merel schreef:

eilander schreef:

merel schreef:Klopt, ik hoor ook om mij heen heel veel geklaag, maar begrijp werkelijk waar niet waarom. Zo erg is het niet. En het erge is dat (bijna) iedereen klaagt. Vorige week was ik op school en de juf benaderde onze jongste ook met een klaagzang hoe erg het allemaal was. Hij wist werkelijk waar niet waar ze het over had.
In de ochtenden is mijn man aanspreekpunt en kan ik een paar uur ongestoord werken. In de middagen ben ik aanspreekpunt en kan hij ongestoord werken. Hierop richten wij ook ons werk in. Belafspraken/meatings plan ik zoveel mogelijk in de ochtenden en anders komt er af en toe een kind om het hoekje kijken. Het probleem is zo groot als je het zelf maakt.

Dat klinkt niet heel gevoelvol. Vergeet niet dat er voor jou ook het een en ander wegvalt, althans je geeft steeds aan dat je daarvan geniet.

Mijn vrouw klaagt niet. Ze heeft vorige week een nieuw ritme gevonden en het gaat best goed. Maar 's avonds is ze echt helemaal op, merk ik wel. Het komt er in haar geval wel allemaal nog eens bij. Dus doe de zorgen van deze man en vader alsjeblieft niet af als onnodig geklaag.

Er valt voor mij niets weg. Op mijn werk is het het een continue druk. Ik geniet inderdaad ervan. Hoe leuk is het om mee te kijken met hoe een kind leert, om elke maaltijd met zn allen aan tafel te zitten.
Natuurlijk is het pittig en loopt het de ene dag beter dan de andere dag, maar laten we onze zegeningen ook niet vergeten.

Je gaat niet in op wat de ander zegt, maar vertelt nogmaals je eigen verhaal. Is deze reactie tekenend voor hoe je ermee omgaat? Je toont bijzonder weinig begrip en inlevingsvermogen in de ander.

eilander schreef:

huisman schreef:

merel schreef:Klopt, ik hoor ook om mij heen heel veel geklaag, maar begrijp werkelijk waar niet waarom. Zo erg is het niet. En het erge is dat (bijna) iedereen klaagt. Vorige week was ik op school en de juf benaderde onze jongste ook met een klaagzang hoe erg het allemaal was. Hij wist werkelijk waar niet waar ze het over had.
In de ochtenden is mijn man aanspreekpunt en kan ik een paar uur ongestoord werken. In de middagen ben ik aanspreekpunt en kan hij ongestoord werken. Hierop richten wij ook ons werk in. Belafspraken/meatings plan ik zoveel mogelijk in de ochtenden en anders komt er af en toe een kind om het hoekje kijken. Het probleem is zo groot als je het zelf maakt.

Het probleem is veel groter dan alleen hun lesjes leren. Dat gaat in het algemeen prima. Maar kinderen hebben elkaar nodig op school. Ze moeten praten met leeftijdsgenoten. Plagen en elkaar helpen. Ruzie krijgen en het weer goed maken enz. enz. Ik maak mij grote zorgen dat het PO dichtblijft. Ik denk dat de schade voor deze kinderen langdurig zal zijn.

Eens. Het vetgedrukte lukt trouwens bij ons thuis ook goed. Da's dan misschien het voordeel van een groot gezin.

Hier maken ze ook regelmatig ruzie, vorige week was het elke dag bal. Vandaag en gisteren spelen ze ongelofelijk leuk met elkaar en met de lego. Daar geniet ik dan maar van. Lukt het een dag minder om te werken, dan is dat zo. Dan log ik uit en zie het 's avonds wel weer en anders de volgende dag.

eilander schreef:[
Dat klinkt niet heel gevoelvol. Vergeet niet dat er voor jou ook het een en ander wegvalt, althans je geeft steeds aan dat je daarvan geniet.

Mijn vrouw klaagt niet. Ze heeft vorige week een nieuw ritme gevonden en het gaat best goed. Maar 's avonds is ze echt helemaal op, merk ik wel. Het komt er in haar geval wel allemaal nog eens bij. Dus doe de zorgen van deze man en vader alsjeblieft niet af als onnodig geklaag.

Je gaat niet in op wat de ander zegt, maar vertelt nogmaals je eigen verhaal. Is deze reactie tekenend voor hoe je ermee omgaat? Je toont bijzonder weinig begrip en inlevingsvermogen in de ander.[/quote]

Beter lezen@ eilander. Ik reageerde op jouw opmerking dat er voor mij dingen wegvallen

Dat heb ik wel gelezen, dat snap ik. Maar voor de rest blijf je steeds je eigen punt maken.

Uiteraard maak ik mijn eigen punt. Net zoals een ander die het heel zwaar vindt.

Merel, niet iedereen heeft een kantoorbaan waarin het (deels) mogelijk is zelf de werktijden te bepalen en thuis te werken.
Als de man hele dagen buitenshuis werkt, kan het een hele opgave zijn als je als moeder alles draaiend moet houden. Zeker wanneer de kinderen moeite hebben met leren en/of concentreren en je klein behuisd bent en er nog een baby of peuter in huis is. Of pubers die geen zin hebben om via teams de les te volgen.
Ik ken meerdere van dit soort gezinnen.
Dan hoef je nog niet te klagen, maar het mag toch wel erkend worden dat dit zwaar is?

merel schreef:

Mannetje schreef:Ik vrees dat je gelijk hebt Hollander...

@Merel: vergeet alsjeblieft niet om dankbaar te zijn! Maar misschien kun jij een hand uitsteken naar iemand die dreigt te bezwijken?
En kijk eens naar de luxe die je hebt met twee ouders thuis. Wellicht ben je gezegend met kinderen die geen bijzondere zorgen hebben?

Zie verder ook:
https://www.nu.nl/coronavirus/6102503/e ... itten.html

Niemand hoeft hele dagen binnen te zijn. Nu ook niet. Niemand belet het om tijdens de lunch of voor schooltijd, einde van de dag een uurtje te fietsen, wandelen of te sporten. Dan kan je prima de kinderen meenemen op de step of fiets. In de eerste lock down ging mijn man elke morgen met de kinderen een uurtje sporten. Om 6.30 gingen ze weg hardlopen, fietsend, skatend of steppend tot 7.30, heerlijk. Daarna ontbijten en aan het werk . In de weekenden liepen wij 's morgen ook zo vroeg. Dat kan nu ook.

Tel je zegeningen, ik blijf het zeggen. Maar probeer alsjeblieft nu niet te denken dat iedereen kan wat jij kunt, kan denken zoals jij denkt, dat iedereen kinderen heeft zoals jouw kinderen.
In een ander topic schreef je dat je graag even afstand neemt van iemand met depressieve gevoelens. Maar wat als die in je gezin spelen? Als het hoofd van je puber naar beneden hangt, helemaal leeg van het anders dan anders. "Jammer joh, maar mama neemt even afstand van je?"

merel schreef:Uiteraard maak ik mijn eigen punt. Net zoals een ander die het heel zwaar vindt.

Het lukt je echt niet, hè?

Mannetje schreef:

merel schreef:

Mannetje schreef:Ik vrees dat je gelijk hebt Hollander...

@Merel: vergeet alsjeblieft niet om dankbaar te zijn! Maar misschien kun jij een hand uitsteken naar iemand die dreigt te bezwijken?
En kijk eens naar de luxe die je hebt met twee ouders thuis. Wellicht ben je gezegend met kinderen die geen bijzondere zorgen hebben?

Zie verder ook:
https://www.nu.nl/coronavirus/6102503/e ... itten.html

Niemand hoeft hele dagen binnen te zijn. Nu ook niet. Niemand belet het om tijdens de lunch of voor schooltijd, einde van de dag een uurtje te fietsen, wandelen of te sporten. Dan kan je prima de kinderen meenemen op de step of fiets. In de eerste lock down ging mijn man elke morgen met de kinderen een uurtje sporten. Om 6.30 gingen ze weg hardlopen, fietsend, skatend of steppend tot 7.30, heerlijk. Daarna ontbijten en aan het werk . In de weekenden liepen wij 's morgen ook zo vroeg. Dat kan nu ook.

Tel je zegeningen, ik blijf het zeggen. Maar probeer alsjeblieft nu niet te denken dat iedereen kan wat jij kunt, kan denken zoals jij denkt, dat iedereen kinderen heeft zoals jouw kinderen.
In een ander topic schreef je dat je graag even afstand neemt van iemand met depressieve gevoelens. Maar wat als die in je gezin spelen? Als het hoofd van je puber naar beneden hangt, helemaal leeg van het anders dan anders. "Jammer joh, maar mama neemt even afstand van je?"

Er speelt genoeg binnen ons gezin wat de nodige zorg behoeft. Alleen bespreek ik dat niet op een openbaar forum.

Daarnaast zijn wij dankbaar voor alles wat wij hebben en krijgen, ook in deze periode en deze omstandigheden. Blijkbaar is dat heel raar.

Dankbaar zijn voor gezondheid kan samengaan met de erkenning dat thuisonderwijs voor veel gezinnen een zware belasting is. Probeer je eens in te leven in o.a. de situaties die ik zojuist aangaf.

Mannetje schreef:
En eigenlijk mag je het best verder doortrekken naar de middelbare scholen.

Ik denk daar ook wel aan. Eén van mijn kinderen kon langere periodes niet naar school en er werd toen bar weinig aan gedaan, vanuit de school. Ik ging dus naar school om boeken en schriften te halen en vroeg aan de meester of juf welke lessen ik moest geven en hoe ik dat moest doen.
Ik was dat na een week al spuugbeu. Alhoewel hij makkelijk en graag leerde. Maar continu switchen van gezellige betrokken moeder, naar een zorgende moeder (hij was ziek) naar een strenge juf, trok mij leeg.

windorgel schreef:Dan hoef je nog niet te klagen, maar het mag toch wel erkend worden dat dit zwaar is?

Tuurlijk moet dat zwaar zijn.
Er zijn nl ook dagen waarop je als ouder bonkende hoofdpijn hebt, of het internet hapert steeds, of de hond gooit zijn waterbak door de kamer, of de kraan blijft maar druppen, of je schoonmoeder belt op om uitgebreid te klagen.....
Zaterdagmiddag hoorde ik aan de overkant door een openstaand raam dat een moeder volledig uit haar pannetje ging.
Dat het nu eens afgelopen moet zijn, klaar, jullie moeten stoppen enz enz. met grote vloeken en ziektes gepaard.

Normaal is dat een kind naar school gaat, vrij kan spelen op een schoolplein, ruzietjes kan uitvechten met vriendjes, lekker balen omdat....
en dan thuis leuke en spannende verhalen kan vertellen.
Er zijn ook gezinnen die maar 1 kind hebben.
Of juist een huis vol.
Daar kun je je gerust zorgen over maken, wat dat uit zal werken in de toekomst.

windorgel schreef:Dankbaar zijn voor gezondheid kan samengaan met de erkenning dat thuisonderwijs voor veel gezinnen een zware belasting is. Probeer je eens in te leven in o.a. de situaties die ik zojuist aangaf.

Door te klagen wordt het niet anders. Hoe ging dat gedichtje ook al weer?

NIET KLAGEN.
Niet klagen,
Maar dragen,
En vragen
Om kracht;
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallende nacht!

Niet beven
Voor ’t leven
Gegeven
Van God;
Maar ’t heden
Besteden
Haar plicht en gebod!

Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed,
Tevreden
Te treden
Bij „’t licht op het pad” en „de lamp voor den voet.”

Dat is iets dat ik de afgelopen jaren, ook in zorgen wel geleerd heb. Dus in plaats van te klagen, kan je beter het beste ervan maken. Dat maakt het niet minder zwaar, maar wel beter te dragen.

Daarnaast ken ik volop gezinnen waar het pittig is, maar niet zo'n debacle als hier geschetst wordt. En ja dat zijn ook ouders waar de man buitenshuis werkt, de vrouw ook gewoon haar werk en meerdere dwarse pubers of kinderen met extra aandacht of slecht lerende kinderen. Waarom loopt het daar wel en is het blijkbaar in refo Nederland een enorme opgave?

Tjonge. Een beetje inlevingsvermogen zou geen kwaad kunnen.

merel schreef:Door te klagen wordt het niet anders. (...)

Door het woord klagen te gebruiken geef je al een typering die geen recht doet aan de huidige druk op gezinnen/ouders/kinderen. En ja, door mijn huidige functie zie en hoor ik heel veel. Je vormt een uitzondering op de regel. Wees daar dankbaar en blij mee, maar het maakt het andere niet minder waar.

merel schreef:
Er speelt genoeg binnen ons gezin wat de nodige zorg behoeft. Alleen bespreek ik dat niet op een openbaar forum.

Daarnaast zijn wij dankbaar voor alles wat wij hebben en krijgen, ook in deze periode en deze omstandigheden. Blijkbaar is dat heel raar.

Nee, dat is niet raar. Net zo min als het raar is dat mensen nu (bijna) bezwijken onder de last van het huidige leven.

"Niet klagen joh. Bij ons lukt het toch ook?"
of
"Wow, wat heb jij het heftig op dit moment. Ik moet zeggen dat ik het gelukkig niet herken, het lukt ons aardig om alles op de rit te houden."

Mag jij eens bedenken hoe één of het ander over komt bij de ander...