al weer?

NIET KLAGEN.
Niet klagen,
Maar dragen,
En vragen
Om kracht;
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallende nacht!

Niet beven
Voor ’t leven
Gegeven
Van God;
Maar ’t heden
Besteden
Haar plicht en gebod!

Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed,
Tevreden
Te treden
Bij „’t licht op het pad” en „de lamp voor den voet.”

Dat is iets dat ik de afgelopen jaren, ook in zorgen wel geleerd heb. Dus in plaats van te klagen, kan je beter het beste ervan maken. Dat maakt het niet minder zwaar, maar wel beter te dragen.

Daarnaast ken ik volop gezinnen waar het pittig is, maar niet zo'n debacle als hier geschetst wordt. En ja dat zijn ook ouders waar de man buitenshuis werkt, de vrouw ook gewoon haar werk en meerdere dwarse pubers of kinderen met extra aandacht of slecht lerende kinderen. Waarom loopt het daar wel en is het blijkbaar in refo Nederland een enorme opgave?

Alleen in refo Nederland? Pedagogen en psychologen van allerlei snit maken zich grote zorgen over de ontwikkel achterstand die deze lockdown gaat opleveren voor de kinderen. Dan gaat het niet in de eerste plaats over de cognitieve kant maar veel meer de sociale kant. Ik heb het idee dat jij denkt als de lesjes zijn afgevinkt dat je het gemis van samen in de klas, spelen op het plein enz. al grotendeels hebt opgelost. Niets is minder waar.

Onbegrijpelijk dat het PO gesloten blijft.

Nee, dat heb je mis. Juist deze periode moet je als ouder ook inventief zijn. Wat let je als ouder om met een paar gezinnen 10 km te wandelen. Ja ook als het guur is. Vorige week nog met 4 ouders en 12 kinderen onder de 12 gedaan. Daarnaast gaan de sporten voor kinderen ook nog gewoon door.

Afgelopen zaterdag appte een vriendin dat haar zoon zich enorm verveelde. Gebeld via FaceTime en haar zoon heeft enorm gebouwd met onze jongens. Op afstand een piratenboot bouwen met elkaar en volledig opgaan in een rollenspel.

En wat @ Herman zegt 'met elkaar de dag doornemen'. Niet alleen als partners, maar ook met de kinderen. Waar baal je van, wat verwacht je van elkaar en hoe kunnen we elkaar als gezin helpen. Iedereen loopt momenteel wel eens tegen grenzen van eigen kunnen aan. Daar heb je elkaar toch voor?

En ik blijf van mening dat als je continue tegen elkaar zegt dat het allemaal zo erg is, het ook erg wordt. Dat betekent niet dat je het niet naar elkaar toe mag uitspreken, maar zie ook de goede dingen die er zijn.

HersteldHervormd schreef:

merel schreef:

windorgel schreef:Dankbaar zijn voor gezondheid kan samengaan met de erkenning dat thuisonderwijs voor veel gezinnen een zware belasting is. Probeer je eens in te leven in o.a. de situaties die ik zojuist aangaf.

Door te klagen wordt het niet anders. Hoe ging dat gedichtje ook al weer?

NIET KLAGEN.
Niet klagen,
Maar dragen,
En vragen
Om kracht;
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallende nacht!

Niet beven
Voor ’t leven
Gegeven
Van God;
Maar ’t heden
Besteden
Haar plicht en gebod!

Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed,
Tevreden
Te treden
Bij „’t licht op het pad” en „de lamp voor den voet.”

Dat is iets dat ik de afgelopen jaren, ook in zorgen wel geleerd heb. Dus in plaats van te klagen, kan je beter het beste ervan maken. Dat maakt het niet minder zwaar, maar wel beter te dragen.

Daarnaast ken ik volop gezinnen waar het pittig is, maar niet zo'n debacle als hier geschetst wordt. En ja dat zijn ook ouders waar de man buitenshuis werkt, de vrouw ook gewoon haar werk en meerdere dwarse pubers of kinderen met extra aandacht of slecht lerende kinderen. Waarom loopt het daar wel en is het blijkbaar in refo Nederland een enorme opgave?

Phoe, lekker aardig allemaal

Verder, jij staat er misschien heel positief in, en misschien heb jij genoeg energie om alles aan te pakken etc, maar niet iedereen heeft dat. Het komt op mij een beetje arrogant over, zo van, de rest loopt maar een beetje te zeuren, en wat het nog erger maakt is dat je het ook niet een beetje herroept, of misschien toch een beetje genuanceerder kan zijn.

Dat heeft niets met arrogantie te maken. Ook ik loop regelmatig in de huidige periode tegen grenzen aan, maar laten we het na twee weken niet groter maken dan het is

huisman schreef:Pedagogen en psychologen van allerlei snit maken zich grote zorgen over de ontwikkel achterstand die deze lockdown gaat opleveren voor de kinderen. Dan gaat het niet in de eerste plaats over de cognitieve kant maar veel meer de sociale kant.

Poeh. Die discussie moet ik thuis ook voeren met een onderwijskundige. Problemen, problemen, problemen.

Ik geloof daar niet in. De vraag is of 'ontwikkel achterstand' een neutrale en voor iedereen bruikbare definitie is, of dat het de maatschappelijke norm van een topprestatie die je moet halen veronderstelt.

Herman schreef:

Ukkie schreef:Sorry Herman maar hierin mis ik wel enige nuance.
Het ene gezin is het andere niet er kunnen zoveel dingen meespelen. Laten we elkaar daarin niet te hard vallen maar de ander die, om wat voor reden, het niet zo goed aankan steunen .

Ik benoem de probleemstelling en daar lijkt me niets mis mee. Er is geen enkele reden om na twee weken thuisonderwijs apathisch tegen de touwen te hangen en de volgende boksronde niet meer te zien zitten.

Ik val verder niemand hard. Op een discussieforum verwacht ik redelijkheid. Voor emoties moet je toch echt wat duidelijker zijn:

Door @Mannetje werd gedacht aan ouders, kinderen, meesters en juffen in deze voor sommigen zo lastige tijd.
Een probleemstelling posten is niet het probleem maar deze mensen hebben daar nu weinig aan. Ze willen denk ik gewoon stukje begrip voor hun situatie. Wat zou daar mis mee zijn? Ik heb afgelopen zomer de jongste uitgezwaaid dus zit zelf niet in deze situatie maar kan het me als man, vader en opa goed indenken dat deze situatie moeilijk en zwaar kan zijn.

Herman schreef:

huisman schreef:Pedagogen en psychologen van allerlei snit maken zich grote zorgen over de ontwikkel achterstand die deze lockdown gaat opleveren voor de kinderen. Dan gaat het niet in de eerste plaats over de cognitieve kant maar veel meer de sociale kant.

Poeh. Die discussie moet ik thuis ook voeren met een onderwijskundige. Problemen, problemen, problemen.

Ik geloof daar niet in. De vraag is of 'ontwikkel achterstand' een neutrale en voor iedereen bruikbare definitie is, of dat het de maatschappelijke norm van een topprestatie die je moet halen veronderstelt.

Ik heb het juist niet over prestatie maar over de sociale zorgelijke kant van deze sluiting. Zeker over de kinderen in de onderbouw (toevallig mijn kleinkinderen) maak ik mij zorgen. Een complimentje van de juf na een werkje is totaal anders dan een compliment van moeder. Het samen spelen en in aanraking komen met andere gewoonten en regels dan in je eigen gezin is belangrijk.
Ophokken is nooit gezond.

Eens. Maar tegelijk: een collega (VO) zei vorige week: 'ik voel mij kanonnenvoer. Voor iedereen geldt dat hij een veilige werkomgeving moet hebben. Docenten stoppen we met 30 volwassenen in een klein lokaal.'
Inmiddels zijn de examenklassen overigens ook gehalveerd.

Bij de laatste twee voor een huis waar we op geboden hebben.
Morgenochtend weten we hoe en wat. Best spannend