Vinden jullie het erg dat ik afhaak? Deze discussie is voor de gemiddelde forummer niet te volgen lijkt me?

@Valcke
Het gaat mij om de argumenten, niet om mogelijke bijbedoelingen van een auteur, of toonzetting van een artkel, of te verstrekkende conclusies in een artikel. Het gaat om argumenten hoop ik. Gisteren al aangeven dat je er een beetje doorheen moet lezen. Het is dan een beetje flauw om op voorhand al allerlei kritische noten te gaan plaatsen. En zo op voorhand mijn bron in negatief daglicht te gaan stellen. Wacht gewoon even op mijn reactie. Al staat het je vrij om alles te plaatsen wat je wilt. Maar dat maakt de discussie zo wel moeilijker.

Goed dat je het zegt.
Maar je vroeg mij ook waarom er volgens mij geen verschil was in betekenis, en dat heb ik geprobeerd uit te leggen. En van het een komt het ander.
Maar ik stop hier graag over. Ik zal alleen nog reageren als er echt nieuwe inzichten aan bod komen.

Piet Puk, ik begrijp het helemaal.

Ik had beloofd nog terug te komen op de post van vorige week. Ik heb dit samen met mijn wettige echtgenoot gedaan en hij heeft het ook voor mij samengevat. Hij kan dat beter dan ik. . Ik denk dat we allbei zoeken naar het juist verstaan van het Bijbels onderwijs over echtscheiding en hertrouwen. In het algemeen en bijzonder wat in Mattheus 5 en 19 wordt bedoeld. Ik begrijp als er mensen afhaken. Maar het is wel een ontzettend belangrijk onderwerp. Een onderwerp wat ook in onze directe familie/kennis/vrienden omgeving actueel was en is. En waar we steeds weer opnieuw mee bezig zijn geweest. Wat mij steeds meer moeite gaf was dat de uitzonderingen om te mogen scheiden en hertrouwen steeds verder opgerekt leken te worden, zo in tegenstelling met de Schrift. En toch ook hoe de kinderen inmiddels tegen huwelijk en scheiden aankijken en dat verwoorden naar ons toe zoals er onderling met klasgenoten over gesproken wordt. Dat baart mij zorgen. Dat wilde ik vooraf even kwijt.

Zie hieronder.

Bijbelse visie op scheiding en hertrouwen

Hierna zal ik eerst aan de hand van een aantal aangescherpte argumenten – mede aan de hand van wat McFall ook opmerkt over de vertaling van de zogenaamde uitsluitingsclausules – over de betekenis van Math 19:9 (en Math 5:32) mijn standpunt uiteenzetten. Je (Valcke) wijst soms terecht op een aantal niet helemaal juist en sluitend geformuleerde argumenten. Op je reactie(s) ga ik na dit stuk nog in voor zover mijn betoog daarop al geen antwoord geeft. De conclusie is ook voor mij verrassend, omdat daaruit zou volgen dat je zelfs niet mag scheiden na overspel. Ik heb mijn reactie dan ook met anderen besproken alvorens die te plaatsen. Mijn enige doel met deze reactie en de eerdere discussie is om de waarheid boven tafel te krijgen. Wat betreft de zaken die verband houden met de vertaling van het Grieks realiseer ik mij dat ik daarop volledig leun op wat anderen daarover zeggen. Tot nu toe heb je echter niet erg inhoudelijk beargumenteerd waarom een andere lezing niet zou kunnen of onwaarschijnlijk is. Ik realiseer mij dat dit standpunt heel veel uiterst moeilijke pastorale situaties kan geven waarop ik echt niet zomaar een antwoord heb.

Math 19:9
In Zijn reactie op de juridische vraag van de farizeeën of het een mens geoorloofd is zijn vrouw te verlaten om allerlei oorzaak, hadden de farizeeën verwacht dat Jezus zou zeggen dat het wettig zou zijn van hun vrouwen te scheiden, maar Jezus grijpt voorbij Deuteronomium, terug op Genesis, waarin staat dat man en vrouw één vlees zullen worden (voor de val). Direct daarna, en kennelijk volgde dat voor Jezus daaruit, formuleert Hij zijn standpunt over echtscheiding: dat wat God samengevoegd heeft, scheide de mens niet. Zou je dan niet kunnen spreken van een scheppingsordening, zoals er ook over de verhouding tussen man en vrouw als scheppingsordening wordt gesproken? Hier formuleert Jezus een absoluut verbod op echtscheiding. Daarop wijst volgens mij ook het gebruik van het meer algemene woord voor scheiden in de grondtekst. Het is alsof Jezus al de latere uitbreiding van scheidingsgronden ondervangt door hier niet alleen over verlaten te spreken.

Op de (verbaasde of woedende?) reactie van de farizeeën, waarom Mozes dan geboden heeft de vrouw een scheidbrief te geven en haar te verlaten (in Deuteronomium), antwoord Jezus: Mozes heeft u toegelaten (vers 8), MAAR Ik zeg u…. Dit behelst een tegenstelling. Mozes heeft een langer bestaande praktijk geordend, maar nergens in het OT staat de goedkeuring van God over die praktijk, noch dat de mogelijkheid tot scheiding door God is ingesteld. Uit het antwoord van de Heere Jezus in vers 9 blijkt (los van de betekenis van de zinsnede “anders dan om hoererij” dat Jezus, Mozes instelling van de scheidbrief verwerpt. Alle met de scheidbrief beoogde gevolgen, blijven immers in stand. Het huwelijk blijkt er voor God nog te zijn, want anders kan er geen sprake zijn van overspel door zowel de initiatiefnemer (de man) als voor degene die de verlatene trouwt. Jezus kan dit ook alleen zeggen als het met de wil van Zijn Vader in overeenstemming was.

Voor het begrijpen van het antwoord van Jezus in vers 9 is vervolgens van belang dat de farizeeën wisten dat onder de Mozaïsche wetgeving op overspel de doodstraf stond. En dit was ook door God ingesteld. Hoewel dit in de praktijk wellicht niet of nauwelijks werd uitgevoerd. McFall wijst erop dat de Joden ten tijde van Jezus omwandeling daar nog wel de ruimte voor kregen. Dat ze dit wisten, blijkt ook wel uit die andere verzoeking van Jezus door een in overspel gegrepen vrouw voor Hem te brengen. In Zijn reactie bevestigt Jezus impliciet dat op overspel nog steeds – volgens de Mozaïsche wetgeving – de doodstraf stond door middel van steniging.

Omdat bij de Grieken en Romeinen wel de mogelijkheid bestond om wegens overspel te scheiden, vermelden Lukas en Markus de zinsnede over overspel niet. Dat zou alleen maar verwarring veroorzaken. Zij zouden dan mogelijk denken dat overspel toch wel een scheidingsgrond zou zijn. Het blijkt ook vreemd dat als in Math wel een nieuwe scheidingsgrond wordt geïntroduceerd, de Griekse en Romeinse lezers van het Mark en Luk evangelie met een onvolledige opvatting over de bijbelse visie op scheiding werden geconfronteerd.

Tegen voorgaande achtergrond kan er in Math 19:9 geen sprake zijn van een uitzondering op de door Jezus verwoorde gevolgen van het verlaten van je vrouw en het opnieuw trouwen door beide partijen. Je kon in Israël immers niet scheiden wegens overspel! Dat was geen wettige grond. De zinsnede in vers 9 kan dan ook geen uitzondering daarop behelzen. Jezus antwoord zou daarmee in strijd komen met de door Zijn Vader ingestelde wet op dat punt. En die Wet gold nog totdat Hij de Wet had vervuld door Zijn dood en opstanding.

Een andere uitleg is ook niet erg waarschijnlijk, omdat Jezus antwoord geeft op de juridische vraag of verlaten om allerlei oorzaak (wettig) mocht. Jezus geeft dan ook een juridisch antwoord. Zeer precies: Het gebruikte grondwoord wordt volgens mij bovendien specifiek daarvoor gereserveerd! Als Jezus aan vers 9 voorafgaand het algemene verbod formuleert gebruikt Hij ook een ander woord voor scheiden. Zou Jezus dan in de beantwoording ineens een heel nieuwe echtscheidingsgrond introduceren?

Grondtekst
De moeilijkheid is dat de grondtekst voor wat betreft de zogenaamde uitzonderingsclausule wel die richting op wijst. McFall stelt dat als er in de grondtekst terecht het woordje (EI) is opgenomen voor MH, dit betekent dat er sprake is van een uitzonderingsclausule. Evenwel laat hij – voor zover ik kan beoordelen – zien dat er sprake is van corruptie van de aan de Statenvertaling ten grondslag liggende Textus Receptus door het toevoegen door Erasmus van het Griekse woordje (EI) aan de door hem gemaakte Griekse tekst van het NT. Van zijn tekstedities maakten de reformatoren gebruik en zo is het ook in de zogenaamde Textus Receptus terechtgekomen. Zo staat het ook niet in de zogenaamde Meerderheidstekst volgens McFall. Opvallend is dat een aantal moderne tekstedities (als ik het goed zeg) het woordje ook hebben geschrapt, maar dat de daarop gebaseerde vertalingen niet hebben aangepast.

Als het woordje (EI) er niet staat, kun je de bijzin volgens McFall het beste vertalen als een “content identity phrase” wat zoveel wil zeggen als dat Jezus daarmee in drie woorden: niet wegens overspel (in het Engels: not over fornication) alle overige wettige echtscheidingsgronden vaststelde. Door het negatieve (niet) stel je alle overige (positief) gronden vast. De enige niet wettige echtscheidingsgrond zonderde hij daarmee uit: overspel, want in de van God gegeven mozaïsche wetgeving stond daarop de doodstraf. EI MH betekent daarentegen volgens McFall niets behalve één (Engels: non but one en niet except) en heeft dus een andere betekenis dan MH zonder (EI) (Zie uitgebreider McFall, p 444 e.v.). Er zou geen sprake zijn van de zogenaamde ellipse waardoor de “uitzonderingsclausule” niet slaat op het gedeelte erna, als ik hem goed begrijp.

De betekenis van Math 19:9 wordt dan dat elke wettige (volgens Mozes instelling), en dus toen mogelijke scheiding, verboden is en dat zowel de man, als degene die de verlaten vrouw trouwt, overspel plegen.

vertalingen
Mc Fall geeft dan een eigen vertaling met de toevoegingen om de betekenis van het Grieks duidelijk te maken:

Now I say to you that who, for example, may have divorced his wife—he may not have divorced her for fornication—and may have married another woman, he becomes adulterous by marrying her. And the man having married a divorced wife, he becomes adulterous by marrying her.” (McFall p 444).

In het Nederlands wordt de tekst dan vrij naar het voorgaande (waarbij ik bij de SV aansluit): Maar ik zeg u, [bijvoorbeeld] dat zo wie zijn vrouw verlaat, niet wegens overspel [omdat daarop de doodstraf staat], en een ander trouwt, die doet overspel [door haar te huwen], en [de man] die de verlatene trouwt, doet ook overspel [door haar te trouwen]

Math 5:32
In Mattheus 5:32 is volgens McFall niet dezelfde “uitzonderingsgrond” van toepassing, zoals velen volgens hem aannemen. Het daar gebruikte grond woord Parektos wat in de SV vertaald wordt met: anders dan (om hoererij), betekent: alles behalve één (nl. hoererij). De uitzondering slaat op het werkwoord maken (Eng: Makes of forces) en niet op de daarop volgende zin. In Mattheus 5 gaat het specifiek om de schuld van de man voor het door hem veroorzaakte overspel van zijn vrouw als ze hertrouwt. Hij is daarvoor alleen niet schuldig (voor haar overspel) als ze voorafgaand of erna zelf een daad van overspel pleegde. De uitzondering voor overspel is dus ook hier geen uitzondering op het echtscheidingsverbod zoals we dat in Lukas en Markus kunnen lezen en zoals God van den beginne het gewild heeft (zie verder McFall, p. 154).

Als je Mattheus zo leest dan harmonieert dit met de in Markus en Lukas geformuleerde algemene verboden en ook met de regel dat alleen de dood een einde aan het huwelijk maakt (Rom, Kor).

Dat in de vroege kerk (en de katholieke kerk) zo algemeen dan het scheiden en hertrouwen verboden wordt, is dan ook volgens McFall begrijpelijk.

Als het voorgaande de juiste bedoeling van Math 19:9 en 5:32weergeeft, behoeft 1 Kor 7 geen bespreking. Nergens in het Nieuwe Testament is verder een directe afschaffing te lezen van de regel dat alleen de dood een einde maakt aan het huwelijk en dat het algemene scheidingsverbod niet langer gold. Het wordt daarentegen in allerlei verband gesteld. En zo blijft ook overeind dat een christen altijd naar vergeving en verzoening moet streven.

Daarbij komt dat als je van mening bent dat met een formele scheiding er een einde aan een huwelijk (voor God) komt, je ook het hertrouwen van de zogenaamde schuldige partij niet meer goed kunt onderbouwen. Waarom zou je niet mogen trouwen als er geen huwelijk meer is?

De reactie van de discipelen dat het dan niet oorbaar is om te trouwen wordt wel heel begrijpelijk. Anders dan ze altijd geleerd is door de geestelijke leidslieden, begrepen ze van Jezus dat je nooit mocht scheiden met bij hertrouwen overspel als gevolg.

@Lilian1975: Zeer gedegen onderbouwd en volledig mee eens!

Een aanvullende reactie op Deut. 24:1-4:

Deut. 24:1-4 is de eerste vermelding in de Bijbel van scheiding en hierin staat absoluut geen gebod van God om de vrouw een scheidbrief te geven, laat staan dat God de man gebied of zelfs toestaat om van zijn vrouw te scheiden.
Wat hier in vers 1 wel staat is dat als het gebeurt dat de vrouw geen genade meer vindt in zijn ogen, omdat hij iets schandelijks aan haar gevonden heeft.
1. De term “iets schandelijks” is voor meerdere interpretaties vatbaar. PPW noemt naaktheid, schandelijkheid of onreinheid. Het kan ook betekenen ongepast gedrag (bijv. in de vorm van seksuele verleiding, flirten). Dus, alle seksueel verleidelijk gedrag, hetwelk niet ging tot de werkelijke daad van overspel toe, want deze daad was des doods schuldig.
2. Het kon geen overspel zijn geweest omdat iemand die overspel pleegde werd veroordeeld tot de dood door middel van stenigen.
3. Maar goed, “iets schandelijks” is dus heel specifiek. Nogmaals, in dit gedeelte geeft God geen gebod en ook geen toestemming aan de man om van zijn vrouw te scheiden.
4. Het enige gebod die wij in dit gedeelte terugvinden is in vers 4. In vers 1 t/m 3 zegt Mozes: Als dit, en dit, en dit en dit, en dit, en dit gebeurt, dan en dan komt pas in vers 4.
Deut. 24:1-4: Wanneer een man een vrouw zal genomen en die getrouwd hebben, zo zal het geschieden, indien zij geen genade zal vinden in zijn ogen, omdat hij iets schandelijks (uitgenomen hoererij) aan haar gevonden heeft, dat hij haar een scheidbrief zal schrijven, en in haar hand geven, en ze laten gaan uit zijn huis. Zo zij dan, uit zijn huis uitgegaan zijnde, zal henengaan en een anderen man ter vrouwe worden. En deze laatste man haar gehaat, en haar een scheidbrief geschreven, en in haar hand gegeven, en haar uit zijn huis zal hebben laten gaan; of als deze laatste man, die ze voor zich tot een vrouw genomen heeft, zal gestorven zijn; Zo zal haar eerste man, die haar heeft laten gaan, haar niet mogen wedernemen, dat zij hem ter vrouwe zij, nadat zij is verontreinigd geworden; want dat is een gruwel voor het aangezicht des HEEREN; alzo zult gij het land niet doen zondigen, dat u de HEERE, uw God, ten erve geeft.
1. En wat er staat, is dat als een man van zijn vrouw scheidt, en zij gaat een relatie aan met een ander, en hij scheidt van haar, of hij komt te sterven, “dan mag haar eerste man, die haar heeft weggestuurd (die van haar gescheiden is), haar niet terugnemen om hem tot vrouw te zijn, nu zij onrein geworden is; want dat is voor het aangezicht van de HEERE een gruwel.”
2. De eerste man die van de vrouw gescheiden is mag haar niet terugnemen nadat zij met een ander een relatie is aangegaan omdat zij onrein geworden is.
3. De grote vraag is: “wat heeft haar onrein gemaakt? Door wat is deze vrouw in Gods ogen onrein geworden?”
1. Deze vrouw is onrein geworden omdat zij, doordat zij met een ander getrouwd is, schuldig is geworden aan (een leven in) overspel.
2. Toen God het huwelijk instelde, zei God in Genesis 2:24: “Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten, en zijn vrouw aankleven; en zij zullen tot een vlees zijn.”
4. Gods bedoeling voor het huwelijk is dat man en vrouw samen, als één vlees hun hele leven lang zo blijven. Het “aan zijn vrouw kleven; en zij zullen tot één vlees zijn” betekent letterlijk dat zij een onverdeelbaar geheel worden.
1. De gedachte dat man en vrouw ooit zouden scheiden is niet in overeenstemming met Gods Woord en Wet. God kan niet ontrouw zijn aan Zijn Woord; Hij kan van Zijn Woord niet af.
2. Dus, doordat de man in Deut. 24 van zijn vrouw scheidt, wordt de vrouw onrein omdat zij onvermijdelijk met een ander een (overspelige) relatie (dat is een leven in deze zonde) aangaat, wanneer haar eerste man nog leeft.
3. En op het moment dat zij met een ander een relatie aangaat en met die man gemeenschap heeft, pleegt zij in Gods ogen overspel. En niet alleen zij, maar ook deze man omdat hij met een getrouwde vrouw gemeenschap heeft.
4. In Gods ogen is er geen enkele rechtsgeldige reden om te scheiden, ook niet overspel, want degene die overspel pleegde moest volgens de Wet gestenigd worden tot de dood.

Lilian1975, ik vermoedde al zoiets: Nadat je eerst de visie van ds. Engelsma verdedigd hebt (OVERSPEL IS WEL EEN GROND VOOR SCHEIDEN, MAAR NIET VOOR HERTROUWEN), ben je nu overgestapt naar de opvattingen van dr. Mc Fall (GEEN SCHEIDEN EN GEEN HERTROUWEN). Nu, ik kan niet anders zeggen: jij en je man zijn snelle leerlingen van deze geleerde doctor!!

Voordat ik reageer, wil ik eerst twee vragen stellen. Bij een antwoord hierop, kom ik misschien ook tot een antwoord.

Lilian1975 schreef:Je kon in Israël immers niet scheiden wegens overspel! Dat was geen wettige grond.

Ik begrijp dat je dit zegt omdat op hoererij en overspel reeds de straf van steniging gesteld was. Maar kun je bewijzen dat de 'scheidbrief' niet gebruikt kon en mocht worden in geval van hoererij/overspel door de vrouw?
a) Het komt op mij buitengewoon vreemd over dat de scheidbrief wel voor lichtere redenen gebruikt kon worden, maar niet in geval van zwaardere redenen! Zou een man dan zijn vrouw niet kunnen sparen voor de steniging en de scheidbrief voor dit doel kunnen gebruiken?
b) Sterker nog, dat was precies wat ook Jozef (als ondertrouwd persoon) had willen doen in Mattheüs 1, waar we hetzelfde woord van 'verlaten' (= van zich losmaken) terugvinden. In plaats van steniging van Maria koos Jozef voor de losmaking, terwijl hij Maria wel degelijk verdacht van hoererij. Een andere grond had hij niet.
c) Ik begrijp ook niet hoe dit zich verhoudt tot wat je eerder schreef over de school van Shammai, die juist wél meende dat de scheidbrief geoorloofd was (en ook alleen geoorloofd was) in geval van hoererij/overspel. Tenminste, zo wordt dat vaak gesteld.
d) En wat wanneer de man alleen een sterk vermoeden had van overspel, maar zijn vrouw daar niet op betrapt was en dit niet bekende? Zij kon dan immers niet gestenigd worden want zij was niet 'op de daad zelve' betrapt. Dan stond toch de weg van de verlating nog steeds open?

Vraag 1 aan jou: Kun je meer bewijs geven voor de stelling dat de scheidbrief of het 'wegzenden' in Israël niet gebruikt mocht worden in geval van hoererij of overspel? De stelling komt namelijk bijzonder ongerijmd over, zoals hierboven uitgelegd (terwijl wel de hele uitleg van Mattheüs 19:9 hier afhankelijk van wordt gemaakt).

Mijn tweede vraag gaat over Mattheüs 5:32, in de SV: "Maar Ik zeg u, dat zo wie zijn vrouw verlaten zal, anders dan uit oorzaak van hoererij, die maakt dat zij overspel doet; en zo wie de verlatene zal trouwen, die doet overspel."

Lilian1975 schreef:In Mattheus 5 [:32] gaat het specifiek om de schuld van de man voor het door hem veroorzaakte overspel van zijn vrouw als ze hertrouwt. Hij is daarvoor alleen niet schuldig (voor haar overspel) als ze voorafgaand of erna zelf een daad van overspel pleegde.

Inderdaad: je kunt niet zeggen dat een man maakt dat zijn vrouw overspel doet, als zij dat reeds gedaan heeft. En dat is volgens dr. Mc Fall de hele reden van deze clausule. Zodat dit niet bedoeld is als een geoorloofde grond van verlating/scheiding, maar alleen een technisch/juridisch correct geformuleerde uitzondering in verband met het 'maken' verderop in de zin. Bijzonder knap gevonden, dat moet gezegd worden! Je moet alleen wel hoogbegaafd zijn om hier op te komen en niet simpel te lezen wat iedereen er tot nu toe in gelezen had, namelijk dat hoererij een legitieme grond van verlating was.

Vraag 2 aan jou: Is er ooit iemand geweest in de geschiedenis die deze zelfde verklaring gegeven heeft? Ik bedoel niet iemand uit de laatste decennia, maar al wat langer geleden? Of is dit een zeer recente 'ontdekking'?

Dan nog een slotopmerking: Ik stel mijn antwoord weliswaar uit, maar ik moet toch alvast kwijt dat ik niet geloof dat de Heere Jezus in juridische haarkloverijen sprak, maar eenvoudig, zodat iedereen het begrijpen kon. Zodat we 'niet om hoererij' en 'anders dan uit oorzaak van hoererij' gewoon moeten lezen zoals iedereen dat twintig eeuwen lang gelezen heeft. Dit om even helder te maken hoe ik erover denk, zonder dat ik nu in detail op je nieuwe zienswijze (dr. Mc Fall) in wil gaan.

Ik wacht het af.

zondaar schreef:Een aanvullende reactie op Deut. 24:1-4

In de visie van Lilian1975 en misschien ook van jou, blijft het eerste huwelijk voor God altijd geldig en moeten beide partners ook tot dat eerste huwelijk terugkeren, ongeacht de vraag of een van beiden of zelfs beiden, overspel gepleegd heeft, hertrouwd is, andere relaties is aangegaan, enzovoort. Tweede huwelijken moeten (in deze opvatting) zelfs in alle gevallen verbroken worden om in het eerste huwelijk terug te keren!

Vraag 1: Hoe kun je dit rijmen met Deuteronomium 24:4 dat een herstel van het eerste huwelijk juist uitdrukkelijk uitsluit? De scheidbrief is weliswaar onjuist, maar de casus van Deuteronomium 24 komt ook nu nog volop voor: een scheiding, een tweede huwelijk en dan?

Deuteronomium 24:4: Zo zal haar eerste man, die haar heeft laten gaan, haar niet mogen wedernemen, dat zij hem ter vrouw zij, nadat zij is verontreinigd geworden; want dat is een gruwel voor het aangezicht des HEEREN; alzo zult gij het land niet doen zondigen, dat u de HEERE uw God ten erve geeft

Vraag 2: Hoe kun je dat rijmen met Jeremia 3:1 waar eveneens het terugkeren tot de eerste man als een verschrikkelijke ontheiliging wordt voorgesteld? (In tegenstelling tot het terugkeren tot God, dat WEL altijd mogelijk blijft.)

Jeremia 3:1 [Men] zegt: Zo een man zijn huisvrouw verlaat, en zij gaat van hem en wordt eens anderen mans, zal hij ook tot haar nog wederkeren? Zou datzelve land niet grotelijks ontheiligd worden? Gij nu hebt met vele boeleerders gehoereerd, keer nochtans weder tot Mij, spreekt de HEERE.
(N.b. het woordje 'men' staat niet in de grondtekst. M.i. wordt hier verwezen naar Deut. 24:4 wat een woord van God Zelf was)

Lilian1975 schreef:Ik had beloofd nog terug te komen op de post van vorige week. Ik heb dit samen met mijn wettige echtgenoot gedaan en hij heeft het ook voor mij samengevat. Hij kan dat beter dan ik. . Ik denk dat we allbei zoeken naar het juist verstaan van het Bijbels onderwijs over echtscheiding en hertrouwen. In het algemeen en bijzonder wat in Mattheus 5 en 19 wordt bedoeld. Ik begrijp als er mensen afhaken. Maar het is wel een ontzettend belangrijk onderwerp. Een onderwerp wat ook in onze directe familie/kennis/vrienden omgeving actueel was en is. En waar we steeds weer opnieuw mee bezig zijn geweest. Wat mij steeds meer moeite gaf was dat de uitzonderingen om te mogen scheiden en hertrouwen steeds verder opgerekt leken te worden, zo in tegenstelling met de Schrift. En toch ook hoe de kinderen inmiddels tegen huwelijk en scheiden aankijken en dat verwoorden naar ons toe zoals er onderling met klasgenoten over gesproken wordt. Dat baart mij zorgen. Dat wilde ik vooraf even kwijt.

Helemaal eens met het vetgedrukte.
Daarom volg ik deze boeiende en diepgaande uiteenzetting/onderbouwing van jullie verschillende visie met grote belangstelling.
Ik denk overigens niet dat jullie veel dichter bij elkaar zullen komen, wat standpunt betreft, maar ik zie dat niet als een probleem.

Persoonlijk zie ik niet in waarom het een ontzettend belangrijk onderwerp is.

Daarnaast vraag ik mij ook af in hoeverre je zienswijzen over echtscheiding uit een patriarchale nomadensamenleving van enkele duizenden jaren geleden direct moet overnemen in de huidige tijd. Wat mij betreft vergt dat een gedegen interpretatieslag.

Om een simpel voorbeeld te geven, wat is het hedendaagse equivalent van een scheidbrief? In de Bijbel wordt vooral vanuit de man geredeneerd (zoals te doen gebruikelijk in patriarchale samenlevingen), hij stuurt zijn vrouw weg. Voor de wet zijn man en vrouw gelijk. Of wil je een scheiding aanbrengen tussen hetgeen geregeld is door het burgerlijk recht en het kerkelijk recht? Het lijkt me dat het burgerlijk recht altijd boven het kerkelijk recht staat m.b.t. echtscheiding.

Overspel is het verbreken van het huwelijk(sverbond); daar is geen scheidbrief voor nodig.

Hertrouwen na een echtscheiding als gevolg van overspel wordt in Gods Woord uitdrukkelijk verboden en dezen behoren een tweede huwelijk te beëindigen.

Jeremia 3 gaat over het geestelijk huwelijk tussen Christus en Zijn bruidskerk; het natuurlijk huwelijk is hier slechts een zwakke afschaduwing van.

Het is zeer belangrijk omdat in geval van echtscheiding na overspel hertrouwen van de zogenaamd onschuldige (want na de val is niemand onschuldig meer) verlatene in alle kerken wordt gelegitimeerd terwijl Gods Woord het hertrouwen in deze aanmerkt als overspel.

zondaar schreef:Overspel is het verbreken van het huwelijk(sverbond)

Dus toch! Dat wordt door Lilian1975 en dr. McFall uitdrukkelijk ontkend.

Jeremia 3 gaat over het geestelijk huwelijk tussen Christus en Zijn bruidskerk; het natuurlijk huwelijk is hier slechts een zwakke afschaduwing van.

Je gaat niet in op mijn vragen over Deut. 24:4 en Jer. 3:1. Waarom is het terugkeren tot het eerste huwelijk een grote ontheiliging van het land (volgens de Heere Zelf).

Ambtenaar schreef:Persoonlijk zie ik niet in waarom het een ontzettend belangrijk onderwerp is.

Daarnaast vraag ik mij ook af in hoeverre je zienswijzen over echtscheiding uit een patriarchale nomadensamenleving van enkele duizenden jaren geleden direct moet overnemen in de huidige tijd. Wat mij betreft vergt dat een gedegen interpretatieslag.

Dit is een Bijbelvisie die volslagen vreemd is aan de grondslag van dit forum.
Als je zo tegen de Bijbel aankijkt, als een verslag van een patriarchale nomandensamenleving van enkele duizenden jaren geleden, staat dat haaks op het belijden dat de Bijbel het Woord van de levende God is, die ook in 2018 nog het richtsnoer is voor ons handelen.

Ik vond het volgende in een artikel en kan zeggen het hier [met enkele wijzigingen] mee eens te zijn:

Marriage is a mutual covenant made only between a man and a woman. Having sex and living together do not create a marriage bond; only a marriage agreement can do that. Pre-marital sex, fornication, or even prostitution (all of which make a person “one flesh” outside the bonds of marriage) do not disqualify [na belijdenis van zonde] a Christian from getting married. All marriages are true marriages, and can only be broken by death or by a divorce.

God hates divorce; He calls it treachery. Divorce makes liars and promise-breakers out of all who gave their word to remain married for a lifetime to one person. Remarriage [however not in case of fornication or aldultery] makes one into an adulterer on the day they marry. This type of adultery is a one-time sin related to the creation of a new marriage covenant. [De bedoeling is niet deze zonde te verkleinen maar om aan te geven dat God niet eist dat een zondig gestart huwelijk alsnog verbroken wordt.]

Those who became adulterers by means of remarriage to a "new" spouse after divorcing their first spouse can be forgiven by confessing their sin to God, and He will forgive. Once a person is an adulterer by means of having remarried someone "new", they are forbidden by Deuteronomy 24:1-4 and Jeremiah 3:1 to return and reconcile with their original spouse.

There is no biblical example of anyone ever leaving a second marriage so that they might return to their original spouse (probably because this was expressly forbidden by the Law of Moses). Nor is there any command or advice on any page in the Scriptures instructing a person to initiate a divorce so that they can go back to a previous spouse.

Remain in the state in which you find yourself (1 Corinthians 7:20). Live for God with all your heart, mind, and strength, knowing He is able and willing to forgive all our sins, even adultery.

Tiberius schreef: Dit is een Bijbelvisie die volslagen vreemd is aan de grondslag van dit forum.
Als je zo tegen de Bijbel aankijkt, als een verslag van een patriarchale nomandensamenleving van enkele duizenden jaren geleden, staat dat haaks op het belijden dat de Bijbel het Woord van de levende God is, die ook in 2018 nog het richtsnoer is voor ons handelen.

Je geeft een duiding aan mijn reactie, die niet congruent is met de impliciete en expliciete bedoeling ervan.

In dit topic wordt vooral vanuit het verleden naar het heden geredeneerd, terwijl ik het graag wil omdraaien. Daarom spreek ik ook over het interpreteren van de Bijbel. M.a.w.: wat was de bedoeling van de betreffende passages over echtscheiding en hoe kunnen we dat vertalen naar hedendaagse richtlijnen in de huidige juridische constellatie. In Nederland komt een huwelijk tot stand op basis van burgerlijk recht, niet op basis van kerkelijk recht.

Het huwelijk en echtscheiding behoren niet tot de jurisdictie van de kerk, maar van de overheid.

Wat de kerk dus rest, is het inrichten van een normerend moreel kader voor leden van de kerk, met eventuele uitsluiting van betrokkenen uit de kerkelijke gemeenschap tot gevolg indien de morele regels niet gevolgd worden.

Ik vond het standpunt van @Lilian1975 al wonderlijk, maar jouw standpunt legt daar nog een schepje bovenop. Zeer wonderlijk! Vanzelfsprekend ben ik het absoluut niet met je eens. Je stelt de regels van de overheid in feite boven die van de kerk, mijns inziens.