We moeten Kohlbrugge en HeartCry niet willen vergelijken. Ze leefden in verschillende eeuwen.

Wel is het zo dat bijvoorbeeld de klacht van HeartCry is dat bepaalde delen van de kerk zo lauw zijn. Veel geloof en weinig beleving.

Het probleem is wel dat er in de kerk ook veel van die door Kohlbrugge benoemde moraliteit is. Heiliging zoals de Farizeeër: ik dank u God. En dan komt de hele.... Hoeveel zitten er niet zo in de kerk vandaag de dag. Schipperen met de Wet. De dankdagcollecte is schitterend. Superlatieven schieten te kort. .... na de HEERE zeggen wij de gemeente hartelijk dank. Prachtig allemaal. Maar ondertussen lijken we als gemeenten op die van Laodicea. We zijn richting onze naaste koud noch heet, maar lauw.

Hoe kan dit gekeerd worden? Door een scheutje heiligmaking? Nee! Daar wordt ik weer zo moe van. De prediking moet van Christus getuigen. De HEERE moet verkondigd worden in al Zijn wegen. De kerk moet Zijn voetstappen drukken. En ja dan gaan er veel heilige huisjes omver. Het pelgrimsleven. Vreemdeling zijn op aarde. Getuigen van Jezus Christus. Wel in de wereld, maar niet van de wereld. Deze Christus heeft de kerk zo hard nodig. Deze Christus geeft hoop. Wie met Hem gekruisigd is, die leeft uit Hem. Dat kan niet anders.

Wat ik bedoelde met mijn wellicht wat losse flodder over een 'scheutje Kohlbrugge", is het volgende: Kohlbrugge kon als geen ander de diepte van onze verlorenheid tekenen, niet alleen in het doen van allerlei zonden, maar ook in het zijn en blijven van zonde.
Aan de andere kant sprak hij ruim en rijk van de nieuwe mens, naar welke wij geen zonden meer doen. In de strijd die er bitter woedt tussen beide, in één persoon ging hij niet eenzijdig benadrukken wie we in Gods ogen zijn, maar ook hoe we Hem ook na ontvangen genade toch weer zo kunnen tergen met ons zondige vlees.

Als ik het boek van Leiter goed begrijp (en in dezelfde lijn ook Hcr), dan hij ziet het vlees als het onverloste fysieke lichaam, de plek waar de zonde zich nog steeds laat gelden. Echter de oude mens is dood en gekruisigd.
De christen is daarom geen tweemens, maar een nieuwe mens die nog niet totaal is vernieuwd. De volmaakte nieuwe mens woont nog in een sterfelijk lichaam en moet daarom de leden van het aardse lichaam doden.
Die strijd tegen de zonde kun je alleen door de Heilige Geest. Daarbij erkent Leiter dat er droefheid is over de zonde. Romeinen 7:14-25 wijst volgens Leiter op iemand die nog in het rijk van het vlees is, een onbekeerde, iemand die nog niet gerechtvaardigd is.
Hoe kan trouwens iemand droefheid hebben over iets wat hem niet meer toebehoort (het vlees, de oude mens) en waar hij dus niet meer verantwoordelijk voor is? Is er geen link naar de Albigenzen (Katharen)? Zij pleegden soms zelfmoord om van die oude mens af te zijn.

De beroemde 'komma van Kohlbrugge' kan hierin wat evenwicht brengen, meen ik.