Mister schreef:Zijn er eigenlijk cursussen of iets dergelijks waar ambtsdragers kunnen leren hoe een goed huisbezoek in elkaar steekt

Mister schreef:

Tiberius schreef:

Mister schreef:Zijn er eigenlijk cursussen of iets dergelijks waar ambtsdragers kunnen leren hoe een goed huisbezoek in elkaar steekt

In de GG was in 2004 een ambtsdragerconferentie "Ambt en gesprek". De verslagen van deze conferentie zijn in boekvorm gebundeld. In wezen zijn huisbezoeken ambtelijke gesprekken in een wat specifieke context.

Daarin wordt aangegeven, dat elk ambtelijk gesprek, in ieder geval huisbezoek, in de binnenkamer begint. Hoe meer werk er in de binnenkamer is verricht, hoe gemakkelijker het huisbezoek zal verlopen, zowel van de zijde van de ambtsdrager die op huisbezoek komt als van de leden die huisbezoek krijgen.

Ik zeg: verplichte stof voor een nieuwe ambtsdrager binnen jullie gemeenten. (en mogelijk daarbuiten)

Tiberius schreef:

Mister schreef:

Tiberius schreef:

Mister schreef:Zijn er eigenlijk cursussen of iets dergelijks waar ambtsdragers kunnen leren hoe een goed huisbezoek in elkaar steekt

In de GG was in 2004 een ambtsdragerconferentie "Ambt en gesprek". De verslagen van deze conferentie zijn in boekvorm gebundeld. In wezen zijn huisbezoeken ambtelijke gesprekken in een wat specifieke context.

Daarin wordt aangegeven, dat elk ambtelijk gesprek, in ieder geval huisbezoek, in de binnenkamer begint. Hoe meer werk er in de binnenkamer is verricht, hoe gemakkelijker het huisbezoek zal verlopen, zowel van de zijde van de ambtsdrager die op huisbezoek komt als van de leden die huisbezoek krijgen.

Ik zeg: verplichte stof voor een nieuwe ambtsdrager binnen jullie gemeenten. (en mogelijk daarbuiten)

We wachten maar rustig af, tot jij het in het moderamen van de Generale Synode zit.

Maar in ernst: ik geloof niet zo in allerlei verplichte cursusjes. Niemand begint bij zijn ambtsaanvaarding als een leeg blad, iedereen heeft al wel competenties. Bij de één zullen die op het gebied liggen van intermenselijke gesprekken, bij de ander catechisaties, een derde vergaderingen, een vierde ICT gebruik, etc.
En als hij merkt, dat hij op een bepaald gebied niet voldoende vaardigheden heeft, kan hij daar altijd nog wat in bijscholen.

Mister schreef:Verplichte cursussen als begin van een ambt hoor je mij niet over. Wél is het zeer zinvol om bovengenoemd boekje te lezen (en eventueel meer), zeker als blijkt dat je op huisbezoeken geen aansluiting hebt. Zoals hier te lezen is, laten 'verkeerde' gesprekken op huisbezoeken een levenslange indruk achter...

vlinder schreef:Even wat opmerkingen na het doorlezen van dit topic:
* Ik ervaar huisbezoek als fijn. Je kunt je zorgen, maar ook blijde dingen delen met de afvaardiging van de gemeente (van Christus).
* Ik heb het huisbezoek eerder ook zo ervaren als Henrikes beschreef op de eerste topicpagina.
* Ik ben er voorstander van dat mensen eerst even het rapport doorlezen. Ik heb het meegemaakt dat de ouderling tegen mijn ouders zeiden: wat fijn dat u het hele koppeltje kompleet erbij heeft (hij bedoelde alle kinderen). Mijn vader (met een ultra-eerbiedig gezicht) nou, inderdaad, dat is geen vanzelfsprekendheid tegenwoordig. Ik ben toen zo boos geworden. Ik had namelijk nog een jonger zusje die niet meer naar de kerk ging, die niet meer thuis woondje e.d., maar daar werd geen woord over gerept. In datzelfde gesprek vroeg de ouderling of het voor mij nog geen tijd werd eens na te denken over blijdenis doen. Ik zei toen: sorry hoor, maar ik heb u afgelopen jaar 3 keer een hand gegeven. 1 Keer bij belijdenis voor de kerkenraad, 1 keer voor de belijdenisdienst en 1 keer na de belijdenisdienst. Hij wist het niet meer. Ik vond dat echt heel vervelend. Ik ben geen nummer, maar een lidmaat. Een volgend huisbezoek: mijn zusje (toen 9 jaar) vroeg aan de ouderling: maar als je bekeerd bent, wil je dan nog wel naar verjaardagen en bruiloften? (de beste man heeft 14 kinderen, 10 getrouwd, heleboel kleinkinderen dus hij zal zeer regelmatig bruiloften en verjaardagen hebben) Zegt hij tegen mijn zusje: Nee kind, daar heb je dan niet meer zo'n behoefte aan.....Nou dat kind wil gelijk nooit meer bekeerd worden. Een feestje is namelijk op die leeftijd helemaal geweldig....I.p.v. dat hij zou zei: kind, in mijn hart is het altijd feest......

In onze eigen gemeente vind ik huisbezoek altijd heel fijn. (eerste keer bleven ze ruim 3 uur. Tweede keer had ik aangegeven om 22.30 uur naar mijn werk te moeten i.v.m. nachtdienst. Zegt de ouderling om 22.25 uur: zullen we even eindigen? Kan uw vrouw naar haar werk, praten wij nog even door...)

Luther schreef:

fluitje schreef:

Luther schreef: Maar nu even de spiegel naar onszelf: Hoe komt het dat we het met z'n allen zo moeilijk vinden om over onze verhouding tot de Heere te spreken?

Tweede vraag: Hoe zouden jullie het liefst huisbezoek willen?

Hoe zou ik het huisbezoek willen?
In ieder geval niet in zwarte pakken. Kom alsjeblieft als jezelf. Sta als ambtsdrager open en durf ook jezelf kwetsbaar op te stellen.
Dan ontstaat er een open gesprek en dan vanuit Gods Woord waarmee begonnen mag worden.
En houd het niet alleen bij dat ene huisbezoek in het jaar.
Een kort gesprekje na de dienst, in de supermarkt kan ook veel betekenen.
Zorg dat je contact blijft houden met je, hoe moet ik dat zeggen, schapen.
Ik verwacht zeker geen ouderling die de wijsheid in pacht heeft en perse gelijk moet hebben. Ik verwacht allereerst een ouderling die luistert en die zijn kudde kent.

Mooi antwoord, fluitje! Ik denk dat je hier een mooie omschrijving geeft van het ideale huisbezoek, zoals mij dat ook voor ogen staat.

Tiberius schreef: Het pijnpunt van Hendrikus (om een discussie te houden over theologische of organisatorische kwesties, bijvoorbeeld de snelheid en ritme van zingen) kan makkelijk voorkomen worden door aan te geven, dat dat het doel niet is van een huisbezoek. Als men problemen heeft met de theologische ligging van een predikant of kerkenraad, kan men daar andere wegen voor bewandelen. Of als men vindt, dat de gemeentezang veranderd moet worden, kan men een kerkenraadsvergadering bezoeken.

helma schreef: en zulke mensen zijn er gelukkig!

fluitje schreef:

Luther schreef: Maar nu even de spiegel naar onszelf: Hoe komt het dat we het met z'n allen zo moeilijk vinden om over onze verhouding tot de Heere te spreken?

Tweede vraag: Hoe zouden jullie het liefst huisbezoek willen?

Ik durf van mijzelf te zeggen dat ik, sinds dat de Heere mij weer terugbracht in de gemeente er veel vrijer over kan en mag praten. Niet alleen met ambtsdragers maar ook onderling.
Maar ik ervaar wel dat we over veel persoonlijke dingen kunnen praten, ja zelfs over je relatie, maar dat het het praten over het geloof toch altijd weer iets aparts is. Iets wat moeilijker ligt.
Maar als je de Heere mag kennen in je leven, als je Zijn liefde mag ervaren dan kan je er je mond niet over houden, Dan móet je erover spreken.

Hoe zou ik het huisbezoek willen?
In ieder geval niet in zwarte pakken. Kom alsjeblieft als jezelf. Sta als ambtsdrager open en durf ook jezelf kwetsbaar op te stellen.
Dan ontstaat er een open gesprek en dan vanuit Gods Woord waarmee begonnen mag worden.
En houd het niet alleen bij dat ene huisbezoek in het jaar.
Een kort gesprekje na de dienst, in de supermarkt kan ook veel betekenen.
Zorg dat je contact blijft houden met je, hoe moet ik dat zeggen, schapen.
Ik verwacht zeker geen ouderling die de wijsheid in pacht heeft en perse gelijk moet hebben. Ik verwacht allereerst een ouderling die luistert en die zijn kudde kent.

Overigens een tip voor de ambtsdragers die hier waarschijnlijk ook zitten: kijk voorafgaand aan het huisbezoek eens of de gezinsleden een hyvespagina hebben. Daar haal je ook informatie van af die aanleiding kunnen geven tot gespreksstof en van waaruit je kan aangeven dat je werkelijk belangstelling hebt voor wat bij hen leeft. Gewoon een goede voorbereiding.
Laatste 2 jaar kan ik bij mijn wijkouderling ook merken dat hij werkelijk goed voorbereidt en ook goed betrokken is.

Bureaucraat schreef:

Tiberius schreef: Het pijnpunt van Hendrikus (om een discussie te houden over theologische of organisatorische kwesties, bijvoorbeeld de snelheid en ritme van zingen) kan makkelijk voorkomen worden door aan te geven, dat dat het doel niet is van een huisbezoek. Als men problemen heeft met de theologische ligging van een predikant of kerkenraad, kan men daar andere wegen voor bewandelen. Of als men vindt, dat de gemeentezang veranderd moet worden, kan men een kerkenraadsvergadering bezoeken.

Als mensen bezwaren hebben, dan lijkt mij juist het huisbezoek de gelegenheid bij uitstek om dat ook ter sprake te brengen, omdat die bezwaren het geestelijke leven kunnen blokkeren.

eilander schreef:Het gaat hier ook over jongeren rond de 15 jaar. Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om hiermee een goed gesprek te hebben. Soms valt dit heel erg mee, maar vaak geven ze zich helemaal niet. Dan komt het al snel neer op een monoloog, ja.

Tiberius schreef:

eilander schreef:Het gaat hier ook over jongeren rond de 15 jaar. Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om hiermee een goed gesprek te hebben. Soms valt dit heel erg mee, maar vaak geven ze zich helemaal niet. Dan komt het al snel neer op een monoloog, ja.

Het beste kan je hen even apart nemen, een half uurtje of zo. Niet in zwart pak, maar gewoon in normale kleren, en op neutraal terrein. Je kan dan inhoudelijk over hun leefwereld praten en laten merken hoe goed het is om God te dienen.

Tiberius schreef:

eilander schreef:Het gaat hier ook over jongeren rond de 15 jaar. Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om hiermee een goed gesprek te hebben. Soms valt dit heel erg mee, maar vaak geven ze zich helemaal niet. Dan komt het al snel neer op een monoloog, ja.

Het beste kan je hen even apart nemen, een half uurtje of zo. Niet in zwart pak, maar gewoon in normale kleren, en op neutraal terrein. Je kan dan inhoudelijk over hun leefwereld praten en laten merken hoe goed het is om God te dienen.

Tiberius schreef:

eilander schreef:Het gaat hier ook over jongeren rond de 15 jaar. Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om hiermee een goed gesprek te hebben. Soms valt dit heel erg mee, maar vaak geven ze zich helemaal niet. Dan komt het al snel neer op een monoloog, ja.

Het beste kan je hen even apart nemen, een half uurtje of zo. Niet in zwart pak, maar gewoon in normale kleren, en op neutraal terrein. Je kan dan inhoudelijk over hun leefwereld praten en laten merken hoe goed het is om God te dienen.

eilander schreef:

Tiberius schreef:

eilander schreef:Het gaat hier ook over jongeren rond de 15 jaar. Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om hiermee een goed gesprek te hebben. Soms valt dit heel erg mee, maar vaak geven ze zich helemaal niet. Dan komt het al snel neer op een monoloog, ja.

Het beste kan je hen even apart nemen, een half uurtje of zo. Niet in zwart pak, maar gewoon in normale kleren, en op neutraal terrein. Je kan dan inhoudelijk over hun leefwereld praten en laten merken hoe goed het is om God te dienen.

Ik ben het wel met je eens, zal eens nadenken over de (on)mogelijkheden hiervan.
Maar je begrijpt ook wel dat dit praktisch lastig is. Ik heb het hier over jongeren die in twee werelden leven. De kerk staat haaks op hun leven van de rest van de week. Dan komt daar iemand op bezoek (wel/geen zwart pak maakt dan inderdaad niets uit) die in de kerkenraad zit. Tja, niet direct iemand om mee te chillen.... Wélke aanpak je dan ook kiest, je komt niet tot een echt vertrouwelijk gesprek.
En ja, neutraal terrein.... Natuurlijk zeg ik tegen zo iemand dat de deur altijd openstaat, dat hij gerust eens binnen kan stappen. Als 't niet uitkomt, zeg ik het wel. Maar je ziet hem nooit (natuurlijk, zou ik bijna zeggen). Jammer!!