reformatorische visie en pedagogische tik

[sander]

Mijn vader verzon vroeger een lange zin en bij iedere lettergreep kreeg ik een tik. Ik vond dat heel bedreigend maar van mijn moeders straffen was ik altijd meer onder de indruk. Aan mijn vader kreeg ik op die manier een hekel. Ooit tijdens een pak voor mijn broek zei ik tegen mijn vader: " slaan is gebrek aan woorden". Daarna had hij nog veel meer gebrek aan woorden.....sjonge wat zag hij rood. En mijn moeder maar roepen op de achtergrond: "denk om je hart" in de ergste ongerustheid dat hij erin bleef.....

(ik was vaak ondeugend, maar de handen van mijn vader zaten veeeeel te los. Soms ben ik bang dat ik zelf ook snel zou slaan uit drift. We hebben nog geen kinderen, dus ik kan eerst nog oefenen om mijn drift op een andere manier onder controle te houden....)

[Bert Mulder]

Maar dan mist hij de godsdienst oefening, die ook hij beslist nodig heeft....
Waarom niet een tikje op het achterste, met een 'stil zijn nu!'?

Krijg je dat gejank onder het lezen, lekkere godsdienstoefening: het is nog niet stil en je zit je nijdig te maken.

Op zo'n moment is het dan goed om de godsdienstoefening te schorsen. En met elkaar bedenken: waar zijn we mee bezig??

Inderdaad. Gods Woord WEL lezen, maar niet doen? De Spreuken zijn heel duidelijk over deze zaak. En die mag je niet als ceremonieel en tijdsgebonden afschrijven.

[Erasmiaan]

het een tik geven ("slaan" vind ik al een verkeerd woord) van een kind moet een hoge uitzondering zijn.

natuuuuuuurlijk, geef het maar een ander naampje, en dan is het ineens acceptabel......

een tik is net zo goed een mep oftwel sláán, hoewel er gradaties zijn in het meppen of tikken geven qua heftigheid.

een mép heeft nog nimmer een kinderzieltje geschaadt......net zomin als het eens stevig (letterlijk) ouderwets "over de knie gelegd worden" klits klets klanderen van de ene bil op de anderen.........ik heb het menigmaal ondergaan, en ik moet zeggen: terecht, want ik kon het bloed onder de nagels vandaan halen......(en nog overigens, maar ik zie het nu niet gebeuren dat iemand mij over de knie legt..... )

het heeft überhaupt nog nimmer kinderzieltjes geschaadt, en nu in deze tijd zou dat ineens wél het geval zijn?? wát een rubisch zeg, gezwets op de vierkante millimeter.....

die ambtenaren van het ministerie van justitie en jeug en gezin konden vanachter hun bureautjes zeker niks beters bedenken dan het strafbaar stellen van het uitdelen van een tik??????

Hahaha

[MarthaMartha]

Mijn vader verzon vroeger een lange zin en bij iedere lettergreep kreeg ik een tik. Ik vond dat heel bedreigend maar van mijn moeders straffen was ik altijd meer onder de indruk. Aan mijn vader kreeg ik op die manier een hekel. Ooit tijdens een pak voor mijn broek zei ik tegen mijn vader: " slaan is gebrek aan woorden". Daarna had hij nog veel meer gebrek aan woorden.....sjonge wat zag hij rood. En mijn moeder maar roepen op de achtergrond: "denk om je hart" in de ergste ongerustheid dat hij erin bleef.....

(ik was vaak ondeugend, maar de handen van mijn vader zaten veeeeel te los. Soms ben ik bang dat ik zelf ook snel zou slaan uit drift. We hebben nog geen kinderen, dus ik kan eerst nog oefenen om mijn drift op een andere manier onder controle te houden....)

ja doe dat maar...
(lijkt me voor je vrouw ook fijn)

[Meeting]

het een tik geven ("slaan" vind ik al een verkeerd woord) van een kind moet een hoge uitzondering zijn.

natuuuuuuurlijk, geef het maar een ander naampje, en dan is het ineens acceptabel......

een tik is net zo goed een mep oftwel sláán, hoewel er gradaties zijn in het meppen of tikken geven qua heftigheid.

een mép heeft nog nimmer een kinderzieltje geschaadt......net zomin als het eens stevig (letterlijk) ouderwets "over de knie gelegd worden" klits klets klanderen van de ene bil op de anderen.........ik heb het menigmaal ondergaan, en ik moet zeggen: terecht, want ik kon het bloed onder de nagels vandaan halen......(en nog overigens, maar ik zie het nu niet gebeuren dat iemand mij over de knie legt..... )

het heeft überhaupt nog nimmer kinderzieltjes geschaadt, en nu in deze tijd zou dat ineens wél het geval zijn?? wát een rubisch zeg, gezwets op de vierkante millimeter.....

die ambtenaren van het ministerie van justitie en jeug en gezin konden vanachter hun bureautjes zeker niks beters bedenken dan het strafbaar stellen van het uitdelen van een tik??????

Hahaha

Ik werk op een internaat op een groep met kinderen. Het is algemeen bekend dat je geen kind mag slaan. Door te praten kun je veel problemen oplossen. Dus is slaan ook niet aan de orde. Toch heb ik iemand weleens een tik gegeven. Die tik kwam op z'n arm terecht. Het was niet de bedoeling dat het gebeurde. Ik schrok er zelf van. Heb het wel met de ouders besproken. Konden begrip opbrengen voor de situatie. t'is daarna nooit meer voorgekomen.

[jvdg]

Helaas heb ik zelf geen kinderen gekregen.
Maar heb er wel veel mee te maken gehad.
Neefjes, nichtjes, probleemkinderen, oppaskinderen.......

Soms was een "corrigerende tik" noodzakelijk, maar ik verzeker je dat ik oneindig veel meer pijn van zo'n tik had dan het kind zelf.
En bovenop die pijn nog een schuldgevoel ook.

[Letstalk]

[quote="JolandaOudshoorn[/quote]
Op zo'n moment is het dan goed om de godsdienstoefening te schorsen. En met elkaar bedenken: waar zijn we mee bezig??[/quote]

Opzich ben ik wel voor een pedagogische tik. Sinds de tucht eruit is, gaat het bergafwaarts met de jeugd. Ik moet denken aan de geschiedenis van Eli, ook hij heeft zijn kinderen nooit zuur aangekeken. Je weet wat er gebeurd is.

Ikzelf heb geen kinderen, maar ik werk wel met kinderen. Wanneer ik dan na 't eten uit de Bijbel lees, gebeurt het weleens dat ze vervelend zitten te doen(voornamelijk de oudere jeugd). Je moet dan steeds onderbreken. Dat vindt ik erg. Ik wordt in iedergeval erg kwaad. 't Gebeurt dan ook dat ik de desbetreffende kind(eren) het Bijbelgedeelte laat overschrijven. Aan de ene kant twijfel ik of ik de Bijbel wel als strafmiddel mag gebruiken, maar aan de andere kant heb je geen keus.
Maar een 'tik' uitdelen doe ik dan niet, de neiging heb ik soms wel, maar het zijn je eigen kinderen niet.
's Avonds met de avondsluiting laat ik de kinderen zelf lezen zodat ik zicht heb op de anderen. Als het dan een keer voorkomt dat het niet eerbiedig gaat, dan stop ik met de avondsluiting, en praat ik met hun hierover.

[JolandaOudshoorn]

Ik weet niet of kwaad wordende juiste houding is. Want waarom wordt je kwaad? Omdat ze niet naar jouw luisteren? Ze jouw gezag en regels aantasten?
Of is er een verdriet dat ze niet de rust hebben om naar Gods Woord te horen?

[arti]

net zomin als het eens stevig (letterlijk) ouderwets "over de knie gelegd worden" klits klets klanderen van de ene bil op de anderen.........

Dit kan seksuele bevrediging van de opvoeder zijn op een verkeeerde wijze. En dat kan zeker wel schade opleveren.

ik heb het menigmaal ondergaan, en ik moet zeggen: terecht, want ik kon het bloed onder de nagels vandaan halen......(en nog overigens, maar ik zie het nu niet gebeuren dat iemand mij over de knie legt..... )

Blijkbaar heeft het niet geholpen?

[cosmo]

Het is echter liefdeloos om je kinderen niet te straffen en daar hoort zonder meer een passende lichamelijke bestraffing bij in voorkomende gevallen.

Het eerste ben ik met je eens, het tweede niet. Waarom zou een straf lijfelijk moeten zijn? Dat is toch wel achterhaald.

[jvdg]

Het is echter liefdeloos om je kinderen niet te straffen en daar hoort zonder meer een passende lichamelijke bestraffing bij in voorkomende gevallen.

Het eerste ben ik met je eens, het tweede niet. Waarom zou een straf lijfelijk moeten zijn? Dat is toch wel achterhaald.

Dat moge waar zijn, maar een psychische bestraffing is veel zwaarder, en kan veel diepgaandere gevolgen hebben.....

[cosmo]

Dat is ook waar, maar de straffen waar ik aan denk kan ik niet typeren als psychische bestraffing. Mijn ouders sloegen nooit, maar ik moest bijvoorbeeld direct naar het eten naar bed, of moest een middag binnen blijven of mocht niet computeren. Daar heb ik geen psychische schade van ondervonden.

[jvdg]

Dat is ook waar, maar de straffen waar ik aan denk kan ik niet typeren als psychische bestraffing. Mijn ouders sloegen nooit, maar ik moest bijvoorbeeld direct naar het eten naar bed, of moest een middag binnen blijven of mocht niet computeren. Daar heb ik geen psychische schade van ondervonden.

Daar doelde ik niet op, cosmo, ik doelde op èchte psychische mishandeling.
De straffen die jij onderging waren van een geheel andere aard, en zijn mij ook niet onbekend.
Ik doelde op het afstoten van een kind, verachting van een kind, niet respecteren van je eigen kind.
Die straffen, liefdeloos, keur ik diep af.

[Jo-Ann]

Ik doelde op het afstoten van een kind, verachting van een kind, niet respecteren van je eigen kind. Die straffen, liefdeloos, keur ik diep af.

Dit gaat vaak samen met lichamelijk geweld. Hierdoor krijgt een kind het idee dat het er eigenlijk niet mag zijn...

[Lassie]

Ik was als kind ook geen lieverdje (net zoals m'n andere broers en zussen) en kregen ook weleens een kleine tik (niet hard) tegen onze billen en moesten dan naar boven. Maar mijn vader kwam altijd naar boven (nee niet boos) en dan praten.

Maar je kinderen slaan omdat je niet weet hoe je het met woorden moet afbrengen vindt ik als ouder wel heel erg kwalijk. Zo min. Een klein tikje of even een arm vast pakken en het kind aan kijken.

Daarom zijn regels binnen de opvoeding zo intens belangrijk. Want anders weten ze niet waar ze aan toe zijn.