Fijn dat alles goed gegaan is, en dat je weer heelhuids geland bent!helma schreef:thuiskomen en een paar uur geslapen
vol frisse moed de taak in het gezin weer hervat
Iedereen is blij met de kadootjes en mijn dochter met het set Hollandse Matthew Henry die ik voor haar verjaardag uit mijn handbagage op diep (wist je trouwens dat zo'n set 12,5 kilo weegt??)
nog wat strubbelingen bij de veiligheidscontroles
alle handbagage wordt nauwkeurig gescreend en ineens ontstaat er enige commotie. Ik voel me toch al wat onzeker omdat er in mijn handkoffer en mijn schoudertas ook heel wat boeken zitten. Nu hadden we niet echt gezien dat er een limiet was voor het gewicht van de handbagage, maar 22 kilo was denk ik toch wel enigzins boven het gemiddelde gewicht van wat mensen plachten mee te nemen in hun handbagage.
Ineens kijkt de veiligheidsbemabte me strak aan: mevrouw, heeft u messen in uw tas?
Opgelucht zeg ik : no.
Dat is iets waarvan ik me in elk geval zeker ben. Hij zeg: we zien op het scherm vier messen zitten, uw tas wordt nader onderzocht...
Ik snap er niets van.....4 messen...hoe kan dat nu?
Samen met de man moet ik mijn tas leeghalen. (hij zal wel gedacht hebben: die zal lang onderweg zijn als ze al die boeken onderweg uit wil lezen....). Inmiddels lijkt de temperatuur op Toronto Airport een flink aantal graden te zijn gestegen. Met klamme trillende handen help ik de man de inhoud van mijn tas te legen en alles op de tafel te leggen.
"Wat zit hierin?" de man houdt een kadootje omhoog wat ik 's morgens nog van mijn tante in handen gestopt kreeg 'voor de moeder van de vrouw die in dezelfde straat als ik woont'
Ik begin me ietwat ongemakkelijk te voelen...Ik weet het niet, stamel ik. Is natuurlijk vreselijk oenig. Je moet weten wat je in je handbagage stopt; zeker als een ander vraagt of je iets mee wil nemen. Daar waarschuwen ze altijd voor.
Dat mijn tante een keurige, vertouwde, bevindelijk gereformeerde vrouw is die gewoon een kadootje meegeeft voor iemand die ze heeft leren kennen van 'Crescendo goes Canada' is natuurlijk geen excuus. Het lijkt me dan ook niet zinnig om hem te vertellen dat mijn tante nooit iets zou meegeven wat niet door te beugel kan.
Dus met een strak gezicht wordt de verpakking opengescheurd...et voilá....4 botermesjes versierd met wat glitterstenen. Het doosje wordt nauwkeurig bekeken en met een goedkeurend knikje mag het weer terug in mijn tas.
Opgelucht probeer ik alles weer zo in te pakken dat mijn tas weer dicht kan zonder dat de rits springt.
Het lukt
Bij de controle in Heathrow haal ik het pakje maar alvast uit mijn tas en geef het bij voorbaat ter controle af voordat het proces zich herhaalt. Gelukkig is het ook daar geen probleem en vervolg ik mijn reis naar Amsterdam Airport.
Inwendig foeter ik nog wel even op mijn tante. Als ze nog es wat weet.....
In het vliegtuig haal ik de dwarsligger uit mijn jaszak. Prima idee trouwens van Jongbloed, die dwarsliggers. Mijn handbagage kan dicht blijven
WELKOM THUIS!helma schreef:thuiskomen en een paar uur geslapen
vol frisse moed de taak in het gezin weer hervat
Iedereen is blij met de kadootjes en mijn dochter met het set Hollandse Matthew Henry die ik voor haar verjaardag uit mijn handbagage op diep (wist je trouwens dat zo'n set 12,5 kilo weegt??)
nog wat strubbelingen bij de veiligheidscontroles
alle handbagage wordt nauwkeurig gescreend en ineens ontstaat er enige commotie. Ik voel me toch al wat onzeker omdat er in mijn handkoffer en mijn schoudertas ook heel wat boeken zitten. Nu hadden we niet echt gezien dat er een limiet was voor het gewicht van de handbagage, maar 22 kilo was denk ik toch wel enigzins boven het gemiddelde gewicht van wat mensen plachten mee te nemen in hun handbagage.
Ineens kijkt de veiligheidsbemabte me strak aan: mevrouw, heeft u messen in uw tas?
Opgelucht zeg ik : no.
Dat is iets waarvan ik me in elk geval zeker ben. Hij zeg: we zien op het scherm vier messen zitten, uw tas wordt nader onderzocht...
Ik snap er niets van.....4 messen...hoe kan dat nu?
Samen met de man moet ik mijn tas leeghalen. (hij zal wel gedacht hebben: die zal lang onderweg zijn als ze al die boeken onderweg uit wil lezen....). Inmiddels lijkt de temperatuur op Toronto Airport een flink aantal graden te zijn gestegen. Met klamme trillende handen help ik de man de inhoud van mijn tas te legen en alles op de tafel te leggen.
"Wat zit hierin?" de man houdt een kadootje omhoog wat ik 's morgens nog van mijn tante in handen gestopt kreeg 'voor de moeder van de vrouw die in dezelfde straat als ik woont'
Ik begin me ietwat ongemakkelijk te voelen...Ik weet het niet, stamel ik. Is natuurlijk vreselijk oenig. Je moet weten wat je in je handbagage stopt; zeker als een ander vraagt of je iets mee wil nemen. Daar waarschuwen ze altijd voor.
Dat mijn tante een keurige, vertouwde, bevindelijk gereformeerde vrouw is die gewoon een kadootje meegeeft voor iemand die ze heeft leren kennen van 'Crescendo goes Canada' is natuurlijk geen excuus. Het lijkt me dan ook niet zinnig om hem te vertellen dat mijn tante nooit iets zou meegeven wat niet door te beugel kan.
Dus met een strak gezicht wordt de verpakking opengescheurd...et voilá....4 botermesjes versierd met wat glitterstenen. Het doosje wordt nauwkeurig bekeken en met een goedkeurend knikje mag het weer terug in mijn tas.
Opgelucht probeer ik alles weer zo in te pakken dat mijn tas weer dicht kan zonder dat de rits springt.
Het lukt
Bij de controle in Heathrow haal ik het pakje maar alvast uit mijn tas en geef het bij voorbaat ter controle af voordat het proces zich herhaalt. Gelukkig is het ook daar geen probleem en vervolg ik mijn reis naar Amsterdam Airport.
Inwendig foeter ik nog wel even op mijn tante. Als ze nog es wat weet.....
In het vliegtuig haal ik de dwarsligger uit mijn jaszak. Prima idee trouwens van Jongbloed, die dwarsliggers. Mijn handbagage kan dicht blijven
je bent een geweldige collumniste!helma schreef:thuiskomen en een paar uur geslapen
vol frisse moed de taak in het gezin weer hervat
Iedereen is blij met de kadootjes en mijn dochter met het set Hollandse Matthew Henry die ik voor haar verjaardag uit mijn handbagage op diep (wist je trouwens dat zo'n set 12,5 kilo weegt??)
nog wat strubbelingen bij de veiligheidscontroles
alle handbagage wordt nauwkeurig gescreend en ineens ontstaat er enige commotie. Ik voel me toch al wat onzeker omdat er in mijn handkoffer en mijn schoudertas ook heel wat boeken zitten. Nu hadden we niet echt gezien dat er een limiet was voor het gewicht van de handbagage, maar 22 kilo was denk ik toch wel enigzins boven het gemiddelde gewicht van wat mensen plachten mee te nemen in hun handbagage.
Ineens kijkt de veiligheidsbemabte me strak aan: mevrouw, heeft u messen in uw tas?
Opgelucht zeg ik : no.
Dat is iets waarvan ik me in elk geval zeker ben. Hij zeg: we zien op het scherm vier messen zitten, uw tas wordt nader onderzocht...
Ik snap er niets van.....4 messen...hoe kan dat nu?
Samen met de man moet ik mijn tas leeghalen. (hij zal wel gedacht hebben: die zal lang onderweg zijn als ze al die boeken onderweg uit wil lezen....). Inmiddels lijkt de temperatuur op Toronto Airport een flink aantal graden te zijn gestegen. Met klamme trillende handen help ik de man de inhoud van mijn tas te legen en alles op de tafel te leggen.
"Wat zit hierin?" de man houdt een kadootje omhoog wat ik 's morgens nog van mijn tante in handen gestopt kreeg 'voor de moeder van de vrouw die in dezelfde straat als ik woont'
Ik begin me ietwat ongemakkelijk te voelen...Ik weet het niet, stamel ik. Is natuurlijk vreselijk oenig. Je moet weten wat je in je handbagage stopt; zeker als een ander vraagt of je iets mee wil nemen. Daar waarschuwen ze altijd voor.
Dat mijn tante een keurige, vertouwde, bevindelijk gereformeerde vrouw is die gewoon een kadootje meegeeft voor iemand die ze heeft leren kennen van 'Crescendo goes Canada' is natuurlijk geen excuus. Het lijkt me dan ook niet zinnig om hem te vertellen dat mijn tante nooit iets zou meegeven wat niet door te beugel kan.
Dus met een strak gezicht wordt de verpakking opengescheurd...et voilá....4 botermesjes versierd met wat glitterstenen. Het doosje wordt nauwkeurig bekeken en met een goedkeurend knikje mag het weer terug in mijn tas.
Opgelucht probeer ik alles weer zo in te pakken dat mijn tas weer dicht kan zonder dat de rits springt.
Het lukt
Bij de controle in Heathrow haal ik het pakje maar alvast uit mijn tas en geef het bij voorbaat ter controle af voordat het proces zich herhaalt. Gelukkig is het ook daar geen probleem en vervolg ik mijn reis naar Amsterdam Airport.
Inwendig foeter ik nog wel even op mijn tante. Als ze nog es wat weet.....
In het vliegtuig haal ik de dwarsligger uit mijn jaszak. Prima idee trouwens van Jongbloed, die dwarsliggers. Mijn handbagage kan dicht blijven
Welkom thuishelma schreef:thuiskomen en een paar uur geslapen
vol frisse moed de taak in het gezin weer hervat
Iedereen is blij met de kadootjes en mijn dochter met het set Hollandse Matthew Henry die ik voor haar verjaardag uit mijn handbagage op diep (wist je trouwens dat zo'n set 12,5 kilo weegt??)
nog wat strubbelingen bij de veiligheidscontroles
alle handbagage wordt nauwkeurig gescreend en ineens ontstaat er enige commotie. Ik voel me toch al wat onzeker omdat er in mijn handkoffer en mijn schoudertas ook heel wat boeken zitten. Nu hadden we niet echt gezien dat er een limiet was voor het gewicht van de handbagage, maar 22 kilo was denk ik toch wel enigzins boven het gemiddelde gewicht van wat mensen plachten mee te nemen in hun handbagage.
Ineens kijkt de veiligheidsbemabte me strak aan: mevrouw, heeft u messen in uw tas?
Opgelucht zeg ik : no.
Dat is iets waarvan ik me in elk geval zeker ben. Hij zeg: we zien op het scherm vier messen zitten, uw tas wordt nader onderzocht...
Ik snap er niets van.....4 messen...hoe kan dat nu?
Samen met de man moet ik mijn tas leeghalen. (hij zal wel gedacht hebben: die zal lang onderweg zijn als ze al die boeken onderweg uit wil lezen....). Inmiddels lijkt de temperatuur op Toronto Airport een flink aantal graden te zijn gestegen. Met klamme trillende handen help ik de man de inhoud van mijn tas te legen en alles op de tafel te leggen.
"Wat zit hierin?" de man houdt een kadootje omhoog wat ik 's morgens nog van mijn tante in handen gestopt kreeg 'voor de moeder van de vrouw die in dezelfde straat als ik woont'
Ik begin me ietwat ongemakkelijk te voelen...Ik weet het niet, stamel ik. Is natuurlijk vreselijk oenig. Je moet weten wat je in je handbagage stopt; zeker als een ander vraagt of je iets mee wil nemen. Daar waarschuwen ze altijd voor.
Dat mijn tante een keurige, vertouwde, bevindelijk gereformeerde vrouw is die gewoon een kadootje meegeeft voor iemand die ze heeft leren kennen van 'Crescendo goes Canada' is natuurlijk geen excuus. Het lijkt me dan ook niet zinnig om hem te vertellen dat mijn tante nooit iets zou meegeven wat niet door te beugel kan.
Dus met een strak gezicht wordt de verpakking opengescheurd...et voilá....4 botermesjes versierd met wat glitterstenen. Het doosje wordt nauwkeurig bekeken en met een goedkeurend knikje mag het weer terug in mijn tas.
Opgelucht probeer ik alles weer zo in te pakken dat mijn tas weer dicht kan zonder dat de rits springt.
Het lukt
Bij de controle in Heathrow haal ik het pakje maar alvast uit mijn tas en geef het bij voorbaat ter controle af voordat het proces zich herhaalt. Gelukkig is het ook daar geen probleem en vervolg ik mijn reis naar Amsterdam Airport.
Inwendig foeter ik nog wel even op mijn tante. Als ze nog es wat weet.....
In het vliegtuig haal ik de dwarsligger uit mijn jaszak. Prima idee trouwens van Jongbloed, die dwarsliggers. Mijn handbagage kan dicht blijven