Bussemaker: vrouw te veel afhankelijk van man

[helma]

En als jullie wisten wat voor bijdehand mens ik ben...
Eigenlijk ben ik iemand die heel graag alle touwtjes in handen heeft.
En mijn man zou dat nog prima vinden ook. Omdat hij mij vertrouwt laat hij ook veel aan mij over.
Toch weet ik dat ik hem de plaats moet geven die hij volgens Gods Woord moet innemen.
Daarin moet ik hem stimuleren. Omdat hij daarin ook een voorbeeld moet geven aan onze kinderen.

Over de hele linie zie je inderdaad dat bij de jongere generaties het gezag niet meer de plaats heeft die het had toen wij jong waren. Of dat in alle gevallen winst is waag ik te betwijfelen.
Er is veel meer mondigheid dan in mijn tijd. Daarin zit een positieve kant; maar de Bijbelse gezagsverhoudingen moeten wel vastgehouden worden.
Dat betekent niet slikken en stikken. Maar zo heeft God het ook nooit bedoeld.
Wel respect en ontzag.

En zo staat het ook in Efeze; de vrouw ziet dat zij de man vreze. Geen angst of slaafs volgen, maar respect.

[Desiree]

Mijn man is toch wel de heer van het huis. Er kan veel, heel veel, maar hij is de heer van het huis. Zo functioneert het bij ons, en ik hou daarvan.

[Luther]

En als jullie wisten wat voor bijdehand mens ik ben...
Eigenlijk ben ik iemand die heel graag alle touwtjes in handen heeft.
En mijn man zou dat nog prima vinden ook. Omdat hij mij vertrouwt laat hij ook veel aan mij over.
Toch weet ik dat ik hem de plaats moet geven die hij volgens Gods Woord moet innemen.
Daarin moet ik hem stimuleren. Omdat hij daarin ook een voorbeeld moet geven aan onze kinderen.

Ik vind het wel meevallen met jouw bijdehandheid hoor...
Maar ik heb nog een serieuze vraag, namelijk over wat je hierboven schreef, namelijk dat je hem de juiste plaats moet geven en stimuleren. Nu hoef je niet over je eigen man hier te spreken, maar kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?

[helma]

Als ik niet overtuigd zou zijn van de Bijbelse verhouding binnen het huwelijk zou ik hier degene zijn die de leiding heeft.
Mijn man heeft thuis niet veel gezien van geestelijk leiderschap. Alleen al in dat opzicht doe ik vaak bewust een stap terug. En geef ik aan wat daarin zijn taak is.

[parsifal]

Het hangt denk ik wel deels van karakters af, hoe het hoofd zijn vorm krijgt.
Ik ken echtparen waar de vrouw meer rustig en nadenkend is, terwijl de man vaak impulsief en driftig is. Op zo'n moment zou ik bijvoorbeed de financiele verantwoordelijkheid bij de vrouw leggen.

Er is aardig wat sociologisch onderzoek geweest naar hoe "succesvol" huwelijken zijn. 1 onderzoek waar ik ooit een praatje over hoorde (het ging voornamelijk over de gebruikte statistiek maar daar ga ik maar niet op in) kwam als resultaat uit dat als je karakters min of meer opdeelde in "conflict uitvechters" en "vredezoekende zwijgers" dan blijken koppels waarbij beide partners in dezelfde groep vallen vaak gelukkig te zijn in hun relatie, terwijl als binnen een koppel de een conflict uitvecht en de andere stil is dan gaat het relatief vaak mis.
Ik kan me zo voorstellen dat bij de "vredezoekende zwijgers" het "hoofd" zijn heel anders tot uitdrukking komt dan bij de conflictuitvechters.

[JolandaOudshoorn]

En als jullie wisten wat voor bijdehand mens ik ben...
Eigenlijk ben ik iemand die heel graag alle touwtjes in handen heeft.
En mijn man zou dat nog prima vinden ook. Omdat hij mij vertrouwt laat hij ook veel aan mij over.
Toch weet ik dat ik hem de plaats moet geven die hij volgens Gods Woord moet innemen.
Daarin moet ik hem stimuleren. Omdat hij daarin ook een voorbeeld moet geven aan onze kinderen.

Over de hele linie zie je inderdaad dat bij de jongere generaties het gezag niet meer de plaats heeft die het had toen wij jong waren. Of dat in alle gevallen winst is waag ik te betwijfelen.
Er is veel meer mondigheid dan in mijn tijd. Daarin zit een positieve kant; maar de Bijbelse gezagsverhoudingen moeten wel vastgehouden worden.
Dat betekent niet slikken en stikken. Maar zo heeft God het ook nooit bedoeld.
Wel respect en ontzag.

En zo staat het ook in Efeze; de vrouw ziet dat zij de man vreze. Geen angst of slaafs volgen, maar respect.

Heel herkenbaar, Helma. En dat kost ons heel wat zelfverloochening. Maar het is mi wel de Bijbelse weg.

[Luther]

Als ik niet overtuigd zou zijn van de Bijbelse verhouding binnen het huwelijk zou ik hier degene zijn die de leiding heeft.
Mijn man heeft thuis niet veel gezien van geestelijk leiderschap. Alleen al in dat opzicht doe ik vaak bewust een stap terug. En geef ik aan wat daarin zijn taak is.

OK, helder. Maar wat bedoel je daar concreet mee?

[helma]

Dat ik niet degene ben die priester ben in het gezin, maar hij.
Nu zijn we dat meer samen, maar er is een periode geweest dat ik dat met name was.
En dat niet in de eerste plaats leidraad is wat ik vind of zeg, maar dat zijn mening er toe doet.

Zeker toen hij zelf de Heere Jezus nog niet kende leunde hij sterk op mij.

[Desiree]

Het hangt denk ik wel deels van karakters af, hoe het hoofd zijn vorm krijgt.
Ik ken echtparen waar de vrouw meer rustig en nadenkend is, terwijl de man vaak impulsief en driftig is. Op zo'n moment zou ik bijvoorbeed de financiele verantwoordelijkheid bij de vrouw leggen.

Er is aardig wat sociologisch onderzoek geweest naar hoe "succesvol" huwelijken zijn. 1 onderzoek waar ik ooit een praatje over hoorde (het ging voornamelijk over de gebruikte statistiek maar daar ga ik maar niet op in) kwam als resultaat uit dat als je karakters min of meer opdeelde in "conflict uitvechters" en "vredezoekende zwijgers" dan blijken koppels waarbij beide partners in dezelfde groep vallen vaak gelukkig te zijn in hun relatie, terwijl als binnen een koppel de een conflict uitvecht en de andere stil is dan gaat het relatief vaak mis.
Ik kan me zo voorstellen dat bij de "vredezoekende zwijgers" het "hoofd" zijn heel anders tot uitdrukking komt dan bij de conflictuitvechters.

Ja, dat denk ik ook.

Mijn man zegt zelf wel altijd, hulpe tegenover, Desiree. Dus niet hoger of lager, hou dat aan. In die woorden zit eigenlijk alles.

[Mara]

Ik heb het nooit anders gevoeld, ik heb een hogere opleiding dan mijn man, ik heb ook moeten leren om nee te zeggen als ik nee bedoel en toch heeft dat niets met onderdanigheid te maken, ik denk echt dat jullie het zien als iemand zonder initiatieven en zonder body en een man als iemand wiens wil wet is.

Meegaand en assertief zijn m.i. 2 verschillende begrippen Samanthi. Je kunt meegaand zijn en toch assertief.
Mijn man was in de eerste helft van ons huwelijk vaak in het buitenland, er was nog geen mobiele telefoon, dus contact verliep moeizaam soms.
In die tijd nam ik veel beslissingen in mijn eentje en omdat het altijd goed ging, is dat eigenlijk zo gebleven.
Als de wasmachine stuk is en niet meer gerepareerd kan worden, ga ik zelf een nieuwe uitzoeken. Mijn man zegt dan: jij moet ermee werken, kies jij wat je het beste vindt.
Ik hoor sommige echtparen in winkels bakkeleien over een tafelventilator, deze, nee deze, nee, die.
Of over een ander pak melk dat 3 cent duurder is.

Terwijl we alles samen doen, alleen als we er niet uit komen heeft hij het laatste woord.

Als wij er niet uitkomen, gebeurt het niet.
En of mijn man dan de dwarsligger is, of ik op dat moment, maakt niet uit.

[samanthi]

Ik heb het nooit anders gevoeld, ik heb een hogere opleiding dan mijn man, ik heb ook moeten leren om nee te zeggen als ik nee bedoel en toch heeft dat niets met onderdanigheid te maken, ik denk echt dat jullie het zien als iemand zonder initiatieven en zonder body en een man als iemand wiens wil wet is.

Meegaand en assertief zijn m.i. 2 verschillende begrippen Samanthi. Je kunt meegaand zijn en toch assertief.
Mijn man was in de eerste helft van ons huwelijk vaak in het buitenland, er was nog geen mobiele telefoon, dus contact verliep moeizaam soms.
In die tijd nam ik veel beslissingen in mijn eentje en omdat het altijd goed ging, is dat eigenlijk zo gebleven.
Als de wasmachine stuk is en niet meer gerepareerd kan worden, ga ik zelf een nieuwe uitzoeken. Mijn man zegt dan: jij moet ermee werken, kies jij wat je het beste vindt.
Ik hoor sommige echtparen in winkels bakkeleien over een tafelventilator, deze, nee deze, nee, die.
Of over een ander pak melk dat 3 cent duurder is.

Terwijl we alles samen doen, alleen als we er niet uit komen heeft hij het laatste woord.

Als wij er niet uitkomen, gebeurt het niet.
En of mijn man dan de dwarsligger is, of ik op dat moment, maakt niet uit.

Ik de omstandigheden van de eerste jaren van je trouwen is het logisch, maar ik neem ook beslissingen, daar gaat het helemaal niet om, mijn man zegt ook altijd kijk maar watje het handigst vind. Toch is hij de heer van ons huis zoals ik al van andere hoorden.
Misschien liggen we niet zo ver uit elkaar als we denken.

[Mara]

Toch is hij de heer van ons huis zoals ik al van andere hoorden.
Misschien liggen we niet zo ver uit elkaar als we denken.

Nee, dat denk ik ook niet.

Maar dan een andere kwestie, deze speelt momenteel in onze familie.
Vrouw, altijd in alles haar man volgend, traditioneel ingesteld huwelijk, moet het nu in haar eentje rooien.
Man is opgenomen in verpleeghuis, communiceren gaat niet meer en ze kon zelfs de financiële administratie niet bijhouden, pinnen en benzine tanken en nog wat andere dingen, dat deed hij allemaal.
Eén van haar zoons moet haar nu stap voor stap gaan begeleiden.
Dat is toch geen wenselijke situatie?
Dan kom ik toch terug op de topictitel, teveel afhankelijk geweest.

[Luther]

Mischien wijkt het karakter binnen de refo gezindte niet af, maar wel de opvoeding en houding in het gezin en naar de vrouw toe. En de vrouwen 'pikken' binnen de refo gezindte meer van een dominante partner dan in de seculiere wereld. Dus zo kan er sneller misbruik ontstaan van deze bijbelteksten. Al begrijp ik ook dat het in oorsprong niet zo bedoeld is.

Tja beslissingen op geestelijk terrein neem ik voor het merendeel. Mijn man is niet kerkelijk opgevoed, althans wel Rooms Katholiek, maar niet binnen de gereformeerde gezindte. Het zegt hem lang niet altijd wat als er bepaalde termen gebrukt worden, ook al merk ik wel dat de terminologie wat bekender voor hem wordt. Laat staan de regels die binnen de verschillende richtingen ook weer anders zijn. Het was/is voor hem volkomen onduidelijk waarom je op zondag wel mag wandelen, fietsen, maar het niet gepast is om hard te lopen. Hij vindt dat laatste geen bezwaar, maar ik raak er niet aan gewend. Dus ook in dat opzicht kan je binnen een huwelijk ook anders over denken.

Je ziet hier een voorbeeld waar cultuurgebonden Bijbellezen toe kan leiden: http://www.cip.nl/dagelijks-leven/oktob ... _source=A1

[samanthi]

Toch is hij de heer van ons huis zoals ik al van andere hoorden.
Misschien liggen we niet zo ver uit elkaar als we denken.

Nee, dat denk ik ook niet.

Maar dan een andere kwestie, deze speelt momenteel in onze familie.
Vrouw, altijd in alles haar man volgend, traditioneel ingesteld huwelijk, moet het nu in haar eentje rooien.
Man is opgenomen in verpleeghuis, communiceren gaat niet meer en ze kon zelfs de financiële administratie niet bijhouden, pinnen en benzine tanken en nog wat andere dingen, dat deed hij allemaal.
Eén van haar zoons moet haar nu stap voor stap gaan begeleiden.
Dat is toch geen wenselijke situatie?
Dan kom ik toch terug op de topictitel, teveel afhankelijk geweest.

Ja dat denk ik ook, het is haast een vader/kind verhouding, je ziet ook weleens dat een man niet kan koken of andere huishoudelijke dingen niet kan, dan is de man veel te afhankelijk van de vrouw.

[Mara]

Ja dat denk ik ook, het is haast een vader/kind verhouding, je ziet ook weleens dat een man niet kan koken of andere huishoudelijke dingen niet kan, dan is de man veel te afhankelijk van de vrouw.

Niet helemaal vader-kind verhouding. Er zijn nog steeds echtparen, als de man roept dat hij trek heeft in koffie, de vrouw onmiddellijk opstapt om die koffie te zetten.
Als een man een dominante vader had en dat patroon vervolgt zich, is de kans groot dat het zo blijft.

Een klein voorbeeld dat mij opviel, de naambordjes op het huis.
Vroeger stond er (en bij sommigen nog steeds) de naam van de man: P. de Jong.
Nu staat het hele gezin met voor- en achternaam erop.
Er werd (misschien vaak nog steeds) gegeten als vader thuis kwam uit zijn werk.
Het zijn kleine dingetjes, ze vallen nauwelijks op, maar elk gezin kent zijn eigen wetjes en regeltjes. Dat valt op als er een nieuw gezinslid bij komt, schoonzoon/dochter.