Zita schreef:Je kunt ook een kort condoleancebriefje sturen, en in de weken na de crematie een kort condoleancebezoekje afleggen. Het is veel persoonlijker en je kunt meteen uitleggen waarom je het voor God en je geweten niet kon verantwoorden om naar de crematie te gaan, indien dat de uitkomst van je overwegingen zou zijn.

Dat is slecht uit te leggen aan mensen die zelf "nergens aan doen". Bovendien gaan andere familieleden, die eveneens kerkelijk zijn, ook.
En wel de ene maand naar een begrafenis van iemand uit dezelfde familie en nu een crematie overslaan, wekt denk ik boosheid en onbegrip op.
We woonden een tijdje geleden een begrafenis bij van een dochtertje van een collega, daar kreeg je een ballon in je handen gedrukt. Die moest iedereen op hetzelfde moment loslaten.
Je kunt heel vreemde dingen meemaken tijdens een dergelijke plechtigheid.
Het is arm, inhoudsloos. De dood wordt ontkent en mooier gemaakt. Je komt heel "leeg" thuis.

Mara schreef:

Zita schreef:Je kunt ook een kort condoleancebriefje sturen, en in de weken na de crematie een kort condoleancebezoekje afleggen. Het is veel persoonlijker en je kunt meteen uitleggen waarom je het voor God en je geweten niet kon verantwoorden om naar de crematie te gaan, indien dat de uitkomst van je overwegingen zou zijn.

Dat is slecht uit te leggen aan mensen die zelf "nergens aan doen". Bovendien gaan andere familieleden, die eveneens kerkelijk zijn, ook.
En wel de ene maand naar een begrafenis van iemand uit dezelfde familie en nu een crematie overslaan, wekt denk ik boosheid en onbegrip op.
We woonden een tijdje geleden een begrafenis bij van een dochtertje van een collega, daar kreeg je een ballon in je handen gedrukt. Die moest iedereen op hetzelfde moment loslaten.
Je kunt heel vreemde dingen meemaken tijdens een dergelijke plechtigheid.
Het is arm, inhoudsloos. De dood wordt ontkent en mooier gemaakt. Je komt heel "leeg" thuis.

Het valt prima uit te leggen, het is alleen duidelijk hebben voor jezelf op basis van welke argumenten je het doet, en niet bang zijn voor gezichtsverlies wat achteraf bijna altijd meevalt. En dat ze boos worden als je wel naar de één gaat en niet naar de ander, betekent dat ze je niet volwaardig accepteren zoals je bent, maar blijkbaar voorwaarden stellen aan de relatie. Het is denk ik 1 van 2: óf zoals Zita zegt: voor God en je geweten kun je niet en dit zul je dus met heldere argumenten moeten communiceren (en niet: helaas, ik kan niet), óf je besluit wel te gaan, maar dan moet je met een vrij geweten gaan.
Wie Mij zal belijden bij de mensen, zal Ik belijden bij de Vader.

Mara schreef:Zucht. Er kwam net een rouwkaart van een familielid van mijn man's kant binnen. Ze wordt gecremeerd.
Ik vind het toch zo moeilijk. Begrafenissen wonen we bij, al stellen die zonder predikant ontzettend teleur. Moet je dan in dit geval zeggen: we komen niet, want het is tegen ons principe?

Je gaat er toch niet heen om je instemming met de crematie te betuigen?
Je gaat om je meeleven met de familie te betonen. Na de rouwperiode (daar is het nu de tijd niet voor) is er misschien wel een rustig moment waarop je kunt vertellen dat je het moeilijk vindt dat ze voor cremeren ipv begraven hebben gekozen.

MarthaMartha schreef:

Mara schreef:Zucht. Er kwam net een rouwkaart van een familielid van mijn man's kant binnen. Ze wordt gecremeerd.
Ik vind het toch zo moeilijk. Begrafenissen wonen we bij, al stellen die zonder predikant ontzettend teleur. Moet je dan in dit geval zeggen: we komen niet, want het is tegen ons principe?

Je gaat er toch niet heen om je instemming met de crematie te betuigen?
Je gaat om je meeleven met de familie te betonen. Na de rouwperiode (daar is het nu de tijd niet voor) is er misschien wel een rustig moment waarop je kunt vertellen dat je het moeilijk vindt dat ze voor cremeren ipv begraven hebben gekozen.

Hier ben ik het mee eens.
Bovendien weten ze ongetwijfeld al wel dat je moeite met crematie hebt.

Dat is hetzelfde als met bepaalde bruiloften. Als (niet schuldloos) gescheiden mensen gaan hertrouwen, mag je dan naar de bruiloft? Ik zou dat wel doen.

Ik denk dat we best eens bescheidener mogen zijn om overal maar te zeggen dat we er 'teugen' zijn. Daar gaat het toch niet altijd om?
Jezus was het ook niet eens met de werkwijze van tollenaars en hoeren, maar bezocht gewoon hun etentjes.

Laatst vroeg iemand of ik op de bruiloft zou zijn als mijn zoon zou trouwen met een man. Toen ik daarover nadacht, denk ik wel dat ik zou gaan, en evt. ook getuige wil zijn. Dit is immers niet je instemming erop.

Ik ben niet bang voor gezichtsverlies. Daar ben ik inmiddels te oud voor geworden. Er is een groep mensen waaraan je dit prima kunt uitleggen, die er ook nog begrip voor tonen. Maar er is helaas ook een groep die heel boos wordt. Alsof je jezelf er boven zou willen verheffen, en dát wil ik voorkomen!
Het is familie van mijn man. Begrafenissen wonen we wel bij en die gaan ook niet zoals wij het gewend zijn.
En dat komt helaas steeds vaker voor, ook als er nog een dominee aan te pas komt.
Natuurlijk kennen ze ons standpunt. Maar zij kiezen hiervoor.
Je kunt toch niet het geweten zijn voor de ander, ook al is het familie?
Gelukkig is het "pas" de 3e crematie. Op de 1e werd nog religieuze muziek gedraaid, de 2e kon ik niet bijwonen wegens ziekte.

En zoals hierboven ook gezegd wordt, ik vrees dat we steeds vaker ergens tegen ons principe naar toe moeten.
Als er een homohuwelijk wordt gesloten, iemand voor de 3e keer trouwt, een begrafenis waarbij allerlei rare rituelen moeten worden uitgevoerd.
Je kunt jezelf toch niet buiten een familie plaatsen op deze momenten?
Ik denk persoonlijk dat het meer respect afdwingt als je wel gaat, dan dat je gaat zeggen: ja hoor eens, ik kom niet hoor.
Maar het is moeilijk. Een gebedszaak!

Al deze dingen bedoel ik in het algemeen hoor! Het is gelukkig niet aan de orde. Nog niet. En buiten de familiekring zijn er ook nog andere mensen waar je rekening mee moet houden.

jakobmarin schreef:Laatst vroeg iemand of ik op de bruiloft zou zijn als mijn zoon zou trouwen met een man. Toen ik daarover nadacht, denk ik wel dat ik zou gaan, en evt. ook getuige wil zijn. Dit is immers niet je instemming erop.

Getuige zijn zou ik wel erg ver vinden gaan in een dergelijke situatie. Dan ben je niet alleen als toeschouwer aanwezig, maar verleen je zelfs je medewerking.

J.C. Philpot schreef:

jakobmarin schreef:Laatst vroeg iemand of ik op de bruiloft zou zijn als mijn zoon zou trouwen met een man. Toen ik daarover nadacht, denk ik wel dat ik zou gaan, en evt. ook getuige wil zijn. Dit is immers niet je instemming erop.

Getuige zijn zou ik wel erg ver vinden gaan in een dergelijke situatie. Dan ben je niet alleen als toeschouwer aanwezig, maar verleen je zelfs je medewerking.

Inderdaad. Ik heb ook wel eens geweigerd om getuige te zijn bij een huwelijk waar ik helemaal niet achter kon staan.
Het is niet makkelijk hoor. Je voelt je vereerd, maar toch voelt het ook niet goed.

Mara schreef: Je kunt jezelf toch niet buiten een familie plaatsen op deze momenten?

Als je principes hebt kan dat wel. Gode meer gehoorzaam dan de mensen. Zo heb ik er voor gekozen niet naar de bruiloft van mijn jongere zusje te gaan. Was denk ik de moeilijkste keuze ooit, maar toen we het uitlegden begreep haar man het goed, en zijzelf was boos. Het zij zo.

Tiberius schreef:

MarthaMartha schreef:

Mara schreef:Zucht. Er kwam net een rouwkaart van een familielid van mijn man's kant binnen. Ze wordt gecremeerd.
Ik vind het toch zo moeilijk. Begrafenissen wonen we bij, al stellen die zonder predikant ontzettend teleur. Moet je dan in dit geval zeggen: we komen niet, want het is tegen ons principe?

Je gaat er toch niet heen om je instemming met de crematie te betuigen?
Je gaat om je meeleven met de familie te betonen. Na de rouwperiode (daar is het nu de tijd niet voor) is er misschien wel een rustig moment waarop je kunt vertellen dat je het moeilijk vindt dat ze voor cremeren ipv begraven hebben gekozen.

Hier ben ik het mee eens.
Bovendien weten ze ongetwijfeld al wel dat je moeite met crematie hebt.

Eens, meeleven bij de uitvaart zegt niets dat je de crematie accepteerd.
Vaak maak je juist meer stuk door weg te blijven. Tip van MarthaMartha vind ik heel waardevol! Achteraf kun je het best eens benoemen.

Ik vind het vooral zwak om niet naar plechtigheden te gaan die op een manier gaat waar je het niet mee eens bent. Het veroorzaakt onenigheid en mensen begrijpen het toch niet. Het beste kun je aangeven dat je het bv. Niet eens bent met een crematie oid en alleen uit deelneming en respect komt.

Maar zelf meedoen met zaken waar je het niet mee eens bent is natuurlijk een ander verhaal. In een mis in de RKK doe ik zeker niet mee aan de eucharistie, om wat te noemen.

vlinder schreef:

Mara schreef: Je kunt jezelf toch niet buiten een familie plaatsen op deze momenten?

Als je principes hebt kan dat wel. Gode meer gehoorzaam dan de mensen. Zo heb ik er voor gekozen niet naar de bruiloft van mijn jongere zusje te gaan. Was denk ik de moeilijkste keuze ooit, maar toen we het uitlegden begreep haar man het goed, en zijzelf was boos. Het zij zo.

Het voordeel van ouder worden is dat je anders, wat genuanceerder en milder, over allerlei zaken gaat denken.
Ik was vroeger zwart-wit. Zou ook absoluut niet meewerken en meedoen aan bepaalde dingen.
Totdat het heel dichtbij komt.
Mijn vriendin brak met een broer, omdat deze ongehuwd ging samenwonen. Maar toen haar dochter dat deed, zag ze het bezwaar niet meer zo.
Had ik tegen mijn kinderen moeten zeggen: we gaan niet naar de crematie van oma, want dat is in een crematorium?
Zelfs in refokringen gebeuren zaken die tegen de Bijbel ingaan. Als beide families bijv. in GG kerken, wil dat niet zeggen dat er geen dingen gebeuren waar je altijd mee in kunt stemmen!
Scheidingen, ongehuwd samenwonen, "moeten" trouwen. Moet je je daar dan allemaal afzijdig van houden?
Lichtend licht en zoutend zout kun je niet zijn als je je altijd erboven verheft. Want dat zeg je eigenlijk. Niet met woorden, maar je wilt je er niet mee vereenzelvigen.
Ik kies ervoor om toch wel te gaan. Met veel gebed vooraf en soms achteraf een gesprek, als dat mogelijk en nuttig is!

ik weet nog hoeveel verdriet ik had toen mijn broers en zussen niet op de crematie van mijn schoonouders kwamen en hoe eenzaam ik me daar toen voelde. Zelfs niet achteraf bij het condoleren.
Gelukkig is het diezelfde week nog wel uitgepraat.
De eerste keer dat ik een crematie bijwoonde was ik zo bang voor die verbranding, maar het bleek dat dat helemaal niet met publiek gebeurt. Dat wist ik dus niet.

Chrisje72 schreef:ik weet nog hoeveel verdriet ik had toen mijn broers en zussen niet op de crematie van mijn schoonouders kwamen en hoe eenzaam ik me daar toen voelde. Zelfs niet achteraf bij het condoleren.
Gelukkig is het diezelfde week nog wel uitgepraat.
De eerste keer dat ik een crematie bijwoonde was ik zo bang voor die verbranding, maar het bleek dat dat helemaal niet met publiek gebeurt. Dat wist ik dus niet.

Het is inderdaad wel verstandig om te weten wat je te wachten staat, als je naar zo'n plechtigheid gaat. Anders kan je sowieso geen juiste afweging maken.