refoma schreef:

JolandaOudshoorn schreef:

Lourens schreef: Een gedekte kleur is wel mooi, of eventueel wit met paars. Maar iedereen moet dat voor zichzelf weten.

Waar komt dat `wit met paars`vandaan? Heeft dat een bepaalde betekenis?

Ondanks dat ik nog vrij jong ben, heb ik al heel veel begrafenissen meegemaakt. Wanneer je gewend bent aan zwarte kleding bij begrafenissen, kan het soms gewoon pijn doen als andere mensen daar lopen in gekleurde kleding. Toen ik jonger was had ik dan altijd het idee dat het ze niets deed dat ze op een begrafenis liepen. Kwam waarschijnlijk ook doordat mijn vader stierf toen ik nog op de lagere school zat en dat dit me nog heel erg lang heel veel verdriet heeft gedaan. Tegenwoordig kijk je daar wel anders tegenaan (tegen dat in gekleurde kleding lopen), maar zelf zou ik naar een begrafenis niet in gekleurde kleding gaan. Ik heb ook ruim voldoende zwarte kleding, dus dat is geen probleem. Ik houd er ook niet van om heel chique te gaan, ben dan meer voor de sobere kleding.

Heb ik dat gezegd?

Lourens schreef:

refoma schreef:

JolandaOudshoorn schreef:

Lourens schreef: Een gedekte kleur is wel mooi, of eventueel wit met paars. Maar iedereen moet dat voor zichzelf weten.

Waar komt dat `wit met paars`vandaan? Heeft dat een bepaalde betekenis?

Ondanks dat ik nog vrij jong ben, heb ik al heel veel begrafenissen meegemaakt. Wanneer je gewend bent aan zwarte kleding bij begrafenissen, kan het soms gewoon pijn doen als andere mensen daar lopen in gekleurde kleding. Toen ik jonger was had ik dan altijd het idee dat het ze niets deed dat ze op een begrafenis liepen. Kwam waarschijnlijk ook doordat mijn vader stierf toen ik nog op de lagere school zat en dat dit me nog heel erg lang heel veel verdriet heeft gedaan. Tegenwoordig kijk je daar wel anders tegenaan (tegen dat in gekleurde kleding lopen), maar zelf zou ik naar een begrafenis niet in gekleurde kleding gaan. Ik heb ook ruim voldoende zwarte kleding, dus dat is geen probleem. Ik houd er ook niet van om heel chique te gaan, ben dan meer voor de sobere kleding.

Heb ik dat gezegd?

Nee, Jolanda. Het is niet helemaal goed gequote; ik heb het even aangepast.

Is er niet eentje van het koninklijk huis in het paars begraven ? (Juliana )

De koets was paars met wit. De mannen waren dacht ik in het donker en de vrouwen in het gebroken wit.

Ik zou allereerst kijken of de overledene wensen had op dit punt en anders me afvragen wat die gewild zou hebben. Als dat er allemaal niet is zou ik wel in iets sobers gaan, maar ook weer niet te somber. De vroegere gewoonte om rouw door donkere kleren kenbaar te maken is er niet een waar ik echt mee vertrouwd ben. In sommige kringen is dat nog meer zo en ik begrijp dat ze het daar wel doen (en ik als ik een begrafenis uit die kring mee zou maken, ik me het beste aan kan passen)

Mara schreef:Is er niet eentje van het koninklijk huis in het paars begraven ? (Juliana )

Ik herinner me de geschiedenis dat
Bij Kon. Wilhelmina gingen de mensen ook in het gebroken wit. Zij ging naar Beter toe, dus het was haar wens niet in het zwart te gaan.

Paars-wit is de nieuwe kleur bij koninklijke begrafenissen. De koets stond al geruime tijd klaar bij het Loo voor de momenten dat het gebruikt zou mogen worden. Ach ja, heel realistisch. Daar heb ik respect voor.

Gescheurde kleren en as op het hoofd, dat doen wij niet meer. Wij hebben zo onze invulling daarvoor.

Ik zou ook de wens van de overledene (als die er is) respecteren. Anders gewoon donker. Tja, het verdriet en toch ook (naar ik van harte hoop) de troost overheerst. Dan zijn die kleren ondergeschikt. Het lijkt me, dat is dan hoe ik het ervaar hoe dichter bij, hoe minder belangrijk kleding is. Hoe verder weg, hoe makkelijker het is bij details stil te staan. Het is nu eenmaal zo. Niettemin, iemand die met een fleurig truitje komt met tranen in de ogen en later nog eens belt.. ach, dat is toch niks erg.
Van mij zou het nooit hoeven hoor, maar dat is persoonlijk. Gebed en liefde dát is veel belangrijker...

Desiree schreef:

Mara schreef:Is er niet eentje van het koninklijk huis in het paars begraven ? (Juliana )

Ik herinner me de geschiedenis dat
Bij Kon. Wilhelmina gingen de mensen ook in het gebroken wit. Zij ging naar Beter toe, dus het was haar wens niet in het zwart te gaan.

Paars-wit is de nieuwe kleur bij koninklijke begrafenissen. De koets stond al geruime tijd klaar bij het Loo voor de momenten dat het gebruikt zou mogen worden. Ach ja, heel realistisch. Daar heb ik respect voor.

Gescheurde kleren en as op het hoofd, dat doen wij niet meer. Wij hebben zo onze invulling daarvoor.

Ik zou ook de wens van de overledene (als die er is) respecteren. Anders gewoon donker. Tja, het verdriet en toch ook (naar ik van harte hoop) de troost overheerst. Dan zijn die kleren ondergeschikt. Het lijkt me hoe dichter bij, hoe minder belangrijk kleding is. Hoe verder weg, hoe makkelijker het is bij details stil te staan. Het is nu eenmaal zo. Niettemin, iemand die met een fleurig truitje komt met tranen in de ogen en later nog eens belt.. ach, dat is toch niks erg.
Van mij zou het nooit hoeven hoor. Gebed en liefde dát is veel belangrijker.

Heb je dat boek van haar gelezen ? EENZAAM MAAR NIET ALLEEN.
Heel indrukwekkend, ze was een eenzame vrouw.
Ze zei eens: niemand noemt me bij mn voornaam !
En dan getrouwd met een schuinsmarcheerder, wonderlijk is dat ze prima overweg kon met prins Bernhard.
Idd, alles was wit, ik was nog kind, maar weet nog wat we bij een tante gingen kijken, er lag ook sneeuw.

Mara schreef:

Desiree schreef:

Mara schreef:Is er niet eentje van het koninklijk huis in het paars begraven ? (Juliana )

Ik herinner me de geschiedenis dat
Bij Kon. Wilhelmina gingen de mensen ook in het gebroken wit. Zij ging naar Beter toe, dus het was haar wens niet in het zwart te gaan.

Paars-wit is de nieuwe kleur bij koninklijke begrafenissen. De koets stond al geruime tijd klaar bij het Loo voor de momenten dat het gebruikt zou mogen worden. Ach ja, heel realistisch. Daar heb ik respect voor.

Gescheurde kleren en as op het hoofd, dat doen wij niet meer. Wij hebben zo onze invulling daarvoor.

Ik zou ook de wens van de overledene (als die er is) respecteren. Anders gewoon donker. Tja, het verdriet en toch ook (naar ik van harte hoop) de troost overheerst. Dan zijn die kleren ondergeschikt. Het lijkt me hoe dichter bij, hoe minder belangrijk kleding is. Hoe verder weg, hoe makkelijker het is bij details stil te staan. Het is nu eenmaal zo. Niettemin, iemand die met een fleurig truitje komt met tranen in de ogen en later nog eens belt.. ach, dat is toch niks erg.
Van mij zou het nooit hoeven hoor. Gebed en liefde dát is veel belangrijker.

Heb je dat boek van haar gelezen ? EENZAAM MAAR NIET ALLEEN.
Heel indrukwekkend, ze was een eenzame vrouw.
Ze zei eens: niemand noemt me bij mn voornaam !
En dan getrouwd met een schuinsmarcheerder, wonderlijk is dat ze prima overweg kon met prins Bernhard.
Idd, alles was wit, ik was nog kind, maar weet nog wat we bij een tante gingen kijken, er lag ook sneeuw.

Nee, maar kan ik op mijn lijstje zetten.. goeie tip.

Sneeuw, ja, het is 'fijn' als het er dan juist ligt.. Zo verzachtend.

Nog een tip erbovenop dan: je ziet het boek op veel 2ehands boekenmarktjes en bij verkopingen in bej. centra.
Ik betaalde maar 1.50 euro !

Enige tijd geleden zei ik tegen iemand dat een begrafenis soms nog veel beter kan zijn als een bruiloft of verjaardag en dat het dan zelfs geestelijk bijna feest kan zijn, ondanks dat de dood door de zonden is.

Ik werd meewarig aangekeken.....

Schemerlichtje schreef:Enige tijd geleden zei ik tegen iemand dat een begrafenis soms nog veel beter kan zijn als een bruiloft of verjaardag en dat het dan zelfs geestelijk bijna feest kan zijn, ondanks dat de dood door de zonden is.

Ik werd meewarig aangekeken.....

Het treuren is beter dan het lachen; want door de droefheid des aangezichts wordt het hart gebeterd.

Schemerlichtje schreef:Enige tijd geleden zei ik tegen iemand dat een begrafenis soms nog veel beter kan zijn als een bruiloft of verjaardag en dat het dan zelfs geestelijk bijna feest kan zijn, ondanks dat de dood door de zonden is.

Ik werd meewarig aangekeken.....

Dat is zeker zo!!

Poosje terug nog meegemaakt. Was bij de begrafenis van Ds. C. de Jongste, en daar mocht de mens wegvallen en goed van de Heere gesproken worden! En daarbij dan nog de wetenschap dat de Ds Thuis gekomen mocht zijn. Dan kan het zo goed zijn. Dan kun je zeggen: "het was goed om aan deze plaats te zijn geweest!"

Schemerlichtje schreef:Enige tijd geleden zei ik tegen iemand dat een begrafenis soms nog veel beter kan zijn als een bruiloft of verjaardag en dat het dan zelfs geestelijk bijna feest kan zijn, ondanks dat de dood door de zonden is.

Ik werd meewarig aangekeken.....

Dat wordt nauwelijks nog verstaan ?
Dood is eng, moet opgeleukt worden door vrolijke begrafenis en snel snel alles erachteraan regelen, zodat men weer verder kan geven met zn leven.
Soms denk je, de dood verschrikt niet meer, laat staan de hel ! Die wordt, ook in chr kringen, zelfs ontkend !
Dus als je spreekt over iemand die een goede ruil mocht maken, zodat je hem jaloers na kunt staren, bestaat de kans dat je onbegrepen aangekeken wordt.
Je bent zwaar op de hand, dan.

Voor mensen die Hem niet kennen is de dood het einde, voorgoed voorbij. Dan snapt men inderdaad niet dat je dan nog hoop en perspectief kan hebben.

artistiek schreef:

Schemerlichtje schreef:Enige tijd geleden zei ik tegen iemand dat een begrafenis soms nog veel beter kan zijn als een bruiloft of verjaardag en dat het dan zelfs geestelijk bijna feest kan zijn, ondanks dat de dood door de zonden is.

Ik werd meewarig aangekeken.....

Het treuren is beter dan het lachen; want door de droefheid des aangezichts wordt het hart gebeterd.

Prediker 7:2
Het is beter te gaan in het klaaghuis dan te gaan in het huis des maaltijds; want in hetzelve is het einde aller mensen, en de levende legt het in zijn hart.

Ik heb het enkele keren mee mogen maken, van dichtbij en verderaf, en heb mogen ervaren dat dit waarheid is.
Het waren niet de slechtste tijden in mijn leven, ondanks dat er ook veel verdriet om het verlies van de overledene was.

Tja, ik heb een kind weggebracht..
En tweemaal mijn man.. maar ik vond daar niets feestelijks aan..